Morgunblaðið - 16.09.2005, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2005 41
MINNINGAR
Mig langar að rita
nokkur orð um hann
pabba minn, en hann
lést þann átjánda
ágúst síðastliðinn níu-
tíu og þriggja ára gamall.
Mikið var nú af honum dregið
blessuðum síðustu dagana og fékk
það verulega á okkur fjölskylduna
hvernig ástatt var orðið fyrir honum.
Við pabbi vorum ekki alltaf sam-
mála þegar ég var barn og ungling-
ur, og eins og oft er með föður og
börn þá tók hann uppátækjunum
misgáfulegum með miklu jafnaðar-
geði. Fannst mér hann oft ekki mik-
ið skilningsríkur og ansi gamaldags,
en það var ekkert hlustað á svoleiðis
pælingar. En hann lagði aldrei bönn
heldur gaf línur og miðlaði af sinni
reynslu. Honum fannst maður ætti
að reka sig á sjálfur og læra af eigin
mistökum, því enginn getur lært fyr-
ir annan.
Æskuminningin er pabbi í hús-
bóndastólnum í Brekkugerðinu með
kaffibolla og Þjóðviljann sem hann
hélt gjarnan hátt á lofti á meðan
hann las. Aldrei otaði hann pólítisku
skoðunum sínum að okkur fjölskyld-
unni, þó svo að maður hafi ef til vill
myndað sér ýmsar skoðanir af fyr-
irsögnum blaðsins og myndunum!
Mér fannst alltaf skrýtið að enginn í
götunni skyldi kaupa þetta blað
nema við. Þetta virkaði á mig sem
nokkurs konar skæruhernaður.
Vafalaust hefur fjölskyldan verið út-
hrópuð kommúnistar og þaðan af
verra, hver veit.
Með augum barnsins sá ég pabba
sem hinn vinnandi mann. Koma
heim úr vinnu sinni Mars Trading,
fá sér sæti í hægindastólnum sínum
við útvarpið og kaffibolla. Rúllaði
hann gjarnan upp gúmmíteygjum
þannig að úr var flókinn gúmmí-
vöndull. Úr vösunum galdraði hann
fram mentólbrjóstsykur. Alltaf með
sínu óbilandi jafnaðargeði.
ÆGIR
ÓLAFSSON
✝ Ægir Ólafssonfæddist á Siglu-
firði 10. mars 1912.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
18. ágúst síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Bú-
staðakirkju 25.
ágúst.
Þegar pabbi og
mamma skildu tíma-
bundið tók við alveg
nýtt tímabil þar sem
ég gisti oft hjá pabba á
helgum í Hraunbæn-
um og á Egilsgötunni.
Það var rólegur tími
þar sem við tefldum
eða hlustuðum á út-
varpið, nú eða fórum í
bíltúra. Minningar um
hamsturinn sem hvarf
úr lokuðu búrinu og
fannst bak við ísskáp-
inn löngu seinna eða
páfagaukana sem flugu um alla íbúð-
ina og lentu með stæl á öxlinni á mér
eða höfðinu. Fórum við mikið í heim-
sóknir til gamalla fjölskylduvina
okkar, Helga Guðlaugssonar forn-
vinar pabba svo og Magnúsar Norð-
dahl, Sigga Ben og Normu. Sóma-
fólk sem reyndist okkur frábærlega
á þessum tímum.
Á menntaskólaárum mínum vor-
um svo lánsöm fjölskyldan að for-
eldrarnir keyptu hús við Nökkvavog
og má segja að þar hafi hafist blóma-
skeið okkar. Mamma í sjúkraliða-
skólanum, pabbi í sinni vinnu og
hjálpandi mömmu með heimanámið.
Fengum okkur meira að segja tíkina
Tinnu. Þessara tíma minnist ég með
hlýhug.
Ég kynnist þó ekki pabba sem vini
fyrr en eftir að mamma er dáin og
kom ég oft til hans í Lönguhlíðina og
spjölluðum við þar um daginn og
veginn, þjóðmálin, pólítík og fjöl-
skylduna sem skipti pabba miklu.
