Morgunblaðið - 17.04.1998, Blaðsíða 54

JP 54 FÖSTUDAGUR 17. APRÍL 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
JÓNA GÍSLÍNA
„ SIGURÐARDÓTTIR
„ J. Jóna Gíslína Sig-
I urðardóttir
fæddist í Reykjavík
2. september 1910.
Hdn lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
hinn 6. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sigurð-
ur Sigurðsson sjó-
maður og kona hans
Ambjörg Guðmunds-
dóttir húsmóðir.
Systkini hennar eru
Olafía Sigurðardótt-
ir, f. 29.3. 1913, og
Guðmundur Valur Sigurðsson, f.
29.3.1921.
Hinn 2. ágúst 1930 giftist Jóna
fyrri manni sínum, Karli Óskari
Sigmundssyni, f. 25.3. 1910, d.
4.8. 1937. Þau eignuðust þijár
dætur. Þær era: 1) Guðríður, f.
3.9. 1930, d. 18.5. 1988. Hún gift-
ist Agnari Hannessyni, börn
þeirra eru fjögur.
Þau slitu samvistir.
Seinni maður hennar
er Ragnar Sigurðs-
son. Þau eignuðust
einn son. 2) Margrét,
Sigríður, f. 27.9.
1931. Maður hennar
er Herbert Svavars-
son. Þau eiga þrjú
böra. 3) Karlotta
Ósk, f. 18.2. 1935, d.
8.12. 1935. Hinn 9.
maí 1943 giftist Jóna
seinni manni sínum,
Brynjólfi Magnús-
syni, f. 13.8. 1920, d.
25.3. 1994. Þau eignuðust einn
son. Hann er: 4) Sigurður Brynj-
ólfsson, f. 11.12. 1942. Kona hans
er Guðborg Olgeirsdóttir og eiga
þau þrjú böm.
Utför Jónu fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Jóna systir mín kvaddi þetta líf
áðfaranótt 6. apríl, tæpra 88 ára að
aldri. Langri og erfiðri göngu er
lokið. Það fólk sem náð hefur svo
háum aldri, hefur lifað miklar
'■* breytingar á lífskjörum í þessu
landi. A fyrstu áratugum þessarar
aldar var lífsbaráttan hörð. At-
vinnumöguleikar voru ekki miklir
og fátækt mikil. Þegar lokið var
venjulegri barnaskólagöngu þurftu
unglingar að fara að vinna fyrir
sér. Var þá helst um að ræða fyrir
ungar stúlkur að ráða sig í „vist“,
eins og svo var kallað á þeim tím-
um, en nú heitir „heimilishjálp".
Það varð hlutskipti Jónu, eins og
flestra stúlkna í þá daga. Við slík
Hr störf vann hún í nokkur ár. Ung að
árum kynntist hún mannsefni sínu,
Karli Oskari Sigmundssyni. Það
var sannkölluð heppni á þeim tíma
að fá gott starf, en Karl var svo
lánsamur að hann fékk vinnu hjá
Landssíma íslands. Erfitt var á
þeim tíma að fá leiguhúsnæði í
Reykjavík, en þeim tókst að fá leigt
lítið herbergi með aðgangi að eld-
húsi. Fyrsta barn þeirra hjóna var
Guðríður (Lillý). Hún fæddist hinn
3. september 1930. Ári seinna
fæddist þeim önnur dóttir, Mar-
grét (Maddý), hinn 27. september
1931. Jóna var þá alvarlega veik af
lungnabólgu og lá á Landspítalan-
um þegar hún fæddi telpuna.
Heilsufar hennar var því slæmt
fyrst eftir barnsburðinn. Því var
það, að föðurforeldrar Maddýar
litlu, þau hjónin Sigmundur og
Margrét, tóku hana í fóstur og hjá
þeim ólst hún upp allt til unglings-
ára. Fyrstu hjúskaparárin voru
þeim Karli og Jónu ánægjulegur
tími og lífið blasti við þeim. Fljótt
skipast veður í lofti og ógæfan
dundi yfír. Árið 1935 veikist Karl
af lugnaberklum, sem á þeim tíma
var hinn mesti vágestur. Hann
þurfti því að leggjast inn á Vífils-
staði. Eins og gefur að skilja var
þeim hjónum það erfítt tímabil.
