Morgunblaðið - 16.09.2005, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar Jónssonfæddist 23. nóv-
ember 1932. Hann
lést 10. september
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Halldóru Guð-
mundsdóttur og
Jóns Þorvarðarson-
ar kaupmanns í
Verðanda. Systkini
Gunnars eru Guð-
mundur, f. 1920;
Þorvarður, f. 1921,
d. 1948; Steinunn
Ágústa, f. 1923, Jón
Halldór, f. 1929, og Ragnheiður, f.
1931, d. 2003.
Eftirlifandi eiginkona Gunnars
er Elísa Björg Wíum. Börn Gunn-
ars eru: 1) Guðfinna Nanna, maki
Jóhann Ingi Gunnarsson, börn
þeirra eru: Gunnar
Ingi, Steindór Björn
og Indíana Nanna.
2) Guðmundur
Ragnar, maki Mar-
grét Káradóttir,
börn þeirra eru:
Agatha Sif og Elísa
Björg. 3) Elín Ebba,
maki Ármann
Haukur Benedikts-
son, börn þeirra
eru: Erna Karen,
Benedikt Ingi, Dóra
Steinunn og Ár-
mann Ingvi. 4) Ás-
laug, maki Þorvaldur Ásgeirsson,
börn þeirra eru: Rakel, Tinna,
Sturla og Hrafn.
Útför Gunnars verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja,“ segir í þekktum dægur-
lagatexta. Þrátt fyrir þessa örugg-
ustu staðreynd lífsins hefur dauð-
inn alltaf sterk áhrif á okkur. Því
sterkara sem sambandið er við
þann sem kveður þeim mun meiri
verða áhrifin. Missir skilur alltaf
eftir einhvers konar tómarúm í sál-
inni. Þegar ástvinur deyr hverfur
ákveðinn hluti af okkur sjálfum
með.
Í dag kveð ég tengdaföður minn,
Gunnar Jónsson, með sárum sökn-
uði. Frá fyrstu tíð náðum við vel
saman og á milli okkar ríkti ætíð
gagnkvæm virðing þar sem aldrei
brá á skugga.
Minningarnar hrannast upp.
Gunnar var afburðaslyngur veiði-
maður og naut sín afar vel í falleg-
ustu laxveiðiám landsins. Það var
hrein unun að sjá hann bregða
flugustönginni enda var hann
ástríðuveiðimaður. Árin sem ég bjó
í Þýskalandi var gaman að koma
heim á sumrin. Þá var Gunnar yf-
irleitt búinn að panta veiði fyrir
okkur ýmist í Norðurá, Þverá,
Víðidalsá eða Svartá og fann ég
eftir þessar ferðir með honum að
öll streita hvarf eins og dögg fyrir
sólu. Ég fór endurnærður aftur ut-
an til að takast á við næsta keppn-
istímabil.
Gunnar var mikill áhugamaður
um íþróttir og fylgdist vel með
boltanum. Hann var mikill KR-ing-
ur og Liverpool-aðdáandi og fylgd-
ist vel með gengi sinna liða. Þær
voru ófáar ferðirnar sem ég fór
með honum í Vesturbæinn þar sem
hann hvatti sitt lið til dáða á milli
þess sem að hann fékk sér hressi-
lega í nefið, sérstaklega þegar KR
skoraði. Gunnar las mikið og hafði
sérstakt dálæti á sagnfræði, eink-
um öllu sem snerti bæði fyrri og
seinni heimsstyrjöldina. Ekki var
komið að tómum kofunum þegar
þessi tímabil í sögunni voru rædd.
Félagsmál voru honum einnig hug-
leikin og ber þar hæst starf hans í
Oddfellowreglunni, sem hann bar
mikla virðingu fyrir og stundaði af
kostgæfni allt fram á síðasta dag.
Gunnar var mörgum kostum
prýddur. Hann var einstaklega
þægilegur í samskiptum og átti
auðvelt með að mynda góð tengsl
við aðra. Ég dáðist alltaf að því
hversu jafnlyndur hann var. Hann
haggaðist ekki, sama á hverju
gekk. Snyrtimennska hans var um-
töluð. Hann hafði einnig þann eig-
inleika að bera virðingu fyrir þeim
verkum sem hann vann hverju
sinni. Greiðvikni hans var fölskva-
laus, hann reyndi ávallt að uppfylla
hverja bón. Svarið var alltaf á
sömu lund: „Ekkert mál, vinur
minn!“
Gunnar hafði einstaklega góða
nærveru og naut ég góðs af því
þau 15 ár sem hann starfaði með
okkur systkinunum í JSGunnars-
son. Gunnar var þó umfram allt
fjölskyldumaður og leið alltaf best
heima hjá sér nema ef vera kynni í
veiðiferðunum sem skiptu hundr-
uðum.