Drukkum kaffi og átum vínarbrauð
eða hunangsköku. Það var svo gott
að tala við hann því ég gat talað blátt
áfram og áhyggjulaust. Vissi að það
sem sagt væri þar færi ekki lengra.
Eða þá að við sátum saman í stof-
unni, sögðum lítið sem ekkert og
hlustuðum á útvarpið. Var gaman að
veiða upp úr honum sögubúta frá því
hann var yngri, annars var hann
aldrei mikið fyrir að tala um gömlu
dagana sína að fyrra bragði. Hans
heimspeki var að láta hverjum degi
nægja sína þjáningu og líta aldrei
hryggur um öxl.
Pabbi var mikill alþýðumaður og
eins og með margan manninn öðl-
aðist hann reynslu, þroska og ró með
aldrinum sem birtist vel í umburð-
arlyndi hans og kærleika. Mér þykir
það svo leitt hvað ég var seinn að
„uppgötva“ pabba svona upp á nýtt,
því það var svo ótalmargt sem ég
átti eftir að spyrja hann um. Ég spyr
hann bara seinna.
Pabbi var rólegur og enginn æs-
ingamaður en ekki hvikaði hann frá
sínum skoðunum. Ekki man ég held-
ur eftir neinum sem honum var illa
við. Geðgóður, þolinmóður og skiln-
ingsríkur er nokkuð sem hans verð-
ur minnst sem. Góður hlustandi.
Þó pabbi hafi ekki oft vermt
kirkjubekki er ekki hinn minnsti vafi
á að hann var kristinn maður að lund
og hugarfari. „Svo sem þér viljið, að
aðrir menn gjöri yður, svo skuluð
þér og þeim gjöra“ eru orð sem ég er
þess fullviss um að hann hefur gert
að sínum. Ég er líka viss um að hann
trúði því að allir menn væru góðir,
það væri hins vegar mismunandi
auðvelt að kalla þann eiginleika fram
en allir menn eru jafnir fyrir guði
sínum og menn uppskera eins og
þeir sá. Sönn og góð framkoma, heil-
indi, sannleikur og réttlæti í sam-
skiptum er nokkuð sem fær flesta til
að draga fram sínar góðu hliðar.
Aldrei brotnaði pabbi þótt á móti
blési, hvorki í viðskiptum né í per-
sónulegum málum. Ég trúi því að
uppgjöf hafi aldrei verið valkostur
hjá honum, og það má einnig segja
um marga af hans kynslóð.
Hann var ekki mikill útivistar-
maður en hafði gaman af að kasta
fyrir fisk. Við skruppum oft í veiði-
túra saman. Fiskafjöldinn var
kannski ekki til að hrópa húrra fyrir
en það var samveran sem þetta
snerist um. Hafði hann einnig gam-
an af að ferðast um landið. Fór ótrú-
legustu vegu hér á árum áður á
blöðruskódanum sínum og sýndi
stoltur eldri systkinum mínum land-
ið sitt.
Pabbi hafði einnig gaman af klass-
ískri tónlist og man ég vel eftir þeg-
ar hann „stjórnaði“ sinfóníuhljóm-
sveitum með tilheyrandi handa-
sveiflum bæði heima í stofu og
jafnvel keyrandi úti á malarvegum.
Við pabbi fórum hina ýmsu túra
um landið og stendur vel upp úr
ferðin okkar norður Kjöl á Blasern-
um stóra. Alltaf var nú stoppað með
reglulegu millibili og hrópað „kaffi“.
Að vera að flýta sér og stress þekkt-
ist ekki á þeim bænum.
Pabbi hafði mikið gaman af að
keyra og eiga góða bíla. Meðan ég
var kríli átti pabbi glæsikerrur, s.s.
Cadillac og fleiri flotta ameríska
bíla, enda hefur honum vafalaust
vegnað vel í viðskiptum á þessum
tíma. Þegar ég var 16 ára fórum við
iðulega upp að Hafravatni í þar til
gerða æfingatúra. Hann treysti mér
til að klúðra ekki málunum en fannst
hann verða að kenna mér varfærni
og liðlegheit. Ég bý vel að þeirri lífs-
reynslu.