Enn fæddist þeim þriðja dóttirin,
Karlotta Ósk, en um það leyti
leigðu _þau þá niðurgrafna kjallara-
íbúð. I þeirri íbúð bjó Jóna með
dætur sínar tvær en Karl var á Víf-
ilsstöðum. Á þessum árum voru
engir styrkir né stofnanir sem
veittu fólki hjálp undir slíkum
kringumstæðum. Enn urðu þau
hjón fyrir áfalli. Karlotta litla
veiktist af lungnabólgu, sem þá var
illlæknanleg og af afleiðingum
hennar deyr hún aðeins tíu mánaða
gömul. Batinn hjá Karli lét á sér
standa og berklarnir ágerðust og
átti hann ekki afturkvæmt af Víf-
ilsstöðum. Árið 1935 lést Karl, að-
eins 27 ára gamall.
Eftir lát manns síns bjó Jóna
með elstu dótturina Lillý í húsnæði
sem hún fékk leigt hjá föðurbróður
sínum Jóni Sigurðssyni á Hverfís-
götu 75 (Blómsturvöllum). Eftir það
fór hún að vinna við ræstingar,
lengst af í húsi KFUM og K. Stund-
aði hún það starf í nokkur ár. Á því
tímabili kynnist Jóna seinni manni
sínum, Brynjólfi Magnússyni. Þau
giftu sig hinn 9. maí 1943 og byrj-
uðu búskap á Hverfisgötunni. Þar
fæddist þeim sonur sem var gefið
nafnið Sigurður, eftir móðurafa sín-
um sem þá var látinn. Brynjólfur
vann fyrstu árin hjá Olíufélagi ís-
lands en seinna keypti hann vörubíl.
Mörg ár vann hann sem vörubíl-
stjóri, lengst af hjá Reykjavíkur-
borg. Af Hverfísgötu fluttu þau á
Vesturgötu og leigðu þar í nokkur
ár, en í kringum 1950 keyptu þau
íbúð á Bústaðavegi 85 þar sem þau
áttu mörg góð ár. Á þessum árum
voru tímarnir að breytast og fólk
farið að fara í siglingar. Árið 1949
fóru þau í sína fyrstu siglingu til
Danmerkur. Síðar sigldu þau með
ms. Heklu til Skotlands og Noregs.
Einnig ferðuðust þau innanlands.
Jóna systir reykti ekki og smakk-
aði aldrei áfenga drykki en hún gat
verið hrókur alls fagnaðar innan um
vini og kunningja sem höfðu vín um
hönd. Oftast var hún kátust allra í
selskapnum, svo skemmtileg var
hún, en sannleikurinn var sá að hún
smakkaði aldrei neitt sterkara en
„sinalco“. Jóna var afar ljóðelsk.
Þegar út komu ljóðabækur Davíðs
Stefánssonar og Tómasar Guð-
mundssonar, en þeir voru uppá-
halds skáldin hennar, þá lærði hún
öll kvæðin þeirra utan að.
Jóna var ekki heilsuhraust og
segja má að síðustu 15 árin hafi
hún verið meira og minna rúmföst.
Það var hennar lán að eiga þann
mann sem hún átti. Brynjólfur var
henni einstaklega hjálpsamur og
umhyggjusamur eiginmaður svo af
bar. Síðustu árin sem hann lifði
voru honum því erfið, en hann and-
aðist fyi'ir fjórum árum. Jóna var
þá búin að missa elstu dóttur sína,
Lillý, nokkru áður. Fljótlega eftir
lát Brynjólfs fluttist Jóna á hjúkr-
unarheimilið Skjól, en þá voru
kraftar hennar að þrotum komnir.
Þó að líkamlegt þrek væri búið var
hugsunin og minnið óskert til
hinstu stundar. Þess má geta að
hún vissi nákvæmlega hvenær
sumar starfsstúlkurnar á Skjóli
fóru af vöktum og hvenær þær
mættu aftur. Sögðu þær stundum
að ekki þyrftu þær vaktatöfiu, það
væri nóg að spyrja Jónu.
