Morgunblaðið - 17.04.1998, Blaðsíða 49

MÓRfetÍNBLAðrÐ
FÖSTUDAGUR17. APRÍL 11)98 49
4 níræðisafmæli sínu. Er þar kominn
! vísir að minjasafni um dýralækn-
| ingar sem vert væri að hlúa frekar
að. Við skoðun á þessum munum og
lestur á samviskusamlega færðum
dagbókum Asgeirs má vel gera sér
í hugarlund að það hefur ekki verið
heiglum hent að stunda dýralækn-
ingar hér á landi á árum áður og
aðeins á færi hraustustu manna.
Slíkur maður var Asgeir. Hafi hann
<| þökk fyrir það sem hann hefur ver-
A ið starfsgrein okkar. Fyiir hönd ís-
. lenskra dýralækna og maka þeirra
f votta ég Asgeiri Ó. Einarssyni virð-
ingu mína og aðstandendum samúð.
Eggert Gunnarsson, formaður
Dýralæknafélags íslands.
Kveðja frá Glímufélaginu
Ármanni
Ásgeir kynntist ungur að árum
^ íþróttum. Bani að aldri dvaldi hann
j á heimili föðurbróður síns að Syðri-
. Gröf sem er á félagssvæði Ung-
f mennasambands Kjalarnessþings.
Innan þess eru til að mynda Umf.
Drengur í Kjós og Umf. Aftureld-
ing í Mosfellssveit. Þessi félög
efndu árlega til íþróttamóta sín á
milli. Annað árið var mótið háð á
Hvalfjarðareyri eða að Meðalfelli á
vegum Drengs en hitt árið á hinum
foma mótsstað Kollafjarðareyri og
í| sá þá Afturelding um framkvæmd-
4 ir-
g Störf að iðkun og keppni í frjáls-
" íþróttum, sundi og glímu voru að-
dáunarverð virk. Af þessu íþrótta-
lífi hreifst Ásgeir og slóst í hóp
íþróttaiðkendanna. Hann varð lið-
tækur í mörgum greinum og komu
þá fram eigindi sem lengi ein-
kenndu hann: mýkt, þrek, snerpa
og styrkur. Félagslyndi hans og
j, glaðværð öfluðu honum^ margra
* íþróttavina. Besta afrek Ásgeirs á
4 móti Drengs og Aftui'eldingar, sem
A háð var 1926 í Kjós, var í spjótkasti,
* 44,07 m. Frá 1923 hafði íslenskt
met verið í gildi, sett af Hallgrími
Jónssyni, Akureyri, 41,94. Afrek
Ásgeirs fékkst ekki staðfest. í
4
\
Q
4
l
i
1
4
4
4
haustmóti í Reykjavík þetta sama
ár náði Ásgeir að kasta spjótinu
45,90 m, sem var staðfest met.
Að loknu stúdentsprófi 1927 frá
Menntaskólanum í Reykjavík hélt
Ásgeir til Þýskalands til náms í
dýralækningum. Hann hélt áfram
iðkun íþrótta, en róður stundaði
hann sérstaklega, því að þeir sem
réðu íþróttum háskólans sáu í Ás-
geiri þrek- og tápmenni, sem lið
þeirra hafði vantað. Efnt var 1929
til alþýðumóts KFUM í Kaup-
mannahöfn. Var Ásgeir fenginn til
að keppa ásamt sjö öðrum sund- og
frjálsíþróttamönnum. Hann náði
aðeins að kasta spjótinu einu sinni,
því að hann tognaði. Kastið reynd-
ist 42 m. Sá er sigraði náði 51,35 m.
Ásgeir dvaldi hérlendis í eitt ár,
sem aðstoðarmaður héraðsdýra-
læknisins í Gullbringu- og Kjósar-
sýslu. Á þessu dvalartímabili tók
Ásgeir þátt í mótum (1931) og náði
að færa metið í spjótkasti í 52,41 m.
