Morgunblaðið - 16.09.2005, Blaðsíða 35

Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Margrét Unnur.
Elsku amma mín. Þegar ég er
spurð hvað það fyrsta sé þegar ég
hugsa um þig, ætli það sé ekki sama
svar hjá öllum hvað þú vildir alltaf
vera fín og hversu hress þú varst allt-
af.
Ég man alltaf að þegar við fórum í
heimsókn til þín í sveitina rataði
maður ávallt beint í nammiskálina og
þegar við vöknuðum varst þú alltaf
löngu komin á fætur og búin að baka
pönnukökur og leggja á borð.
Allar minningarnar sem ég á um
þig eru yndislegar. Sérstaklega þeg-
ar ég fór með þér til Noregs, bara við
tvær, að heimsækja Þórarin. Það var
virkilega skemmtileg ferð og þar á ég
eitt skemmtilegt dæmi um hvernig
þú varst: flugvélin sem við áttum að
fara með heim var biluð og þú vildir
ekki trúa því og sagðir bara: „Ég á að
fara heim núna.“ Fólkið á flugvell-
inum skildi náttúrulega ekkert í þér
og þú ekki í því þar sem það talaði
ekki íslensku og þú hvorki norsku né
ensku en þú varst hörð á því og vildir
bara fara heim en ekki bíða í einn sól-
arhring eftir næstu vél. Starfsmenn-
irnir skildu ekkert hvað þú sagðir svo
við vorum keyrðar í litlum bíl í
sænska vél sem fór beint heim. Þetta
var rosalega skemmtileg ferð sem ég
mun aldrei gleyma, elsku amma. Það
var skemmtilegt að rifja þetta upp
með þér þar sem þú sagðir: Það er
bara eins og það var – og hlóst svo
bara.
En minningarnar um þig hverfa
aldrei úr hjarta mínu.
Elsku amma, nú skiljast leiðir, og
ég veit þú fórst sátt og ánægð.
Guð geymi þig, amma mín.
Þítt barnabarn
Helena Rós.
Elsku amma. Margs er að minnast
er þú kveður þennan heim. Þó ég hafi
vitað lengi að þessi dagur kæmi, þá
kom hann svo óvart. Aðeins nokkrum
dögum áður höfðum við verið heima
hjá pabba að halda upp á þriggja ára
afmælið hans Ágústs og við sátum og
töluðum um skólann og okkur systk-
inin. Ekki datt mér þá í hug að ég
ætti aldrei eftir að sjá þig aftur og
enn á ég erfitt með að sætta mig við
það. En alltaf mun ég varðveita þær
minningar sem ég á um þig, frá því
að ég fékk að koma til þín á Bíldsfell
og við sátum lengi og töluðum saman.
Amma. Þú munt alltaf lifa í minn-
ingum mínum eins lengi og ég lifi. Ég
mun sakna þín svo sárt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Lára Rut.
Elsku amma.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Grétar Þór og Arnar Freyr.
Hve langt skal haldið leit við dulin rök?
Hve lengi glímt og kunna engin tök?
Er þá ei betráað una við sitt vín
og vera glaður meðan sólin skín?
(Omar Khayyám.)
Við andlát lítur maður yfir farinn
veg og minningar skjóta upp kollin-
um. Það eru ekki endilega stóru hlut-
irnir sem koma fram í hugann heldur
atriði sem skiptu minna máli á þeim
tíma. Þannig var það þegar frétt um
andlát Meyju barst okkur í fjölskyld-
unni. Hún var einstök og sterk kona
sem lifað hafði langan dag og alið upp
stóran barnahóp, í sveitinni „okkar“.
Allavega er það þannig sem við
systkinin hugsum um Bíldsfell og
fjölskylduna þar.
Við munum vonbrigðin þegar fara
átti í sveit og stefnan var tekin á
Borgarfjörðinn, við vildum fara í
sveitina okkar, til Meyju frænku og
frændsystkinanna. Þau sterku tengsl
eru ennþá og það vantaði mikið þeg-
ar við komum saman að Bíldsfelli til
að kveðja Meyju.
