Morgunblaðið - 11.01.2000, Blaðsíða 46

•^6 ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og bróðir,
SIGMUNDUR BIRGIR GUÐMUNDSSON,
andaðist á heimili sínu í Malmö laugardaginn
8. janúar.
Jenný Björk Sigmundsdóttir, Haraldur Arason,
Birgir Sigmundsson,
Hlynur Haraldsson, Marín Haraldsdóttir,
Guðbjörg Lilja Guðmundsdóttir,
Margrét Erla Guðmundsdóttir,
Guðrún Hanna Guðmundsdóttir.
+
Ástkær eiginmaöur minn, faðir okkar, tengda-
faðir, sonur, afi og bróðir,
SIGURÐUR O. PÉTURSSON
bankastarfsmaður,
Kambaseli 27,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur sunnudaginn
9. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Anna Kjartansdóttir,
Kjartan Hauksson, Karina Pedersen,
Pétur Sigurðsson, Harpa Sigurðardóttir,
Gunnar Þór Sigurðsson, Pétur Ottesen,
barnabörn og bræður.
+
Sonur minn,
BJÖRN STEINGRÍMSSON,
Sælandsgade 20,
Kaupmannahöfn,
lést á heimili sínu sunnudaginn 9. janúar.
Útförin auglýst síðar.
Steingrímur Sigvaldason.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
systir,
SIGRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Víðilundi 24,
áður Byggðavegi 121,
Akureyri,
lést sunnudaginn 9. janúar á Fjórðungssjúkra-
húsi Akureyrar.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Sigríður Þórisdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SÓLVEIG D. JÓHANNESDÓTTIR,
Seljahlíð,
Hjallaseli 55, Reykjavík,
verður jarðsungin frá Seljakirkju miðviku-
daginn 12. janúar kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ögmundur Guðmundsson, Kristfn Guðjónsdóttir,
Þórhildur Guðmundsdóttir, Páll Franzson,
Hallberg Guðmundsson, Guðfinna Jónsdóttir,
Kristín Guðmundsdóttir, Kristján Gunnlaugsson.
+
Móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma,
. ANNA MARGRÉT JÓHANNESDÓTTIR
frá Gilsá
í Eyjafjarðarsveit,
sem lést á dvalarheimilinu Hlíð miðvikudaginn
5. janúar sl., verður jarðsungin frá Akureyrar-
kirkju föstudaginn 14. janúar kl. 13.30.
Jarðsett verður í Saurbæjarkirkjugarði.
U
Björn Garðarsson, Ágústa Sverrisdóttir,
barnabörn og fjölskyldur.
HELGI
BJARNASON
+ Helgi Bjarnason
bifreiðarstjóri
fæddist í Reykjavík
14. september 1905.
Hann lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 2. jan-
úar siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Bjarni Helga-
son, innheimtumaður
í Reykjavík, f. 9. aprfl
1870, d. 14. nóvem-
ber 1942, og Júlíana
J. Jónsdóttir hús-
freyja, f. 11. júlí
1876, d. 25. nóvem-
ber 1957._ Bróðir
Helga var Olafur Þorgeir Bjarna-
son skrifstofustjóri, f. 10. janúar
1915, d. 23. mars 1960.
Fyrri kona Helga var Sigrún
Sigurðardóttir, f. 1. október 1897.
Börn þeirra eru Bjarni Helgason,
f. 23. júní 1928, og Júlíana S.
Helgadóttir, f. 31. júlí 1936. Seinni
kona Helga var
Málfríður Kristjáns-
dóttir, f. 20. október
1905, d. 10. júní
1999. Sonur þeirra:
Magnús Kristján
Helgason, f. 13. júní
1944, d. 28. ágúst
1994.
Helgi var á yngri
árum sjómaður og
vann ýmis önnur
störf en lengst af
starfsævinni var
hann bifreiðarstjóri,
meðal annars í ára-
tugi á BSR. Hann tók
virkan þátt í uppbyggingu ylrækt-
ar á Islandi og var stofnandi garð-
yrkjustöðvarinnar Laugalands hf.
í Borgarfirði ásamt Ólafi bróður
sfnum.
Utför Helga fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Fólk af nýrri aldamótakynslóð
mun eiga erfitt með að setja sig í
spor fólks sem ólst upp á fyrri hluta
þessarar aldar og meta verk þess.