Jóna átti barnaláni að fagna, börn
hennar tvö sem eftir lifa, þau Mar-
grét, Sigurður, makar þeirra og
bamaböm, reyndust henni afar vel.
Jóna systir var viðkvæm sál, hún
þurfti á blíðu og umhyggju að halda
og þegar manneskjan er orðin al-
gjörlega öðmm háð með eitt og allt
þá er dauðinn líkn frá þraut, enda
var hún búin að bíða hans lengi.
Ég vil þakka séra Ólöfu Ólafsdótt-
ur, sem gegnir embætti í Skjóli, sem
vitjaði hennar oft og veitti henni
andlegan styrk. Starfsfólkinu á 5.
hæð sem annaðist hana em einnig
færðar þakkir. Sérstaklega vil ég
þakka Huldu Sigmundsdóttur, sem
var æskuvinkona og mágkona henn-
ar frá fyrra hjónabandi, fyrir ein-
staklega artarsemi og tryggð öll ár-
in, sem urðu 78. Ennfremur þakk-
læti til systkina Brynjólfs fyrh'
margi-a ára vináttu og heimsóknir
þehTa á Skjól. Sömuleiðis þeim Guð-
rúnu og Jakobínu, sem vom í heimil-
ishjálpinni og stunduðu þau hjón af
alúð, svo og öllum vinum og kunn-
ingjum í gegnum árin. Við hjónin og
okkai' fjölskylda fæmm Maddý,
Sigga og fjölskyldum innilegar sam-
úðarkveðjur. Jóna var trúuð kona,
hún trúði á líf eftir dauðann. Ég bið
henni Guðsblessunar í nýjum heim-
kynnum.
Guðmundur
Valur Sigurðsson.
Elsku amma, langamma og
langalangamma er látin. Við sökn-
um hennar svo mikið, hún var alltaf
góð við okkur. Við þökkum guði fyr-
ir að hún fékk að sjá langa-
langömmubarnið sitt, Guðna Sigurð
litla. Þegar hún sá hann var hún
næstum farin að gráta af gleði.
Þetta var fyrsta skipti í langan tíma
sem við sáum hana svona glaða og
við vorum ánægð. Hún vildi alltaf
hafa hreint og fint í kringum sig.
Hún var alltaf glöð þegar gestir
komu í heimsókn og hafði alltaf gott
með kaffinu. Amma fór að veikjast
eftir lát dóttur sinnar og var búin að
vera rúmliggjandi í mörg ár.
Við þökkum hvað þú hefur gert
fyrir okkur, elsku amma, langamma
og langalangamma.
Við þökkum þeim sem sinntu
henni á Skjóli.
Sigurrós Agnarsdóttir, Jón
Kristbergsson, Kristberg,
Matthías, íris, Guðbjörg, Ingv-
ar og Guðni Iitli.
Láttu nú ljósið þitt
logaviðrúmiðmitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaður Jesús mæti.
(Höf.ók.)
Barnabörn og
barnabarnabörn.
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu streyma.
Eg man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betra manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleði veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín harpa og
eldur.
Sigurrós.
Okkur langar til að kveðja móð-
ursystur okkar, Jónu frænku, eins
og við kölluðum hana. Þökkum allar
gleðistundirnar sem hún veitti okk-
ur gegnum árin. Það var alltaf sama
tilhlökkunin þegar von var á henni í
heimsókn. Hlátur, gleði, frásögn og
fas voru hennar einstöku kostir.
Það er guðsgjöf að sjá broslegu
hliðarnar í lífinu og gleðjast með
öðrum eins og hún gerði meðan
heilsan leyfði. Hvíldu í friði.
Við sendum samúðarkveðjur til
ættingja og vina.
Magnfríður og Sigurbjörg
Gústafsdætur.
Ég ætla að skrifa nokkrar línur
um hana Jónu mína sem er látin efth-
erfið veikindi og lélega heilsu í mörg
ár heima og síðustu árin á Skjóli. Ég
kynntist Jónu þegar ég kom til
hennar og eiginmanns hennar fyrh-
um sjö árum sem heimilishjálp.