Til þess að ljúka námi í dýralækn-
ingum dvaldi Ásgeir í rúm þrjú ár
erlendis. Þá keppti hann í Vín í
spjótkasti og náði 51,04. Met Ás-
geirs stóð til 1936. Árið 1934 lauk
Ásgeir námi og sneri heim til
starfa. í sex ár var Ásgeir héraðs-
dýralæknir á Austurlandi. Stjórn
ISI hafði komið á því stjórnkerfi að
starfrækja íþróttaráð. Slíkt var
stofnað fyrir Austurland 1932 og
var Ásgeir formaður þess um skeið.
Stjómamefnd Olympíuleikanna
1936 í Berlín bauð íþróttakennur-
um til dvalar sem áhorfendum og
þátttakendum í námskeiðum og var
Ásgeir kjörinn fararstjóri hópsins.
Ásgeir dýi'alæknir 0. Einarsson
var valmenni og sannur íþrótta-
maður, Vinahót hans og glaðlyndi
gerði hann vinsælan félaga. Starfs-
fús var hann svo af bar. Búinn að
ná háum aldri mætti hann tíðum
meðal aldraðra og hélt uppi
hópsöng og auðveldaði afnot þeirra
af bókasöfnum.
Glímufélagið Armann þakkar Ás-
geiri félagslyndi og afrek.
Eiginkonu og nánum ættingjum
er tjáð innileg samúð.
Þorsteinn Einarsson.
__________MINNINGAR
SIGRÚN
BENEDIKTSDÓTTIR
+ Sigrún Bene-
diktsdóttir,
fæddist í Fjósatungu
í Fnjóskadal 11. maí
1906. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 2. aprfl síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Bene-
dikt Sigurðsson, f.
30.7. 1848, d. 15.10.
1931, bóndi í Hjalta-
dal í Fnjóskadal, og
Kristín Kristjáns-
dóttir, f. 2.5. 1858, d.
26.5. 1935. Sigrún
átti fjórtán systkini,
þar af íjögur alsystkini, þau vom:
Guðný Sigríður, f. 27.3. 1897, Jón,
f. 15.6. 1898, Þorsteinn, f. 17.10.
1899, Helga, f. 17.10. 1899, d.
31.10.1899. Systkini Sigrúnar
sammæðra: Rannveig, f. 31.12.
1877, Guðrún Elísabet, f. 2.8.
1879, Skafti, f. 1.10. 1881, Þóra
Fanney, f. 24.6. 1885, Magnús, f.
2.9. 1887, Þorgrímur Sofanías, f.
29.1. 1891, Unnur, f. 15.10. 1893.
Systkini Sigrúnar samfeðra: Sig-
ríður, f. 1.8. 1880, Stefán, f. 15.10.
1883, Þóra, f. 22.1. 1886.
Hinn 16. júní 1926 giftist Sig-
rún Sigurði Gissuri Jóhannssyni,
pípulagningarmeistara frá
Gamla-Hrauni á Eyrarbakka, for-
eldrar hans voru Jóhann Guð-
mundsson, útvegsbóndi og sela-
skytta á Gamla-Hrauni, f. 29.6.
1872, d. 22.11. 1952, og fyrri konu
hans Guðrúnar Runólfsdóttur frá
Arnkötlustöðum i Holtum, f.
21.12. 1865, d. 22.6. 1905. Börn
Sigrúnar og Sigurðar em: Jó-
Það er svalur en undurfagur
morgunn í Reykjavík, sólin sendir
geisla sína yfir borgina og veitir okk-
ur yl, ég hraða mér í gegnum um-
ferðina að Hjúkrunarheimilinu Eir
og segi stöðugt við sjálfa mig, elsku
mamma mín, ég veit að þú bíður eftir
mér. Og það var líka svo, að ég gat
haldið í hönd þína og ég veit að þú
vissir að við Erla vomm hjá þér þeg-
ar þú kvaddir þennan heim, Kolla
var því miður nýfarin og Jóhann rétt
ókominn, en svona átti þetta að
verða. Við sátum hljóð hjá þér allt
kvöldið áður og þá fóra minningarn-
ar að hrannast upp.
