Morgunblaðið - 08.02.1997, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
JÓNRAGNAR
* ÞORS TEINSSON
+ Jón Ragnar
Þorsteinsson
fæddist á ísafirði
22. ágúst 1942.
Hann lést á Selfossi
3. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Sveinsson, hdl.,
bæjarstjóri á
Isafirði og síðar
skrifstofustjóri hjá
húsameistara rikis-
ins í Reykjavík, f.
20. desember 1913,
d. 6. ágúst 1981, og
Þórunn Sveinsdótt-
ir, húsfreyja, f. 6. janúar 1914,
d. 16. júní 1969. Systkini Jóns
Ragnars eru Pétrína Ólöf, f.
30. janúar 1941, Óskar Sveinn,
f. 20. júni 1954, og Elísabet
Ingiríður, f. 14. mars 1959.
Hinn 19. apríl 1976 kvæntist
Jón Ragnar eftirlifandi eigin-
konu sinni Sigrúnu Önnu Boga-
dóttur, snyrti- og fótaaðgerð-
arfræðingi, f. 28. september
1943. Foreldrar hennar eru
Bogi Einarsson, skipstjóri, f.
27.11. 1915, og kona hans Val-
gerður Guðbjörnsdóttir, hús-
freyja, f. 28.7.1922. Dætur Jóns
Ragnars og Sigrúnar eru 1)
Svala Mölier Jónsdóttir (kjör-
dóttir Jóns), f. 18. apríl 1967,
Bróðir minn er látinn, langt um
aldur fram, svo ótímabært, svo
óréttlátt, svo sárt. Það er oft erfítt
að standa frammi fyrir staðreyndum
lífsins og takast á við þær. Bilið
milli lífs og dauða er sem eitt andar-
r tak, á snöggu augabragði er allt sem
var ekki lengur til. Það sem var í
gær, kemur aldrei aftur. Það var
aðeins rúmt ár á milli okkar systkin-
anna. Saman áttum við okkar æsku-
og unglingsár, umvafin ást og um-
hyggju foreldra okkar og systranna
á Hverfísgötunni, en þær voru fóstr-
ur föður okkar. Fjórar ógiftar systur
sem bjuggu saman alla tíð og pabbi,
mamma og við systkinin vorum
þeirra líf og yndi. Minning bemsku-
börn: Viktor Krist-
inn Atlason, f. 15.
nóvember 1987, og
Sigrún Vala Bald-
ursdóttir, f. 21. jan-
úar 1989. 2) Halla
Dröfn Jónsdóttir, f.
20. ágúst 1982.
Jón Ragnar varð
stúdent frá Mennta-
skólanum á Laugar-
vatni 1964 og lög-
fræðingur frá Há-
skóla Islands 1971.
Hann hóf störf hjá
bæjarfógetanum i
Vestmannaeyjum 1.
nóvember 1971 og gegndi starfi
aðalfulltrúa þar til hann var
skipaður héraðsdómari í Vest-
mannaeyjum 1. nóvember 1982.
Settur bæjarfógeti í Vest-
mannaeyjum 1. september 1985
- 1. maí 1987. Jón Ragnar var
skipaður héraðsdómari við
Héraðsdóm Suðurlands með
aðsetur á Selfossi frá 1. júlí
1992 og gegndi því starfi til
dauðadags. Jón Ragnar gegndi
fjölmörgum félags- og trúnað-
arstörfum og var virkur þátt-
takandi í sönglifi heimabyggða
sinna.
Útför Jóns Ragnars fer fram
frá Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
áranna er ljúf og við Jón vorum sam-
rýnd systkini. Auðvitað rifumst við
og flugumst á eins og stundum er
systkina siður, en þó voru þær fleiri
stundimar þar sem dundað var sam-
an í leik, eða leiðst hönd í hönd um
víðáttur heimsins sem að sjálfsögðu
voru lítið annað en móamir í ná-
grenni heimilisins. Á dimmum vetr-
amóttum fannst lítilli myrkfælinni
stúlku gott að geta skriðið upp í rúm
til fóta hjá bróður, sem var svo hug-
rakkur og aldrei hræddur við myrkr-
ið og þá sofnaði litla sálin samstund-
is vært og rótt. Það var ævintýri iik-
ast að fá að gista hjá systrunum á
Hverfisgötunni og eftir því leituðum
við ætíð stíft. Þá var á stundum leg-
MINNINGAR
ið í gluggunum fram á kvöld og
stjömurnar skoðaðar fram og til
baka og við systkinin leidd í allan
sannleika um leyndardóm himin-
geimsins, eða það fannst okkur í það
minnsta. í annan tíma var setið á
dívaninum í stofunni og sungi tímun-
um saman íslensk ættjarðarlög. Við
vorum ekki ýkja há í loftinu þegar
við kunnum öll helstu sönglög þess
tíma og við notuðum gjarnan rign-
ingardaga til að kyija lögin aftur og
aftur, annað stjómaði með söng-
sprota í hendi og hitt hélt uppi söngn-
um og að sjálfsögðu var skipt um
hlutverk eftir því sem um samdist
hvetju sinni. Þegar bróðir fór í sveit
í Fljótshlíðina eitt sumarið, fékk syst-
ir að heimsækja hann og átti að vera
í eina viku, en vikan teygði sig yfir
allt sumarið fyrir einstaka velvild
ábúenda og það þótti okkur systkin-
um gott, hann var kúasmalinn og
ég var hjálparkokkurinn innan dyra.
