Morgunblaðið - 16.09.2005, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2005 39
MINNINGAR
Inge blessunar og heilla. Frá Ástr-
alíu sendir Helga dóttir okkar
kveðju.
Friðrik G. Olgeirsson.
Látinn er í Reykjavík Geir Þor-
steinsson, gamall fjölskylduvinur.
Þegar ég man fyrst eftir Geir þá var
ég lítil telpa, sem hafði gaman af að
leika sér og Geir var alltaf tilbúinn til
að leika við mig. Hann vann hjá bæj-
arverkfræðingi, sem hafði aðsetur í
þá daga í Ingólfsstræti rétt hjá heim-
ili foreldra minna og var hann tíður
gestur þar ásamt fleirum af bekkjar-
og skólabræðrum föður míns ásamt
mökum þeirra. Hann var mikill
stærðfræðingur og naut ég góðs af
því þegar mig vantaði aðstoð í reikn-
ingi og var hún góðfúslega veitt.
Einnig kenndi hann mér að gera
skattaskýrsluna mína þegar ég
þurfti að gera hana í fyrsta skipti og
hefur það ekki verið neitt mál síðan.
Þegar ég var unglingur kynntist
Geir danskri stúlku, Inge sem varð
svo konan hans. Hún féll strax inn í
vinahópinn og hefur reynst honum
góður lífsförunautur. Þessi góðu
hjón hafa alla tíð verið vinmörg.
Heimili þeirra hefur staðið gestum
og gangandi opið.
Geir hafði mjög gaman af veiði-
skap og hestamennsku og fór hann á
hverju sumri í veiði og í langar hesta-
ferðir. Hann hafði mikið gaman af
bílum og má segja að hann hafi verið
með króníska bíldellu, enda stúder-
aði hann bílablöð af miklum áhuga og
fylgdist yfirleitt vel með því sem var
að gerast í kringum hann. Þau hjón
höfðu það fyrir vana að fara til Dan-
merkur tvisvar á ári, þar átti Inge
íbúð í námunda við systur sínar og
þannig gátu þau treyst fjölskyldu-
böndin við dönsku fjölskylduna, en
hérna heima voru oft gestaboð fyrir
vini og fjölskyldu Geirs á heimili
þeirra. Vinahópurinn hafði fyrir
venju að hittast einu sinni í viku og
borða saman til skiptis á heimilum
hver annars. Nú eru flestir farnir yf-
ir móðuna miklu en eftir eru tveir
skólabræður úr menntaskóla og þær
María og Inge lifandi af þessum góða
vinahópi. Ég hef verið í nokkuð stöð-
ugu sambandi við þau hjón og var
mér brugðið þegar ég frétti af and-
láti Geirs. Ég vil þakka alla elsku
hans í minn garð og fjölskyldu minn-
ar um leið og ég votta Inge og fjöl-
skyldu mína innilegustu samúð.
Sigríður Bjarnadóttir.
Með Geir Þorsteinssyni er fallinn í
valinn síðasti félaginn úr „klúbbnum
hans pabba“. Þeir voru fjórir. Allt
gamlir skólafélagar úr M.R., þeir
Bjarni Konráðsson læknir, Hall-
grímur Dalberg ráðuneytisstjóri og
Ragnar Sigurðsson læknir auk
Geirs. Bridge var þeirra fag á sam-
eiginlegum stundum klúbbsins. Oft
urðum við börnin þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að standa við hlið
græna spilaborðsins og fylgjast með
galdri spilamennskunnar. Þetta voru
kátir karlar og sögurnar sem flétt-
uðust saman við unnar eða tapaðar
rúbertur slógu við Grimmsævintýr-
um í eyrum okkar barnanna. Eitt
sinn varð mér það á að gaspra eitt-
hvað fram í spilamennskuna, sem
varð til þess að pabbi sagði mér að
fara fram.Varð mér að láni að Hall-
grímur Dalberg bað mér griða og
Geir taldi að strákurinn mætti vera
„ef hann lærði bara að halda sér sam-
an“. Varð þetta þannig ein af mínum
fyrstu kennslustundum í þeirri göf-
ugu íþrótt að þegja og hlusta og
hlaust af kunnátta sem oft hefur
komið sér vel síðan.