Það er þakklæti og söknuður sem
fer gegnum hugann, þakklæti fyrir
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman, allar okkar útilegur,
veiðiferðir og síðast en ekki síst allar
ferðirnar okkar norður. Þá var ætíð
farið beint í Þórunnarstrætið til Jóns
bróður þíns og Guðnýjar, ég man
enn hvað kjötsúpan hennar var góð,
eða í Helgamagrastrætið til Þor-
steins og Guðrúnar. Ef við voram
seint á ferð var gist á Akureyri, ann-
ars var haldið beint austur yfir
Vaðlaheiði og við stoppuðum ætíð á
sama stað til að líta þennan fagra dal
augum, Fnjóskadalinn, sem þú unnir
svo mjög og haldið heim að Ytra-
Hóli, þai' sem Kai'l mágur þinn og
frændi bjó ásamt börnum sínum og
tveimm' systram. Eg lít á það sem
mikið lán að hafa fengið að dvelja hjá
þessu yndislega frændfólki á sumrin
og kynnast sögu ykkar. Eg fann best
hvað böndin voru sterk, því daginn
sem pabbi dó var ég með mína fjöl-
skyldu fyrir norðan og við vorum á
leið út á Flateyjardal þegar okkur
barst fregnin um að gamli maðurinn
væri dáinn. Við gátum ekki verið á
betri stað til að minnast hans en úti á
Flateyjai'dal á fallegum sumardegi,
með Benna frænda sem sýndi okkur
eftirlætis veiðistaðina hans í
Dalsánni. Það var eins og hann væri
með okkur á dalnum.
Þegar ég minnist þín á yngri árum
kemur í hugann kraftur þinn og at-
orka og hvað þú gekkst rösklega til
allra verka. Þegar Óháði söfnuður-
inn var stofnaður tókstu þátt í því
starfi frá upphafi og varðst um tíma
varaformaður kvenfélagsins. Það var
mikil vinna sem þið konurnar lögðuð
af mörkum við fjáröflun svo unnt
væri að reisa kirkju og félagsheimil-
ið Kirkjubæ og þar vannst þú af heil-
um hug. Þannig vai' það líka heima á
hann Eyrbekk, f.
15.10. 1928, raf-
virkjameistari, k.h.
Laufey Bjarnadóttir,
þeirra börn: Sigurð-
ur Bjarni k.h. Ólöf
Jenný Eyland og
eiga þau tvö börn.
Bára, m.h. Stefán
Magnússon og eiga
þau þijú börn. Bene-
dikt Eyfjörð, f. 2.12.
1929, k.h. Auður
Lella Eiríksdóttir,
þeirra börn: Jón
Gestur, k.h. var
Heiða Ármannsdóttir
og áttu þau tvö börn. Jón lést 4.
ágúst 1990 aðeins 37 ára. Sigrún
Eyfjörð, Eiríkur Eyfjörð og Þor-
steinn Eyfjörð. Erla Guðrún, f.
19.5. 1931, umsjónarmaður skóla,
m.h. Magnús Gísli Þórðarson, f.
25.6. 1929, d. 1.6. 1979, þeirra
böm: Sigurður Rúnar, k.h. Ingi-
björg Kr. Einarsdóttir og eiga Jjau
tvö böm. Guðrún Þóra, m.h. Örn
ísleifsson og eiga þau tvö börn.
Þórður Axel. Guðni Karl, k.h.
Auður Benediktsdóttir og eiga
þau þrjú börn. Kolbrún Kristín, f.
26.1. 1936, bankamaður, m.h.
Höskuldur Elíasson, þeirra börn:
Sigrún, h.m. Antonio og eiga þau
tvö börn. Elías og Sigurður og á
hann eitt barn. Hrefna, f. 30.7.
1948, fulltrúi, m.h. Ólafur Björn
Bjömsson, þeirra börn: Fjóla, í
sambúð með Pétri Bjarna Guð-
mundssyni, og Ólafur Haukur.
Utför Sigrúnar fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Langholtsveginum, þar varð allt að
ganga með sama krafti, og ég lærði
snemma að gera hlutina strax, því
leti var ekki að þínu skapi. Um-
hyggja þín fyrir okkur öllum var
mikil og þegar ég átti mín börn fann
ég hvað þið pabbi vorað stolt af þeim
og hvað þið bárað mikla umhyggju
fyrir þeim. í dag þakka þau ykkur
fyrir allar þær góðu stundir sem þið
áttuð saman.
