Morgunblaðið - 17.04.1998, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 17. APRÍL 1998
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDÓR JÓHANN
JÓNSSON
Halldór Jóhann
I Jónsson fæddist
á Kálfanesi við
Steingrímsfjörð 29.
október 1908. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur,
Landakoti, 2. apríl
siðastliðinn. Hann
var sonur Jóns Jó-
hannssonar og
Guðrúnar Halldórs-
dóttur. Tveggja ára
flutti hann með for-
* eldrum sínum að
Goðdal og síðan að
Víðivöllum í Stað-
ardai við Steingrímsfjörð, þá
fjögurra ára gamall. Halldór
var elstur fimm systkina en
honum eldri var hálfbróðir,
Karl Jónsson. Alsystkin Hall-
dórs voru: Katrín,
Svanborg, Þor-
steinn, látinn 14.
mars 1994, og
Laufey. Á heimili
foreldra Halldórs
ólst upp fóstur-
bróðir, Þórhallur
Halldórsson.
Halldór bjó á
Víðivöllum til árs-
ins 1948, en þá
flutti hann ásamt
móður sinni og
systkinum að Stað í
sömu sveit þar sem
þau bjuggu til árs-
ins 1956, þegar fjölskyldan
fluttist til Reykjavíkur.
Útför Halldórs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal;
í hreiðrum fuglar hvfla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
**~i í brekkum fjalla hvfla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt
Nú hverfúr sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut
en aftanskinið hverfur hljótt,
það hefur boðið góða nótt
(Magnús Gíslason)
Eg kynntist Dóra frænda eigin-
lega upp á nýtt sumarið 1993. Að-
ur höfðum við ekki haft mikið af
hvort öðru að segja en það breytt-
ist allt umrætt sumar, við urðum
'y góðir vinir. Eg byrjaði þá að vinna
hjá þeim Dóra og Kötu sem heim-
ilishjálp og kom til þeirra þrisvar í
viku. Hann Dóri var án efa einn sá
hógværasti maður sem ég hef um
ævina kynnst en með frekari og
nánari kynnum komst ég fljótt að
því að hann leyndi á sér og var
óborganlegur húmoristi. Hann var
aldrei að reyna að vera fyndinn
heldur var þessi hárbeittti húmor
hans honum eðlislægur og hitti
alltaf í mark. Hann fylgdist vel
með þjóðmálunum og áttum við oft
miklar umræður um þau og í raun
allt milli himins og jarðar. Ekki
vorum við alltaf á sama máli enda
alin upp við gerólíkar aðstæður.
En þrátt fyrir þetta kynslóðarbil
þá náðum við samt að mynda með
okkur vináttubönd sem voru enn
til staðar þó að ég hafi hætt í heim-
ilishjálpinni haustið 1995 en þá
byrjaði ég í háskólanum. Dóra
fannst það vera heldur furðulegt
uppátæki og þegar ég var að segja
þeim systkinum frá öllu sem ég
var að gera þar hristi hann höfuðið
og sagði „þú drepur þig á þessu“.
Samt veit ég að hann var stoltur af
mér og þessi uppreisn gegn há-
skólanum og „prófessorunum þar“
var bara á yfirborðinu því hann
skynjaði það vel að þjóðfélagið var
MINNINGAR
að breytast og að góð menntun
skiptir öllu máli. Til dæmis keypti
hann alltaf miða í happadrætti Há-
skólans og ef hann komst ekki
sjálfur til að endurnýja þá lét hann
mömmu lofa sér að sjá um það.
Þetta gerði hann ekki í þeirri von
að verða ríkur því peningar skiptu
hann aldrei miklu máli.
Þegar maður er í samvistum við
mann eins og Dóra er nauðsyn-
legt að gera sér grein fyrir þeirri
staðreynd að kynslóð hans hefur
upplifað einar mestu þjóðfélags-
breytingar sem nokkur kynslóð
annars staðar hefur gengið í
gegnum. Hann Dóri upplifði þess-
ar breytingar sérstaklega sterkt
því hann var bóndi sem flutti til
borgarinnar þegar búskapurinn
gekk ekki lengur. Hann náði mjög
vel að aðlagast lífinu í borginni og
skipti samhentur systkinahópur
þar áreiðanlega miklu máli sem
og vinnusemi hans og heiðarleiki
bæði gagnvart öðrum og sjálfum
sér, því Dóri reyndi aldrei að
þykjast vera annar en hann var.
