Morgunblaðið - 15.05.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 ÞRIÐJUDAGUR 15. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Á borði mínu logar
kertaljós
liðlanga nótt til þakka
móður minni -
henni móður minni . . .
Hjarta mitt undir
herðablaði mér logar
liðlanga nótt . . .
til þakka móður minni . . .
(Else Lasker-Schüler, þýð. H. Pét.)
Mig langar til að minnast móður
minnar sem hefði orðið áttræð í
dag, 15. maí. Hún lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir hinn 7. mars síðastlið-
inn. Þar hafði hún búið við góða
umönnun og hlýju starfsfólks í tæp
tvö og hálft ár.
Móðir mín fæddist í Klaksvík í
Færeyjum 15. maí 1921 og bjó þar
fyrstu 25 ár ævi sinnar. Foreldrar
hennar, Heini og seinni kona hans
Marin Heinesen, áttu tvö hús í
Brekkunni í Klaksvík.
Móðuramma mín vann á sjúkra-
húsinu sem var skammt frá heimili
þeirra. Annað húsið lánuðu þau
spítalanum en þangað var fólk sett í
einangrun, ef það var með smitandi
sjúkdóm.
Móðir mín missti móður sína ung.
Einnig dó yngsta systir hennar árs-
gömul, þannig að móðir mín var
yngst í stórum systkinahópi. Hún
vann við ýmis konar störf; fór m. a. í
vist sem unglingur og vaskaði fisk.
Hún unni ávallt Færeyjum afar
heitt og miðlaði hún áfram þessari
ást sinni og virðingu á föðurlandi
sínu til barna sinna. Dvöldumst við
oft sumarlangt í Klaksvík. Systur
hennar voru mjög góðar við okkur
og fannst mér ég oft eiga margar
mæður. Því miður kynntist ég aldr-
ei móðurafa mínum og ömmu nema
af frásögnum annarra.
Hún kynntist tilvonandi eigin-
manni sínum, Matthíasi Helgasyni,
í Klaksvík og fluttu þau skömmu
síðar til Siglufjarðar ásamt syni
hennar, Jakobi, sem þá var einungis
5 ára gamall. Gekk faðir minn hon-
um í föðurstað. Á Siglufirði eign-
uðust þau fjögur börn, en fyrsta
barn sitt, Þóri Símon, f. 1947,
misstu þau aðeins fjögurra mánaða
gamlan. Hin eru Marin Henný, f.
1948, Þórir Símon, f. 1949 d. 6.1.
CECILIA
HEINESEN
✝ Cecilia Heinesenfæddist í Klakks-
vík í Færeyjum 15.
maí 1921. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eiri 7. mars síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram í kyrr-
þey 19. mars.
2000, og undirrituð, f.
1954.
Móðir mín sagði
ætíð að hún hefði átt
sín bestu ár á Siglu-
firði. Þarna eignaðist
hún góða vini sem
komu að einhverju
leyti í stað fjölskyldu
hennar. Þegar ég var
2ja ára fluttu þau suð-
ur. Þau bjuggu á Akra-
nesi í nokkurn tíma í
kjallaranum hjá Guð-
laugu, föðursystur
minni, við gott atlæti.
Voru móðir mín og
Guðlaug miklar vinkonur eftir
þessa sambúð. Hef ég alltaf haft
sterkar taugar til þessa skyldfólks
míns á Akranesi. Þarna var ekki
mikið húsrými en mikil hjartahlýja
og voru allir velkomnir. Á jóladag
1957 fæddist bróðir minn, Jón
Helgi, í Kópavoginum, þar sem for-
eldrar mínir leigðu hjá góðu fólki að
vestan. Stuttu síðar fluttu þau í eig-
ið húsnæði í Reykjavík, þar sem
yngsti bróðirinn, Henrý Kristinn
fæddist árið 1961, d. 6.2. 1995. Móð-
ir mín var mikil húsmóðir og var
vinnudagurinn oft langur enda fjöl-
skyldan stór. Hún saumaði og
prjónaði öll föt á okkur og dáðist
fólk að fallegu peysunum og kjól-
unum, sem hún hafði prjónað. Faðir
minn var sjómaður og því oft lengi í
burtu frá heimilinu.
Ég minnist þess að einu sinni var
hann 103 daga á sjó! Móðir mín
eignaðist marga góða vini á Suður-
landsbrautinni þar sem við bjugg-
