Morgunblaðið - 11.01.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 2000 43
----------------------------«r
legt viðmót ég fékk frá henni þeg-
ar ég fór að venja komur mínar
með Árna syni hennar á Selvogs-
grunn, þá svo feimin og óframfær-
in. Og þegar ég útskrifaðist sem
hjúkrunarfræðingur fór ég til
Siggu og tók hún geislandi á móti
mér sem hennar eigin dóttir væri
og hef ég allar götur síðan litið á
hana sem mömmu mína í Reykja-
vík.
Það var lærdómsríkt að fylgjast
með henni á hvern hátt hún studdi
við bakið á manni sínum og hvern-
ig hún stjórnaði heimilinu á sinn
hljóðláta og hlýlega hátt. Allt átti
sinn stað og hún ávalt til þjónustu
reiðubúin.
Þegar árin liðu átti samband
okkar enn eftir að styrkjast þegar
synir mínir komu til sögunnar, að
fara í heimsókn til ömmu Siggu á
Selvogsgrunn var ómissandi þáttur
í lífi þeirra. Hún var ætíð aðdrátta-
rafl fyrir börn og unglinga og
kunni á þeim tökin.
Þó að fjölskyldan hafi verið
Siggu hugleikin var henni margt
annað til lista lagt, hún hafði gam-
an að söng og leiklist og komst
hún á fjalirnar á Akureyri við góð-
an orðstír.
Hringborðsumræður um þjóð-
málin voru oft hressilegar í eldhús-
inu hennar og kom það oft á óvart
hversu vel hún fyigdist með þjóð-
arsálinni þrátt fyrir að hún inni
ekki utan heimilis.
Nú hin síðari ár átti hún við vax-
andi vanheilsu að stríða og var oft
erfitt að horfa upp á þjáningar
hennar og geta lítið aðhafst.
En Siggu voru gefin góð börn og
hlúðu þau að henni eftir bestu
getu, sérstaklega var aðdáunarvert
að fylgjast með hugulsemi Mar-
grétar dóttur hennar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég
þakka læknum og hjúkrunarfólki
Vifilsstaðaspítala góða umönnun.
Ég kveð tengdamóður mína með
þakklæti fyrir það veganesti sem
hún gaf mér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðrún Bjarnadóttir.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
(E. Ben.)
Besta gjöf sem móðir getur gef-
ið börnum sínum er að veita þeim
skilyrðislausa ást sína, því þannig
gefur hún þeim hæfileikann til að
elska aðra.
Með þessum orðum vil ég kveðja
Sigríði Stefánsdóttur tengdamóður
mína og þakka henni þá ástúð og
hlýju sem hún var svo óspör á.
Samband eiginmanns míns við
móður sína var einstakt. Þegar við
kynntumst var ég rétt tæplega 17
ára og Sigríður stóð á sextugu.
Þremur árum áður hafði eiginmað-
ur hennar fallið frá. Maðurinn
minn var þá einn eftir í heimahús-
um og hefur samband þeirra ör-
ugglega styrkst mikið við þetta
áfall. Það var ekki laust við að ég
fylltist stundum afbrýðisemi fyrstu
sambúðarárin okkar þegar ég sá
hversu mikla virðingu hann bar
fyrir móður sinni og hversu sam-
band þeirra var gott, því auðvitað
vildi ég alltaf vera númer eitt. En
með árunum og þeim þroska sem
fylgir því að eignast eigin börn
rann upp fyrir mér hversu dýr-
mætt samband þeirra var og hef
ég leitast við að draga lærdóm af
því við uppeldi eigin barna.
Heimili Sigríðar var ávallt
þungamiðjan í fjölskyldulífinu og
þangað var alltaf gott að koma.
Þar ríkti einstök kyrrð og friður.