Gunnar var kærleiksríkur mað-
ur. Það kom fram á ógleymanlegan
hátt í umhyggju hans fyrir fötl-
uðum syni okkar, Steindóri Birni,
ekki síst þegar mótlætið og erf-
iðleikarnir voru hvað mestir í upp-
vexti drengsins. Hinir góðu fylgi-
fiskar kærleikans, yfirvegun og
þolinmæði, komu þar skýrast fram.
Ég veit að þú, Gunnar, munt vaka
yfir Steindóri nú þegar þú hefur
lokið hlutverki þínu í þessu lífi og
huga áfram að velferð hans. Við
vitum að þú bregst ekki þínum.
Missir allra sem þekktu þig vel
er mikill. Þó er hann mestur hjá
ástkærri eiginkonu þinni, Lísu,
sem stóð eins og klettur við hlið
þér alla tíð. Orðatiltækið „í blíðu
og stríðu“ hefur öðlast dýpri merk-
ingu í mínum huga eftir að hafa
fengið að fylgjast með sambandi
ykkar Lísu. Þó að fjölskyldan sé
ekki stór veit ég að hún mun
styðja vel við bakið á Lísu þinni á
erfiðum tímum eins og þið eigið
skilið.
Að lokum vil ég þakka fyrir sam-
fylgdina, hún var hverrar mínútu
virði. Þú skilur eftir minningar
sem munu lifa í hjörtum okkar. Þú
minntir mig oft á að lífið verður að
halda áfram. Ég veit að við heiðr-
um minningu þína best með því að
hafa þau orð að leiðarljósi. Hvíl í
friði kæri vinur.
Jóhann Ingi.
Elsku tengdapabbi.
Ég kveð þig með söknuð í hjarta.
Láttu friðinn umvefja þig.
Leggðu frá þér áhyggjur dagsins,
hverja af annarri.
Engin þörf á að flýtja sér.
Leyfðu friðnum að nálgast.
Slakaðu á, smátt og smátt.
Kyrrðu hugann. Andaðu hægt
og finndu hvernig heimurinn hopar,
með ys sinn og þys, fyrir hugarrónni,
kyrðinni, í friðsælu athvarfi þínu.
(Pam Brown.)
Þín tengdadóttir,
Margrét Káradóttir.
Jæja, afi minn, nú ertu farinn og
ég á erfitt með að trúa því. Mér
finnst ennþá eins og ég geti stokk-
ið upp í bílinn og kíkt í heimsókn
til þín til þess að segja þér hvernig
gangi í skólanum og boltanum.
Mér þótti svo gaman að segja þér
frá þegar mér gekk vel því ég vissi
hve stoltur og ánægður þú varðst.
Það var heldur ekki leiðinlegt að
heyra þig hrósa manni því það
hvatti mann áfram.
Síðustu daga hef ég hugsað mik-
ið um þig og það hafa rifjast upp
ótal minningar og margar þeirra
skilgreina vel manninn sem þú
varst. Ég man þegar ég var lítill og
þú og amma bjugguð á Reykjavík-
urveginum, mér þótti ógurlega
gaman að vera þar hjá ykkur. Hús-
ið var svo stórt að fyrir lítinn
dreng leit það út eins og höll. Ég
man hvað mér fannst þú vera stór
og mikill maður með flott húðflúr
af íslenska fánanum á vinstri hand-
legg og oftar en ekki með stóra
skínandi beltissylgju sem þú
fékkst þegar þú varst í slökkvilið-
inu uppi á Keflavíkurvelli. Ég man
alltaf eftir henni því hana prýddi
svo flottur slökkviliðsbíll. Það er
rétt svo hægt að ímynda sér þá að-
dáun sem ungur drengur hafði og
hefur enn á svo flottum afa.