Og nú hefur þú kvatt okkur í bili
og það er mikill léttir að þjáningum
þínum sé lokið. I þau fimm ár sem þú
dvaldist á Eir naustu þeirrar bestu
umönnunar sem hægt er að hugsa
sér. Allt starfsfólkið á 3. hæð norður
gerði allt til að þér gæti liðið vel og
viljum við færa því öllu okkar bestu
þakkir fyrir þá miklu umhyggju sem
það sýndi þér. En þú varst líka ein-
stök, því með blíðu þinni og elsku
gafstu okkur öllum þá minningu sem
ekki gleymist. Þó svo að minnið hafi
verið farið að gefa sig þá hélstu þinni
reisn og komst okkur á óvart með
skemmtilegum tilsvörum þínum.
Eða þegar við sátum tvær saman og
ég las ljóðin hans Davíðs Stefánsson-
ar, þá varst þú svo sannarlega með á
nótunum og þuldir heilu kvæðin fyrir
mig, en þessar ljóðlínur úr Dalakof-
anum voru þér einkai' hugleiknar:
Svo vef ég okkur klæði, en stakk þú úr því
sníður;
til strandarinnar ríð ég og kaupi mjöl og fisk;
svo ríf ég hrís í eldinn; þú bakar brauð og
sýður;
svo borðum við með velþóknun af sama
hörpudisk.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku mamma, hvað ég þakka þér
og pabba fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þið veittuð okkur Ola og
börnunum okkar, Fjólu og Ólafi
Hauki. Það er nokkuð sem enginn
getur tekið frá okkur og ekki gleym-
ist.
Guð blessi þig, þín dóttir
Hrefna.
Fnjóskadalur, fegurstur sveita á
íslandi, sem á sumrum skartai' sínu
víðfeðma bjarkarskrúði, grónum mó-
um og hvanngrænum grundum og
silfurlituð Fnjóská liðast bugðótt og
lygn milli hárra fjalla. Bæirnir kúi-a
undir hlíðum fjallanna eða eins og
hanga utan í þeim, aðrir eru á efstu
hjöllum nánast við snjólínu með gjöf-
ula beit ef til næst. Veturnir oft
harðir og stormasamir og snjór fyllir
hvert gil, gjótu og skor. Dalurinn
setur upp nýtt andlit, grímu harð-
neskju og ofsa, en samt fagur í öllum
sínum mikilleik. Það er á miðri góu,
árið 1906, bærinn Hjaltadalur fremst
í Fnjóskadal, afskekktur mjög,
stendur undir háu fjalli og beinir
tveimur burstum sínum í austur að
árbakkanum.
Neðanundir bæjarhólnum era
slétt tún, umgirt voldugum grjót-
garði, sem bóndi hlóð einn síns liðs
og dró hvern stein á sleða á sjálfum
sér. Á hlaðinu stendur jarpur hestur,
og í söðlinum situr vel dúðuð kona,
piltur teymir hestinn af stað en kon-
an snýr sér við í söðlinum og brosir
til bónda síns og barnanna þeirra
þriggja, því hún veit að hún mun
ekki sjá þau fyrr en eftir margar vik-
ur. Ferðinni er heitið heim að Fjósa-
tungu þar sem hún ætlar að fæða sitt
yngsta barn. Bóndi grípur ósjálfrátt
þéttingsfast utanum litla hópinn
sinn, augu hjónanna mætast. Hér
þarf engin orð, augun segja allt, ást-
úð og hlýju. Saga almúgafólks á Is-
landi í 1000 ár. Bæði höfðu upplifað
sorgina, misst maka og börn. Þau
kvöddust þegjandi og hesturinn
hvarf ofan af bæjarhólnum.