Það var svo gott setjast niður í fal-
legu stofunni hennar og finna
hvernig tíminn hægði á sér og
maður fylltist frið og ró. Samtölin
okkar á síðkvöldum eru mér
ógleymanleg sérstaklega þegar
hún sagði okkur sögur frá því þeg-
ar hún var ung. Einkum er mér
minnisstæð frásögn hennar af því
þegar rafmagn kom í fyrsta skipti
á æskuheimili hennar. Það vakti
mann jafnframt til umhugsunar
um hversu mikið tímarnir hafa
breyst á æviskeiði hennar og
hversu miklu máli hlutir, sem
þykja sjálfsagðir í dag, skiptu í þá
daga. Einnig eru mér ofarlega í
huga sögurnar af þeim fjölmörgu
ferðum sem hún fór með eigin-
manni sínum víða um heim og sög-
unum af heimsókninni til Margrét-
ar dóttur sinnar í Afríku.
Það sem einkenndi Sigríði helst
var hið einstaklega ljúfa skap og
æðruleysi ásamt því hversu gott
samband hún átti við alla sem
henni stóðu næst. Mig langar nú til
að þakka þá gæfu að hafa kynnst
þessari merkiskonu og allri hennar
góðu fjölskyldu. Sigríður mun
áfram lifa í hjörtum okkar allra og
eram við öll ríkari manneskjur af
því að hafa kynnst ástúð hennar og
hlýju.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben)
Svava Bjarnadóttir.
Lífsgöngu tengdamóður minnar
er lokið. Síðustu tvö árin voru
henni erfið og hvíldin því kærkom-
in.
Tengdamamma var glaðsinna og
hjartahlý, en bar ekki eigin and-
streymi á torg. Á yngri árum stóð
hugur hennar til hjúkrunar og
söngnáms, en kringumstæður voru
ekki með þeim hætti að sjálfsagt
þætti að hún legði stund á frekara
nám að gagnfræðaprófi loknu. Hitt
er víst að þessir eðlislægu eigin-
leikar, sem birtust í áhuga hennar
á þessum sviðum, nýttust henni vel
sem húsmóður stórrar fjölskyldu
og gögnuðust börnum hennar til að
komast til manns. Þrátt fyrir
stutta skólagöngu, á númtíma
mælikvarða, talaði hún dönsku og
ensku með ágætum. Færni hennar
kynslóðar í dönsku virðist mér
meiri en eftirkomandi og er það
ærið rannsóknarefni og mætti lík-
lega skrifa um það margar bækur.
Sigríður hafði mikinn áhuga á
blómarækt. Hún og Bjarnþóra
móðir hennar sáðu árvisst aragrúa
fræja innandyi’a, sem síðan með
hækkandi sól voru gróðursett úti í
garði. Það var gaman að fá hana í
heimsókn til okkar í Nairobi og
sýna henni allan blómaskrúðann og
naut hún þess að sjá þar blóm úti,
sem hún þekkti sem inniblóm
heima á Islandi.
Á hinztu kveðjustund þökkum
við Margrét og synirnir henni fyrir
elskulegheitin og vottum aðstand-
endum hennar samúð okkar.
Þorbjörn Guðjónsson.
Þegar við heyrðum að amma
væri farin frá okkur helltist yfir
alda af tilfinningum og hugsunum,
sem við höfum tengt við ömmu síð-
an við vorum litlar stelpur.
Tilfinningar tengdar öryggi,
trausti og blíðu sem er ekki óeðli-
legt þar sem við dvöldum okkar
fyrstu ár á heimili hennar að Sel-
vogsgrunni 16. Seinna var það að
fara til ömmu Siggu alltaf eins og
að fara heim. Amma sá alltaf til
þess að okkur liði vel, á hennar
hátt. Hennar háttur var að elda
fyrir okkur mat og annað góðgæti
og gefa okkur tíma. Alltaf svo ró-
legt og gott, meira að segja þegar
hún var á fullu við heimilisverkin
og með fullt hús af fólki. Henni
tókst alltaf að láta flest líta út fyrir
að vera svo auðvelt.