Við fengum þannig að upplifa ævin-
týri sveitalífsins saman, eins og flest
annað, og það var svo sannarlega
ævintýri fyrir okkur borgarbörnin og
dýrmæt reynsla fyrir lífíð. Á ungl-
ingsárunum var bróðir í fótbolta, að
sjálfsögðu í Val, og þá reyndi systir
að þykjast halda með Fram til þess
að andæfa bróður, en í hjarta sínu
hélt hún auðvitað með Val, liðinu
hans Jóns, þótt hún fengist aldrei til
að viðurkenna það. Já, unglingsárin
liðu ótrúlega hratt og þótt áhugamál-
in væru af ólíkum toga hjá okkur,
þá var samheldnin í huga og hjarta
sú sama. Við fýlgdumst alltaf vel
hvort með öðru. Á þeim árum bætt-
ust líka í systkinahópinn lítill bróðir
og systir og við urðum allt í einu fjög-
ur systkinin. Það var okkur Jóni mik-
ið gleðiefni að eignast lítil systkin og
alla tíð hefur systkinahópurinn haldið
þétt saman í sorg og gleði og við
verið hvert öðru mikill styrkur í líf-
inu. Svo komu manndómsárin.
Eg minnist þess, að þegar ég kom
heim með minn útvalda í fyrsta
skipti, kveið ég því mest að Jón, sem
var að eðlisfari meinstríðinn, myndi
nú láta eitthvað fjúka sem systir
hans kærði sig ekki um. En Jón tók
atburðinum með mikilli alvöru og
með þeim verðandi mágum tókst
strax góð og einlæg vinátta sem alla
tíð einkenndist af gagnkvæmri virð-
ingu og tiltrú. Þegar ég eignaðist
bömin mín fóru þau ekki varhluta
af umhyggju og aðdáun bróður míns.
Hann fylgdist með þeim og gladdist
yfír áföngum í lífí þeirra, stoltur eins
og væru þau hans eigin börn.
Jón bróðir var hamingjusamur í
sínu einkalífí. Hann eignaðist góða
konu sem ætíð stóð við hlið hans og
veitti honum þá lífsfyllingu sem við
öll viljum eignast. Það var einstak-
lega fallegt samband á milli þeirra
hjóna sem einkenndist af ástúð og
gagnkvæmri virðingu. Jón kunni að
meta konu sína að verðleikum og
hann veitti henni mikinn styrk og
stuðning í lífínu. Sigrún Anna Boga-
dóttir og Jón gengu í hjónaband 19.
apríl 1976 og eiga því 20 ára far-
sælt hjónaband að baki. Með Sigrúnu
fylgdi inn í hjónabandið lítil 9 ára
gömul stúlka, Svala, fædd Möller,
sem Jón gekk þegar í föður stað.
Hún á nú tvö börn sem alla tíð hafa
verið mikil afaböm og yndi hans og
augasteinar. Jón og Sigrún eignuð-
ust saman dótturina Höllu Dröfn sem
nú sér á eftir sínum ástríka föður
aðeins 14 ára gömul. Með þeim feðg-
inum var fallegt og einstakt sam-
band. Þau áttu sér sameiginlegt
áhugamál, sem var söngurinn. Hann
söng í kirkjukórnum og hún í barna-
og unglingakómum. Það var stoltur
faðir sem fylgdist með stúlkunni
sinni syngja hvort heldur var einsöng
eða í hópnum. Nú er þessum kafla
í lífí okkar lokið. Jón bróðir er horf-
inn og lífíð verður aldrei samt aftur.