Þeir höfðu nú reyndar áhuga á
fleiru þessir karlar, því miklar mat-
arveislur fylgdu klúbbkvöldunum og
reyndar þokaðist bridsinn til hliðar á
síðustu árum klúbbsins, en þess í
stað var lögð áhersla á góðan mat,
fjörlegar sögur og e.t.v. ofurlítið
whisky-tár.
Eins og önnur börn uxum við
systkinin úr grasi og lærðum þá að
ævintýrið fólst auðvitað ekki fyrst og
fremst í spilamennsku og sögum
heldur þessari djúpstæðu vináttu
þessara manna til áratuga. Vináttu
sem að sjálfsögðu teygði anga sína til
eiginkvenna þeirra og barna.
Við systkinin nutum þessa áfram
að foreldrum okkar gengnum. Þess-
arar vináttu og tryggðar þeirra
hjóna Geirs og Inge. Samstiga hjóna
sem veittu af gestrisni sinni og glað-
værð. Það er ekki á allra færi að
gæða frásagnir sínar þeirri kímni að
áheyrendur báðu sér vægðar vegna
magaverkja eftir endalausan hlátur,
en það áttu þau til hjónin þegar þau
lögðu saman.
Kvaddur er Geir Þorsteinsson
með þökk.
Inge biðjum við blessunar.
Sigurður Ragnarsson,
Ása Ragnarsdóttir og
Andrés Ragnarsson.
Í gamla daga þekktust flestir ís-
lenskir verkfræðingar, en það má
segja að fyrir hálfri öld hafi fundum
okkar Geirs borið saman í alvöru. Við
sóttum þá saman ásamt fjórum öðr-
um verkfræðingum um byggingar-
lóð, en það var eina leið þess tíma til
að eignast íbúð. Að vísu hafði ég
kynnst honum fyrr og vissi að þar
færi traustur maður, sem hægt væri
að vinna með.
Þetta varð upphafið að áralangri
vináttu og samstarfi nágranna, þar
sem Geir var fyrst og fremst félagi
en að vissu leyti foringi. Ekki ein-
göngu vegna þess að hann var nokkr-
um árum eldri en við hinir, heldur
fyrst og fremst vegna hans miklu
hæfileika til að umgangast fólk.
Hans framkoma varð til þess að hann
átti marga vini.
Aldrei skipti hann skapi, og ég
verð að segja það hér og nú að ég öf-
undaði hann af þessum eiginleika
hans. Það var ánægjulegt að eiga þau
hjón að nágrönnum og vinum.
Mestur hluti starfsævi Geirs sner-
ist um bíla, enda var hann margfróð-
ur um slík farartæki og hafði sínar
ákveðnu skoðanir á þeim.
Þegar ég í fyrsta sinn ætlaði að
kaupa bíl leitaði ég að sjálfsögðu
ráða hjá honum. Hann bauð mér
strax Benz, en ég sagðist geta fengið
tvær VW-Bjöllur fyrir það verð. Geir
leit á mig og sagði snöggt: „Vorum
við ekki að tala um bíla?“
Við skyndilegt fráfall hans líður
auðvitað fyrir hugsskotssjónir allt
það ánægjulega, sem við hjónin og
Geir og hans ágæta kona, Inge, höf-
um upplifað saman. Mörg frábær
ferðalög innanlands og utan, að
ógleymdum ánægjulegum samveru-
stundum á þeirra fallega heimili. Víst
tekur allt alltaf enda, en það er erfitt
að sjá á eftir afburðafélaga.
Kveðjuorð um góðan vin verða
alltaf of fátækleg, en við Steina send-
um Inge okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Pétur Guðmundsson.
Látinn er Geir Þorsteinsson fyrr-
verandi forstjóri Ræsis, 89 ára að
aldri. Geir starfaði að málefnum bíl-
greinarinnar í meira en 50 ár. Eftir
að Geir hóf störf hjá Ræsi 1954 kom
hann fljótlega að starfi Sambands
bílaverkstæða á Íslandi og síðan Fé-
lags bifreiðainnflytjenda sem stofn-
að var það sama ár en þessi tvö félög
mynduðu Bílgreinasambandið fyrir
35 árum og var Geir þá formaður
Sambands bílaverkstæða á Íslandi.