Í uppvextinum var alltaf gert ráð
fyrir frændfólkinu á Bíldsfelli enda
eiga þau stóran sess í hjörtum okkar.
Maður tekur það oft sem sjálfsagð-
ann hlut að tengslin séu en þau þarf
að rækta og hlúa að. Við erum svo
lánsöm að hittast árlega í ágúst að
Bíldsfelli, frændfólkið úr firðinum og
frændsystkinin úr sveitinni, líka í ár.
Að sjálfsögðu mætti Meyja þar og
var með okkur í leik og söng. Við
mamma hittum hana nokkru áður og
var hún að safna kröftum til að geta
verið með okkur í ár eins og ávallt áð-
ur. Auðvitað var lífið ekki alltaf dans
á rósum hjá Meyju en hún var létt-
lynd og tók því sem að höndum bar
með stakri ró og stýrði heimilinu með
myndarbrag.
Við yngri tvö systkinin áttum þess
kost að fá að dvelja á sumrin í sveit-
inni og tel ég að það hafi þroskað
okkur og mótað, við fengum að dvelja
í stórum systkinahóp, duglegum og
vinnusömum krökkum sem sköpuðu
sinn eigin heim fyrir utan vinnuna,
kunnu að bjarga sér. Mörg kvöld var
verið að smíða og mála hluti til að
nota í búleik. Fyrir neðan bæinn var
svæði þar sem búið var að byggja
upp litla byggð, íbúðarhús, útihús,
smíða dráttavélar og vörubíla. Þetta
var heimur ókunnur okkar félögum
og þau vissu ekki hvað þetta var,
þetta hlyti að vera sérstök sveit.
Meyja átti þess kost síðustu árin
að ferðast. Þær systur mamma og
Meyja ferðuðust saman bæði til
Bandaríkjanna og Evrópu. Það er
ánægjulegt að líta til baka og hugsa
um allt sem Meyja gerði síðustu árin,
hún kunni svo sannarlega að lifa líf-
inu lifandi. Með aðstoð barna sinna
ferðaðist hún og var að Bíldsfelli þeg-
ar færi gafst.
Við minnumst hennar með söknuði
en á sama tíma gleðjumst við yfir
minningunum.
Fjölskyldan Ölduslóð 18.
Það er laugardagurinn 6. ágúst
2005, áliðið sumars og við bræður er-
um mættir með fjölskyldurnar á hið
árlega og ómissandi ættarmót á
Bíldsfelli. Tjöldin eru farin að rísa á
túninu og fólkið okkar búið að mynda
hóp, til að tala saman um daginn og
veginn og rifja jafnvel upp síðasta
mót. Það sem fangar þó athyglina er
broshýr og falleg kona mitt í hópn-
um, sem breiðir út faðminn og heilsar
með kossi.
Sú sem sem tekur svona hlýlega á
móti okkur er hún Meyja frænka,
ættmóðirin og höfðinginn á Bíldsfelli,
kát og glaðleg að vanda, þrátt fyrir
að heilsan sé farin að gefa sig.
Nú þegar hún er fallin frá, verður
manni ljóst hve þessi lífsglaða kona
hefur verið mikill áhrifavaldur í okk-
ar lífi. Bíldsfellið hennar Meyju og
Þorvalds, var sveitin okkar og í raun
ekki um aðra sveit að ræða í huga
okkar. Óteljandi heimsóknir í Grafn-
inginn, og ekki bara heimsóknir,
heldur líka dvalið sumarlangt.
Ógleymanlegar eru samverustund-
irnar við stóra eldhúsborðið, sem var
miðdepillinn á heimilinu, þar töfraði
Meyja fram fyrir ótal gesti dýrindis
meðlæti að því er virtist áreynslu-
laust, þannig að maður hafði það
stundum á tilfinningunni að það væri
her manns inni í skápunum að baka
og smyrja.
Þó var það jákvæðnin, hláturinn
og glaðværðin á þessu mannmarga
heimili, sem gerði manni mest til
góða.