Margt sniðugt sagði pabbi sem er
erfitt að segja frá og rifjast upp með
tímanum og minnast menn hans
þegar dustað er rykið af þessum
orðafrösum. „Snaggaralegur lítill
killir“ var eitthvað sem hann notaði í
mannlýsingum. Að vera „blöðrusel-
ur“ þótti ekki gott. Einnig þakkaði
hann „snerkjanda nefi“ þegar svo
bar við. „Minn síðasti eyrir“ var
nokkuð sem hann sagði iðulega þeg-
ar hann gaukaði að okkur krökkun-
um smápeningi. „Jæja, laggi minn,“
sagði hann til að leggja áherslu á
mál sitt. „Það er blíðan,“ var gjarnan
sagt stundarhátt þegar kom í versl-
un okkur systur minni til mikillar
hrellingar.
Á yngri árum var vinahópurinn
pabba gjarnan róttækir menn sem
höfðu miklar skoðanir á heimsmál-
um og landsmálum. Þeir vinir pabba
þeir sem ég nú man eftir, þeir Helgi
Guðlaugsson, Magnús Norðdahl,
Gunnar Össurarson og Ásgeir Hólm
og voru allir sérlega skrýtnir karlar.
Eftir á að hyggja er það einkenni-
legt hvað hann sótti mikið í þess
tíma „originala“. En kannski sóttu
þeir líka í hann vegna persónuleika
hans.
Hér í gamla daga tók pabbi mikið í
nefið og snýtti sér með mikilli við-
höfn í köflótta vasaklúta þannig að
söng í. Og á ferðalögum seildist
hann gjarnan eftir vasaklútnum
þegar kom að einbreiðum
brúm … til að skaprauna systrum
mínum, eða svo segja þær.
Fyndinn og skondinn var hann og
alltaf. Var glensið í jafnlítilli seiling-
arfjarlægð og neftóbakið. Að komast
með tærnar þar sem pabbi hafði
hælana í sínum fína húmor er eft-
irsóknarvert.
Mikill „bisnessmaður“ var pabbi í
sér. Aldrei var ætlunin að stórgræða
á neinu heldur að bjóða vörur á
sanngjörnu verði. Viðskipti hans við
Austur-Evrópu sýndu það berlega.
Pabbi átti í góðum viðskiptum við
Rússa og Tékka meðal annarra og
var mikið í ferðalögum austur fyrir.
Flutti hann út síld og lagmeti og inn
flutti hann gler, dekk og aðrar iðn-
aðarvörur. Gerðir voru margir stórir
samningar við Rússana sem voru
oftar en ekki forsíðufrétt í blaðinu.
En viðskiptin fengu sviplegan endi.
Réttlætiskenndin sýndi sig svo
sannarlega eftir að mamma mót-
mælti ásamt fjölda annarra fyrir
framan rússneska sendiráðið innrás-
inni í Tékkóslóvakíu 1968. Hringt
var í pabba daginn eftir og hann boð-
aður í sendiráðið þar sem honum
voru sýndar myndir af eiginkonunni
og honum gefinn kostur á að biðjast
afsökunar á þessu framferði hennar
ellegar missa sín viðskipti og lifi-
brauð.
Ekki bugaðist hann við þetta held-
ur hóf að flytja inn vélbúnað frá
Noregi til fiskvinnslu.
Skrifborð varð pabbi að hafa
hvert sem hann flutti og honum
fannst hann alltaf þurfa að eiga
skrifstofu. Hann var mikill tækja-
maður og nýjungagjarn og þurfti að
handfjatla og skoða öll þau tæki og
tól sem við börnin sýndu honum.
