Morgunblaðið - 08.02.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 1997 41
MINNINGAR
Jón söng og sönglist. Hann starfaði
í kórum bæði í Vestmannaeyjum og
á Selfossi. í Vestmannaeyjum gegndi
hann formennsku um hríð, bæði í
Samkór Vestmannaeyja og í Kirkju-
kór Landakirkju.
Nú er þessi indæli mágur minn
allur og er hann sárt syrgður innan
fjölskyldunnar. Sorgin er þó þyngst
hjá eiginkonu hans, dætrum og
barnabömum. Guð styrki þau.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Gunnar Viðar Guðmundsson.
Það var okkur mikið áfall þegar
við fréttum að Jón frændi væri lát-
inn, langt um aldur fram.
Bernskuminningar okkar af Jóni
eru tengdar glensi og taflmennsku.
Jón var ávallt til í tuskið og vorum
við bræðurnir oft að atast í honum.
Það leið ekki sú fjölskylduveisla að
okkur tækist ekki að æsa Jón upp í
einhvem leik, eða þá honum okkur.
Þegar flmm ára aldri var náð þótti
Jóni mál til komið að kenna okkur
mannganginn enda mikill áhugamað-
ur um skák. Tók hann okkur í þjálfun
af og til þegar fundum okkar bar
saman eða þá að slegið var upp móti.
Fjöltefli þar sem við tefldum á móti
Jóni var til dæmis fastur liður í heim-
sóknum okkar til Vestmannaeyja.
Þegar við heimsóttum Jón til Eyja
árið eftir Vestmannaeyjagosið, byij-
aði hann á því að fara með okkur
um Heimaey til þess að sýna okkur
hvernig gosið hafði endurmótað eyna
með sínum undramætti. Við fórum
líka í siglingu með honum um Eyjarn-
ar og skoðuðum þær jafnt utan sem
innan. Sérstaklega voru hellamir
minnisstæðir en við reyndum að sigla
inn í þá flesta og var Jón óþreytandi
í að láta undan óskum okkar. Þá
fengum við yflrhalningu í helstu teg-
undum sjófugla sem lifa við strendur
landsins en sú fræðsla gleymdist
fljótt enda fuglar ekki það sem er
efst í huga strákpjakka. Ekki má
gleyma spranginu en Jón lét okkur
reyna þessa þjóðaríþrótt Eyjamanna
þegar mamma og pabbi sáu ekki til.
Þetta var ekki eina heimsókn okk-
ar til Jóns I Eyjum, þvi þegar við
komum til Vestmannaeyja til þess
að æfa eða keppa í sundi var það
fastur liður að heimsækja Jón og
Sigrúnu og var þá ávallt tekið vel á
móti okkur.
Þótt Jón hafí verið búsettur úti á
landi, fyrst í Vestmannaeyjum og sið-
an á Selfossi, nánast frá því við mun-
um eftir okkur fylgdist hann alltaf
vel með okkur og hafði mikinn áhuga
á því sem við vorum að gera. Þessi
áhugi kom okkur báðum oft skemmti-
lega á óvart eins og til dæmis þegar
hvorum okkar fyrir sig barst fullur
kassi af harðfíski til Bandaríkjanna
þar sem við vorum í námi. í bréfi sem
fylgdi sendingunni stóð eitthvað á þá
leið að honum þætti rétt að minna
okkur á fóstuijörðina og að við gætum
látið ljúfar endurminningar að heiman
streyma um hugarfylgsni okkar með-
an við gæddum okkur á gómsætum
harðflskinum. Jón skar ekki við nögl
í þetta skiptið frekar en fyrri daginn
en svo mikið var af harðflski í kössun-
um að hann hefðu dugað handa heilli
herdeild enda entist hann lengi vetrar.
Ein af síðustu minningum okkar
af Jóni var þegar við heimsóttum
hann á spítalann eftir að veikindi
hans urðu ljós. Þótt hann væri ný-
kominn úr aðgerð var hann samur
við sig og sló á létta strengi en það
var öllum ljóst sem hann þekktu að
veikindin sóttu mjög að honum.