Geir Þorsteinsson var formaður
Bílgreinasambandsins frá 1975–
1978 og var gerður að heiðursfélaga
1986. Hann var formaður stjórnar
Bílaábyrgðar hf. frá stofnun þess
1974 allt til dauðadags.
Störf Geirs í þágu bílgreinarinnar
voru margvísleg og framlag hans
jafnan mikils metið, hvort sem um
var að ræða kjaramál, fræðslumál,
menntamál, samskipti við stjórnvöld,
kynnisferðir, stofnun skipafélags, líf-
eyrismál eða önnur þau mál sem á
dagskrá voru á hverjum tíma og var
hann jafnan tillögugóður svo af bar.
Geir sat í fjölda nefnda og stjórna á
vegum Bílgreinasambandsins og
reyndist starf hans ómetanlegt í upp-
byggingu og þróun þessarar starfs-
greinar.
Ég vil sérstaklega þakka gott sam-
starf og ánægjuleg kynni í yfir þrjá
áratugi og sendi konu hans Inge og
öðrum aðstandendum samúðar-
kveðjur.
Jónas Þór Steinarsson,
framkvæmdastjóri
Bílgreinasambandsins.
Mig langar í fáum
orðum að minnast Ellu
frænku minnar. Ella
var yndisleg kona og
það geislaði af henni góðmennska og
hlýja. Hún hafði einstakt lag á að sjá
það góða í öllu og öllum. Ég minnist
þess ekki að hafa heyrt hana hnýta í
nokkurn mann. Frá því ég man eftir
voru Ella og Finnur ávallt mætt þeg-
ar átti að fást við fé heima á Stað og
seinna á Hraunsnefi. Þau áttu af-
skaplega fallegt fé sem var flest mis-
litt; fallega móbíldótt, flekkótt, botn-
ótt og grátt. Hver kind bar nafn og
Ella kallaði á þær úti í haga og kjass-
ELÍN
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Elín Guðmunds-dóttir fæddist í
Álftártungu á Mýr-
um 4. júní 1917. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness að morgni
föstudaginn 26.
ágúst síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Borgarnes-
kirkju 2. september.
aði þær. Dýrin löðuð-
ust að henni og það
gerðum við krakkarn-
ir einnig. Það var gam-
an að vera með Ellu og
hún skammaði mann
aldrei en sagði hlutina
á þann hátt að maður
gerði eins og hún bað.
Mér er minnisstætt
þegar ég stóð eitt sinn
og sló svipunni í kring-
um mig að Ella sagði:
„Vertu ekki að slá frá
þér englana, Lilja
mín“. Ég hugsaði um
þetta lengi og velti fyrir mér hvort
englarnir væru virkilega allt í kring-
um mann en ekki bara uppi á himn-
um. En aldrei sló ég í kringum mig
með svipunni aftur.
Það var alltaf fagnaðarefni að fá
Ellu og Finn í heimsókn og ekki var
síðra að heimsækja þau. Heimili
þeirra hjóna stóð okkur systkinum
alltaf opið, hvort sem var til að vera
þar í pössun meðan foreldrar okkar
sinntu öðru eða, seinna meir, staður
sem við gátum gist á þegar við vor-
um að vinna í Borgarnesi.
Það var ótrúlegt hvað Ella vissi
mikið um landafræði og aðstæður
fólks um allan heim og gaman var að
heyra hana segja frá ferðum barna
sinna og barnabarna. Þó hún hafi
ekki haft tækifæri til að ferðast mik-
ið upplifði hún ævintýrið í gegnum
frásagnir annarra og í gegnum bæk-
ur og fjölmiðla. Hún var afar vel
menntuð og algjörlega sjálfmenntuð.
