Morgunblaðið - 08.02.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
ANNA BJÖRG
ÓSKARSDÓTTIR
+ Anna Björg
Óskarsdóttir,
fæddist í Reykjavík
10. mars 1921. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 29. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Óskar Jónas-
son, kafari, f. 11.
janúar 1898 í
Reykjavík, d. 23.
janúar 1971, og
kona hans Margrét
Björnsdóttir, f. 12.
janúar 1897 á
Brekku í Seylu-
hreppi í Skagafirði, d. 27. maí
1988. Systkini Önnu Bjargar
eru: 1) Ingveldur Vilborg, f. 4.
júlí 1923, gift Steingrími Harry
Thorsteinson og eiga þau sex
börn. 2) Björn Andrés, f. 1. febr-
úar 1925, kvæntur Lísbet S.
Davíðsdóttur og eiga þau þrjá
syni. 3) Gunnlaugur Briem, f.
28. febrúar 1930, kvæntur Erlu
Guðmundsdóttur og eiga þau
einn son. Einnig ólst upp hjá afa
sínum og ömmu og varð kjör-
dóttir þeirra Hulda, f. 12. júlí
1937, dóttir Önnu Bjargar og
Gunnars P. Óskarssonar. Hún
er tvígift, fyrri maður hennar
var Gísli Ellert Sigurhansson,
og eiga þau saman tvö börn,
Valgerði, f. 7. janúar 1955, gift
Gunnari E. Gunnarssyni, f. 14.
júní 1953, þau eiga tvær dætur
og einn dótturson,
og Bolli, f. 14. febr-
úar 1961, hann á
eina dóttur. Seinni
maður Huldu er Will
H.K. Perry.
Anna giftist 24.
maí 1941 Kristjáni
Júlíussyni, loft-
skeytamanni, f. 22.
febrúar 1918, d. 29.
júlí 1974. Foreldrar
Krisljáns voru Júl-
íus Kr. Ólafsson, vél-
stjóri, f. 4. júlí 1891,
d. 30. maí 1983, og
kona hans Elínborg
Kristjánsdóttir, f. 30. september
1887, d. 6. nóvember 1965.
Böm Önnu og Kristjáns em:
1) Óskar, Iögreglumaður, f. 18.
mars 1948. Hann er kvæntur
Emilíu B. Möller, f. 20. apríl
1950 og eiga þau þijár dætur;
Ömu, f. 27. mars 1975, Önnu
Margréti, f. 18. maí 1977, og
Emilíu Björgu, f. 12. nóvember
1984. Unnusti Önnu Margrétar
er Valdimar HUmarsson. 2) Guð-
mundur Sveinn, f. 11. apríl 1954,
hljóðtæknimaður. Kona hans er
Sóley Gróa Einarsdóttir, f. 22.
maí 1960. Böra þeirra em:
Kristján, f. 28. október 1983,
Einar Steinn, f. 18. mars 1985,
Sóley Rós, f. 2. maí 1990, og
Auður Lára, f. 9. maí 1993.
Útför Önnu fór fram í kyrr-
þey.
Elsku Anna amma er dáin. Síð-
asta árið sem hún lifði var henni
erfitt, en hún kvartaði ekki og tók
veikindum sínum af fullkomnu æðru-
leysi. Ég vissi þó að það var henni
mjög þungbært þegar hún gat ekki
lengur unnið neitt með höndunum
né heldur Iesið í bók. Hún hafði aldr-
ei setið auðum höndum í lífinu.
Amma og Kristján, maður hennar,
byggðu sér hús á Kvisthaga 18, í
félagi við bróður Kristjáns og hans
konu og hafði amma átt þar heimili
í 46 ár er hún lést. Þar ólu þau upp
drengina sína og þar var tekið vel á
móti fjölskyldu og vinum.
Mínar fyrstu minningar um ömmu
og Kristján eru þegar ég var að fara
í heimsókn til þeirra á Kvisthagann
með Margréti ömmu (móður Önnu).
Mér þóttu þessar tvær ömmur mínar
bestu konur sem ég gat hugsað mér
9g ég skírði fallegustu dúkkuna mína
Önnu Margrét fyrir þær og seinna
dóttur mína líka.