En sorgartárin eru líka gleðitár þeg-
ar hugsað er til þeirra góðu minninga
sem við geymum í hjörtum okkar.
Ég bið Guð að styrkja Sigrúnu,
dætumar og litlu bömin og gefa
þeim gott líf hjúpað minningunni um
ástríkan eiginmann og föður. í trú
um glaðan endurfund kveð ég þig,
elsku bróðir, Guð geymi þig.
Petrína Ólöf Þorsteinsdóttir.
Látinn er Jón Ragnar Þorsteins-
son, mágur minn, á Selfossi. Lát
hans bar brátt að, þótt ekki gengi
hann heill til skógar. Jón fékk krans-
æðastífiu í ágúst síðastliðnum. Ekki
reyndist gerlegt að víkka stíflaðar
æðar í janúar og því stóð til að skera
hann upp í maí næstkomandi. Ekki
entist Jóni líf til þess að bíða af sér
biðlistann eftir aðgerð.
Það er með söknuði að ég kveð
góðan dreng. Margt rifjast upp frá
liðnum ámm, bæði gleði- og sorg-
arstundir sem ekki verða rifjaðar upp
hér. Milli okkar Jóns hafa ætíð verið
góð vináttutengsl þar sem gagn-
kvæm virðing ríkti. Jón átti það til
að vera meinstríðinn þótt ætíð væri
það græskulaust. Hann var maður
orðhagur og gat vel brugðið fyrir sig
ferskeytlunni ef svo bar undir. Hann
var gleðimaður á gleðistund, unni
söng og fögrum tónum, hafði gaman
af kappræðum og gagnkvæmum
orðaskiptum, gaf sig hvergi ef svo
bar undir en ætíð var stutt í grínið.
Jón var mikill fagmaður á sínu
sviði og tók starf sitt alvarlega. Hon-
um var það mikið kappsmál að þar
bæri hvergi skugga á. Þetta kom
glögglega í ljós þegar starfið barst
í tal. Jón var réttsýnn með afbrigðum
og hafði ríka réttlætiskennd.
Jón starfaði lengst af í Vest-
mannaeyjum eða um það bil tuttugu
ár. Jóni leið vel í Eyjum og tengdist
þeim traustum böndum sem og því
fólki sem honum var samferða þar.
Fegurð eyjanna og fuglalíf hafði
sterk áhrif á hann. Þetta kom ber-
lega í ljós þegar við heimsóttum
hann stuttu eftir gosið í Heimaey.
Þá var hann óþreytandi að fara með
okkur um allt og sýndi með miklu
stolti staði, fugla og sagði sögur
eins og hann ætti þetta allt saman,
slíkur Vestmannaeyingur var hann
orðinn. Það var því með vissum
söknuði sem hann fór frá Vest-
mannaeyjum er starfsvettvangur
hans breyttist og hann varð dómari
við Héraðsdóm Suðurlands með að-
setur á Selfossi. Þótt aðsetursskiptin
væru honum á margan hátt erfíð
var hann flótur að aðlagast lífinu á
Selfossi og aðstæðum þar. Þar kom
til hans ljúfa lund og einstök aðlög-
unarhæfni. Það kom fram í sam-
tölum okkar nú í haust að honum
líkaði vel mannlífið á Selfossi. Þess-
um rólynda manni þótti gott að
hafa skarkala höfuðborgarinnar í
hæfilegri fjarlægð.
Jón var mikill fjölskyldumaður og
leið best í faðmi fjölskyldunnar á
heimili sínu og í sumarbústað þeirra
hjóna í Biskupstungum. Hann bar
hag konu sinnar og dætra mjög fyr-
ir bijósti og litlu afabömin tvö áttu
í honum einstakt skjól og elsku, enda
var hann með afbrigðum barngóður
maður.
Jón var félagslyndur maður að
eðlisfari og átti auðvelt með að um-
gangast fólk, hann starfaði í Frímúr-
arareglunni bæði í Vestmannaeyjum
og á Selfossi og sat í stjórn Norræna
félagsins í Vestmannaeyjum í mörg
ár. Eins og fram hefur komið unni
HRAFNHILDUR
SVEINSDÓTTIR
+ Hrafnhildur
Sveinsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22.
mars 1943. Hún lést
á Landspítalanum i
Reykjavík 1. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ragnhildur
Jóhannsdóttir. f.
14.8. 1904, d. 8.5.
1972, og Sveinn
Jónasson f. 9.7
1902, d. 26.12.
