Morgunblaðið - 10.08.1985, Blaðsíða 12

12
_________________MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 1985_
ÍTALÍUFÖR PÓLÝFÓN OG KAMMERSVEITARINNAR / SÍÐARI GREIN
Grein: HALLUR HALLSSON Myndir: ÁRNI SÆBERG
var sannur
BACH!
— sagði Peter-Christoph Runge,
þýski einsöngvarinn með kórnum
VIÐ vorum í Palazzo Vecchio,
ráðhúsinu í Flórens, fegurstu borg
heims að margra mati, borg
endurreisnarinnar, Leonardos da
Vinci og Michelangelos. Það var
mánudagur og Lando Conti, borg-
arstjóri Flórens, tók á móti okkur
i sal hinna 200 og hlýddi á íslenska
söngfólkið flytja þjóðsönginn. Að
því loknu færði hann stjórnandan-
um, Ingólfi Guðbrandssyni, gjafir.
Tónleikar í Santa Croce-kirkj-
unni voru fyrirhugaðir um kvöld-
ið. Þar eru lagðir til hvíldar ýmsir
mætustu synir Ítalíu, Michelang-
elo, Rossini, Galilei svo örfáir séu
nefndir. Aðeins útvaldir eru
grafnir í Santa Croce, síðast upp-
finningamaðurinn Barsanti, árið
1954. I kirkjunni eru 280 grafir.
Mikil helgi er yfir Santa Croce —
Fransiscusarkirkju, sem hafist
var handa um að reisa í lok 13.
aldar.
Listahátíð var nýlokið í Flórens
og þá hafði H-moIl messa Bachs
verið flutt undir stjórn hins kunna
stjórnanda Carlo Mario Guilini,
en meðal flytjenda á listahátíðinni
voru New York Philharmonic und-
ir stjórn Zubins Metha, RAI-
sinfóníuhljómsveitin undir stjórn
Rafaels Frubeck de Burgos og
Fílharmónían í Múnchen undir
stjórn Lorins Maazel. „Þið verðið
að skila því bezta sem þið eigið,"
sagði Ingólfur fyrir tónleikana.
„Bravissimo —
magnifico“
Fjölmenni var við tónleikana,
þó ekki eins og í Róm né Assisi, en
þeir tókust ákaflega vel. Að tón-
leikum loknum gekk kantor dóm-
kirkjunnar í Flórens, Luigi Sessa,
til Ingólfs Guðbrandssonar og
lýsti mikilli ánægju sinni með
flutning verksins. „Maestro —
bravissimo — magnifico" voru orð
sem sögð voru rólegri röddu og
Luigi Sessa tók í hönd stjórnand-
ans. Það var greinilegt að flutn-
ingur verksins hafði hrifið þennan
mann.
Við héldum áfram för okkar að
morgni þriðjudags nú áleiðis til
Feneyja þar sem síðustu tónleikar
á þessu söngferðalagi um Italíu
voru fyrirhugaðir. A leiðinni til
Feneyja var staldraö við í heilsu-
bænum Abano Terme og hvílst á
Hótel Savoia. Raunar varð hvíldin
styttri en ætlað var — Ingólfur
Ratti, hin kunna óperusöngkona sem
hlidar er mynd úr Markúsarkirkjunni.
sem ávallt var á ferðinni kallaði
kórinn saman til æfingar. Fólk
var orðið þreytt sem von var eftir
langt og strangt ferðalag en Ing-
ólfur var allt annað en ánægður
með hljóminn.
„Þetta er eins og baul“
„Þetta er eins og baul, neyðaróp
— raddirnar frosnar. Þið eruð
ekki á íslandi — þið eruð á Italíu.
Ég vil ekki þessi móðuharðindi,“
hrópaði stjórnandinn, fórnaði
höndum og greip um höfuð sér þar
sem hann var við píanóið. „Hvar
er teygjan í hljómnum?" bætti
hann við og áfram var haldið —
æft og kröfurnar endalausar.
„Þetta er eins og á námubotni,"
sagði Ingólfur og lagðist á fjóra
fætur. „Hljómurinn er eins og
skolp miðað við glitrandi freyði-
vín. Munið eftir rómversku turn-
unum í Flórens, þar sem aðallinn
flutti fjölskyldur sínar upp þegar
hætta steðjaði að. Þið eigið að
flytja úr kjöllurum — hljóminn
upp,“ hrópaði hann. „Létt og
laust,“ en illa gekk að mati stjórn-
andans — hann var alls ekki
ánægður.