Handavinnan hennar Ellu var
ótrúleg og gjafmildin sömuleiðis. Við
fengum að njóta þessa systkinin. Þó
hún hafi átt mörg barnabörn sendi
hún okkur, krökkunum hans Magga,
alltaf jólagjafir. Sumt af þessum
gjöfum á ég enn; lítil útsaumuð
koddaver, röndótta útprjónaða vett-
linga og ýmislegt fleira. Og gjarnan
var gesturinn leystur út með gjöfum
úr föndurherbergi Finns eða með
handverki Ellu þegar maður kom í
heimsókn. Það er sælla að gefa en
þiggja segir í merkri bók og þannig
lifði Ella svo sannarlega. Ella verður
eftirminnileg öllum sem hana þekktu
og þær minningar ylja okkur nú þeg-
ar við kveðjum þessa góðu konu.
Ég sendi Finni, börnum þeirra
Ellu, fjölskyldum þeirra og vinum
öllum samúðarkveðjur.
Lilja Magnúsdóttir.
Kveðja úr
Örnefnastofnun
Þegar samverkamenn og sam-
ferðamenn hverfa af vettvangi leitar
hugurinn til liðins tíma og minningar
um samstarf og samveru birtast eins
og myndir á tjaldi. Við Guðrún S.
Magnúsdóttir áttum samleið í störf-
um okkar í Örnefnastofnun lengi, alls
í rúma tvo áratugi, og nú þegar hún er
kvödd rifjast upp ýmis atvik frá þess-
um tíma, sum smávægileg en önnur
stærri eins og gengur. Verkefni okk-
ar var að bjarga frá glötun þeim hluta
af íslenskum menningararfi sem fólg-
inn er í örnefnum og sambandi þeirra
við líf og starf þjóðarinnar. Guðrún
naut sín vel á þessum vettvangi, hún
GUÐRÚN S.
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Guðrún SigríðurMagnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
8. febrúar 1934.
Hún lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund sunnu-
daginn 14. ágúst síð-
astliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
19. ágúst.
hafði einlægan áhuga á
þjóðlegum fræðum og
lagði stund á nám í
þjóðfræði við Háskóla
Íslands meðfram starfi
sínu til þess að auka
þekkingu sína á því
sviði.
Örnefnin endur-
spegla flesta þætti
sambúðar manns og
lands. Voru Guðrúnu
einkum hugleikin þau
örnefni sem tengjast
daglegum störfum
fólks og vinnubrögðum
og var hún farin að halda til haga slík-
um nöfnum sem á vegi urðu. Því mið-
ur entist henni ekki þrek til þess að
halda áfram á þeirri braut. Hún hafði
alla burði til að vinna vel úr því efni og
kom þar til bæði áhugi og þekking á
viðfangsefninu, og síðast en ekki síst
voru öll hennar vinnubrögð svo öguð
og vönduð, í hverju því sem hún tókst
á hendur, að leitun mun á slíku.
Þegar ég nú lít um öxl fæ ég ekki
séð að nokkurn skugga hafi borið á
samstarf okkar öll þessi ár, enda
vandséð hvernig slíkt mætti verða
þar sem svo vönduð manneskja og
dagfarsprúð átti í hlut sem Guðrún
var. Við glöddumst yfir unnum sigr-
um í starfinu sem oftar en ekki fólust í
því að hafa náð tali af aldraðri mann-
eskju og komið á blað því sem hún
hafði að miðla, áður en það varð um
seinan, og reyndum líka að taka ósigri
í því kapphlaupi með jafnaðargeði.
Saman fórum við á ráðstefnur erlend-
is til þess að kynnast annarra þjóða
fræðimönnum sem fást við verkefni af
sama toga og áttum ánægjulega daga.
Á svo fámennum vinnustað sem
okkar Guðrúnar skipar hver starfs-
maður stóran sess í því samfélagi sem
þar er, og þegar starfstími er orðinn
langur verður skarðið stærra við
brottför. Autt sæti Guðrúnar á þess-
um vettvangi er vandfyllt og þó oft sé
sagt að maður komi í manns stað er
það ekki nema að vissu marki rétt. Í
gagnasafni Örnefnastofnunar á Guð-
rún stóran hlut sem seint eða aldrei
verður fullmetinn og fínleg rithönd
hennar, sem brosir við okkur þegar
bókum stofnunarinnar er flett, er til
vitnis um fágað handbragð hennar og
framkomu alla.