Jóna missti manninn sinn íyrir um
fjórum árum og stuttu seinna fór
hún á Skjól. Brynjólfur eiginmaður
Jónu, eða Binni eins og hann var
alltaf kallaður, var konu sinni mjög
góður. Það var stundum erfitt fyrir
Binna er hann fór í bæinn að kaupa
hitt og þetta fyrir Jónu og alltaf
þurfti hann að vera kominn heim á
réttum tíma, því Jóna var ekki róleg
fyrr en Binni var kominn inn úr dyr-
unum.
Ég sagði alltaf við Jónu: „Þetta er
allt í lagi, Jóna mín, ég fer ekki fyrr
en Binni er kominn.“ Það voru ekki
allir sem skildu Jónu, en hún var
góð manneskja og mátti ekki vita af
neinum sem átti bágt, og alltaf
spurði hún mig hvernig Halldóra
hefði það, en það var tengdamóðir
mín. Jóna hafði gaman af að vita af
hinum og þessum sem maður
þekkti.
Ég vil þakka þeim hjónum fyrir
allar samverustundimar á Bústaða-
vegi 85. Það vora góðar og eftir-
minnilegar stundir og alltaf urðu þau
svo ánægð er ég fór að baka fyrir
þau pönnukökur, en það mátti ekki
setja vanilludropa í þær, bara
sítrónudropa, annars vai-ð allt
ómþgulegt.
Ég vil að lokum senda bömum
hennar og tengdabömum og öðram
aðstandendum mínar bestu samúð-
arkveðjm-.
Megi algóður Guð vera með ykk-
ur.
Guðrún.
+ Fjóla Vilmund-
ardóttir fæddist
í Vestmannaeyjum
13. janúar 1917. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 6. aprfl
síðastliðinn. For-
jg> eldrar hennar voru
hjónin Vilmundur
Friðriksson, f. 19.
september 1883, d.
20. maí 1923, og
Þuríður Pálína Páls-
dóttir, f. 23. júlí
1890, d. 17. nóvem-
ber 1945. Systkini
Fjólu voru Karl, f. 6. des. 1909, d.
2. maí 1983, Kristinn Eyjólfur, f.
2. feb. 1911, d. 24. des. 1945,
Skarphéðinn, f. 25. jan. 1912, d.
1971, Laufey, f. 1. júní 1914, d.
^ 21 feb. 1979, Unnur, f. 21 nóv.
1915, Ingibergur, f. 15. nóv.
1918, d. 29. ágúst 1986, Jóhann,
f. 24. jan. 1921, d. 4. sept. 1995,
og Lilja, f. 21. mars 1922. Einnig
Miðvikudaginn 18. mars bárast
slæmar fréttir, amma hafði greinst
með illkynja mein. I kjölfarið fylgdu
enn verri fréttir, meinið orðið það
eignuðust þau Vil-
mundur og Þuríður
börnin Rósu og
Hannes sem Iétust á
barnsaldri.
Hinn 29. nóvem-
ber 1944 giftist
Fjóla Sveini Helga
Sigurðssyni, hús-
gagnasmið, f. 7. júní
1918, d. 10. október
1970, þau eignuðust
tvö börn. Þau eru
Þyri Dóra, f. 18.
febrúar 1945, maki
Kjartan Ágústsson,
f. 26. janúar 1943, og Sigurður
Helgi, f. 15. september 1953.
Barnabörn Fjólu eru Kristinn,
maki Herdís Sigurðardóttir,
Sveinn Helgi, Bóas Helgi og
Fjóla Rut. Barnabarnabörn
hennar eru Thelma Rut, Andrea
og Tómas Árni.
Útför Fjólu fór fram frá Bú-
staðakirkju 16. apríl.
útbreitt að ekkert var hægt að gera
og aðeins dauðinn framundan, og nú
er hún horfín á braut. Skammur
tími ekki satt, einn daginn allt í hinu
besta lagi, innan mánaðar dauða-
dómur og endalok lífs eins og við
þekkjum það.
Amma Fjóla er farin yfir móð-
una miklu til annars og betri
heims. Móttökur hennar hinumeg-
in verða eflaust í samræmi við líf
hennar hérna megin, góðar.
