Morgunblaðið - 15.05.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 ÞRIÐJUDAGUR 15. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Oddný Ólafsdótt-ir Frederiksen
fæddist í Reykjavík
22. júlí 1948. Hún lést
á sjúkrahúsi í Ála-
borg 30. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Gísli Jóhannesson
stýrimaður, f. 23.9.
1917, d. 19.2. 1959,
og Nanna Gestsdóttir
húsmóðir, f. 14.7.
1925, d. 27.9. 1993.
Systkini Oddnýjar
eru: 1) Jóhannes, f.
1.6. 1950, d. 9.11.
1999. 2) Gestur stærðfræðingur, f.
19.11. 1952, maki Monika Gudrun
Kuss húsmóðir, búsett í Banda-
ríkjunum. 3) Elín Þorgerður
læknir, f. 30.7. 1953, maki Grétar
Ottó Róbertsson læknir. 4) Jóna
hjúkrunarfræðingur, f. 4.2. 1955,
maki Helgi Valdimarsson verk-
fræðingur. 5) Yngvi læknir, f.
3.11. 1956, maki Hrafnhildur Ásta
Þorvaldsdóttir viðskiptafræðing-
ur. 6) Óttar land-
fræðingur, f. 3.11.
1956, maki Sigríður
G. Valdimarsdóttir
myndmenntakenn-
ari. Systir þeirra
samfeðra er Bjarney
Kristín sjúkraliði, f.
31.12. 1946.
Oddný lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1968. Ár-
ið 1970 hélt hún til
náms í Kaupmanna-
höfn þar sem hún
kynntist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Jens Frederik-
sen fagottleikara. Þau giftu sig
23. júlí 1976. Árið 1981 fluttu þau
til Álaborgar þar sem Oddný
starfaði við Nordisk uddannelses-
center for dövblindepersonale síð-
ustu 15 árin. Jafnframt því vann
hún sem túlkur síðustu árin.
Oddný verður jarðsett frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku Odda! Mig langar til að
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert og gefið mér, Óttari, Örnu og
Nönnu. Fyrst kynntist ég þér af
afspurn. Þú varst í Danmörku en
ég á Íslandi. Þú varst stóra systir
Óttars. Hann talaði þá sem nú um
þig af mikilli hlýju og væntum-
þykju. Svo hittumst við – í Álaborg
fyrir 17 árum. Ég hitti þig svo
hlýja, notalega og gefandi. Já,
þannig varst þú. Jákvæð og glað-
vær. Við hittumst þó nokkrum
sinnum. Töluðum saman í síma og
skrifuðumst á. Það var gott að
heimsækja þig og gott að fá þig í
heimsókn.
Þú skipar stóran sess í huga
okkar, Odda mín, Odda systir og
Odda frænka. Þökk fyrir allt.
Elsku Jens, við vottum þér okkar
dýpstu samúð.
Sigríður G. Valdimarsdóttir.
Oddný Ólafsdóttir er fallin frá
langt um aldur fram. Fyrir 38 ár-
um giftist ég móðurbróður hennar
og tengdist þar með hennar stóru
fjölskyldu. Oddný kom mér þannig
fyrir sjónir að hún væri greind,
glöð og kjörkuð og það reyndist
rétt við nánari kynni. Hún var
dóttirin, systirin, frænkan, vinur-
inn og síðan eiginkona og öll þessi
hlutverki leysti hún óaðfinnanlega
af hendi.
Ung fór hún til Danmerkur og
þar kynntist hún Jens sem varð
hennar lífsförunautur. Þau voru
samrýnd og alltaf studdi Oddný við
bakið á Jens í hverju sem hann tók
sér fyrir hendur hvort heldur það
var í tónlistinni eða einhverju öðru.
Oddný var systkinum sínum góð
systir og studdi þau í því sem þau
tóku sér fyrir hendur og gladdist
með þeim þegar vel gekk. Systk-
inabörnum sínum var hún sérstak-
lega góð og ég veit að þau sakna
hennar mikið. Lokabaráttan var
hörð og erfið en Jens stóð með
henni allt til loka. Saman börðust
þau og ætluðu að sigra en sú bar-
átta varð því miður ekki unnin.
