Morgunblaðið - 08.02.1997, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN ÖRN
MAGNÚSSON
+ Kristján Örn
Magnússon
fæddist á Seljalandi
undir Eyjafjöllum
30. september 1942.
Hann lést í Land-
spitalanum 27. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Laufey Guð-
jónsdóttir, f. 18.6.
1919 í Fremstuhús-
um í Dýrafirði, d.
9.10. 1986, og
Magnús Kristjáns-
son, f. 30.1. 1918 á
Seljalandi, d. 9.2.
1987. Þau bjuggn á Hvolsvelli
en siðar í Reykjavík. Systkini
Kristjáns eru Svanfríður, f.
18.1. 1946, og Borgþór, f. 21.2.
1952.
Eiginkona Kristjáns er Erla
Guðbjörg Jónsdóttir frá Nesja-
völlum í Grafningi, f. 2.4. 1940.
Hún er dóttir hjón-
anna Guðbjargar
Guðsteinsdóttur, f.
20.5. 1909, og Jóns
M. Sigurðssonar, f.
26.7. 1909, d. 5.3.
1976. Barn Kristj-
áns og Eriu var
Magnús, f. 13.11.
1964, d. 1.2. 1991,
námsmaður.
Kristján ólst upp
á Hvolsvelli og bjó
þar alla sina tíð. Að
loknu skyldunámi
var hann tvo vetur
í Héraðsskólanum á
Núpi í Dýrafirði. Kristján var
bifreiðastjóri að atvinnu, fyrst
hjá Kaupfélagi Rangæinga en
síðustu tíu ár hjá verktakafyrir-
tækinu Suðurverki.
Útför Kristjáns fer fram frá
Stórólfshvolskirkju i dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kristján Magnússon mágur minn
er iátinn, eftir erfíða baráttu við
ólæknandi sjúkdóm. Þó að ljóst
væri fyrir rúmu hálfu ári að Krist-
ján ætti við alvarlegan heilsubrest
að stríða, er erfítt að sætta sig við
þá tilhugsun að hann sé ekki lengur
á meðal okkar og komið sé að
kveðjustund.
Ég man fyrst eftir Kristjáni á
þeim árum þegar ég var að alast
upp austur í Rangárvallasýslu. Þá
sá ég hann broshýran strák í gömlu
versluninni á Hvolsvelli þar sem
Kaupfélag Rangæinga var á þeim
tíma. Það hús, sem enn stendur
austast við Hvolsveg, og önnur í
næsta nágrenni voru fyrstu hús sem
byggð voru á Hvolsvelli. Þama átti
Kristján heima alla tíð. Hann ólst
upp í Amarhvoli hjá foreldrum sín-
um Magnúsi Kristjánssyni kaupfé-
lagsstóra og Laufeyju Guðjónsdótt-
ur konu hans. Skammt frá Arnar-
hvoli reisti Magnús nýtt íbúðarhús
fyrir fjölskylduna og Kristján
byggði sitt hús að Hvolsvegi 28
eftir að hann kvæntist Erlu Jóns-
dóttur eiginkonu sinni. Þar hefur
síðan verið heimili Kristjáns og fjöl-
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
ÁRNÝ SVEINBJÖRG ÞORGILSDÓTTIR,
Leifsgötu 24,
Reykjavik,
lést á Droplaugarstöðum 6. febrúar.
Sigurveig Valdimarsdóttir, Friðrik Andrésson,
Ósk Valdimarsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓSEF FRANSSON,
Hjarðarholti 14,
Akranesi,
lést á heimili sínu þann 5. febrúar.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna,
Aldís Sigurjónsdóttir.
t
Inniiegar þakkir fyrir auösýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUIDO BERNHÖFT,
Garðastræti 44.
Örn Bernhöft, Svava P. Bernhöft,
Ragnar Vilhelm Bernhöft,
Kristin Bernhöft, Pétur Orri Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
RAGNHEIÐAR ÞÓRUNNAR
JÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á vestur-
gangi Grundar.
Guðbjörg Vilhjálmsdóttir, Óli S. Runólfsson,
Ingibergur Vilhjálmsson, Ása Ásmundsdóttir,
Guðlaugur Jón Vilhjálmsson, Aðalbjörg Baldvinsdóttir,
Haukur Vilhjálmsson, Ólöf Steinarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
skyldu hans.