Minning okkar um Jón er af gef-
andi og glaðværum manni. Það er
með söknuði sem við kveðjum þig,
kæri frændi.
Þorsteinn Guðlaugur
og Guðmundur Þór.
Þegar ég yflrgaf vinnustað minn,
síðdegis á mánudag, átti ég ekki á
öðru von en að hitta starfsfélaga
mína glaða og reifa að morgni næsta
dags. Laust fýrir klukkan átta að
morgni þriðjudags, þegar ég var að
búast til brottfarar, hringdi síminn
og mér var skýrt frá því að Jón
Ragnar Þorsteinsson, héraðsdómari,
hefði látist að kvöldi mánudagsins.
Við Jón Ragnar höfðum unnið
saman frá því að ég tók við emb-
ætti bæjarfógeta í Vestmannaeyjum
í nóvember 1973, eða rúm tuttugu
og þrjú ár. Hann útskrifaðist úr laga-
deild Háskóla íslands haustið 1971
og fékk starf sem fulltrúi bæjarfóget-
ans í Vestmannaeyjum frá 1. nóvem-
ber 1971 og hafði því unnið við það
embætti í tvö ár er ég kom þar til
starfa. Hann var þar við störf er
Heimaeyjargosið hófst, 23. janúar
1973, og kom það í hans hlut, ásamt
Jóni Haukssyni, þáverandi aðalfull-
trúa, að standa fyrir starfsemi emb-
ættisins úti í Vestmannaeyjum á
þeim tíma þegar höfuðstöðvar þess
höfðu verið fluttar í Hafnarbúðir í
Reykjavík. Það starf þekki ég ekki
af eigin raun, en veit að það var
ekki alltaf auðvelt og oft þurfti að
taka ákvarðanir sem einhveijir voru
ósáttir við og reyndi þá á staðfestu
og kjark.
Dómsmálaþáttur bæjarfógeta-
embættisins varð fljótlega aðal-
starfsvettvangur Jóns Ragnars og
fórst honum það vel úr hendi. Fór
svo að er lögum var breytt og skip-
aðir voru sjálfstæðir héraðsdómarar
við nokkur sýslumanns- og bæjarfóg-
etaembætti á árinu 1982 var Jón
Ragnar skipaður héraðsdómari í
Vestmannaeyjum. Gegndi hann því
starfl þar til hann, við réttarfars-
breytinguna, sem tók gildi 1. júlí
1992, var skipaður héraðsdómari við
Héraðsdóm Suðurlands um leið og
ég tók þar við starfi dómstjóra.
Dómstörf sín leysti Jón Ragnar
af höndum með mikilli prýði, en eðli
þeirra er oft og tíðum mjög mis-
jafnt. Sum mál eru auðveld viðfangs
en önnur geta verið mjög flókin og
erfið úrlausnar. Aldrei veigraði Jón
Ragnar sér við að takast á við hin
erfiðustu mál, og stýrði réttarhöldum
sínum með myndugleik.
Þegar menn starfa saman svo
lengi sem við Jón Ragnar höfum
gert væri undarlegt ef okkur hefði
ekki einhvem tímann greint á. Það
kom reyndar fyrir og urðum við
stundum ósáttir bæði hvað varðaði
afgreiðslu dómsmála og um stjóm-
sýslumálefni. En það er hjóm eitt
þegar að leiðarlokum er komið, enda
löngu að baki.
Jón Ragnar var góður söngmaður
eins og hann átti kyn til, en Þor-
steinn Sveinsson faðir hans var um
árabil formaður Þjóðleikhúskórsins.
Jón tók mikinn þátt í störfum Sam-
kórs Vestmannaeyja og Kirkjukórs
Landakirkju og gegndi formennsku
í báðum kórunum um skeið. Eftir
að hann flutti til Selfoss 1992 tók
hann einnig þátt í starfsemi kirkju-
kórsins þar.