Ég þakka Oddnýju áralanga vin-
áttu við mig og börnin mín. Hún
var börnum mínum góð frænka og
barnabörnin elskuðu hana. Ég vil
þakka fyrir þær stundir sem ég
átti á heimili þeirra hjóna þar sem
gleðin og hlýjan var. Að lokum vil
ég þakka Oddnýju fyrir lífið henn-
ar sem var okkur sem eftir lifum
fallegt, gjöfult og gott. Jens, systk-
inum, systkinabörnum og öllum
sem syrgja Oddnýju votta ég sam-
úð mína. Minningin um Oddnýju
mun lifa meðal okkar sem áttum
hana að vini.
Guðrún.
Vináttubönd, sem bundin eru á
æskuárum, endast oft allt lífið.
Æskuvinirnir eiga tryggan sess í
hjartanu, þótt höf og lönd skilji á
milli og áraraðir geti liðið milli
funda. Hver fundur er þá hátíð-
arstund, þar sem gleðin er ekki
síst fólgin í að finna, að vináttan er
söm og væntumþykjan síst minni
en áður, og það sem á dagana dríf-
ur í hvoru lagi fyrir sig, í hvoru
landi fyrir sig, verður aðeins til að
treysta vináttuna enn frekar.
Slík vinkona var Oddný Ólafs-
dóttir mér allt frá því að kynni
okkar hófust í landsprófsbekk
Kvennaskólans í Reykjavík haustið
1963. Oddný var elst 7 systkina og
ólst upp hjá móður sinni og móð-
urafa, en faðir Oddnýjar fórst með
vitaskipinu Hermóði 1959. Nanna,
móðir Oddnýjar, andaðist 1993 og
Jóhannes, bróðir Oddnýjar, 1999.
Tæpum tveim árum eftir stúdents-
próf frá MR vorið 1968 lagði
Oddný leið sína til Danmerkur.
Þar hitti hún fljótlega verðandi
eiginmann sinn, Jens Frederiksen,
fagottleikara. Þar mun hafa verið
ást við fyrstu sín, því að Jens bað
hennar sama kvöld og þau hittust.
Þau settu saman bú í Kaupmanna-
höfn. Oft voru húsakynnin heldur
smá, en það kom ekki í veg fyrir,
að næturgestum væri tekið opnum
örmum. Ég minnist þess, að eitt
sinn lágum við þrjú á gólfinu hjá
þeim í nokkrar nætur í lítilli eins-
herbergis íbúð með eldhúskrók og
tjaldi fyrir hjónarúminu. Smám
saman urðu þó húsakynnin rýmri.
Á þessum árum var mikið atvinnu-
leysi í Kaupmannahöfn, en alltaf
var Oddný þó í a.m.k. tveimur
störfum.
Jens fékk svo stöðu sem fagott-
leikari við sinfóníuhljómsveitina í
Álaborg, og 1982 fluttu þau þang-
að. Oddný vann þá fyrst á skrif-
stofu hjá sementsverksmiðju, en
fékk svo vinnu hjá norræna ráð-
herraráðinu sem námsritari og
túlkur á norrænni menntunarmið-
stöð fyrir þá, sem kenna daufblind-
um. Einnig vann hún sem túlkur
við önnur verkefni. Við þetta starf-
aði hún alla tíð síðan. Í Álaborg
keyptu Oddný og Jens sér ynd-
islegt hús með mjög stórum garði.
Birtan í stofunni kom úr þremur
áttum, og var yndislegt að sitja þar
við gluggann yfir löngum morg-
unverði við fjörugar og mannbæt-
andi samræður og horfa út á Lima-
fjörðinn. Af fundi þeirra hjóna fór
ég ætíð betri manneskja en ég
kom.
Oddný var einstaklega ljúf
manneskja og ekki var hægt að
óska sér betri vinkonu. Frá henni
stafaði hlýju og góðvild, sem lét
engan í návist hennar ósnortinn.