um.
Ásta vinkona hennar kom dag-
lega í heimsókn. Á móti okkur bjó
Clausen-fjölskyldan. Voru góð
tengsl á milli okkar, því að tvær
dætur þeirra voru vinkonur okkar
systra. Þarna var mjög fjölþjóðlegt
umhverfi, því að konur frá Noregi,
Svíþjóð, Þýskalandi og Færeyjum
bjuggu hlið við hlið. Ellen frá
Þýskalandi kenndi mér mín fyrstu
orð í þýsku og lagði ég seinna stund
á þýsk fræði. Þarna var mikill sam-
gangur fjölskyldna á milli og hjálp-
aðist fólk að í lífsbaráttunni. Minn-
ist ég þess að hafa oftar en einu
sinni verið send í næstu hús með
ýmis konar góðgæti sem faðir minn
hafði keypt í útlöndum. Var hann þá
að launa vinargreiða. Móðir mín
vann utan heimilis, þegar börnin
fóru að stækka. Hún vann við hrein-
gerningar, í frystihúsi og síðast í
eldhúsi á deild 10 á Kleppsspítalan-
um í mörg ár. Síðar var deildin flutt
á Landspítala. Hún kunni ávallt
mjög vel við sig á þessum vinnustað
og veit ég að hún var elskuð af
mörgum samstarfsmönnum sínum
og vistmönnum. Þurfti hún að
hætta að vinna nokkru áður en hún
varð 67 ára vegna veikinda.
Móðir mín ræktaði ætíð fjöl-
skyldutengslin vel. Hún fór næstum
á hverju sumri til Færeyja til að
heimsækja systur sínar. Saman
fóru þær stundum til Danmerkur til
að heimsækja systurdætur sínar.
Við systkinin kölluðum systur henn-
ar, Kristínu og Kristjönnu „samlok-
urnar“; svo samrýndar fannst okk-
ur þær vera. Móður minni var
fjölskyldan mjög mikils virði og inn-
rætti hún okkur slíkt hið sama. Þeg-
ar hún nálgaðist sjötugsaldurinn fór
að bera á sjúkdómi þeim sem síðar
magnaðist og dró hana fyrir tveim-
ur mánuðum til dauða.
Þetta var heilabilun og reyndist
henni mjög erfið. Erfiðast tel ég
þetta hafa verið fyrir hana, þegar
hún hafði enn fulla rænu og gerði
sér grein fyrir þessum sjúkdómi.
Allt í einu mundi hún ekki hvar hún
hafði sett hlutina, þekkti fólkið ekki
lengur og gat ekki lengur prjónað.
Hlutirnir léku einfaldlega ekki
lengur í höndunum á henni. Hún
varð smám saman aðeins skugginn
af sjálfri sér.
Þessi gjafmilda og kraftmikla
kona, sem alltaf var mjög stolt, varð
allt í einu svo umkomulaus. Það
varð henni mikill harmur þegar
yngsti sonur hennar, Henrý, lést
aðeins 33ja ára að aldri. Þó að hún
væri orðin mjög veik, þá skynjaði
hún afar vel þennan sársauka.
Einnig hafði hún misst tengdason
sinn tveimur árum áður sem hafði
ætíð reynst henni vel.
Þegar eldri bróðir minn, Þórir,
lést úr krabbameini í byrjun síðasta
árs, var ég fegin að hún skyldi vera
komin út úr heiminum. Þó veit ég
ekki alveg fyrir víst hve mikla grein
hún gerði sér fyrir dauða hans, en
þau mæðgin höfðu alltaf verið mjög
náin. Heimsótti Þórir móður sína
daglega svo lengi sem hann hafði
þrek til.
Móðir mín var rúm fjögur ár í
dagvistun í Hlíðabæ. Þar leið henni
vel, því að þetta var henni sem
heimili. Í október 1997 fór hún síðan
inn á Landakot og dvaldi þar í tæpt
ár. Þar var mjög vel séð um hana og
vil ég hér með þakka starfsfólki
deildarinnar fyrir þá ástúð og þann
velvilja sem það sýndi henni.
Við systkinin heimsóttum hana
eins oft og við gátum. En oft finnst
mér að fólk mætti gera meira fyrir
fólkið sitt sem dvelur á sjúkrastofn-
unum. Þegar það er farið, er það
orðið of seint.
Ég kveð elsku móður mína. Lífi
hennar sem svo sannarlega var oft
erfitt er lokið og hvílir hún nú við
hlið föður míns, sem lést 1983. Megi
þau hvíla saman í friði.