Meðal þess sem eftir situr er þó
einstakt lag hennar á að sjá jafnan,
björtu og spaugilegu hliðarnar á líf-
inu, þrátt fyrir mótbyr á stundum.
Takk fyrir elsku Meyja, vonandi ber-
um við bræður gæfu til, að tileinka
okkur, þó ekki væri nema brot af við-
horfi þínu til lífsins.
Hreiðar, Sigurður
og fjölskyldur.
Kær vinkona, fjölskylduvinur og
sveitungi, Friðmey Guðmundsdóttir
frá Bíldsfelli í Grafningi, er fallin frá.
Mikil vináttubönd ríktu ætíð milli
foreldra okkar og þeirra heiðurs-
hjóna á Bíldsfelli, Friðmeyjar og
Þorvalds, en Þorvaldur lést fyrir
nokkrum árum. Blessuð sé minning
hans.
Milli þeirra hjóna ríkti mikil og
góð samheldni svo eftir var tekið og
færi betur að fleiri hefðu það til
brunns að bera í eins miklum mæli og
þau.
Samhliða fylgdi glaðværð og kát-
ína sem kom beint frá hjartanu, glað-
værð sem ríkti ofar öllum úrtölum og
vorkunnsemi, þótt lífið hafi ekki allt-
af leikið við þau hjónin. Ekki má
gleyma greiðasemi, heiðarleika og
mikilli drift sem einkenndi þau og
fjölskylduna.
Hjónin á Bíldsfelli og foreldrar
okkar á Nesjavöllum og fjölskyldur
hafa átt margar góðar stundir saman
við bústörf og fleira gegnum árin.
Ógleymanleg eru spilakvöldin sem
við áttum saman á vetrarkvöldum
þegar þorri ríkti og tunglið baðaði
ásýnd Grafningsfjalla á snæviþakta
jörð. Það var fögur sjón og heillarík í
faðmi fjalla og kyrrðar sem gleymist
seint.
Eftir spilakvöld eða góða heim-
sókn var margt skrafað yfir kaffi-
bolla t.d. um búskapinn, veiðar,
grenjaleit, ferðalög og margt fleira.
Þetta eru ljúfar og góðar minningar
um góða sveitunga og vini.
Það eru ófáar ánægjustundirnar
sem móðir okkar og Fríða eins og
Friðmey var oftast kölluð áttu saman
með vinkonum sínum úr sveitinni og
víðar að, hvort sem var á Bíldsfelli,
Nesjavöllum eða í orlofsferðum inn-
anlands sem utan. Á þeim stundum
sem oftar hafði Fríða yndi af því að
klæðast fallegum fötum og var óspör
á góð ráð í þeim efnum vinkonum sín-
um til handa.
Ekki má gleyma föstu símaspjalli
sem þær vinkonur áttu saman nánast
dag hvern snemma morguns meðan
heilsa leyfði. Þær elskuðu sveitina
sína og þá náttúrfegurð sem þar ríkir
og nutu þess að horfa á fjallahringinn
frá óðulum sínum, hvort sem var að
vetri til þegar snjór lá yfir öllu eða
þegar sólin baðaði fjallahringinn
rauðum geislum kvölds- og morgun
sólar á fallegum vor- og sumardög-
um.
Þær eru stolt hinnar íslensku konu
sem tóku mót öllu af miklu æðru-
leysi, þótt dagsverkin væru oft mörg
og löng á stórum sveitaheimilum og
raunirnar margar sem þær þurftu að
ganga í gegnum við ástvinamissi og
fleira. Hlátur þeirra, glettni og
þrautseigja var þeirra aðalsmerki
sem mun lifa í minningu okkar um
ókomna tíð.
Fríða bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni sem öðrum og er mér
minnisstætt þegar við áttum gott
spjall saman fyrr í sumar, hversu
minnug hún var á aldur og fleira hjá
stóra barnahópnum sínum.
Fjölskyldan og velferð hennar var
Fríðu afar hugleikin og færðist bjart
bros yfir andlit hennar þegar hún
sagði frá með stolti hversu vel þeim
vegnaði.