Fylgdist vel með og fékk sér meira
að segja tölvu fyrir fimmtán árum
eða svo. Pabbi sankaði að sér miklu
magni bóka og hafði yndi af bóka-
lestri. Las sér mikið til í erlendum
fræðiritum um það er sneri að
mannlegum samskiptum, bæði á
hinum jarðbundna fleti og hinum
andlega. Hafði hann mikinn áhuga á
möguleikum mannsins við skynjun
og samskipti við „aðra heima“ og þá
er yfirgefið höfðu þennan heim. Að
lífskrafturinn varðveittist og hyrfi
ekki við síðasta andardrátt var
nokkuð sem var hans hjartans mál.
Ég fékk áhuga á þessu áhugamáli
pabba þegar ég fékk vit og get ég
seint þakkað honum fyrir að sýna
mér þessa leið. Opnaði hann augu
mín fyrir ýmsum fræðum sem ég er
ævinlega þakklátur fyrir. Var það
erfitt fyrir pabba að missa sjónina
algerlega á öðru auganu og næstum
alveg á hinu. Gafst þó aldrei upp
heldur hlustaði á hljóðbækur og
fylgdist vel með landsmálum í gegn-
um útvarpið.
Pabbi hélt mikið upp á barnabörn-
in sín og var alltaf að spyrja hvernig
þeim gengi í skólanum. Góð skóla-
ganga og góð próf var nokkuð sem
skipti öllu að hans mati.
En nú hefur hann sameinast guði
sínum eftir langa og viðburðaríka
ævi. Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að njóta samvista við pabba
svona lengi, þó svo að ég hefði viljað
þann tíma lengri.Mér finnst engan
veginn að þessi fátæklegu orð megni
að lýsa pabba og mínum hugrenn-
ingum til hans, það eru svo fáar til-
finningar sem hægt er að skila á
blað, en ég geymi þær allar í huga
mér. Ég er stoltur af honum og
sakna hans mikið, en ég veit hvar
hann er og það er mér huggun.
Ólafur Friðrik Ægisson.
Þegar góð kona á
besta aldri er kölluð frá
þeim sem elska hana,
er erfitt að segja mikið,
en mig langar þó að
minnast í nokkrum orðum Margrétar
Bárðardóttur, Möggu hans Bjarna.
Ég var svo heppinn á mínum ung-
lingsárum að fá að dvelja nokkrum
sinnum hjá Bjarna bróður mömmu og
Möggu á Laxeyri í Hálsasveit í Borg-
arfirði syðri og það er ekki á neinn
hallað þó ég segi að síðan hafa þau
alltaf verið í uppáhaldi hjá mér. Ég
man ekki hversu oft þetta var eða
hversu lengi ég dvaldist hjá þeim, en
það skiptir heldur engu máli, ég man
bara að mér leið vel hjá þeim. Og ég
held að ósjálfrátt hafi ég síðan ætlað
mér að eignast heimili í líkingu við
heimili þeirra og hamingjuríkt hjóna-
band eins og hjónaband þeirra var.
Til Bjarna og Möggu var alltaf gott að
koma, alltaf heimilislegt og allir vel-
komnir. Og hvort sem ég heimsótti
þau meðan ég var unglingur eða
MARGRÉT
BÁRÐARDÓTTIR
✝ Margrét Bárð-ardóttir fæddist
í Vestmannaeyjum
30. apríl 1957. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
17. ágúst síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram í kyrr-
þey 23. ágúst.
seinna með Völu konu
mína og síðan við með
stelpurnar okkar, alltaf
var jafn gott að hitta
Bjarna og Möggu.
Bæði töluðu þau til
unglinga, ungs fólks og
barna sem jafningja og
Magga var einhvern
veginn alltaf tilbúin að
hlusta og spjalla um
allt milli himins og
jarðar, hlý og góð, hún
var alvöru vinkona.
Elsku Bjarni, Ágúst
og Áskell. Missir ykkar
er mikill en eftir lifir hjá okkur öllum
minning um yndislega konu, hana
Möggu sem var svolítið „uppáhalds“.
Áskell Heiðar.