Þín elskandi dóttir,
Guðrún.
Amma mín, Cecilia Heinesen, lést
á hjúkrunarheimili sem kennt er við
gyðju lækninga, Eiri, hinn 7. mars
sl. Í dag hefði hún orðið áttræð, ef
hún hefði ekki fengið þetta örlaga-
ríka heilablóðfall.
Ég var aðeins smápolli þegar ég
heyrði tal foreldra minna og ætt-
ingja, er þau ræddu um sjúkdóm
Cillu ömmu. Hún var þá farin að
gleyma ýmsu og var þetta greint
sem alzheimers-sjúkdómur af sér-
fræðingum. Ég tók að sjálfsögðu
ekki eftir neinu, enda var hún
amma mín eins og hún átti að sér að
vera. Samt sem áður talaði full-
orðna fólkið um alla þá hluti sem
amma gleymdi í skúffunum sínum
og trúði að væru horfnir. Mér
fannst hún ekki svo rugluð, því hún
gat enn prjónað á mig sokka og hún
gat enn sagt okkur frænda mínum
sögur, og það þótti mér næg sönnun
þess að hún væri enn til staðar.
Úr því að Cecilia hvarf svo
snemma úr heiminum hef ég því
aldrei getað kynnst henni almenni-
lega. Matthías afi dó fyrir fæðingu
mína og því hef ég aldrei kynnst
móðurforeldrum mínum að ráði.
Vertu sæl amma, afi bíður nú
þegar.
Jakob Tómas Bullerjahn.
Elsku Sævar.
Komið er að kveðjustund.
Mín fyrsta minning um þig er
þegar ég kom hingað norður á Ak-
ureyri til starfa við Dagþjónustu
fatlaðra (síðar Hæfingarstöðvar v/
Skógarlund), síðsumars 1992. Þú
tókst á móti mér þegar ég kom í
fyrsta skipti á minn verðandi vinnu-
stað. Þú stóðst þar teinréttur, fagn-
andi og brosandi. Dálítil spurn var í
svipnum. Þarna var einhver ný kona
á ferðinni, hver skyldi hún vera?
mátti lesa úr svip þínum. Góð kynni
tókust fljótt með okkur. Ég kynntist
fljótt skemmtilegum manni, alveg
frábærum húmorista og stundum
dálítið uppátektarsömum.
Við höfum fylgst að síðan. Til að
byrja með áttum við samstarf uppá
gömlu Sólborg og saman fluttumst
við í Skógarlundinn. Þú settir mik-
inn svip á daglegt líf Hæfingarstöðv-
arinnar með þínu einstaka viðmóti.
Það var alltaf gaman að ganga inn
í nýjan dag með þér. Þegar þú
komst hingað á morgnana barst með
þér gleði. Þú bauðst góðan dag með
þínum táknum og væntir þess að
sjálfsögðu að þér yrði svarað á sama
hátt. Sævar, þó þú gætir ekki tjáð
þig vel með orðum, þá áttir þú ekki
erfitt með að gera þig skiljanlegan.
Þú varst ákveðinn og vissir hvað þú
vildir og varst kannski ekki endilega
alltaf sammála skipulagi dagsins.
Áhugamál þín tengdust mikið ým-
iskonar vélum og tækjum. Bílar
voru í huga þínum þarfir þjónar,
eins fundust þér snjósleðar
skemmtileg og bráðnauðsynleg
tæki. Hér í Hæfingarstöð eru ekki
mörg tæki utan bílar starfsfólks, en
það tæki sem þú komst þó í snert-
ingu við hér og veitti þér ómælda
ánægju, var fjórhjóla sláttuvél. Ein-
hverju sinni „fékkst“ þú að „aka“
slíku tryllitæki við mikla kátínu þína
og skelfingu þeirra sem fylgdust
með. Þessi ökuferð þín sem aldrei á
eftir að gleymast, endaði á farsælan
hátt.
Kæri vinur, nú skiljast leiðir.
Það er hins vegar mín bjargfasta
trú að við eigum eftir að vera saman
á ný í öðrum lífum.
Tilvera þín hér í jarðlífi hafði mik-
inn tilgang. Þeir sem kynntust þér
eru ríkari í hjarta sínu. Þakka þér
fyrir samveruna.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson.)
SÆVAR ÖRN
SIGÞÓRSSON
✝ Sævar Örn Sig-þórsson fæddist
á Akureyri 10. nóv-
ember 1969. Hann
lést 7. maí. Foreldrar
hans eru Guðríður
Bergvinsdóttir, f. 26.
nóvember 1951, og
Sigþór Bjarnason,
fæddur 11. febrúar