Eitt sem lýsir þér vel er að hinn
5. júlí 1983 þegar ég, nafni þinn,
kom í heiminn þá kom náttúrulega
ekkert annað til greina en að skrá
drenginn í Knattspyrnufélag
Reykjavíkur og því til sönnunar
var KR-skírteinið mitt sem þú
geymdir uppi í skáp. Mér þótti svo
gaman að fá að sjá það þegar ég
kom í heimsókn, það var líka svo
skondið að skírteinið var alltaf í
þinni vörslu eins og hálfgerð
trygging eða sönnun fyrir því að
ég væri KR-ingur ef ske kynni að
einhver ætlaði að halda öðru fram.
Ég er þó mjög ánægður með að þú
hafir ekki reynt að gera mig að
Liverpool-aðdáanda er ég var lítill
og saklaus drengur.
Annað sem ég mun alltaf muna
var þegar ég fór oft með þér á
Laugaás að hitta gamla félaga
þína, það var alltaf jafn gaman að
fá að fara með afa þangað og sitja
inni í horni með köllunum og borða
góðan mat. Því þótti mér svo gam-
an þegar ég bauð þér þangað fyrir
síðustu jól, það minnti mig svo á
þegar við fórum þangað saman
forðum.
Þú varst ótrúlega hjartahlýr,
einlægur og alltaf til í að gera allt
fyrir alla. Það er því ótrúlega erfitt
að kveðja þig núna eftir 22 ára
samveru, manni finnst það ekki
sanngjarnt en maður gerir sér
grein fyrir því að svona er lífið og
ég er gríðarlega þakklátur fyrir að
hafa átt þig að. Ég hef ætíð til-
einkað mér einlægni þína og ástúð
því þú virkilega elskaðir þá sem
voru þér nánir. Við lofum að passa
ömmu fyrir þig og mundu að við
elskum þig.
Að lokum segi ég: Áfram KR, afi
minn, og hvíldu í friði. Við sjáumst.
Gunnar Ingi.
Hinn 10. sept. s.l. yfirgaf þennan
heim sá allra skemmtilegasti og
hressasti karl sem ég hef nokkurn
tíma umgengist. Gunnar afi min
var guðsgjöf til allra þeirra sem
umgengust hann, alltaf hress og
kátur með þennan lúmska
skemmtilega húmor, sem hann
sagði alltaf með glott á vör og gló-
andi góðsemi í augum, já, hann lét
sko ekkert hafa áhrif á góða skapið
og húmorinn, ekki einu sinni
hjúkkurnar sem hann grínaðist
við. Þegar ég fékk að verða þess
heiðurs aðnjótandi að deila með
honum stofu á G12 á Landspít-
alanum í tíu daga í desember 2002,
kepptum við um það hvor okkar
kæmist nú lengra í göngutúrum
um ganginn.
Hann var mikill fótboltaáhuga-
maður og fylgdist með enska bolt-
anum svo ég tali nú ekki um liðið
hans, KR.
Við horfðum saman á alla leiki á
G12 og mér þótti ofsalega gaman.
Hann sagði mér líka frá því hve
hann hefði haft gaman af að spila
golf á sínum yngri árum, ég hefði
viljað fara 18 holur með afa.
Ég man sérstaklega eftir því
þegar karlinn kom heim með
súkkulaðidagatal handa okkur, að
fá súkkulaðidagatal frá afa var fyr-
ir mér órjúfanlegur þáttur af jól-
unum.
Ég kynntist afa betur seinni árin
en hefði viljað kynnast honum
miklu meira, en það verður víst að
bíða aðeins. Ég er alveg sannfærð-
ur um að hann er núna að spila
golf og stríða einhverjum með sín-
um létta húmor, einhvers staðar
þar sem honum líður vel. Hann var
einfaldlega ótrúlega hnyttinn, allt-
af með bros á vör með einstaklega
hlýja áru og þægilega nærveru, al-
gjört gæðablóð, vinur og maður
sem ég leit mjög upp til. Ég mundi
vilja líkjast honum í skapferli og
góðmennsku. Hann hefur yfirgefið
okkur um stund til að taka aftur
upp golfið og lækka forgjöfina.
Afi, þín verður sárt saknað,
skemmtu þér vel.
Þinn félagi, ávallt
Sturla.
Elsku afi minn. Þá er það búið,
veikindum þínum lokið.
Þó ég hefði auðvitað viljað hafa
þig lengur og elski þig út af lífinu,
og afber varla að hafa misst þig.