Að loknu skólanámi starfaði
Kristján lengst af sem bifreiða-
stjóri, fyrst um margra ára skeið
hjá Kaupfélagi Rangæinga en síð-
ustu árin hjá Suðurverki hf. í störf-
um sínum var hann farsæll með
afbrigðum. Sem bifreiðastjóri um
áratuga skeið sýndi hann ávailt
mikið öryggi og var svo lánsamur
að lenda aldrei í slysi eða óhappi
að heitið gæti.
Kristján hafði alla tíð yndi af að
vera á faralds færi. Vegna vinnu
sinnar ferðaðist hann víða um land
og þurfti oft að dvelja langdvölum
fjarri heimili sínu. Það síðasta sem
hann vann við bifreiðaakstur var
að annast olíuflutninga til vega-
gerðarmanna á Skeiðarársandi eftir
hamfarahlaupið þar í haust. Það
gerði hann meira af vilja en mætti,
heilsu hans hafði hrakað mjög og
kraftar hans voru á þrotum þótt
aldrei segði hann orð um það.
Leiðir okkar Kristjáns lágu sam-
an að nýju fyrir tæpum tuttugu
árum þegar ég kynntist systur hans
Svanfríði og við stofnuðum okkar
heimili. Samverustundimar em
orðnar margar bæði hér fyrir sunn-
an og austur á Hvolsvelli og oft var
glatt á hjalla. Ógleymanleg er
glæsileg og fjölmenn veisla í félags-
heimilinu Hvoli á fímmtugsafmæli
Kristjáns. Þá kom vel fram í töluðu
orði og gamanmálum hvemig lífs-
ferill Kristjáns og hans fólks er í
nánum tengslum við sögu byggðar-
lagsins og samfélag fólksins sem
fyrst settist að á Hvolsvelli.
Minningamar em margvíslegar
í blíðu og stríðu. Laufey móðir
Kristjáns veiktist alvarlega þegar
hún var enn á besta aldri og lá
eftir það ámm saman á sjúkrahúsi.
Þetta hafði mikil og varanleg áhrif
á allt líf innan fjölskyldunnar. For-
eldrar Kristjáns féllu frá með stuttu
millibili, Laufey andaðist í nóvem-
ber 1986 og Magnús skömmu síðar
í ársbyijun 1987. Kristján og Erla
urðu fyrir þeirri hörmulegu lífs-
reynslu að missa eina bamið sem
þau eignuðust. Magnús sonur þeirra
var við framhaldsnám í Noregi þeg-
ar hann varð bráðkvaddur í blóma
lífsins.
Á síðastliðnu vori kom í ljós að
Kristján var alvarlega veikur. Ég
man þegar hann tilkynnti mér þetta
í símtali og sagði eitthvað á þá leið
að það væri ekki um annað að
ræða en að horfast í augu við þetta,
vinna úr þessu á jákvæðan hátt og
gera gott úr því eins og hægt væri.
Hann stóð sannarlega við það og
með svo aðdáunarverðum hætti að
ógleymanlegt verður þeim sem með
því fylgdust. Allt til síðustu stundar
tók hann því sem að höndum bar
með kjarki og hughreysti. Aldrei
bugaðist hann, aldrei heyrðist hann
kvarta og aldrei talaði hann um þau
endalok sem fyrirsjáanleg vom. í
þessu erfiða veikindastríði stóð Erla
við hlið eiginmanns síns og veitti
honum allan þann stuðning sem
unnt var. Þrek hennar og æðmleysi
sýndu vel mannkosti hennar og
sálarstyrk.
Kristján mágur minn var harður
af sér og ósérhlífínn maður. Hann
vann mikið og unni sér sjaldan
hvíldar. Að innra manni var hann
ljúflingur og drengur góður þó að
í samskiptum við annað fólk gæti
hann stundum verið hijúfur á yfír-
borði. Skapmaður var hann mikill
ef því var að skipta en trygglyndur
og traustur vinum sínum og þeim
sem honum stóðu nærri. Gestrisinn
var hann mér og mínum og einstak-
lega bamgóður, það kom fram í
viðmóti hans við dóttur mína Emu
sem þótti vænt um frænda sinn á
Hvolsvelli.
Að ieiðarlokum þakka ég Krist-
jáni mági mínum góð og elskuleg
kynni á liðnum áram og margar
ógleymanlegar stundir bæði í glað-
værð og trega. Við Svanfríður og
Ema kveðjum Kristján með þakk-
læti og harm í hjarta. Við biðjum
allar góðar vættir að styðja Erlu í
mikilli sorg og öllu því sem á hana
er lagt.