1948. Bræður Sæv-
ars eru Sigurður
Rúnar, f. 29. desem-
ber 1967, maki Pál-
ína Austfjörð, og eru
synir þeirra Bjarki
og Einar; Viðar Geir,
f. 18. ágúst 1973,
maki Björg Jónína Gunnarsdóttir;
og Elvar Dan, f. 1. júlí 1982.
Útför Sævars fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku Gauja, Dandi
og bræður Sævars,
megi almættið vaka yf-
ir ykkur og styrkja í
sorg ykkar.
Dýrmætar minning-
ar um þig, Sævar,
geymi ég í hjarta mínu.
Megi góður Guð
geyma þig.
Þín vinkona,
Margrét Ríkarðs-
dóttir (Magga).
Hann er hjá guði hvíslar rödd
gegnum dyrnar og ský í lögun
eins og lamb siglir yfir himininn (…). Ég
sem hélt að litlir strákar gætu ekki dáið.
(Einar Már Guðmundsson – úr Riddurum
hringstigans.)
Elsku Sæbbi! Nokkur fátækleg
orð til þín frá mér, þakklæti fyrir að
hafa fengið að þekkja þig og starfa
með þér. Þú mættir alltaf til vinnu
glaður og reifur og heilsaðir á þinn
fallega hátt og gafst ekki eftir fyrr
en búið var að taka kveðju þinni. Þú
tjáðir þig alltaf mjög skýrt þótt þú
hefðir ekki mörg orð, varst ákveðinn
og fylginn þér, stríðinn og mikill
húmoristi. Þú varst borðherra minn
í mörg ár og var oft fjör við þær at-
hafnir. Þér fannst súpugutl ekki gott
en „góðan mat“ kunnir þú að meta,
ég sakna þín sárt við borðið okkar.
Þú varst duglegur til vinnu og vildir
hafa reglu á hlutunum. Þú elskaðir
að fá að fara með út á plastiðjuna
Bjarg/Iðjulund með verkefni og að
heilsa upp á fólk þar. Þú varst mjög
hrifinn af bílum og þá stórum og fín-
um bílum. Þín bíður örugglega starf
hjá hinum góða guði tengt vélum.
Við röltum oft um á Glerártorgi á
frjálsum dögum, þú naust þín þar,
hittir oft fólk sem þú þekktir og
heilsaðir á þinn einstaka hátt. Ég
get endalaust haldið áfram að rifja
upp minningar um þig en ætla að
geyma þær í hjarta mínu. Ég þakka
þér yndislega samfylgd og bið guð
að geyma þig elsku Sævar minn.
Innilegar samúðarkveðjur til for-
eldra, bræðra og nánustu ættingja.
Einnig innilegar samúðarkveðjur til
sambýlisins Byggðavegi 91 þar sem
þín verður sárt saknað æringinn
minn.
Þín vinkona
Pálína Björnsdóttir
(Palla).
Kveðja úr Hæfingarstöðinni
við Skógarlund
Og hvað er að hætta að draga andann ann-
að en að frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo hann geti risið upp í mætti sín-
um og ófjötraður leitað á fund guðs síns?
(Kahlil Gibran – úr Spámanninum.)
Kæri vinur. Okkur samstarfs-
mönnum þínum á Hæfingarstöðinni
langar að kveðja þig með nokkrum
orðum og þakka þér ógleymanleg
kynni. Við minnumst þinna einstöku
faðmlaga, glaðlegs viðmóts og hress-
leika. Ógleymanlegir eru boltaleik-
irnir þar sem þú varst mjög skot-
fastur og góður „dripplari“. Þú varst
mikill bílaáhugamaður og þér tókst
einu sinni að taka traustataki litla
vinnusláttuvél og keyra hana inn í
runna, ábyrgðarmönnum til mikillar
skelfingar en hamingjusamur varstu
þá. Þetta sýnir hversu mikill prakk-
ari þú varst og ákveðinn í að fara
þínu fram. Þín er sárt saknað á
vinnustaðnum þínum og tómlegt er
á Hæfingarstöðinni þessa dagana.
Vertu sæll, kæri vinur, og hafðu
þökk fyrir dásamlegar stundir.
Samstarfsfólk þitt
í Hæfingarstöð.
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina
*" 


?537 5
!
 (@ !
   /'0   0/ AB!
 

<  
  02

 "   '")"! 5/"" 3'#'#!
)$    "#'"#

 



    


 *767 8* :*.*

 
 !
. " "# <-!
( ' !



*%" %) )

' 
 
 
00

 
7
 $ 4" '"#
)$  (#