Eftir að við eignuðumst okkar
eigin fjölskyldur höfum við fundið
hvað það var sem við lærðum af
henni í gegnum árin. Hlutir sem
við oft tökum ekki eftir, en söknum
ef þeir eru ekki til staðar. Hún
hafði yndi af að hafa fallega hluti
og blóm í kringum sig, og gaf sér
nægan tíma til að búa til góðan
mat og leggja á fallegt borð. Við
vitum að það sem amma kenndi
okkur var hluti af leyndarmáli lífs-
ins, litlu hlutirnir sem skipta
mestu máli og eru í raun það sem
við munum eftir og söknum mest.
Amma kenndi okkur þegar við
eignuðumst okkar eigin börn að
svefn er á við mat. Og að soðið
vatn og þvottapoki gerir oft meira
gagn heldur en nútíma krem og
lyf. Amma sýndi okkur hvernig á
að sauma og prjóna og hversu mik-
ilvægt var að klára það sem maður
byrjar á.
Ef það er einhver tími ársins
sem hún amma hefur gefið okkur
góðar minningar, þá voru það jólin
og áramótin. Hefðirnar hennar
hafa nú orðið hefðirnar okkar.
Hennar tími fór markvisst í und-
irbúning fyrir að geta borið í þessa
stóru fjölskyldu mat og drykk yfir
hátíðarnar. Og það allsherjar
veisluborð. Það rifjast upp fyrir
okkur minningar um jóladagskaffið
og allan matinn og gleðskapinn á
gamlárskvöld.
Við gætum óendanlega talið upp
stundir og atvik þar sem hún
amma gaf okkur hluta af sér. Hún
gerði það með því að vera tiltæk,
tilbúin til að hlusta og verja tíma
með okkur.
En það er nákvæmlega það sem
við í lokin munum mest eftir og er
það það sem við flest viljum og
þörfnumst: Einhvern til að hlusta
á okkur, sem með skilningi og
hlýju tengist ósýnilegum böndum.
Það tókst henni að gera á henn-
ar hátt og það er það sem við mun-
um sakna mest.
Svava og Sigríður.
Mig langar að minnast hennar
ömmu minnar nokkrum orðum.
Hún var alveg einstök kona.
Amma með stórum staf. Það var
alltaf gott að koma til ömmu og er
þá minningin hvað sterkust úr Sel-
vogsgrunninu þar sem hún bjó
lengst af. Það var hús sem iðaði af
lífi, alltaf einhver að koma eða
fara. Ég á margar góðar minning-
ar þaðan, þegar öll fjölskyldan
hittist fyrir jólin og bakaði laufa-
brauð, þá stóðu þær mæðgur
amma Sigga og langamma Bjarn-
þóra upp fyrir haus í eldhúsinu að
fletja út og steikja. Hún var mjög
góð heim að sækja og var hún
aldrei ánægð fyrr en maður hafði
þegið einhvern bita, og sat maður
ósjaldan í eldhúsinu hennar og
borðaði eitthvað gott sem hún
hafði bakað. Ég bjó um tíma hjá
henni þegar flutningar fjölskyld-
unnar suður stóðu yfir. Ég var erf-
ið við hana stundum en hún bjó yf-
ir miklu umburðarlyndi og ég man
ekki eftir að hún hafi nokkurn tíma
hækkað róminn við mig. Hún hafði
mikinn áhuga á barnabörnunum
sínum og barnabarnabörnunum og
var mjög stolt af hópnum sínum.
Mér þykir ofsalega vænt um þig
amma og það var erfitt að sjá þig
svona veika en nú veit ég að þú ert
farin á betri stað þar sem þér líður
vel og að þú hefur verið leyst frá
þjáningum þínum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
Hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, ég þakka þér allar
góðu stundirnar sem ég átti með
þér. Ég á yndislegar minningar
um þig sem verða alltaf nálægar
þótt þú sért ekki lengur meðal vor.
Bless amma mín.
Bjarnþóra M. Pálsdóttir.
Jólahátíðin hefur náð hámarki.
Aldamótin komin og veðurguðir
okkar eins vinalegir og hugsast
getur á þessum tímamótum. Fann-
hvít jörð, frost og stillur. Þennan
tíma valdi hún Sigga frænka mín
að kveðja þenna heim, sæl og sátt
við sinn tíma meðal okkar. Og við
vitum að hennar bíður ástkær eig-
inmaður hennar og fagnar henni.