Þannig hófst lífssaga hennar önnu
minnai' blessaðrar. Hún fæddist í
Fjósatungu í Fnjóskadal 11. maí
1906 í skjóli bændahöfðingjans Ing-
ólfs Bjarnasonar, síðar alþingis-
manns Suður-Þingeyinga. Ingólfur
hafði sent vinnumann fram að
Hjaltadal til að sækja húsfreyju, svo
hún mætti komast í öruggt atlæti
höfuðbólsins óháð veðri og sam-
gönguleysi afdalsins. 1908 flutti fjöl-
skyldan til Akureyrar og settist þar
að og þar ólst amma mín upp til full-
orðinsára. Hún var samt alltaf
Fnjóskdælingur. Hún þroskaðist í
unga og fallega stúlku, sem bar með
sér drottningarlegan glæsileika er
íylgdi henni alla tíð síðan. Á Akur-
eyi'i kveikti hún bál S hjarta ungs
pilts, vélstjóra sunnan af Eyrar-
bakka, Sigurðar G. Jóhannssonar, og
ekki leið á löngu þar til hjörtu þeirra
loguðu jafn heitt, sækjandi eldsmat
sinn í þann funa sem aðeins hin full-
komna ást getur kveikt.
Amma og afi gengu í hjónaband
hinn 16. júní 1926 og settu saman
heimili sitt í Reykjavík og saman
gengu þau hönd í hönd í 64 ár, eða
þar til afi lést 88 ára gamall 11. ágúst
1990.
Og nú hefur hún elsku amma mín
fengið hvíldina langþráðu eftir erfið
veikindi undanfarið ár. Ég veit að
hann afi minn hefur tekið á móti
henni með opnum örmum og saman
hafa þau leiðst á móti ljósinu, aftur
orðin ung og hann hallar sér að
henni, kyssir mjúkt hárið, en hún
brosir með augunum, sem segja að
eldar, sem kveikth' eru af raunveru-
legri ást, logi að eilífu.
Minningabrotin sækja að sem
leiftur úr fortíðinni. Það er sumar í
Fnjóskadal, afi að veiða í Fnjóská og
amma úti á túni með hrífu, svo falleg
að jafnvel í vinnufötunum var hún
eins og álfkona. Ég man ferðalag
fram í Hjaltadal í gömlu Karólínu
hans Benna frænda á Hóli og hvar
amma stóð við bæjartóftirnar, hún
benti okkur á fallegan grjótgarð sem
umlykur túnið og sagði: Þennan garð
hlóð pabbi minn. Þá hafði hún ekki
komið á þennan stað frá þvi hún var
barn. Síðan hefur Hjaltadalur verið
heilagur staður í mínum huga.
Stóra húsið á Langholtsveginum,
þar sem amma mín bjó fjölskyldu
sinni glæsilegt heimili. Húsið sem
var svo stórt, að það var sem höll,
með sínum hátimbraðu stofum, svöl-
unum á efri hæðinni, sem vora svo
háar að við börnin fengum ekki að
stíga þai- út. Dularfulli kjallarinn
undir eldhúsinu, þaðan sem á
haustin barst unaðslegur ilmur af
nýsoðnu slátri. Og um helgar og á
hátíðum fylltist þetta hús af lífi, börn
hlupu um ganga og stiga með kæti
og hlátrasköllum, en fullorðnir sátu í
stofu og ræddu málin eða dásömuðu
nýjasta meðlim fjölskyldunnar. Þó
að mikið hafi verið að gera á þessum
stundum, gaf hún sér ætíð tíma til að
sinna okkur börnunum, þurrka tárin
eða setja niður deilur sem upp komu
hjá okkur. Hún var sterk kona, at-
orkusöm og drífandi og ég man varla
efth' að hafa séð hana verklausa,
enda var mikill gestagangur á heim-
ilinu.
Jafnframt andlegum styrk sínum
hafði hún amma mín til að bera óum-
deilanlega mikla hlýju og ástúð, sem
Erla móðir mín fékk ríkulega að
njóta, þegar pabbi lést aðeins 49 ára
gamall. Þá umvafði hún dóttur sína
og okkur öll börnin hennar kærleika
sínum og studdi okkur yfir erfiðustu
hjallana. Fyrir það verðum við henni
að eilífu þakklát. Að lokum vil ég
biðja algóðan Guð að blessa alla fjöl-
skyldu ömmu minnar og styrkja
hana í sorg hennar, en við skulum
jafnframt minnast þess með þakk-
læti, að þreyttir fái hvílst.