1981. Systkini
Hrafnhildar eru:
Guðfinna, búsett á Eyrar-
bakka, Sigurður, búsettur í
Hafnarfirði, Jóhann Bergur,
búsettur í Keflavík, Nína, d.
30.6. 1990, Jónas, búsettur í
Mosfellsbæ, og Sveinn Víking-
ur, búsettur í
Keflavík.
Hinn 1. janúar
1969 giftist Hrafn-
hildur eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Árna Guðmanns-
syni, f. 30.5. 1942.
Börn þeirra eru
Sóley Huld, f. 1.12.
1973, Dagný
Hrund, f. 3.10.
1977, og Signý Hlíf.
f. 25.5. 1980. Fyrir
átti Hrafnhildur
dótturina Ragnhildi
Hafdísi Guðmunds-
dóttur, f. 28.12. 1966, maki
hennar er Páll Þórarinsson og
eiga þau þijá unga syni.
Útför Hrafnhildar hefur far-
ið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Hún litla systir mín, Hrefna eins
og hún var kölluð sem var yngst í
sjö systkinahópnum, er að leggja upp
í ferðina, sem bíður okkar allra frá
því að við lítum fyrsta ljós þessa
heims.
Við hugsum ekki mikið um þessa
■*í ferð framan af ævi, en með auknum
þroska förum við að velta því fyrir
okkur hvernig það muni verða að
hverfa héðan af jörðinni og fara til
fundar við drottin vorn, sem hefur
gefið okkur lífið. Við kynnumst
móðurástinni og föðurástinni við
okkar fyrstu skynjun í lífínu. Síðar
fáum við tækifæri til að kynnast
þeirri ást, sem okkur öll dreymir um,
að eignast góðan lífsförunaut og
draumurinn um afkvæmi til að ala
önn fyrir og elska er rík í hugum
flestra foreldra og allt þetta fékk
hún litla systir uppfyllt í sínu lífi.
Dæturnar fjórar, sem verið hafa
gleðigjafar foreldra sinna, hafa not-
ið ríkulegs skilnings og athygli
þeirra beggja í uppvexti sínum og
ætíð átt vísan stuðning við góð
áhugamál sín enda voru mæðgurnar
miklir félagar. En það voru ekki
aðeins dæturnar, sem notið hafa
umönnunar og hins milda viðmóts,
því margur strákastubburinn og
stelpuhnokkinn hefur fengið sín
fyrstu kynni af lífinu utan móður-
faðmsins, hjá Hrefnu, sem um ára-
bil tók að sér daggæslu ungbarna á
heimili sínu, fyrir útivinnandi mæð-
ur. Þar naut hún einnig aðstoðar
dætranna, sem tóku virkan þátt í
móðurhlutverkinu með henni, enda
höfðu þær góða fyrirmynd í móður
sinni, sem komst í gott samband við
yngsta fólkið sem virtist kunna vel
við sig í Fögrubrekkunni, þótt hin
eiginlega mamma væri hvergi nærri.
Hún systir mín hafði lag á því, sem
okkur hinum tekst ekki alltaf að
tileinka okkur, en það var að rækta
barnið í sér þótt hún yrði fullorðin,
en í hraðaróti daganna yfírsést okk-
ur oft að reyna að nálgast þennan
ágæta eiginleika, sem gæti orðið
okkur sjálfum og öðrum til góðs.
Það koma upp í hugann minningar
frá bemskuárunum, þegar fjölskyld-
an bjó undir Eyjafjöllum og æsku-
hljómar margra systkina ómuðu um
kyrrláta sveit, tún og bala, móa og
sanda, þar sem hver nýr dagur bjó
yfír óræðum atburðum ævintýranna,
þar sem fjallkragamynstrið fríða og
eyperlur yst í hafí mynduðu ram-
mann um síbreytilega fegurðina í
sveitinni. Ég tel það til forréttinda
þeirra sem fengið hafa að alast upp
í fjörugum systkinahópi í sal náttúr-
utilbrigða þar sem útsærinn baðar
sandgráa strönd árið um kring með
nýju og nýju hljómfalli, þar sem fjall-
þil og fossar, jöklar og eldfjöll, eru
greypt í myndina. Hún systir mín
var þriggja ára þegar foreldrar okkar
fluttu yfír sundið frá Vestmannaeyj-
um, að Efri-Rotum í V-Eyjafjalla-
hreppi, og hófu að yrkja jörðina. Þar
undi Hrefna sér vel og átti hún hlýj-
ar minningar frá uppvaxtarárunum
í sveitinni þar sem hún mundi best
eftir sér. Hún bar einnig sterkar
taugar til fæðingarstaðar síns, Vest-
mannaeyja, sem heilluðu mikið á
góðviðrisdögum, þaðan sem þær
sjást undan Eyjafjöllum. Það var því
ekki erfítt val hjá henni systur minni
seinna meir þegar hún hafði stofnað
til fjölskyldu með manni sínum, þeg-
ar teknar voru ákvarðanir um sumar-
ferðalög því báðir þessir staðir tog-
uðu mikið og hún sýndi mikla rækt-
arsemi við rætur sínar.