Þessi tími, þ.e. jólin vekja upp
margar góðar minningar mínar frá
því móðir mín, hún Vala, eins og
hún var kölluð og systir hennar,
Sigga, hittust með myndarlega
barnahópinn sinn ásamt ömmu
Bjarnþóru og héldu stórkostleg
jólaboð. Það voru engin jól nema
við öll hittumst tvisvar til þrisvar
yfir jólin. Nýársdagurinn var dag-
urinn hennar ömmu fyrir okkur
öll. Hlaðborð með öllum hugsan-
legum hnallþórum og smákökum.
Dans í kring um jólatré og tekið í
spil. Ég sé það fyrir mér enn í dag
hve Sigga frænka og mamma voru
stoltar af barnahóp sínum. Báðar
eignuðust þær sex börn. Báðar
voru þær sérstaklega myndarlegar
húsmæður, og báðar voru þær ein-
staklega kærleiksríkar mæður.
Báðar áttu þær einstaka eigin-
menn, sem báru konur sínar á
höndum sér og leiðbeindu börnum
sínum í tækninni að „njóta lífsins
lifandi“. Báðar lifðu þær eigin-
menn sína. Ég man það eins og
það hefði gerst f gær, þegar syst-
urnar sungu jólalögin með okkur.
Raddir þeirra voru svo undur fagr-
ar, að oftar en einu sinni hætti ég
að syngja og hlustaði. Raddir
þeirra voru opnar og bjartar, eins
og þær hefðu báðar lokið söng-
námi, enda áttu þær mikið tónlist-
arfólk að.
Heimili Siggu stóð alla tíð opið
fyrir okkur systkinunum. Þegar
mamma og pabbi voru að „byggja“
eins og kallað er, var ég send til
Siggu eitt sumarið til að létta á
mömmu. Það var „ekkert mál“ ð
bæta einu barni í hópinn. Alltaf
pláss fyrir eitt.
Systrakærleikur þeirra var ein-
stakur. Má segja að æskan hafi
kennt þeim að meta það sem þær
áttu. Aðeins sjö og átta ára misstu
þær föður sinn og tvo bræður, með
aðeins örfárra mánaða millibili.
Þær fengu ekki að vera saman öll
æskuárin, en kunnu því betur að
meta návist hvor annarrar seinna á
lífsleiðinni. Óneitanlega er erfitt
fyrir mig að skrifa nokkur orð um
mína kæru móðursystur, án þess
að skrifa um mömmu um leið.
Þannig voru þær bara, systurnar.
Enda aðeins 11 mánuðir á milli
þeirra.
Með söknuði kveð ég þig, elsku
Sigga, og mun geyma allar fallegú
minningarnar mínar um þig í
hjarta mínu við hliðina á minning-
unum um mömmu.
Að lokum langar mig til að láta
þetta erindi fylgja hér sem langafi
minn, Ólafur Jónsson, orti til
Siggu 10. desember 1930:
Komi þér ei á hvarma tár,
kátust vert um jólin.
Blessi þig drottinn öll þín ár
Eyjafjarðarsólin.
Elsku frændsystkin mín. Guð
blessi ykkur öll í sárum söknuði.
Blessuð sé minning hennar SiggrK"
frænku. Hvíl í friði.
Þórhildur Gunnarsdóttir.
Mikið væri ég fátæk af reynslu
ef ég hefði ekki verið svo lánsöm
að kynnast Sigríði Stefánsdóttur.
Það er mjög sjaldgæft að kynnast
jafn geðgóðum og hæfum einstak-
lingi sem Sigríður var, hún hafði
hæfileika til að láta öllum líða vel í
návist sinni. Hún var öllum þeim
kostum búin sem geta prýtt hina
fullkomnu konu, hún var falleg,
geðgóð og afbragðshúsmóðir. Ekki
má gleyma hennar fallega hand-
bragði, handavinnan hennar er svo
gullfalleg að leita mætti lengi til aáfj_
finna eitthvað sem kemst í hálf-
kvisti við hennar vinnu.