En miðað við hvernig ástandið var
orðið, þá var þetta betra.
En þó þú sért kominn til Guðs
þá vil ég ekki trúa því að þú sért
horfinn úr lífi mínu, þú munt alltaf
lifa í hjarta mínu og ég hugsa til
þín daglega!
Þegar ég minnist afa þá sé ég
fyrir mér ótrúlega glaða, frábæra,
fyndna og yndislega manneskju
sem lifði lífinu til hins ýtrasta, og
lét veikindi sín sko aldeilis ekki
hafa áhrif á góða skapið! Ég á
endalausar góðar minningar með
afa. Hann var með ótrúlega
skemmtilegan húmor! Ég hef oftar
en einu sinni hlegið mig í grát við
hlið hans. Afi – ég verð alltaf
„Klingerberg“!
Afi Gunnar var besti afi sem
hægt var að hugsa sér og ég elska
hann meira en allt.
Ef það væri ekki fyrir afa Gunn-
ar þá væri ég ekki sú manneskja
sem ég er í dag.
Guð veri með þér, elsku afi.
Enn birtist mér í draumi sem dýrlegt
ævintýr,
hver dagur, sem ég lifði í návist þinni.
(Tómas Guðm.)
Elísa Björg G.
Elsku besti afi. Nú er hetjulegri
baráttu þinni lokið. Það sem hugg-
ar okkur á þessari erfiðu stund er
að nú færðu góða hvíld. Maður
gleymdi því yfirleitt að þú værir
veikur því þú barst þig alltaf svo
vel. Alltaf hress og skemmtilegur.
Þú varst ótrúlega hlýr og góður.
Oft þegar ég var að fara í skólann
á morgnana í snjónum þá varstu
búinn að skafa af bílnum mínum
líka. Og þegar ég fór til Parísar í
vetur, þá gafstu mér hlýja skinn-
úlpu svo mér yrði ekki kalt þar.
Ég á svo sannarlega eftir að
sakna þess að hafa þig hinum
megin við vegginn og koma öðru-
hverju yfir í góða kjúklingaréttinn
þinn og smella á þig einum kossi á
kinn.
Elsku afi minn, takk fyrir allt,
við sjáumst seinna.
Tign er yfir tindum og ró.
Angandi vindum yfir skóg
andar svo hljótt.
Söngfugl í birkinu blundar.
Sjá, innan stundar
sefur þú rótt.
(Þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Þín
Agatha.
Elsku afi minn. Núna ertu kom-
inn til Guðs og ert ekki veikur
lengur.
Ég veit að þér líður mjög vel.
Við munum sakna þín alveg óend-
anlega mikið. Og ég á sérstaklega
eftir að sakna þess að koma alltaf
til þín og baka handa okkur vöffl-
ur.
Þegar þú fórst þá var eins og
hluti af hjarta mínu færi með þér
og ég hélt að ég myndi aldrei brosa
framar. En ég er búin að sætta
mig við það vegna þess að ég veit
að það var betra fyrir þig að fara.
Okkur langaði að hafa þig lengur
en Guð var að flýta sér að fá þig til
sín, og ég sætti mig við það.
Þegar ég hugsa um hann afa
minn þá hugsa ég um hvað hann
var eða er frábær manneskja sem
lifði ótrúlegu lífi. Ég vona að þú
vitir hvað ég elska þig mikið! Ég
elska þig svo mikið að orð fá því
ekki lýst!
En eins og amma sagði alltaf:
„Afi er að leggja sig.“
Indíana Nanna.
Það haustar að með sinfóníu lita
og veðrabrigða nú þegar Gunnar
Jónsson frændi minn er allur.
Gunnar eða Gussi frændi, eins og
við systkinabörn hans kölluðum
hann, var yngstur sex barna þeirra
Jóns Þorvarðarsonar sem kenndur
var við Verðanda og Halldóru Guð-
mundsdóttur konu hans. Gunnar
var viðkvæmur, ljúfur og barngóð-
ur en líka skapmikill ef því var að
skipta. Hann var fjölhæfur með af-
brigðum, söngmaður og gleðimað-
ur og hafði til að bera ríkt skop-
skyn sem hann sveipaði stundum
um sig líkt og hjúpi í veðrabrigðum
lífsins.