Jón Ragnar veiktist sl. sumar og
var þá frá vinnu um þriggja mánaða
skeið og hafði síðan verið undir lækn-
ishendi. Eftir aðgerð sem hann
gekkst þá undir virtist hann vera á
góðri bataleið þótt bæði honum og
öðrum væri það ljóst að fullur bati
væri ekki fenginn. Fyrirhugað var
að hann gengist undir aðgerð að
nýju og var hann að bíða þess að
komast að þegar kallið kom. Bið-
tíminn reyndist honum of langur.
Jón Ragnar kvæntist 19. apríl
1976 Sigrúnu Bogadóttir snyrti- og
fótaaðgerðafræðingi og gekk þá í
foðurstað Svölu dóttur Sigrúnar frá
fyrra hjónabandi, en á árinu 1983
eignuðust þau dótturina Höllu Dröfn
sem var þeim báðum mikill gleði-
gjafi. Þegar ég kveð þennan sam-
starfsmann minn hinstu kveðju sendi
ég þeim mæðgum hugheilar samúð-
arkveðjur.
Kristján Torfason.
Við Jón Ragnar Þorsteinsson átt-
um samleið lengi og við ótímabært
andlát hans koma því margar minn-
ingar upp í hugann og allar góðar,
því Jón Ragnar var vandaður maður
til orðs og æðis. Er þar fyrst til að
taka að við vorum skólafélagar við
Menntaskólann að Laugarvatni og
reyndar herbergisfélagar síðasta árið
fyrir stúdentspróf. Gekk það sam-
býli vel, enda ekki við öðru að búast
þar sem Jón var jafnlyndur maður
og óáreitinn við aðra. Strax á skólaá-
rum komu fram ýmsir af þeim góðu
eiginleikum er einkenndu Jón ætíð
síðan, bæði í leik og starfi, og má
þar til nefna góða kímnigáfu, vönduð
vinnubrögð og sanngimi gagnvart
mönnum og málefnum. Að loknu
stúdentsprófí lögðum við báðir stund
á lögfræði, og æxlaðist þannig til,
að starfsvettvangur okkar beggja að
prófí loknu varð við embætti bæjar-
fógetans í Vestmannaeyjum og var
það reyndar að minni tilstuðlan að
Jón flutti til Eyja.
Eins og Jón hafði áður verið góður
skólafélagi þá reyndist hann góður
samverkamaður og minnist ég sam-
starfsins við Jón með miklu þakk-
læti og eins eftir að ég hætti starfi
hjá ríkinu. Jón hélt hins vegar áfram
starfí í opinbera þágu og valdist þar
fljótlega til ýmissa trúnaðarstarfa.
Var hann skipaður héraðsdómari við
embætti bæjarfógetans í Vest-
mannaeyjum 1982, var settur bæjar-
fógeti um skeið og var síðan skipað-
ur dómari við Héraðsdóm Suður-
lands, þegar sá dómstóll var settur
á stofn. Er þar nú skarð fyrir skildi
því Jón var einkar farsæll dómari
og mjög laginn við að draga fram
aðalatriði hvers máls og fínna heppi-
lega lausn og naut hann þar með-
fæddrar réttsýni. Var enda afar fá-
títt að hróflað væri við dómum Jóns
væri þeim áfiýjað. Á sviði lögfræð-
innar gerist það oft að menn verða
sérfróðir í einni grein framar ann-
arri. Jón Ragnar varð sérfræðingur
á sviði opinberra mála, en þar er
sérstök þörf á vandvirkni. Tel ég ^
óhætt að fullyrða að hann hafí verið
orðinn einn helsti sérfræðingur
landsins á þessu sviði og naut virð-
ingar sem slíkur.
En Jóni Ragnari var ýmislegt
fleira til lista lagt en að sinna opin-
berum embættisstörfum. Á sínum
yngri árum var hann efnilegur
íþróttamaður og þá var hann iiðtæk-
ur skákmaður og greip í bridsspil á
góðum stundum. Söngmaður var
hann góður og hafði sungið í ýmsum
kórum. Einnig veittist honum létt
að setja saman vísu og gat kveðið
dýrt, ef því var að skipta. Þá gat *■»
hann verið lista eftirherma, þótt því
væri nú lítið flíkað nema þá í þröng-
um hópi góðra vina.