Ég vil að lokum þakka Guðrúnu
fyrir langa og góða samveru og sam-
starf. Örnefnastofnun þakkar ára-
langa þjónustu og störfin öll sem unn-
in voru af einstakri trúmennsku og
vandvirkni.
Birni og fjölskyldunni allri eru
fluttar innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar S.
Magnúsdóttur.
Jónína Hafsteinsdóttir.
Mig setur hljóða,
þegar ég sest niður til að skrifa minn-
ingarorð um vin minn Sindra Snæ
Sigurjónsson, ég hugsa bara hversu
heppin ég er að hafa fengið að kynn-
ast þesum litla fallega sólargeisla
með fallegu brúnu augun sín sem svo
oft lýstu upp umhverfið. Sindri var
mikill og sterkur persónuleiki. Per-
sónuleiki hans skein í gegn í hans
hetjulegu baráttu fyrir að sigrast á
meðfæddum sjaldgæfum sjúkdómi.
Hann lét aldrei bugast, Sindri var
nefnilega soldið stríðinn, oft héldu
læknar og foreldrar hans að nú gæti
SINDRI SNÆR
SIGURJÓNSSON
✝ Sindri Snær Sig-urjónsson fædd-
ist á Landspítalan-
um við Hringbraut
21. febrúar 2004.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans við Hring-
braut 31. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Lágafellskirkju í
Mosfellsbæ 8. sept-
ember.
hann ekki meir, en viti
menn Sindri reis alltaf
upp og heimtaði að fá
að horfa á Stubbana,
eða fá Mp3-spilarann
sinn til að hlusta á tón-
list og dilla sér fyrir
okkur, hann var svo
músíkalskur og hafði
svo góðan takt. Sindri
var mjög félagslyndur
og ef gesti bar að garði
var ekki um annað að
ræða en að hann fengi
að vera með jafnvel
þótt háttatími væri
kominn, það var svo gaman að fá að
stela honum fram, þá kom nefnilega
þessi óviðjafnanlegi prakkarasvipur
á hann, sem hann setti alltaf upp þeg-
ar hann fékk sínu framgengt, ég
gleymi þeim svip ekki, það var ekki
hægt að standast hann.
Sindri hafði mikla kímnigáfu og
það þurfti ekki mikið til að fá hann til
að skellihlæja, bara kannski að henda
plastflösku í gólfið og hann veltist um
af hlátri. Sindri var mikill dýravinur,
hundarnir hans litlu veittu honum
mikla gleði og hann þeim, svo ég tali
nú ekki um endurnar á tjörninni, þær
voru sko aðalvinir hans, bestu ferð-
irnar hans voru að fá að fara niður að
Tjörn til að gefa þeim brauð. Litlu
hundarnir sakna nú litla vinar síns,
það var ótrúlegt að sjá hvað þessi litlu
dýr skynja sorgina sem nú ríkir í
Þingásnum. Sindri átti mjög auðvelt
með að sýna blíðu sína hverjum þeim
sem vildi við henni taka, hann varð
strax hvers manns hugljúfi og
ógleymanlegur öllum þeim sem
kynntust honum, bæði hér heima og í
Boston, enda var hann umvafinn
ólýsanlegri ástúð foreldra sinna og
systkina, sem helguðu líf sitt honum
þetta eina og hálfa ár sem hann fékk
að vera hjá þeim.
Ég trúi því og treysti að Sindri hafi
verið gefinn okkur til að fá okkur til
að meta lífið og tilveruna á betri hátt,
hann kenndi okkur æðruleysi og gaf
okkur kjark til að horfa fram á veg-
inn, með það í huga að við hittumst öll
aftur og horfum þá vonandi saman á
Stubbana eða gefum öndunum brauð
eða bara eitthvað enn skemmtilegra.
Elsku Bettý, Sjonni, Karen og
Steinar, ég bið góðan guð og alla hans
engla að gefa ykkur styrk í sorginni,
en hafið í huga að nú er Sindri í fang-
inu á ömmu sinni og þau eru örugg-
lega að gera eitthvað skemmtilegt.
Blessuð sé minning þeirra beggja
sem lifir í huga okkar að eilífu.
Helga G. Guðmundsdóttir.