Hann náði oft ótrúlega góðu sam-
bandi við fólk og til dæmis þekkti
hann alla vel í hverfisbúðinni á
meðan flestir hlaupa inn og út án
þess að segja góðan daginn. Hann
var samt ekki mikið fyrir mann-
margar veislur en þó tókst okkur
mömmu að draga hann nokkrum
sinnum í jólaboð hjá Simma og
Helgu og hann kom í stúdenta-
veisluna mína. En það furðulega
var að þegar hann var kominn á
staðinn var hann oftar en ekki
hrókur alls fagnaðar enda eins og
minnst var á áðan mikill
húmoristi. Hann sá spaugilegu
hliðarnar á málunum og kom
þeim oft til skila í einungis einni
setningu, það var nóg til að fá alla
til að skella upp úr. Hann sagði
alltaf það sem honum fannst og
oftar en ekki spurði hann mig eft-
ir á hvort hann hefði nokkuð
móðgað einhvern. Það var nátt-
úrulega aldrei og gerði ég mitt
besta við að sannfæra hann um
það.
Þegar ég heimsótti Dóra á
Landakot var greinilega mikið af
honum dregið og það hvarflaði að
mér að þetta gæti verið í síðasta
sinn sem myndum hittast, héma
megin að minnsta kosti. En þrátt
fyi-ir að hann væri orðin svona veik-
burða glitti í kímnina og tóbaksbox-
ið var heldur ekki langt undan.
Elsku Dóri minn, ég veit að þú
varst orðin þreyttur og þér líður
örugglega betur núna. Eg vona að
þú hafir vitað hvað mér þótti vænt
um þig og ég mun alltaf hugsa til
þín með virðingu og væntumþykju.
Þín frænka og vinkona
Þórdís.
„Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Eg er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp til ljóssins. Ver-
ið glöð og þakklát fyrir allt sem líf-
ið gefur og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu."
(Ókunnur höfundur.)
Til moldar er borinn í dag 17.
apríl frændi minn Halldór Jóhann
Jónsson. Dóri eins og við ávallt
kölluðum hann var elstur fimm
systkina frá Víðivöllum í Stein-
grímsfirði. Næst honum er Katrírí,
þá Svanborg og Þorsteinn sem nú
er látinn, yngst er Laufey. Einnig
átti Dóri eldri samfeðra bróður er
Karl hét, og fósturbróður sem ólst
upp með þeim systkinum, Harald
Bjamason.
Það eru blendnar tilfinningar
sem sækja á hugann þegar við
kveðjum vin og lífsfélaga, þakklæti
fyrir að líkamlegum þrautum skuli
vera lokið og söknuður eftir góðan
félaga og vin. Minningar bemsk-
unnar um Dóra eru sveipaðar
dulúð. Þessi hægláti maður sem lét
ekki mikið á sér bera, átti herbergi
uppi á lofti hjá ömmu á Fossvogs-
bletti 31. Efst er í huga minningin
um Dóra að koma heim úr vinnu
sinni og hverfa upp í herbergið sitt
eða dunda sér við smíðar úti í skúr
sem stóð við húsið. En þegar ég
fullorðnaðist kynntist ég Dóra upp
á nýtt og hann varð minn nánasti
vinur. Þegar ég opnaði hárgreiðslu-
stofu í hverfinu hans, kom Dóri á
hverjum morgni við á stofunni í
kaffi þegar hann fór í sínar daglegu
morgungöngur. Kom þá í ljós þeg-
ar við spjölluðum um lífið og tilver-
una að Dóri fylgdist vel með þó lítið
bæri á. Hann vildi vita allt um syst-
urböm sín og böm þeirra og vissi
ávallt hvað hvert þeirra hafði fyrir
stafni. Dóri var vel inni í málefnum
líðandi stundar og oft ræddum við
um stjómmál og þá hitnaði honum
gjaman í hamsi, en hann var alla
sína tíð mikill framsóknarmaður og
studdi samvinnuhreyfinguna,
einnig átti bændastéttin allan hans
huga.
Dóri var mikill bóndi og það vom
honum erfið spor að flytja til
Reykjavíkur og byrja þar nýtt líf.
Það var erfitt að kveðja sveitina
sína og aðlagast erli borgarinnar.