Blessuð sé minning Kristjáns
Magnússonar.
Njáll Sigurðsson.
Enn horfir fjölskyldan á eftir
látnum ástvini. Kær vinur og mág-
ur Kristján Magnússon er fallinn
frá langt um aldur fram eftir erfíða
baráttu við skæðan sjúkdóm.
Þrátt fyrir mikil veikindi frá sl.
sumri bugaðist Kristján aldrei, stóð
eins og klettur í hafi til hinstu
stundar. Kraftur Kristjáns var slík-
ur að aðstandendur og hjúkranar-
fólk undraðist, en svona var eðli
Kristjáns að standa á eigin fótum
sama á hveiju gekk.
Eiginkona og systkini Kristjáns
hafa staðið traust og óbuguð við
hlið hans og reyndu eftir bestu
getu að liðsinna honum sem og
hjúkranarfólk á Landspítalanum.
Kristján var einn af þeim sem era
fjölskyldu sinni og vinum mjög trú-
ir og tryggir og hann leið það ekki
að brotið væri á neinum, gekk þá
fram og varði viðkomandi.
Hann vildi ekki láta verkin bíða
næsta dags, heldur skyldu þau
framkvæmd sem fyrst. Datt mér
þá oft í hug kraftmikli sonur hans,
er hann var við heyskap og fleiri
störf á Nesjavöllum.
Kristján var spaugsamur, sá
gjarnan skondnu hliðamar á lífínu
og því oft glettinn í tilsvöram og
lýsingum í samstarfs- og vinahóp.
Það sást best þegar hann hélt
upp á 50 ára afmæli sitt í samkomu-
húsinu Hvoli, umkringdur vinum
og vandamönnum, sem verður í
minnum haft.
Kristján fór ekki varhluta af því
hversu lífíð er hverfult. Móður sína
missti hann um aldur fram eftir
margra ára sjúkrahúslegu og föður
sinn nokkram árum síðar. 1. febr-
úar 1991 misstu þau hjónin kæran
einkason, Magnús, sem varð bráð-
kvaddur í Noregi.
Magnús var þá að ljúka námi í
sjávarútvegsfræðum við háskólann
í Tromsö, einn af efnilegustu nem-
endum skólans, enda miklum mann-
kostum búinn og fjölskyldunni afar
kær. Áfallið var mikið hjá þeim
hjónum og allri fjölskyldunni sem
risti djúpt í ógrædd sár.
Kristján stundaði bifreiðaakstur
gegnum árin. Fyrst hjá Kaupfélagi
Rangæinga á Hvolsvelli og nú síð-
ustu tíu árin hjá Suðurverki. Hann
var hreykinn af þeim framkvæmd-
um sem fyrirtækið tók að sér og
ekki síður af góðum frágangi á
verkum sem þeir starfsfélagarnir
höfðu unnið að. Vegna þessara
verka var Kristján oft fjarri heimili
sínu og því mikilsvert að samstarfs-
andi þeirra starfsfélaga væri góður.
Kristján minntist þess í sjúkra-
húslegu sinni hversu mikilsvert það
hefði verið og gaf jáfnframt vinnu-
veitanda sínum ’og fyölskyldu hans
afar gott orð. Það sást glöggt þeg-
ar starfsfélagar og vinir heimsóttu
Kristján á spítalann, hversu hann
gladdist við þær heimsóknir.
Það var stutt í glettnina hjá
Kristjáni og spaugsyrðin fuku þrátt
fyrir mikil veikindi.
Kristján var það afar hugleikið
að halda í íjölskyldutengslin og var
reyndar búinn að leggja til að §öl-
skyldan kæmi nú saman á þorran-
um.
Röddin skæra og drifkrafturinn
mikli era nú komin til nýrra heim-
kynna í faðmi Guðs og elskaðs son-
ar. Minningin um góðan og traustan
dreng mun ætíð lifa í hjörtum okkar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
okkar kæri Kristján.
Elsku Erla, Borgþór, Svanfríður
og fjölskyldur. Megi Guð gefa ykk-
ur styrk og lýsa veginn til bjartrar
framtíðar. Hvíl í friði kæri vinur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Ómar Gaukur,
Ágústa og Tómas.
Það er komið að kveðjustund.
Elskulegur mágur minn hefur verið
kallaður á brott svo allt of fljótt.