Elsku Magga mín, eftir svona
langa og erfiða baráttu áttu skilið að
hvílast í friði og ró. Þrátt fyrir það er
svo erfitt að sjá þig fara því að mann-
eskjur eins og þig er svo erfitt að
finna á lífsleiðinni.
Ein af mínum bernskuminningum
er sú þegar þú fórst með mig að tína
blóðberg heilu dagana. Þú kenndir
mér að þurrka það, gera úr því te,
setja það í poka og selja það svo á úti-
markaðnum. Mér fannst frábært að
þú skyldir finna allan þennan tíma til
að eyða með okkur krökkunum í nátt-
úrunni, að leika og skemmta okkur.
Það fannst mér, og mér finnst þú enn
hugmyndaríkasta og gáfaðasta kona í
heimi. Þú og Bjarni voruð bestu fóst-
urforeldrar í heimi í fyrra, þegar ég
bjó hjá ykkur, það var allt alveg
minnsta mál og hægt var að bjarga
öllu.
Elsku Magga mín, ég á eftir að
sakna þín svo hræðilega mikið. Von-
andi hefurðu það gott á nýjum stað,
allar mínar minningar um þig munu
lifa um alla tíð.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhj. Vilhj.)
Elsku Bjarni og fjölskylda, mér
þykir svo leitt að sjá ykkur ekki núna
og vera ekki hjá ykkur. Ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð og hugsa til
ykkar á hverjum degi.
Ykkar
Aldís Fjóla.
Elsku Magga frænka. Þegar ég
sest niður til að skrifa minningarorð
til þín, rifjast upp allar minningarnar
og yndislegu stundirnar sem við átt-
um saman. Alltaf varstu boðin og búin
til að passa mig þegar mamma og
pabbi þurftu á því að halda eins og
þegar þau fóru til Indlands til að
sækja Ómar.
Rétt fyrir jólin áttum við frænk-
urnar alltaf stund saman og bökuðum
loftkökur. Þær eru mitt uppáhald og
mamma þurfti alltaf að fela þær svo
ég yrði ekki búin að borða þær allar
fyrir jól. Um síðustu jól treystirðu þér
ekki til að baka svo að ég ákvað að
baka fyrir okkur báðar. Kökurnar
urðu ekki eins góðar og hjá þér en
gaman fannst mér að færa þér þær og
sjá hvað þú varðst glöð.
Mér hefur oft verið hrósað fyrir
hárið mitt, en ég hef aldrei séð fal-
legra hár en þitt, svo skínandi og fal-
lega rautt. Ég held að enginn hefði
getað borið það betur.
Þú stóðst alltaf mér við hlið, elsku
frænka, sama hvað á gekk. Þegar ég
veiktist af sjúkdómnum mínum vakt-
irðu yfir mér ásamt fjölskyldu minni.
Ég dáðist að þér því þá varst þú að
veikjast sjálf.
Þú hafðir alltaf trú á öllu sem ég
ætlaði mér að gera. Þú sagðir að þú
vissir að ég gæti útskrifast sem stúd-
ent vorið 2005 sem ég og gerði. 27.
maí sl. sagðirðu að þú hefðir aldrei
verið jafn stolt af frænku þinni og það
þótti mér afskaplega vænt um. Þú
varst ætíð mjög ofarlega í hjarta mínu
því ég vissi alltaf að ég gæti leitað til
þín.
Elsku frænka mín, þú hvattir mig
til að fara til Danmerkur í lýðháskóla
og ég fór að þínum ráðum. Ég vildi
óska þess að ég gæti hringt heim og
sagt þér fréttir þaðan, en ég mun
gera það á annan hátt.
Elsku Magga frænka, mig langar
ekki til að kveðja þig, en ég veit að
núna ertu á betri stað þar sem þér líð-
ur vel og þú getur fylgst með okkur.
Ég sé þig fyrir mér í fallegu fötunum
þínum með fallega rauða hárið þitt.
Þú mátt vita að þú munt alltaf eiga
stóran stað í hjarta mínu og sá dagur
mun ekki líða sem ég hugsa ekki til
þín.
Þín frænka,
Tinna Berg.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Minningar-
greinar