Samviskusemi og snyrtimennska
var honum í blóð borin. Hann hafði
unun af vinnu í garðinum og að
snurfusa í kringum húsið. Seinustu
árin bjó Dóri í Breiðagerði 10 með
Katrínu systur sinni og Þorsteini
bróður sínum, sem lést fyrir fjómm
ámm. Öll vom þau systkinin miklir
dýravinii-, þá sérstaklega kattavin-
ir, og hændust ferfætlingar úr
hverfinu til þeirra og allh- fengu
alltaf eitthvað í svanginn. Stundum
þegar ég hringdi til þeirra í Breiða-
gerði og spurði þau systkinin hvort
ég ætti að skreppa í búðina fyrir
þau á leiðinni heim, var oft svarið
„okkur vantar nú ekkert, en það er
helst að það vanti fisk fyrir Idsurn-
ar“. Þegar ég heimsótti Dóra í
hinsta sinn á sjúkrahúsið, var mjög
af honum di-egið en þegar talið
barst að því að grái kötturinn hefði
komið í heimsókn um morguninn
og fengið fisk, glaðnaði yfír Dóra og
hann brosti sínu blíðasta brosi og
sagði, „það var gott“. Minningamar
litaði hann fógmm litum og gaf mér
margar dýrmætar gjafir, ekki ver-
aldlegar, heldur gjafir af persónu-
leika sínum. Blessuð sé minning
Dóra frænda míns.
Guðrún B. Hauksdóttir.
OLOF KRISTIN
ÓLAFSDÓTTIR
+ Ólöf Kristín
Ólafsdóttir
fæddist á Kolbeins-
stöðum í Miðnes-
hreppi 24. mars
1914. Hún lést á
Landakotsspítala 3.
aprfl síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Guðrúnar
Jónsdóttur og Ólafs
Eyjólfssonar bónda
á Kolbeinsstöðum.
Ólafur Jést á Hrafn-
istu 1969 en Guð-
rún móðir hennar
úr spönsku veikinni
1918. Ólöf ólst upp á Kolbeins-
stöðum hjá föður sínum og föð-
urömmu Magdalenu Þorkels-
dóttur. Systkini Ólafar eru: Jd-
hanna Dagmar, f. 30.1. 1913,
búsett í Danmörku, og Hann-
esina Þrúður, f. 25.7. 1915, bú-
sett í Reykjavík. Ólöf fluttist til
Danmerkur 1935 þar sem hún
vann ýmis störf. Þar kynntist
hún fyrrverandi manni sínum
Aðalsteini Richter, f. 31.10.
1912, arkitekt, og eignuðust
þau einn son, Kristján Richter,
f. 21.7. 1937, forstjdri, kvæntur
Kristbjörgu S. Ólafsddttur.
Börn þeirra eru: Linda Björk,
Aðalsteinn Rafn og Sigrún
Heiða. I byrjun stríðsins fdr
Ólöf ásamt Kristjáni syni sínum
heim til Islands í hinni sögu-
legu Petsamöferð. Þegar heim
kom leitaði hún á
heimaslöðir sínar
Suðurnesin, og
kynntist þar seinni
eiginmanni sínum
Sveini R. Jónssyni
og eignuðust þau
þrjú börn sem eru:
1) Guðrún Sveins-
dóttir, f. 26.1. 1943,
húsmóðir í Reykja-
vík. Maki hennar
var Helgi Birgir
Magnússon, sem
lést 1986. Þau eign-
uðust einn son, Sig-
urð Helgason. Fyr-
ir átti Guðrún Reyni og Ólaf
Guðmundssyni. Faðir þeirra er
Guðmundur Vignir Þórðarson.
2) Jdn B. Sveinsson, f. 25.1.
1946, framhaldsskólakennari,
giftur Dóru Skúladóttur. Börn
þeirra eru: Sveinn, Rakel og
Ólöf. 3) Pétur R. Sveinsson, f.
9.5. 1957, trésmiður, giftur
Eyrúnu Ingu Pétursddttur.
Börn þeirra eru: Gerða Björg,
Eiríkur Ari, Rebekka Sif og
Kristín Inga. Ólöf og Sveinn
slitu samvistum og bjó hún
lengst af með yngsta syni sín-
um, Pétri, og síðan ein eftir að
hann stofnaði sitt heimili. Ólöf
eignaðist 13 barnabörn og 14
barnabarnabörn.
títför dlafar fdr fram frá Bú-
staðakirkju 14. aprfl síðastlið-
Elsku amma mín, núna ertu búin
að kveðja okkur. Ég veit að foreldr-
ar þínir hafa tekið vel á móti þér,
með mikla umhyggju og ást að gefa
þér, því þú fékkst að njóta þeirra í
svo stuttan tíma.
Elsku amma, ég á eftir að sakna
þín. Það var svo gott að koma til þín
á yngri árum og þiggja nýbakaðar
pönnukökur og ískalda mjólk. Þú
varst alltaf svo sterk og áttir svo
mörg ráð að gefa. Já, þú gafst mér
svo mikla ást, ég vil þakka þér fyrir
að hafa gefið mér svona gott vegar-
nesti.