Þegar við systkinin frá Laugalandi
kveðjum afa okkar, Helga Bjarnason
bifreiðarstjóra, hinstu kveðju verður
okkur hugsað til þess hvernig að-
stæður voru á árinu 1941 þegar tveir
ungir menn úr Reykjavík festu kaup
á jörð í Borgarflrði í þeim tilgangi að
nýta jarðhitann til ylræktar. Bræð-
urnir Helgi og Olafur Bjarnasynir
hófu þegar stórhuga byggingu gi'óð-
urhúsa og annarrar aðstöðu við
Veggjalaug og kölluðu staðinn
Laugaland eftir eyðihjáleigu sem var
í nágrenninu. Það spáðu ekki allir vel
fyrir ævintýi’amönnunum og þeir
mættu vissulega ýmsum erfiðleikum
í upphafl. Þegar fyrstu tómatarnir
voru þroskaðir sumarið 1943 var far-
ið með þá á hestvagni yflr Veggja-
háls fyrir Reykholtsrútuna sem flutti
þá í Borgarnes og um borð í skipið til
Reykjavíkur. Garðyrkjustöðin er
enn rekin, af afkomendum afa, og
ber hún stórhug frumkvöðlanna
vitni.
Eftir að vegasamband komst á
vann afi við að flytja afurðir garð-
yrkjustöðvarinnar til Reykjavíkur
og dreifa þeim þar, alls hátt í fjörutíu
ái'. Var kapp hans við sölumenn-
skuna þekkt meðal verslunarmanna
borgarinnar. Hann hefur vafalaust
unnið að sama kappi að sölu Morgun-
blaðsins fyrsta daginn sem það kom
út og hafði gaman af að segja frá því
eftir að eitt okkar hóf þar störf. Ann-
ars vai' aðalstarf afa að aka leigubif-
reið, lengst af á BSR þai' sem hann
hafði stöðvarnúmerið einn. Við höf-
um orðið vör við að hann eignaðist
fjölda vina og viðskiptavina í báðum
störfum.
Það er ekki að undra að Lauga-
land hafi ávallt verið afa ofarlega í
huga þegar við hittum hann þar eða í
Reykjavík. Hann krafðist frétta.
Voru þá einnig oft uppi hugmyndir
um framkvæmdir eða nýjungar í
rekstri enda einkenndi það afa hvað
hann var frjór í hugsun og jafnvel
mætti nota orðið ævintýramennsku
um sumt af því sem honum datt í
hug.
Þegar við minnumst afa kemur þó
fyrst upp í huga okkar allra hve
hress hann var og glaðlegur í við-
móti. Það er minningin sem við
geymum með okkur.
Helgi, Steinunn,
Þórhallur og Sig-
nin.
Nú hefur Helgi afi fengið hvíldina
sína sem hann þráði svo mjög eftir að
amma Fríða kvaddi okkur á síðasta
ári. Það er margs að minnast frá
þeim tíma sem ég átti með þeim. Ein
af fyrstu minningunum er ökuferðin
sem við fórum saman á sjötugs-
afmæli þeirra. Farið var á stórum
nýjum amerískum bíl sem afi átti á
þessum tíma og eru þær ljúfar minn-
ingarnar um samveruna í Skaftafelli
og á Kirkjubæjarklaustri þar sem
gist var eina nótt. Síðan var komið
heim seint um kvöld því ekki vildu
þau láta hafa neitt fyrir sér þegar
þau kæmu heim.
Seinna fór ég sem strákur að
vinna með afa við að keyra út tómata,
gúrkur og sveppi í verslanir í
Reykjavík. Þarna kynntist maður
íyrst því að vinna og var keppikeflið
+
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
ÁSDÍS STEINADÓTTIR,
Valdastöðum,
Kjós,
lést á Borgarspítalanum föstudaginn 7. janúar
síðastliðinn.
Unnur Ólafsdóttir, Ásgeir Olsen,
Steinar Ólafsson, Ninna B. Sigurðardóttir,
Ólafur Þór Ólafsson, Þórdís Ólafsdóttir,
Tómas Ólafsson, Sigfríð Ó. Sigurðardóttir.
+
Okkar ástkæra,
SIGRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Heysholti,
Landsveit,
andaðist á Sjúkrahúsi Suðurlands föstudaginn 7. janúar.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Teitsdóttir,
Valmundur Gíslason.
ávallt að reyna að bera sem flesta
kassa í einu og fá hrós frá afa að
launum. Seinna útvegaði hann mér
vinnu með skólanum í verslun og
kom manni þannig á bragðið í versl-
unargeiranum.
Afi hafði mikinn metnað fyrir
mína hönd og studdi við bakið á mér í
námi því hann vildi að maður kæmist
áfram í lífinu.