Einstakar raddir innan kórsins
æfðu, tenór, alt, bassi. Það teygð-
ist úr æfingunni, sem átti að vera
stutt upphitun. „Ég vil tæran tón
— hvar er létti tæri tónninn?“
Loks eftir að æfingin hafði staðið
í á aðra klukkustund og klukkan
farin að ganga sjö og tónleikarnir
ískyggilega skammt undan kom:
„Nú eruð þið farin að stemma —
alveg laust, losið um,“ og nokkru
síðar var hann orðinn ánægður.
„Flott hjá ykkur,“ og æfingunni
var lokið skömmu síðar, félögum í
kórnum greinilega til mikils léttis.
Kröfurnar til söngfólks Pólýfón-
kórsins eru miklar, raunar vægð-
arlausar en þá aðeins næst árang-
ur, eins og Hjálmtýr Hjálmtýsson
í tenórnum benti á í lok ferðarinn-
ar. Menn hröðuðu sér út í rúturn-
ar og lagt var upp til Feneyja —
síðasta áfangastaðarins á ævin-
týralegu ferðalagi um Italíu.
í Feneyjum
Við komum til Feneyja um sjö-
leytið og sigldum til Markúsar-
kirkjunnar, þar sem tónleikarnir
voru fyrirhugaðir klukkan níu.
Vorum komin að kirkjunni um
hálfátta. Þar var tekið á móti
kórnum með blómum — Maestra
Ratti hin kunna óperusöngkona,
sem á að baki glæstan feril í fræg-
tók á móti kórnum í Feneyjum. Til
ustu óperuhúsum heims, tók á
móti kórnum og kammersveitinni
á Markúsartorginu með stóran
rósavönd. Hún kom siðast fram
1978 í hlutverki Adinu með Pavar-
otti í La Scala í Mílanó. Það voru
fagnaðarfundir í Feneyjum, en
Ratti hefur raddþjálfað kórfélaga
á Islandi. Markúsarkirkjan —
þessi glæsilega kirkja — var reist
til dýrðar guðspjallamanninum
Markúsi, en sagan segir að líki
hans hafi tveir Feneyjarbúar stol-
iö í Alexandríu f Egyptalandi á 9.
öld. Kirkjan er mikilfenglegt lista-
verk, hvolfþökin stórkostleg og
mósaíkverkin meistaraverk.
Mikið fjölmenni var við tónleik-
ana, kirkjan þéttsetin. Að tónleik-
unum loknum risu áheyrendur úr
sætum og hylltu stjórnanda, ein-
söngvara, kórinn og kammersveit-
ina með langvarandi lófataki.
„Þetta voru stórkostlegir tónleik-
ar — ég þekki áheyrendur í Fen-
eyjum og merkti að þeir voru
ákaflega hrifnir. Kórinn náði sér
vel á strik, hljómsveitin og ein-
leikarar hennar frábærir og ein-
söngvararnir skiluðu hlutverki
sínu aðdáunarlega. Ingólfur
Guðbrandsson hefur unnið mikið
þrekvirki — hreint ótrúlegt þrek-
virki,“ sagði Ratti eftir tónleik-
ana.
Menningárfulltrúi Feneyja
færði Ingólfi gjöf frá borginni að
tónleikunum loknum. Mikil
ánægja ríkti meðal allra eftir
tónleikana — eftirminnilegt söng-
ferðalag var á enda. „Ég hef sung-
ið um víða veröld síðastliðin 12 ár,
en þessi ferð er hin eftirminni-
legasta. Ég vil ganga svo langt að
segja, að í lífi mínu séu þrír at-
burðir merkari en aðrir; þegar ég
giftist manni mínum, ól dóttur
mína og nú söngferðalagið um It-
alíu,“ sagði Jacqueline Fugelle,
hin enska söngkona, sem fengin
var til að syngja einsöng með
kórnum, eftir tónleikana.
„Það var stórkostlegt að koma
fram á þessum helgu stöðum — í
Róm, Assisi, Flórens og Feneyj-
um. Ég hef áður sungið H-moll
messuna en ekki á jafn háu mús-
íkplani. Kórinn, kammersveitin og
stjórnandinn stóðu sig frábærlega
og túlka Bach yndislega. Ég verð
að viðurkenna að ég vissi ekki við
hverju mætti búast þegar Ingólfur
fór þess á leit við mig að taka þátt
í flutningi H-moll messunnar. Ég
þekkti lítið til íslands en músíklif-
ið kom mér þægilega á óvart.
Túlkun Ingólfs á Bach er eftir-