í einkalífi sínu var Jón gæfumað-
ur. Kvæntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni, Sigrúnu A. Bogadóttur,
árið 1976 og áttu þau tvær dætur.
Naut Jón sín afar vel innan veggja
heimilisins og var mikið ástríki með
þeim hjónum. Á síðari timum varð
það eitt mesta yndi Jóns að stunda
ræktunarstörf og var frístundunum,
einkum á sumrin, oftast varið með
fjölskyldunni í sumarbústaðnum og
ræddi hann oft um sælustundir sínar
þar. Ótal sinnum var hann búinn að
Ieggja hart að mér að koma í heim-
sókn í bústaðinn og framkvæma vett-
vangskönnun, en einhvern veginn
hafði það aldrei komist í verk, þótt
lofað væri koníakstári, ef af yrði, til
þess að gera boðið gimilegra, en
sjálfur var Jón mikill hófsemdarmað-
ur á slíkar veigar. En úr þessu verð-
um við bara að athuga saman hvort
ekki er jafngróðursælt hinum megin
og er ekki að efa að þar verður þú
búinn að undirbúajarðveginn af þinni
alkunnu nærfæmi.
Að lokum viljum við Svala þakka
þeim hjónum margar góðar samveru-
stundir í gegnum tíðina og biðjum^*
góðan guð að styrkja Sigrúnu og
fjölskylduna í sorg þeirra og minnast
þess að þar eru guðs vegir sem góð-
ir menn fara.
Jón Hauksson.
• Fleiri minningargreinar um
Jón RagnarÞorsteinsson bíða birt-
ingar ogmunu birtast i blaðinu
næstu daga.
og grét ef tímar vom erfíðir. Þú varst
alltaf til staðar og hjálpaðir mér að
líta björtum augum áfram. En nú
verð ég að hugsa að þú sért yflr mér
og ég notast við orð þín til huggun-
ar. Þú varst yfirleitt svo glöð og
ánægð þó síðustu mánuðir hafi verið
erfiðir, þá var stutt í grínið. Þú varst
ein af mínum bestu vinkonum og það
var svo auðvelt að tala við þig um
allt. Ég man líka ef mig langaði í
kjól fýrir árshátíð var hann saumaður
á einni nóttu og allt gekk eins og í
sögu.
Ég vil þakka þér fyrir allar góðu
stundimar sem við áttum saman og
þær lifa í minningunni. Ég vil líka
þakka þér fyrir íjölskylduna sem þú
bjóst mér því ég á enn mjög mikið
þó ég hafí misst mjög mikið.
Með ástar- og saknaðarkveðju, þín
dóttir
Sóley Huld.
Elsku besta mamma mín. Þú trúir
ekki hvað ég sakna þín mikið. Það
varst þú sem varst alltaf til staðar
þegar ég þurfti á þér að halda og
ég man að ég gat alltaf leitað til þín
ef eitthvað var að eins og til dæmis
þegar ég lenti í ástarsorg, þá man
ég að þú sagðir við mig. „Þetta er
allt í lagi, mamma verður alltaf hjá
þér,“ og þú stóðst við það, en núna
ert þú farin í annan betri heim og
ég ætla að vona að þér líði betur þar
því að þú átt það svo innilega skilið,
því þú ert sú yndislegasta kona sem
ég hef kynnst og betri mömmu er
aldrei hægt að fá. Mamma, ég vil
að þú vitir að ég á aldrei eftir að
gleyma þér og vona að þú sért alltaf
hjá okkur og passir okkur.
Mamma, ég vil segja takk fyrir
að hafa verið þú og hafa fætt mig
í heiminn.
Ég elska þig, þín dóttir,
Signý Hlíf.