Ég átti því láni að fagna sem
barn að vera langdvölum hjá afa
og ömmu á Öldugötu og voru þrjú
yngstu systkini móður minnar líka
á heimilinu.
Í minningunni er alltaf líf og
sprell í kring um Gunnar. Hann
kenndi mér Guttavísurnar, öll er-
indin, lánaði mér, barninu, sögur af
Basil fursta og Manninum með
stálhnefana, söng og las fyrir mig,
stríddi mér góðlátlega og fyllti
húsið með hlátri. En í lífinu
skiptast á skin og skúrir. Gunnar
eignaðist fyrstu dóttur sína, Ás-
laugu, ungur að árum en örlögin
höguðu því svo til að hann fékk lít-
ið notið samvista við hana fyrr en
löngu síðar.
Um tíma bjó Gunnar í lítilli íbúð
í húsi afa og ömmu ásamt fyrri
konu sinni Ernu Ingólfsdóttur og
litlu yndislegu dóttur þeirra Elínu
Ebbu. Þau slitu samvistum.
Ein minning er mér afar kær frá
jólaundirbúningi á heimili afa og
ömmu. Við vorum að pakka inn
jólagjöfum. Gussi frændi var glað-
beittur og allur hinn laumulegasti.
Mér tókst með klækjum að lesa á
merkispjaldið á pakkanum sem
hann var að nostra við og þar stóð
nafnið „Lísa“. Hér lá fiskur undir
steini – ég varð satt að segja dálít-
ið afbrýðisöm í garð þessarar
óþekktu stúlku sem hafði heillað
uppáhaldsfrænda minn. Gussi tók
þessu ólíkindalega og sagði að
pakkinn væri ætlaður honum Lissa
vini sínum. Ég trúði þessu mátu-
lega og skildi samhengið nokkrum
vikum síðar þegar Elísa Wium,
glæsileg ung kona með dökkt hár,
flotta eyrnalokka og listamanns-
legt yfirbragð, kom í kaffi og hnall-
þórur á Öldugötuna. Þann dag rak-
aði Gussi frændi sig tvisvar. Þau
settu svo upp hringana og þar með
steig frændi minn sitt mesta gæfu-
spor.
Þau Lísa eignuðust saman tvö
börn, Guðfinnu Nönnu og Guð-
mund, og deildu ævinni saman.
Það var örugglega ekki alltaf auð-
velt að vera gift Gunnari, eins
uppáfinningasamur og hann gat
verið, en Lísa stóð við hlið hans,
stór í ást sinni og umhyggju, en
líka sjálfstæð hugsjónakona sem
átti mikinn þátt í að koma „For-
eldrahúsinu“ á laggirnar sem hefur
aðstoðað fjölmarga foreldra barna
og ungmenna í neyslu óhollra efna.
Lífið geymir margar góðar
minningar. Gunnar hefur notið
mikils barnaláns. Hann lét sér
annt um velferð barna sinna og
naut sín í afahlutverkinu. Þar var
hann frábær.
Aldrei bar skugga á samband
þeirra Gunnars og móður minnar.
Hann var alltaf litli bróðir og hún
stóra systir. Þau Lísa hafa reynst
henni með eindæmum vel. Enginn
maður hefur getað fengið hana til
að hlæja jafn oft og hjartanlega og
Gunnar.
Fyrir fjórum árum greindist
Gunnar með þann sjúkdóm sem nú
hefur lagt hann að velli. Þann tíma
notaði Gunnar vel og tókst með
bjartsýni og húmor að njóta þess
sem lífið færði honum. Hann tókst
á herðar aukin skyldustörf í Odd-
fellow. Hann fór í laxveiði með fé-
lögum sínum fyrir rúmum tveimur
mánuðum og fékk hjúkrunarfólk til
að hlæja með sér þótt sjálft dauða-
stríðið væri hafið. Blessun fylgi
minningu Gunnars. Við vottum
Lísu, börnum hans, mökum þeirra
og barnabörnum samúð. Það er
skarð fyrir skildi, en haustið breið-
ir litbrigði sín yfir minninguna um
góðan dreng.
Dóra S. Bjarnason
og fjölskylda.
Góður vinur minn, Gunnar Jóns-
son, er látinn á 73. aldursári eftir
erfið veikindi. Hann var í senn kær
vinur, vinnufélagi og veiðifélagi til
margra ára.
GUNNAR
JÓNSSON