Þegar maður kom í heimsókn til
hans á seinni árum spurði hann ætíð
hvað væri að gerast í vinnunni hjá
manni og fylgdist vel með allri fjöl-
skyldunni hvað það snerti.
A þessum tímamótum sem árþús-
undaskiptin eru þá hugsar maður um
það fólk sem byggt hefur landið okk-
ar upp. Það er sannfæring mín að
það sé ekki síst að þakka dugnaði og
baráttu fólks eins og afa, sem lifði
tímana tvenna og öldina alla.
Blessuð sé minnig þín,
Orn V. Kjartansson.
Eitt helsta einkenni íslensks
mannlífs er frændrækni, samstaða
fjölskyldna og skilyi’ðislaus aðstoð.
Svo sjálfsagt er að rétta ættingjum
hjálparhönd, að enginn flokkar það
undir tilætlunarsemi eða eigingirni
þegar einhver úr fjölskyldunni nefn-
ir að hann þurfi á hjálp að halda. Oft
birtast líka ættingjar ótilkvaddir
þegar þeir telja sig geta létt undir,
hvort sem er með því að taka til
hendi eða hughreysta.
Helgi Bjarnason tengdist fjöl-
skyldu minni löngu áður en ég fædd-
ist, en svo góða samleið átti hann alla
tíð með Fríðu frænku, að helst var
talað um þau í sömu andránni: Helgi
og Fríða. Þau voru sannir íslending-
ar og það einkenni íslensks mannlífs
sem að framan greinir, endurspegl-
aðist svo sannariega í öllu þeiiTa lífi.
Það eru ekki nema fáir mánuðir
síðan Fríða féll frá, en þegar Helga
er nú minnst koma þau bæði svo
sterkt upp í hugann, að við erum í
raun að kveðja þau sem eitt.
„Málfríður systii' mín,“ sagði
amma Sigrún í Réttarholti, þegar
hún talaði um einkasystur sína. Það
var virðing og ómæld væntumþykja í
orðunum og þess nutu þau bæði,
Helgi og Fríða, því Helgi reyndist
Fríðu og börnunum hennar vel þeg-
ar þau hófu búskap og alla tíð síðan.
Þegar dóttir Fríðu þurfti á hjálp að
halda reyndist Helgi sem fyrr traust
hjálparhella.
Hann fékk líka sanna hefðarkonu
að lífsförunauti, konu sem bar sig,
klæddi og snyrti eins og drottning.
Fríða hafði misst fyrri mann sinn
um miðjan fjórða áratuginn, ung að
árum. Þá var móðir mín send til
hennar fótgangandi úr Réttarholti.
A fæturna átti hún bara fermingar-
skóna, sem eyðilögðust á þeirri löngu
göngu, fyrst úr Sogamýri niður í bæ
og svo eins og leið lá til Hafnarfjarð-
ar, því aðrar leiðir voru ekki færar
þá. Það var ekki spurt um vegalengd,
aðeins gert það sem þurfti þegar
hjálpar var þörf.
Nokkrum árum síðar varð Helgi
maðurinn hennar Fríðu, tók við föð-
urhlutverkinu og saman eignuðust
þau soninn Magnús. Á langri leið lífs-
ins skiptust á skin og skúrir, en það
sár risti dýpst að missa Magga svo
sviplega aðeins fímmtugan að aldri.
Helgi naut djúprar virðingar okk-
ar allra ekki síður en Fríða.
Eg var ekki fyrr farinn að aka bíl
en faðir minn lagði mér lífsreglurn-
ar: „Helgi Bjarnason kenndi mér að
keyra og hann sagði að maður ætti
aldrei að bakka lengra en brýn þörf
krefði.“ Helgi hafði gaman af að
heyra þetta rifjað upp, en bætti við
að líka væri hollt að hefja hemlun áð-
ur en nauðhemla þyrfti.
Ökulag Helga Bjarnasonar var
eins og lífshlaupið. Hann fór varlega,
en lét þó hugann fljúga og var at-
haínamaður af lífi og sál.
Á kveðjustund líða minningar hjá,
ljúfar minningar um hlý handtök,
bros og glettni og við munum allt það
sem við eigum að þakka.
Móðir mín og hinar systurnar frá
Réttai'holti hugsa hlýtt og af djúpu
þakklæti til Helga og Fríðu. Eg flyt
aíkomendum Helga og ættingjunum
öllum innilegar samúðarkveðjur.
Með okkur lifir minning um mæt
merkishjón.
Leó E. Löve.