Elsku mamma. Ég sakna þín sárt
en veit að þér líður betur núna. Þú
varst alltaf traust og trygg og við
gátum leitað til þín með allt og þú
vildir allt fyrir okkur gera. Þú varst
bæði mamma og vinkona. Þú varst
kannski ekki fullkomin en allir hafa
sína galla. Þínir gallar féllu í skugg-
ann af lífsgleðinni.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan. Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.“ (Spá-
maðurinn Kahlil Gibran).
Elsku mamma mín, við höfum
misst mikið en eigum flillt af minn-
ingum til að hugga okkur við. Ég
kveð þig núna sátt og leyfí þér að
fara í friði.
Þín dóttir,
Dagný Hrund.
Kæra Hrefna. Það er sárt að sjá á
eftir þér hverfa burt. Okkar fyrstu
kynni voru í bakgarðinum á Fögru-
brekkunni og tókust með okkur góð
kynni enda var mér strax tekið sem
einum af fjölskyldunni og ávallt hafð-
ur með í öllum áætlunum hennar.
Ofarlega í huga eru þær fjölmörgu
útilegur sem í var farið og í þeim
var ávallt glatt á hjalla. Þú tókst
alltaf afstöðu með mér í þeim málum
sem upp komu. Ég veit að þú lífgar
upp á þeim stað sem þú ert núna.
Ég þakka þér fyrir öll árin og allar
þær stundir sem ég átti með þér og
fjölskyldunni.
Þinn,
Jón Berg.
Mín kæra vinkona, hún Hrefna, er
dáin, sorgarfregnin kom að morgni
1. febrúar. Þó vitað væri að hveiju
stefndi kemur kallið alltaf jafn mik-
ið á óvart, baráttunni við illvígan
sjúkdóm er lokið. Minningarnar
hrannast upp, vináttan orðin löng,
allt frá því að við vorum ungar stúlk-
ur. Betri vinkonu er ekki hægt að
eignast, trausta og lífsglaða. Ekki
má heldur gleyma fjölskyldunni
hennar Hrefnu, eiginmanninum
Áma, dætrunum Hafdísi, Sóleyju,
Dagnýju og Signýju og þeirra fjöl-
skyldum, sem á svo aðdáunarverðan
hátt hafa staðið við hlið hennar í
þessum erfiðu veikindum. Við
ótímabært fráfall Hrefnu er ég
þakklát fyrir að hafa kynnst henni
og átt hana að vini. Ég dáist að því
æðruleysi sem hún sýndi í veikindum
sínum, mér er í því sambandi minnis-
stæð síðasta heimsókn hennar til
okkar Jóa, þá nýkomin af sjúkra-
húsi eftir erfiða aðgerð. Hvað hún
var hress og kát, þó eflaust hafi hún
vitað að hveiju stefndi, þegar hún
bað Jóa um að taka upp nikkuna
og spila uppáhaldslagið sitt, „í
bljúgri bæn“.
Elsku Hrefna mín, vertu sæj að
sinni. Takk fyrir allt. Elsku Ámi,
dætur, tengdasynir, litlu ömmudren-
gimir, allir ættingjar og vinir, við
Jói biðjum Guð að styðja ykkur og
styrkja í þessari miklu sorg.
Kristín Sigurðardóttir.
Ég kynntist Hrafnhildi fyrst fyrir
rúmum 11 árum, ég þurfti þá á dag-
mömmu að halda fyrir sjö mánaða
dóttur mína Hildi, ég sá fljótlega
hvað ég hafði verið heppin þvi í betri
höndum var vart hægt að hugsa sér
að hafa barnið sitt. Hildur var svo
þar í tæp fjögur ár og myndaðist
ágætis kunningsskapur milli okkar
og fjölskyldu hennar, þar sem dætur
hennar pössuðu oft fyrir mig bömin
mín. Síðar gerðist ég sjálf dagmóðir
og Hrafnhildur byijaði sjálf aftur
eftir nokkurt hlé. Við ásamt fjórum
öðrum dagmæðrum vorum duglegar
að hittast á róló tvisvar í viku og
heima hjá hver annarri með bömin
og leið vart sá dagur að við hefðum
ekki samband eða hittumst. Var
Hrafnhildar saknað mikið í hópnum
í vetur.