Hún var brosmild og fyllti bros
hennar bæði augu og rödd og lýsti
upp umhverfið. Fyrir fjórum og
hálfu ári veiktist Oddný af sjúk-
dómi þeim, sem átti eftir að draga
hana til dauða. Hún fór í aðgerð,
og eftir aðgerðina ríkti bjartsýni á
horfur. Tæpum tveim árum síðar
tók meinið sig upp aftur, og við tók
erfið meðferð, sem virtist þó bera
allgóðan árangur. Oddný náði sér
það vel, að síðasta sumar gat hún
farið sem túlkur í vinnuferð til
Svalbarða, sem henni fannst ákaf-
lega merkilegur staður. Þau Jens
fóru einnig í skemmtiferð til Prag.
En með haustinu fór að halla und-
an fæti, og varð ljóst, að ekki yrði
frekar spornað við gangi sjúk-
dómsins.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni.
(Hannes Pétursson.)
Öll lútum við hinstu rökum lífs
og dauða, og Oddnýju var ljóst, að
hún var komin að vaðinu á ánni.
Dauðinn vakti henni enga skelf-
ingu, enda má segja, að hann hafi
komið sem líkn eftir langa þraut.
Oddný var algjörlega sannfærð um
framhaldslíf sálarinnar, sem yfir-
gæfi aðeins sitt jarðneska hulstur
og kæmi aftur til jarðarinnar í nýj-
um líkama. Hún hafði átt gott og
ástríkt líf með Jens, sem annaðist
hana síðustu mánuðina af fágætri
alúð og natni og neitaði að gefa
upp vonina um einhvern bata.
Ég harma Oddnýju mjög eins og
allir sem þekktu hana. Veröldin
breytir um lit við fráfall góðs vin-
ar. En minningarnar um hana og
stundir okkar saman lifa, og ég er
full þakklætis fyrir að hafa notið
vináttu hennar öll þessi ár. Jens er
sá, sem á sárast um að binda, og
einnig systkini Oddnýjar og fjöl-
skyldur þeirra. Ég samhryggist
þeim af öllu hjarta.
Anna Björg Halldórsdóttir.
Og þegar dauðinn kemur segi ég ekki:
komdu sæll þegar þú vilt
heldur segi ég:
máttu vera að því að bíða stundarkorn?
Ég bíð aldrei eftir neinum
segir hann
og heldur áfram að brýna ljáinn sinn.
Þá segi ég:
æ lof mér að lifa fram á vorið segi ég
bara ofurlítið fram á vorið
því þá koma þessi litlu blóm þú veist
sem glöddu mig svo mikið í vor er leið
og hvernig get ég dáið án þess að fá að
sjá þau
einu sinni enn
bara einu sinni enn?
(Jóhannes úr Kötlum.)
Fallin er frá góð kona, langt um
aldur fram. Illvígur sjúkdómur
lagði hana að velli. Hennar skarð
er stórt í okkar huga, okkar sem
nutum þekkingar hennar og hjálp-
semi.
Oddný starfaði um langt árabil
við norrænu námskeiðamiðstöðina
Nordisk uddannelsescenter for
døvblindepersonale (NUD) í
Dronninglund í Danmörku. NUD
starfar á vegum Norrænu ráð-
herranefndarinnar og þar fara
fram námskeið fyrir starfsfólk sem
vinnur með daufblindum einstak-
lingum, þ.e. einstaklingum sem
hafa bæði sjón- og heyrnarskaða.
Talsverður fjöldi Íslendinga hefur
sótt þangað menntun sem hefur
komið að góðum notum við kennslu
og uppeldi daufblindra, alvarlega
fjölfatlaðra og þroskaheftra. Í upp-
hafi átti Oddný aðeins að vera Ís-
lendingum sem sóttu námskeið
innan handar, en strax komu fram
eðlislægir eiginleikar hennar varð-
andi tungumál og þýðingar og hún
gerðist „samhliða túlkur“ þar sem
hún túlkaði fyrirlestra jafnóðum og
fyrirlesarinn talaði, hvaða norræna
tungumál sem hann talaði eða
ensku. Fyrr en varði var hún kom-
in í fullt starf sem túlkur og ritari
við NUD. Vinsældir Oddnýjar sem
starfsmanns voru miklar og langt
frá því að það væru aðeins Íslend-
ingar sem leituðu til hennar. Um
tíma gegndi hún forstöðumanns-
störfum að hluta til jafnframt öðr-
um störfum sínum.