Þegar Kristján varð bráðkvaddur
aðeins 56 ára gamall varð það ömmu
mikið áfall. Þau höfu alltaf verið
mjög samrýmd og mikið ástríki milli
þeirra. Kristján, sem var einstklega
bamgóður og mikill mannvinur, lifði
það ekki að sjá eigin sonarböm fæð-
ast, en hann var mér og bróður mín-
um sem besti afi.
Þegar frá leið vildi amma fara út
á vinnumarkað. Það var þó ekki
hlaupið að því fyrir konu, sem hafði
um langt skeið helgað heimili og fjöl-
skyldu starfskrafta sína, þrátt fyrir
hæfileika á mörgum sviðum. Þegar
henni bauðst starf sem þema á skip-
um Eimskipafélagsins tók hún því
fegins hendi. Hún var í 14 ár á sjón:
um og sigldi til fjölmargra landa. í
stuttum fríum í erlendri höfn var það
alltaf hennar fyrsta verk að komast
í síma og hringja heim til þess að
fá fréttir af sínu fólki. Hún notaði
líka tímann til að skoða sig um, eins
og kostur var, fór á söfn og reyndi
að fræðast um land og þjóð.
Hún var alveg einstaklega gjaf-
mild, var alltaf að færa fjölskyldu
sinni gjafír. Allt vom það fallegir og
vandaðir hlutir, sem hún hafði annað
hvort keypt eða búið til sjálf. Hún
var listakona í höndunum. Allt sem
hún gerði var svo vel gert að ekki
var hægt að gera betur. Engin lítil
stelpa átti flottari dúkkuföt en þau
sem amma pijónaði á dúkkuna mína,
alveg heilan klæðaskáp.
Amma fylgdist vel með allri sinni
fjölskyldu og gladdist yfir hveijum
áfanga í lífi okkar. Henni þótti gam-
an að fá fréttir af yngsta fólkinu og
hló innilega að skemmtilegum tils-
vörum og uppátækjum þeirra og hún
fagnaði ungu mönnunum sem voru
að tengjast fjölskyldunni. Hún heim-
sótti okkur austur á Stokkseyri í síð-
asta sinn í byijun janúar sl., þá þrot-
in af kröftum, en glöð og jákvæð
eins og alltaf. Hún hafði ákveðið að
hún vildi koma í afmælið mitt og
einnig langaði hana að vera fyrsti
gesturinn í íbúð sem nafna hennar
var að eignast á Selfossi.
Tveimur dögum áður en hún dó
sat ég hjá henni og talaði við hana.
Hún var sátt við Guð og menn og
þess fullviss að hún væri á leið til
endurfunda við Kristján sinn. Ég
kveð hana nú með orðunum sem ég
kvaddi hana með þá: Vertu bless
elsku amma og Guð geymi þig.
Þín,
Valgerður.
Lækkar lifdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjðl,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Hjördís Andrésdóttir)
Fallin er frá móðursystir mín,
Anna Björg Óskarsdóttir. Anna var
um margt eftirminnileg kona. Hún
var glæsileg, frekar hávaxin, tíguleg
og alla tíð mjög grönn. Fasið fijáls-
legt og hún var létt í spori. Hún var
ákveðin að eðlisfari og staðföst í
skoðunum. Réttlætiskennd og samúð
með þeim sem minna mega sín var
virkur þáttur í fari hennar.
Þann 24. maí 1941 giftist Anna
eiginmanni sínum, Kristjáni Júlíus-
syni, og eignuðust þau tvo syni, Ósk-
ar og Guðmund. Fyrir átti Anna
dótturina Huldu, sem alin var upp
af foreldrum Önnu.
Yfír öllum samvistum þeirra hjóna
hvíldi einstök samstaða og ástúð.
Heimilið var óvenju glæsilegt þar
sem handbragð og listfengi Önnu
umvafði hvem hlut. Hún hafði yndi
af hannyrðum og saumaskap og
nutu böm, barnabörn og aðrir þess
í gjöfum hennar. Maður fylltist lotn-
ingu yfír vandvirkni hennar og natni.
Það var alveg sama hvað hún tók
sér fyrir hendur, allt var unnið af
mikilli nákvæmni.