Hún og Bjarnþóra, móðir henn-
ar, voru mjög samrýmdar. Þær
mæðgur kenndu okkur konunum í
Kvennadeild Styrktarfélags lam-
aðra og fatlaðra svo margt að það
tæki ekki minna en eina blaðsíðu
ef telja ætti það upp hér. Þær
mæðgur, ásamt Sævari Pálssyni,
eiginmanni Sigríðar, og fleiri góð-
um konum stóðu fyrir stofnun
Kvennadeildar S.L.F. sem var
mjög þarft á þeim tíma og hefu?
Kvennadeildin látið margt gott af
sér leiða.
Að leiðarlokum vil ég þakka Sig-
ríði fyrir allt sem hún kenndi mér,
ég sendi börnum hennar og öðrum
aðstandendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið Guð að
styrkja þau í sinni sorg. Góður
Guð varðveiti Sigríði. Heimurinn
er fátækari við fráfall þessarar
yndislegu konu.
Björg Stefánsdóttir.
GUNNAR
BRAGASON
+ Gunnar Braga-
son fæddist í
Reykjavík 1. inars
1978. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 18.
desember siðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 6. janúar.
Fyrir níu árum
kjmntist ég vænum
dreng sem þá var rétt
13 ára garnali. Gunnar
Bragason var þúsund
þjala smiður: trymbill, Valsari (svona
oftast en stundum nutu önnur lið líka
krafta hans), söngvari, kokkur, dans-
ari en þó fyrst og fremst skemmtileg
og hlý mannseskja sem ég hef getað
hugsað til þegai’ grátt hefur verið - og
þannig fundið birtu. Minningamai’
eru margar og árin á Háteigsveginum
eru mér afar kær. Þegar ég kvaddi og
fór til Danmerkur fyrir þremur árúm
fékk ég kaffikrús að gjöf sem m.a. bar
áletrunina: „Vinur Grímur“. Ég brosi
þegar ég hugsa til þeirra tilefna sem
fengu þessi orð til að falla en það var
oftar en ekki í framhaldi af einhverj-
um ærslagangi og grallaraskap sem
ég reyndi að stöðva en Gunnari tókst
að gera valdsmannslega takta mína
máttlausa - enda var erfitt að stand-
ast slíkt „málþóf‘. Örlögin höguðu því
þannig að ég hitti þig aðeins einu
sinni eftir að ég kom heim í sumar og
var það auðvitað á vellinum. Við
fylgdumst saman með
liðinu okkar hljóta rass-
skellingu piltanna frá
Meistaravöllum ekkert
allt of sáttir en vonuð-
umst þó eftir betri
árangri næst.
Ég kveð þig nú, elsku
besti vinurinn minn, og
þakka þér fyrir árin
sem ég þekktí þig. Ég
veit að hann Bragi tek-
ur vel á mótí þér þangað
sem þú heldur nú. Ég
votta ljölskyldu Gunn-
ars, þeim Sigríði, Guð^
rúnu og öðrum systkin-
um mína dýpstu samúð á þessum
sorglegu tímamótum. Guð geymi
minningu Gunnars Bragasonar.
Grímur Atlason.
Kæri vinur. Aldrei hefði mig grun-
að að ég ættí eftir að sitja og skrifa
kveðjuorð til þín. Þú svo ungur og
fullur af lífsgleði. Þegar ég hitti þig
fyrst í Akurgerðinu heillaðir þú mig,
eins og þér einum var lagið, því alls
staðar sem þú komst eignaðist þú
strax marga vini. Ég á um þig marguíf
góðar og skemmtilegar minningar
sem eiga eftir að ylja mér um ókomin
ár. Þakka þér allar góðu stundimar.
Hvfl í friði, Gunnar minn.
Kæra Sigríður, systkini og fjöl-
skyldm-, ykkur sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjm-. Guð styðji
ykkur og styrki í sorg ykkar.
Valgerður (Valla). **