Veikindi hennar hafa verið erfið
fyrir konu sem var eins lífsglöð og
hress andlega. Alltaf mætti hún á
allar samkomur og opin hús hjá Sam-
tökum dagmæðra í Kópavogi meðan
heilsan leyfði. Einnig tók hún mikinn
þátt í félagsstarfinu og var um tíma
í skemmtinefnd og heildsölunefnd
fýrir félagið. Það er mikill söknuður
hjá okkur öllum að vera búnar að
missa slíka sómakonu. Ég vil votta
Áma og íjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur frá mér og íjölskyldu
minni, einnig frá Samtökum dag-
mæðra í Kópavogi.
Guð blessi minningu Hrafnhildar
Sveinsdóttur.
Ester Ásbjörnsdóttir.
Kær vinkona okkar, Hrafnhildur
Sveinsdóttir, Hrefna eins og hún var
alltaf kölluð, er dáin eftir erfiða bar-
áttu, hann sigraði að lokum sá harði
húsbóndi, dauðinn. í nóvember þegar
mesta áfall okkar lífs kom er við
misstum son okkar voru þau hjónin
með þeim fyrstu sem komu til að
styrkja okkur þó þrek Hrefnu væri
þá mjög farið að dvína. Það er allt
í lagi með mig, sagði hún. Nú heyrum
við ekki framar gengið um dyrnar
og Hrefnu kalla: „Halló, er ekki ein-
hver heima?" Það var sárt þegar hún
missti síða fallega hárið sem var svo
stór hluti af henni en svo glöddumst
við öll með henni þegar heilsan batn-
aði og hárið óx aftur og allt leit
betur út, en svo syrti aftur og nú
var engin batavon.
Allt verður öðruvísi en áður þegar
vantar í flölskylduna. Við verðum
að trúa því og hugga okkur við að
þeir sem deyja eru ekki famir frá
okkur heldur famir á undan okkur.
Kæm vinir, nú er hafin ganga
ykkar um dimman sorgardal þar sem* -
hvert eitt skref framkallar sorg og
tregafullar minningar um þann tíma
þegar Hrefna lifði og allt lék í lyndi.
Ykkur fínnst eflaust að þessir dimmu
dagar taki aldrei enda. Senn mun
vorið víkja burt kulda og dimmu og
þess í stað mun birta og hlýna á ný.
Vonandi verður einnig svo í hugum
ykkar. Standið þétt saman, hug-
hreystið hvert annað og hikið ekki
við að leita huggunar og styrks hjá
Guði vorum.
Elsku Árni og fjölskylda, innilegar
samúðarkveðjur frá fjölskyldunni
Stekkum.
Guðmundur og Margrét Helga. ,
Það var árið 1984 sem Hrafnhildur ‘
Sveinsdóttir eða Hrefna eins og hún
var kölluð gekk í Rangæingafélagið
í Reykjavík. Það kom fljótt í ljós að
þar hafði félagið fengið góðan liðs-
auka. Og stuttu síðar var hún kosin
í skemmtinefnd þar sem hún vann
ötullega að málefnum félagsins, með-
al annars stýrði hún kaffíveitingum
á spilakvöldum í Ármúlanum af festu
og öryggi. Hún lét sig heldur aldrei
vanta þegar eitthvað var um að vera
og mætti þá oft með stóran hluta
fjölskyldunnar. Nú síðast kom hún á
aðventuskemmtun kórsins í desem-»'<*
ber sl. þrátt fyrir að vera þá orðin
fársjúk. Um leið og við þökkum
Hrefnu samfylgdina og vel unnin
störf viljum við votta Ámá, dætmm,
tengdasyni og barnabömum okkar
innilegustu samúð.
Fyrir hönd Rangæingafélagsins í
Reykjavík,
Martha Sverrisdóttir, **
formaður.