Rík umhyggja fyrir þeim sem hún
þekkti og þurftu aðstoðar við, var
einkennandi fyrir líf hennar og hún
virtist alltaf hafa tíma fyrir aðra,
þegar þannig stóð á, enda var
Hrefna félagslynd kona og reyndi
að leggja gott til málanna með störf-
um sínum, m.a. hjá Rangæingafé-
laginu í Reykjavík þar sem hún var
félagi. Hrefna og Árni hafa í gegn-
um árin verið mikill miðpunktur í
fjölskyldutengslum okkar systkin-
anna, en þau hafa lengst af verið
búsett í Reykjavík og Kópavoginum
og hjá þeim hittust hóparnir gjarnan
við ýmis tilefni og þar voru málin
rædd. Hrefna, sem hafði undan-
gengin misseri gengist undir endur-
teknar aðgerðir vegna erfiðs sjúk-
dóms, sýndi aðdáunarvert æðruleysi
í veikindum sínum og átti alltaf til
bros og uppörvunarorð fyrir nær-
stadda, þegar hún kom til sjálfrar
sín á ný. En eftir ítrekaðar vonir
um að tekist hefði að snúa á ógn-
valdinn varð staðreyndin vonbrigði,
vegna hins gangstæða. En drottinn,
sem hefur gefið okkur lífið, er ávallt
tilbúinn að taka okkur í faðm sinn
á ný, þegar eyktarklukkan slær til
himna og „gullvagninn", skilar
börnum jarðar í hinn líknandi faðm
hans. Allir þeir, sem reyndu að gera
henni lífið léttara þegar nær dró
endalokum baráttunnar, eiga miklar
þakkir skilið og einnig er aðdáunar-
vert hve hjúkrunarfólk lagði sig
fram með sína mildi og fag-
mennsku. Ég vil þakka Árna, mági
mínum, fyrir það sem hann gerði
fyrir hana til að gera lífíð fallegra
og léttbærara eftir að veikinda
hennar varð vart og fyrir hans frá-
bæru elju við að gera það sem þurfti
fyrir hana, þegar mest á reyndi
undir lokin.
Við hjónin vottum Árna og dætr-
unum djúpa samúð og biðjum þess
að þeim gefist styrkur og huggun
guðs í sorginni og ég veit að þær
munu reyna að tileinka sér það besta
sem þær fundu í fari hennar, til að
taka með sér út í lífið til að miðla
meðal samferðafólksins, henni til
heiðurs og minningar. Systur minni
þökkum við hjónin samfylgdina.
Jóhann Bergur Sveinsson.
Elsku mamma, amma og tengda-
mamma. Það er mjög sárt að sjá á
eftir þér. Við söknum þín mjög mik-
ið. Þú varst mín besta vinkona og
betri mömmu, ömmu og tengda-
mömmu var varla hægt að hugsa
sér. Þú vildir alltaf allt fyrir okkur
gera. Það er skritið að geta ekki
hringt til þín á hveijum degi til að
heyra í þér hljóðið og spjalla við þig.
Þú varst alltaf svo hress og lífsglöð,
og stutt í grínið. En við huggum
okkur við allar góðu minningamar
um þig sem eru svo margar. Það
voru ófáar útilegurnar sem voru
farnar með ömmu og afa í Kópavog-
inum og alltaf var jafn gaman. Við
þökkum fyrir öll árin sem við áttum
saman og vitum að þér líður vel
núna þar sem þú ert. Við munum
aldrei gleyma þér. Blessuð sé minn-
ing þín.
Ragnhildur Hafdís, Páll,
Ingi Hrafn, Þórarinn
Árni og Jón Guðmann.
Elsku mamma. Nú ertu búin að kveðja
okkur og haldin á vit nýrra ævintýra
þar sem ég trúi að þér líði vel. Þó
söknuðurinn sé mikill og erfiður
hugga ég mig við allar góðu minning-
arnar. Eg þarfnast þín í sorg minni
þar sem ég lagðist alltaf á öxl þér