Með Fríðu er gengin kona sem
hvert sveitarfélag getur verið stolt
af, kona sem bar umhyggju fyrir öll-
um og vildi öllum vel.
Fjölskyldan á Nesjavöllum þakkar
Fríðu fyrir alla hennar vináttu og
traust gegnum mörg ánægjuleg ár.
Minning og vinátta þeirra hjóna
verða ætíð skýr í hugum okkar. Guð
blessi og verndi Friðmey með þökk
fyrir allt.
Sendum Bíldsfellsfjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd fjölskyldunnar á
Nesjavöllum,
Ómar G. Jónsson.
Elsku Friðmey mín, mig langar til
að kveðja þig með nokkrum orðum
og þakka þér fyrir góðsemi og hlýju í
minn garð alla tíð. Ég á því láni að
fagna að vera vinkona Gurrýjar dótt-
ur þinnar og kom því oft að Bíldsfelli.
Þar var tekið á móti manni með því-
líkum rausnarskap að ég hef ekki séð
annað eins. Það var slegið upp veislu
á augabragði og ekki staðið upp frá
borðum fyrr en maður stóð á blístri.
Þú varst alveg ótrúlega afkastamikil
kona og allt var svo fallegt í kringum
þig. Þú varst mikil blómakona og fal-
legu stofurnar þínar blómum
skreyttar.
Ég hitti þig síðast um páskana í
Hveragerði. Þar sast þú prúðbúin á
elliheimilinu Ási, umkringd gestum.
Þú varst alltaf afar smekklega klædd
og fín um hárið. Tel ég víst að dætur
þínar hafi þar átt hlut að máli.
Hvíl þú í friði, elsku Friðmey mín,
og hafðu hjartans þökk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig.
Huggaðu hjarta
þitt
eins og þú huggar
lítið barn
og sjáðu
- brátt
tekur það
gleði sína
á ný.
(Margrét St. Hafsteinsdóttir.)
Ég sendi innilegar samúðarkveðj-
ur til barna, tengdabarna og barna-
barna.
Ég kveð þig, kæra Friðmey. Guð
vaki yfir þér.
Þóra Helgadóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2005 35
MINNINGAR
Ástkær unnusta mín, dóttir okkar, systir, dóttur-
dóttir, tengdadóttir og mágkona,
ANNA MARGRÉT GUÐMUNDSDÓTTIR,
Björtuhlíð 8,
Mosfellsbæ,
varð bráðkvödd þriðjudaginn 13. september.
Ólafur Jónsson,
Elín S. Bragadóttir, Guðmundur Konráðsson,
Konráð Guðmundsson,
Ingi Steinn Guðmundsson,
Bragi Þór Guðmundsson, Helga Jónsdóttir,
Andri Ísak Bragason,
Dóra Halldórsdóttir,
Jón Ólafur Ólafsson, Anna Sigríður Jónsdóttir.
Ástkær bróðir okkar og mágur,
GUNNAR GUNNLAUGSSON
frá Syðri Sýrlæk,
Suðurengi 1,
Selfossi,
lést þriðjudaginn 13. september.
Ásgeir Gunnlaugsson,
Óttar Gunnlaugsson, Sigríður Þorgeirsdóttir,
Ingvar Gunnlaugsson,
Sigrún Gunnlaugsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma
MARÍA PÁLMADÓTTIR,
Seljahlíð 3F,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri miðviku-
daginn 7. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Skafti Hannesson, Elín Antonsdóttir,
Einar Albert Sigurðsson, Grazyna Wojtowicz,
ömmu- og langömmubörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ORRI GUNNARSSON,
Þórðarsveig 1,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut
sunnudaginn 4. september.
Að hans ósk hefur útförin farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð.
Margrét Ólafsdóttir,
Ólafur Orrason,
Kristín Orradóttir, Jóel Kristinn Jóelsson,
Gunnar Friðrik Orrason, Þóra Guðmundsdóttir,
Gylfi Þór Orrason,
afabörn og langafabörn.