Þótt Oddný væri búin að búa
lengi í útlöndum hélt hún íslensk-
unni afar vel. Það vafðist aldrei
fyrir henni að leiðbeina okkur um
orð og hugtök á norrænum málum.
Fyrstu árin leitaði hún stundum til
okkar um einstök fagorð, en aldrei
var hik á henni að þýða fyrir okk-
ur. Meira að segja var það oft
ótrúlega þægilegt fyrir þau okkar
sem hafa fullt vald á norsku eða
dönsku að hlusta á Oddnýju þýða
orð fyrirlesarans, þá fór merking
einstakra atriða aldrei á milli mála.
Það vafðist heldur ekki fyrir henni
að þýða íslensk ljóð ef svo bar und-
ir. Hún gerði það frábærlega vel.
Hún þýddi fyrir okkur efni sem við
vildum koma á framfæri, hjálpaði í
hópastarfi og nemendum á grunn-
námskeiðum fylgdi hún í náms-
heimsóknir á Norðurlöndunum.
Í okkar huga ber hæst, í fari
Oddnýjar, trygglyndið og hjálp-
semina gagnvart okkur sem sótt-
um námsferðir til Dronninglund.
Fyrir það þökkum við. Hún var
alltaf reiðubúin til að keyra okkur
til Álaborgar í lok vinnudags, sýna
okkur handverkshús og lítil list-
gallerí eða fara með okkur
skemmtiferðir til Skagen. Margar
okkar nutum gestristni á heimili
Oddnýjar og Jens, gistum ef svo
bar undir, elduðum góðar máltíðir
og glöddumst með þeim hjónum á
hlýlegu heimili þeirra og stóra fal-
lega garðinum, þar sem ávaxtatrén
standa nú í blóma og vorblómin
sprungin út.
Að kynnast Oddnýju var eins og
að hitta gamlan vin. Vin sem gefur
af gnótt sinni og er alltaf til staðar.
Átakalaust leysti hún úr öllum
okkar vandamálum. Hún kom til
vinnu á morgnana léttstíg, bros-
andi og kát. Bar með sér persónu-
töfra og yndisþokka.
Og það var svo gaman að gera
eitthvað smálegt fyrir Oddnýju, því
hún gaf okkur svo mikið af sér og
hún gladdist svo með öðrum. Þeg-
ar fréttist af einhverjum á leið á
námskeið kættist fólk því nú var
lag að senda henni íslenskt súkkul-
aði, lakkrís, ópal og harðfisk. Og
við vissum að samstarfsfólk hennar
naut góðs af. Hún Oddný var Ís-
lendingurinn okkar í Dronning-
lund, hjálparhellan.
Við kveðjum Oddnýju með virð-
ingu og sárum söknuði og vottum
Jens eiginmanni hennar og allri
fjölskyldunni okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd samstarfsfólks okkar
sem sótt hefur námskeið hjá NUD.
Anna Soffía Óskarsdóttir
Fullorðinsfræðslu fatlaðra,
Hólmfríður Sigurðardóttir
Safamýrarskóla og Hrefna
Þórarinsdóttir Lyngási.
ODDNÝ
ÓLAFSDÓTTIR
FREDERIKSEN
Hólmberg Gíslason,
eða Húbbi eins og
hann var oftast nefnd-
ur af ættingjum og vinum er farinn.
Kallið kom snögglega, er hann og
Sóley höfðu aðeins dvalið í nokkra
daga á Benidorm á Spáni.
Það er margs að minnast á
stundum sem þessum og gott að
geta yljað sér við góðar minningar.
Þær góðu minningar sem við fjöl-
skyldan eigum um Hólmberg munu
ætíð lifa með okkur.
Hólmberg kynntist ég þegar ég
fluttist aftur heim á Ísafjörð og fór
að vinna með Sóley á leikskólanum.