Eftir situr minning um góðan dreng
sem átti svo einstaklega bjart bros
þótt lífíð færi ekki alltaf um hann
mildum höndum. Kristjáni kynntist
ég fyrst fyrir sjö áram þegar ég
hóf sambúð með bróður hans. Hann
var ekkert að tvínóna við hlutina,
hafði heyrt af þessum nýja fjöl-
skyldumeðlim og einn góðan veður-
dag þegar ég var ein heima, stóð
hann í gættinni með sitt góðlega
bros, kynnti sig og spurði hvort
ekki væri kaffi á könnunni. Svo
settist hann í eldhúshomið og spjall-
aði eins og við hefðum alltaf þekkst.
Með fasi sínu og viðmóti lét hann
mig finna að ég væri velkomin í
fjölskylduna, það var ekkert sem
þurfti síðan að ræða frekar.
Þær era ótal heimsóknimar í
gegnum árin á notalegt heimili
Erlu og Kristjáns á Hvolsvelli, ekki
síst eftir að við hjónin eignuðumst
lítið sumarkot í nágrenninu. Alltaf
voram við velkomin, en aldrei þó
eins og þegar systkinabömin vora
með. Hann var einstaklega barn-
góður og fylgdist náið með hvað
þau vora að gera og hvernig þeim
vegnaði og vildi veg þeirra og vel-
ferð sem mesta. Yngsti fjölskyldu-
meðlimurinn, Laufey Þóra, fór ekki
varhluta af þessari umhyggju og
hændist fljótt að frænda sínum. I
þessu sem öðra stóð Erla þétt við
bakið á Kristjáni. Það var sárara
en orð fá lýst þegar þau misstu
einkabam sitt, Magnús, í blóma lífs-
ins. Hann var einstakur efnisdreng-
ur sem skildi eftir sig stórt skarð
í lítilli ijölskyldu. Það var ekki hátt-
ur Kristjáns að bera tilfinningar
sínar á torg, en hann varð aldrei
samur eftir þetta áfall. Hann gerði
sér far um að hlúa sem best að
Erlu og leiddi gjarnan talið að henni
aðspurður um eigin líðan. í sumar
sem leið greindist Kristján með
þann sjúkdóm sem nú hefur lagt
hann að velli. Hann barðist með
ótrúlegu jafnaðargeði allt til síðasta
dags. Aldrei æðraorð um örlög sín.
En Kristján stóð ekki einn í þessari
baráttu. Elsku Erla, við fjölskyldan
höfum fylgst með af aðdáun hvem-
ig þú með ótrúlegum styrk og æðru-
leysi hefur staðið við hlið Kristjáns
og hlúð að honum sem best þú
máttir. Þú varst baklandið sem
hann hallaði sér að. Þau era þung
höggin sem þú hefur mátt þola
þessi síðustu ár og erfítt að skilja
að aftur sé höggvið í sama kné-
rann. Megi góður guð gefa þér
styrk og dýrmætar minningar létta
þér söknuðinn.
„Nú er Kristján hjá englunum,"
segir Laufey Þóra þegar hún fer
með kvöldbænirnar. Við munum sjá
til þess að hún gleymi ekki frænda
sínum. Elsku mágur, ég þakka þér
vináttu og ræktarsemi liðinna ára
og bið þér guðs blessunar.
Geirþrúður Pálsdóttir.
Með þungum trega kveð ég í dag
kæran tengdason, Kristján Magn-
ússpn.
Áföllin hafa verið mörg og þung
í fjölskyldunni, en þrátt fyrir það
má ekki bugast. Með samheldni og
Guðs hjálp höldum við áfram veginn.
Kristján minn, ég veit að Guð
og elskaður sonur hafa tekið vel á
móti þér í húsi nýrra heimkynna.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku Erla mín, megi Guð gefa
þér og allri fjölskyldunni styrk og
ljós til bjartrar framtíðar.
Ó, faðir, gjör mig styrkan staf
að styðja hvem sem þarf,
unz allt það pund, sem Guð mér gaf,
ég gef sem bróðurarf.
Ó, faðir gjör mig sigursálm,
eitt signað trúarlag,
sem afli blæs í brotinn hálm
og breytir nótt í dag.
(M. Joch.)
Guðbjörg, Nesjavöllum.
Þegar ég hóf störf hjá Kaupfé-
lagi Hallgeirseyjar vorið 1946 var
Kristján Órn Magnússon á fjórða
ári. Eg kom mjög oft á æskuheim-
ili hans, m.a. vegna þess að við
Magnús, faðir hans, voram bræðra-
synir og störfuðum saman við kaup-
félagið. Síðar áttum við Kristján