Ömmu minni blessaðri þakka ég
samfylgdina og allt og allt. Guð
blessi ömmu mína, Sigrúnu Bene-
diktsdóttur frá Hjaltadal.
Sigurður Rúnar Magnússon.
Elsku amma mín. Ég sit hér í
þessu yndislega veðri og hoi-fi á Esj-
una sem ég veit að þér þótti svo fal-
leg. Það rifjast upp fyrir mér svo
mai'gar góðar stundir sem ég átti
með þér. Fyrstu skýra minningarnar
um okkur saman era síðan ég var
fimm eða sex ára og var hjá þér í
Hátúninu. Ég man hvernig við sát-
um saman hlið við hlið og þú last fyr-
ir mig heilu bækurnar og tíminn
flaug áfram án þess að við tækjum
eftir því. Stundum spiluðum við
löngu vitleysu heilan dag eða lögðum
kapal. Og þú kenndir mér á klukku
og þú sagðir mér að jólasveinarnir
væra ekki til. Ég lærði sko margt af
þér, amma mín! Þegar ég var orðin
eldri fór ég stundum beint úr skólan-
um til þín og borðaði áður en ég fór á
æfingu. Það var svo gott að geta sest
aðeins niður hjá þér og slappað af.
Þú sýndir mér svo mikla umhyggju
og hlýju og alltaf þegar ég fór út úr
dyranum hjá þér baðstu mig að fara
varlega. Þú áttir svo auðvelt með að
sýna væntumþykju. Ég man að þú
sagðir oft að þú ætlaðir að lifa það
lengi að þú sæir mig með stúdents-
húfuna. Það tókst þér og gott betur,
það munaði bara rúmum mánuði að
þú sæir mig klára háskólann.
Amma mín, þú varst búin að vera
mikið veik nokkuð lengi en þú sýndir
samt svo ótrúlegan styi-k. Þú varst
svo sterk, hraust og ákveðin að upp-
lagi. Þegar mamma hringdi og sagði
mér að nú hefði þér versnað mikið
var ég rétt búin að merkja í dagbók-
ina mína við afmælisdaginn þinn 11.
maí. Afmælisdagui’inn þinn og síð-
asti prófdagurinn minn. Tveimur
dögum seinna varstu dáin.
Elsku amma mín. Ég held að ég
geti aldrei komið orðum að því
hversu vænt mér þykir um þig en ég
vU þakka þér fyrir allt sem þú gafst
mér og allt sem þú kenndir mér. Þú
varst mér svo dýrmæt og þú munt
alltaf eiga sérstakan stað í hjarta
mínu.
Guð geymi þig, þín
Fjúla.
Sigrún Benediktsdóttir fæddist og
ólst upp í einum af fegurstu dölum
íslands, Fnjóskadal, komin af sterk-
um og fjölmennum þingeyskum ætt-
um. Ung kynntist hún manni sínum,
Sigui'ði Jóhannssyni. Hann var af
hinni landskunnu Bergsætt. Þau
bjuggu í Reykjavík, en oft var farið
norður og dvalið þar. Átthagaböndin
vora sterk og tengslin við fjölskyld-
una nyrðra mjög náin.
Sigrún og Sigurður áttu fallegt
heimili í Hátúni. Þeim lét vel að taka
á móti gestum, þannig að það
gleymdist ekki. Og það var líka gam-
an að fá þau í heimsókn, ekki síst í
sveitina. Þar var fylgst með upp-
byggingu af áhuga og þekkingu.
Liðnai' stundir eru rifjaðar upp við
þessi tímamót með virðingu og þakk-
læti.
Hún sem nú er horfin sjónum
heimt á æðra þroskaskeið,
lifir sæl í Ijóssins sölum
laus við jarðneskt böl og neyð.
Hún viU segja: „Hjartans vinir,
hryggist ei - því lofar jörð
andinn flýgur, fóður hæða
færið lof og þakkargjörð.
(Tómas R. Jónsson)
Afkomendum Signinar og Sigurð-
ar og fjölskyldum þeirra era fluttar
kærar kveðjur.
Kristfn B. Túmasdóttir,
Einar Kristjánsson.