Fyrstu minningar mínar um ömmu
eru úr Heiðargerðinu, en þar
dvaldi ég oft langdvölum, hjá
ömmu og afa. Fastur liður á
sunnudagsmorgnum var sund með
afa og síðan beint heim í Heiðar-
gerðið í hrygginn sem amma hafði
eldað þá um morguninn. Hryggur-
inn hjá ömmu var engum öðrum
líkur og þó margir hefðu reynt var
hvergi alveg rétta bragðið nema
hjá henni, sumir gætu haldið að
þarna færi sagan um kjötsúpuna í
annari mynd en svo er ekki, enda
voru þessir gömlu góðu íslensku
réttir hennar sérgrein og allt undir
það síðasta var hún innanhandar
um magn og hlutföll er elda átti
slíka rétti.
Nokkrum árum eftir lát afa
fluttist amma að Meistaravöllum
og bjó þar til æviloka. Þar stóðu
dyr hennar ávallt opnar sem fyrr
og mikið gladdist hún við að fá
okkur barnabörnin í heimsókn svo
ekki sé talað um barnabarnabörn-
in, en þau trakteraði hún þannig
að oft fannst manni nóg um. Sér-
staklega eru minnisstæðir hinir
fjölmörgu helgaimorgnar er ég
leit inn í kaffi og við lásum blöðin
og spjölluðum. Oftar en ekki kom
upp umræða um Vestmannaeyjar,
þar sem hún var fædd og uppalin.
Eyjarnar voru henni alltaf kærar
og ofarlega í huga og allar fréttir
þaðan lét hún sig miklu varða. Sem
dæmi má nefna fréttir af gengi
Eyjamanna í íþróttum, slíkum
fréttum sem og öðrum fréttum frá
Eyjum hafði hún mikinn áhuga á
og hún studdi þá af heilum hug,
þótt hún hefði annars engan áhuga
á íþróttum. Já, amma var alltaf
Eyjakona og talaði alltaf um Eyj-
arnar sem heima.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið,
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið,
hún boðar náðina sína
en alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Kristinn og Sveinn Helgi.
Ég vildi minnast Fjólu nú
þegar hún kveður okkur hér. Við
kynntumst allar saman á ferða-
lagi í Rúmeníu fyrir rúmum 20
árum og héldum alltaf sambandi
eftir það. Ég var þá á ferðalagi
með mömmu minni, Rut Þórðar-
dóttur, og Fjóla var með vin-
konu sinni Þórdísi Ottesen.
Mamma mín og Fjóla höfðu
þekkst frá fornu fari, því þær
voru báðar frá Vestmannaeyj-
um. Mamma og þær Þórdís og
Fjóla hittust alltaf reglulega
hver hjá annarri. Síðan, þegar
tímar liðu fram, var ég meðtekin
inn í „kompaníið“.
Nú kveðjum við Fjólu, en minn-
ingin um hana lifir ennþá meðal
okkar. Gáski og hlátur eru mér
efst í huga ef ég lít til baka og
hugsa til þeirra stunda þegar við
hittumst. Oft á dimmum vetrar-
kvöldum, einmitt þegar þörf var
fyrir að lyfta andanum aðeins upp.
Hún kallaði okkur allar alltaf
„stelpur" og það var oft íjör hjá
okkur.
I mínum huga er það mjög sér-
stakt að hafa átt vinkonur sem
voru næstum því 50 árum eldri en
ég og kynslóðabilið hvarf. í þess-
um hópi kynntist ég öðru hugar-
fari en gerist meðal jafnaldra
minna. Er ég mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að sjá inní þeirra ver-
öld, sem var að mínum dómi jafn-
vel betri. Nú er sú veröld smám
saman að dofna, því að fyrir tæp-
um þremur árum missti ég
mömmu mína, en á milli okkar
rikti alltaf mikil vinátta, þó að ald-
ursmunurinn væri yfir 40 ár. Að
lokum vona ég að þær hittist hin-
um megin og geti tjúttað saman
þar.
Kveðja,
Eygló Rut Óladóttir.
FJÓLA
VILMUNDARDÓTTIR