Hún tók að sér að passa Eyjólf son
minn þegar ég hóf aftur störf eftir
fæðingarorlof og drengurinn var
aðein 4ja mánaða gamall. En Sóley
sá svo sannanlega ekki ein um að
gæta drengsins. Það var ekki síður
HÓLMBERG
GÍSLASON
✝ Hólmberg Gísla-son fæddist 2.
apríl 1928 á Ísafirði.
Hann lést á Beni-
dorm á Spáni hinn
25. apríl síðastliðinn.
Eftirlifandi eigin-
konu hans er Sóley
Gestsdóttir.
Útför Hólmbergs
fór fram í kyrrþey
frá Fossvogskirkju
8. maí.
Hólmberg sem það
gerði. Hann starfaði
sem vörubílstjóri,
hafði því óreglulegan
vinnutíma og var oft
heima þann hluta
dagsins sem Eyjólfur
var í gæslunni. Hvort
sem það var svo alltaf
tilviljun? Þið gátuð
ekki verið heppnari
með gæslu, sögðu for-
eldrar mínir oft við
mig. Betri barnfóstrur
var ekki hægt að
hugsa sér en Sóley og
Húbba. Drengurinn
hafði óskipta athygli þeirra beggja,
þau tóku honum eins og eigin
barnabarni. Þau voru ekki bara
amma og afi Eyjólfs, Kristján
Snorri og Inga Karen, yngri systk-
inin, fengu síðar einnig að njóta
þeirra sem ömmu og afa. Á meðan
við bjuggum á Ísafirði og Eyjólfur
hættur að vera í daglegri gæslu hjá
Sóley og Húbba fór hann að fá að
gista hjá þeim, eina og eina nótt og
nokkrar vikur einu sinni, þegar for-
eldrarnir brugðu sér út fyrir land-
steinana. Þá var búið um hann á
loftinu, í litla gula vinalega húsinu
þeirra í Dokkunni á Ísafirði. Það
voru ófáir bíltúrarnir sem dreng-
urinn fékk að fara með vini sínum,
en Hólmberg var mikill bílaáhuga-
maður. Eftir því var tekið hversu
flottir bílarnir hans voru alltaf,
enda vel um þá hugsað. Eyjólfur
var ekki mjög hár í loftinu, þegar
hann þekkti orðið ansi margar bíla-
tegundirnar. Scania var toppurinn,
það var mikið spáð í þann vörubíl-
inn. En það voru ekki bara við unga
fjölskyldan sem eignuðumst góða
vini í Sóley og Hólmberg, það gerðu
foreldrar mínir líka. En ósjaldan
var að þessi tvenn ömmu- og afapör
hittust og ósjaldan hefur umræðu-
efnið verið drengirnir þeirra. Ekki
síst eftir að við fluttum frá Ísafirði.
Árin liðu og Sóley og Húbbi fluttu
suður, sama ár og við komum heim
frá Danmörku. Það urðu fagnaðar-
fundir og sambandið tekið upp þar
sem frá var horfið á Ísafirði. Við
gátum aftur farið að njóta samvista
við þau, þau voru partur af fjöl-
skyldu okkar og ómissandi á stund-
um sem afmælum barnanna. Með
fyrstu mönnum sem tilkynnt voru
Benz kaupin hjá Eyjólfi, var Hólm-
berg og að fá hann til að meta grip-
inn, með reynsluakstri. Sjáið’ann
voru orð sem Húbbi hafði oft um
vin sinn Eyjólf og stoltur var hann
af bílavalinu og hefur þá sjálfsagt
hugsað „sjáið’ann“ nú.
Hólmberg var ljúfur og góður
maður og það var gott að koma til
þeirra Sóleyjar á Lindargötuna og
finna hlýjuna.
Að leiðarlokum eru Hólmberg
þakkaðar allar góðar stundir um
leið og við vottum Sóley okkar
dýpstu samúð.
María, Eyjólfur, Kristján
Snorri og Inga Karen.
Skreytingar við
öll tækifæri
Langirimi 21,
Grafarvogi
587 9300
Samúðarskreytingar
Samúðarvendir
Kransar
Kistuskreytingar
Brúðarvendir
við Nýbýlaveg, Kópavogi