Elsku amma mín, ég kveð núna
með vísu sem er um berjamó og bið
guð að geyma þig og gefa börnum
þínum styrk.
Komum, tínum berin blá.
Bjart er norðurfjöllum á.
Svanir fljúga sunnan yfír heiði.
Hér er laut, og hér er skjól.
Hér er fagurt,- móti sól
gleðidrukkinn feginsfaðm ég breiði.
Sko, hvar litla lóan þaut,
langt í geiminn frjáls á braut.
Þröstur kveður þama á grænum meiði.
Ertu að syngja um ástvin þinn,
elsku litli fuglinn minn,
eru nýir söngvar enn á seyði?
Þú ert ungur eins og ég.
Förum seinast saman veg,
syngjum, deyjum, þú og ég,
litli vin á lágum, grænum meiði,
langt uppi á heiði.
(Guðm. Guðm.)
Rakel Jónsdóttir.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast Olafar, tengdamóður
minnar, sem er látin eftir erfiða
sjúkralegu. Við hjónin höfðum
skroppið í nokkurra daga ferð til út-
landa. Ekki óraði mig fyrir þegar
við kvöddum hana að það myndi
verða hinsta kveðja í þessu lífi. Kri-
stján sonur hennar var að gantast
við hana um að hún yrði að fara að
drífa sig á fætur svo að hann gæti
grillað handa henni í sumar en eng-
inn veit hvenær kailið kemur. Eg
held að Ólöf hafi verið tilbúin að
kveðja þennan heim og mæta sínum
Guði.
Ólöf var mikil dugnaðarkona.
Heimili hennar var alltaf hreint og
strokið, fullt af blómum og allskon-
ar útsaumi sem hún sjálf hafði
saumað og margan sokkinn og vett-
lingana prjónaði hún á barnabörnin
í gegnum árin.
Ég minnist líka glöðu stundanna
þegar við sátum við gluggann henn-
ar og horfðum á fallega útsýnið yfir
höfnina og spiluðum Ólsen eða
Manna.
Elsku Ólöf, ég veit að vel hefur
verið á móti þér tekið og þú situr nú
á hvítu skýi og hlærð til okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég þakka þér samfylgdina, hvíldu
í friði.
Kristbjörg.
Þitt blessað ljós mér bendir á,
að blessun öll þér komi frá,
að allt, sem lifir, er og hrærist,
af ástargæðum þínum nærist,
og fyrst að sólin fagurt skín,
að fógur muni dýrðin þín.
(Páll Jónsson)
Elsku amma. Með fáum orðum
viljum við kveðja þig og þakka þér
fyrir allar þær yndislegu stundir
sem þú gafst okkur. Gleymum við
seint þeim tíma þegar þú passaðir
okkur á meðan mamma og pabbi
ferðuðust. Það var alltaf svo gott að
koma til þín er þú bjóst við Meist-
aravelli. Við munum vel hve glöð þú
varst alltaf og við gleymum því ekki
hvernig þú stóðst alltaf í eldhús-
glugganum og vinkaðir til okkar
þegar við vorum að fara.
Það var hins vegar sárt að sjá þig
þennan dag. Við systurnar báðum
guð að taka á móti þér. Við vissum
að hann myndi taka vel á móti þér
þar sem þú hugsaðir svo oft til hans
og geymdir hann vel í hjarta þínu.
Þegar sólin teygði arma sína inn um
gluggann hjá þér, snertu og yljuðu
þjáðum vöngunum þínum, vissum
við að þú værir í góðum höndum. Við
systurnar erum svo þakklátar fyrir
að hafa fengið að vera hjá þér síð-
ustu stundimar, við eram svo þakk-
látar fyrir að hafa fengið að kveðja
þig og finna friðinn færast yfir þig.
Þegar Assi bróðir var á leiðinni til
þín til að kveðja þig, færðist þoka yf-
ir bæinn og Assa fannst sem einhver
væri að sýna honum hve sárt hann
syrgði þig.
Kveðjum við þig nú, amma, með
orðunum þínum; orðunum sem þú
notaðir alltaf þegar þú kvaddir okk-
ur: Guð geymi þig, elsku amma.
Mitt líf og auðnu alla
og allt, sem mitt ég kalla,
ég fel í þína föður-vöm,
ó, Faðir, geym þú öll þín böm.
Vor gæti Guð!
(Höf. ók.)
Linda Björk, Aðalsteinn Rafn
og Sigrún Heiða Richter.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.