Anna helgaði líf sitt fjölskyldu
sinni. En sorgin kvaddi dyra og var
það henni mikið áfall þegar Kristján
maður hennar varð bráðkvaddur á
MIIUIUINGAR
heimili þeirra árið 1974. „Hann
Kristján bíður mín hinum megin og
ég hlakka til endurfundanna," var
haft eftir Önnu í fjölskylduboði eitt
sinn.
Eftir lát Kristjáns sýndi Anna
bæði kjark og dugnað þegar hún réð
sig sem þernu á millilandaskip. Við
það urðu mikil umskipti í lífí henn-
ar. Þrátt fyrir fjarveruna sem óhjá-
kvæmilega fylgdi starfinu, þá naut
hún þess að heimili barnanna stóðu
henni ævinlega opin, þar sem hún
gat notið samvista við börn, tengda-
böm og bamaböm. Hún kunni svo
sannarlega að meta bömin sín og
fjölskyldur þeirra og var ætíð reiðu-
búin að rétta hjálparhönd og sýna
umhyggju og dugnað.
Allt til síðasta dags hélt Anna
andlegri reisn sinni. Hún var þakklát
fyrir lífíð og trúin veitti henni þann
styrk sem hún þurfti til að takast á
við veikindi sín.
Þótt skilnaður við ástvini sé ætíð
sár má það vera til huggunar böm-
um, tengdabömum, bamabömum og
öllum ættingjum að nú hefur hún
verið leyst þrautunum frá og er far-
in til fundar við manninn sem hún
unni svo heitt.
Megi algóður Guð blessa minningu
Önnu Bjargar Óskarsdóttur.
Birgitta Thorsteinson.
Elskuleg amma mín hefur yfírgef-
ið þennan heim. Það er skrítið að
hugsa til þess að Anna amma sé
ekki lengur með okkur, og að við
fáum ekki að njóta fleiri samvista
með henni. En það sem situr eftir
eru minningar og þær em ófáar.
Eftir að afí dó árið 1974, hóf
amma störf sem þerna á skipi og
vann við það í Ijöldamörg ár. Eitt
af því fyrsta sem ég man eftir í
mínu lífi eru hamingjustundimar er
við fórum að sækja ömmu niður á
höfn eftir langa túra, en jafnframt
söknuðurinn er hún var á leið út á
sjó. Þá sá maður fram á nokkrar
vikur eða jafnvel mánuð, og engin
Anna amma. Eftir að amma hætti á
sjónum átti hún eftir að eyða miklum
tíma heima hjá okkur í Lækjarásn-
um. Amma var þannig að hún vildi
alltaf hafa eitthvað í höndunum,
hvort sem það voru pijónar, handa-
vinna ýmiskonar eða eitthvað annað.
Allt annað en að sitja auðum hönd-
um. Amma gaf sér ætíð góðan tíma
til að dunda við barnabömin sín. Hún
var alltaf til í að taka eitt spil og
ætíð var stutt í hláturinn.
Amma var afar umhyggjusöm og
bar hag sinna nánustu fyrir bijósti.
Á köldum vetrum er ég kom heim
úr skólanum og amma var heima þá
fann hún fljótlega ef mér var kalt á
höndunum. Þá nuddaði hún hendum-
ar þar til mér varð hlýtt. Áður en
ég vissi af, var hún búin að pijóna
handa mér lopavettlinga, en hún
prjónaði marga slíka á lífsleiðinni.
Amma var mjög trúuð og kenndi
mér ýmislegt um lífið og tilveruna.
Hún sagði mér einnig sögur af sjálfri
mér þegar ég var lítil og við hlógum
saman á eftir. Ásamt hinum mikla
kærleik sem amma bjó yfir hafði hún
einstaklega góða nærvem og sér-
stakt lag á að koma manni í gott
skap með góðvild sinni og hlýju.
Eg er ævinlega þakklát fyrir allar
þær stundir sem ég fékk að njóta
með Önnu ömmu. En nú er hún kom-
in til afa og ég veit að henni líður vel.
Blessun sé minningin um ömmu
mína.
Anna Margét Óskarsdóttir.
LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 1997
JÓHANNA KRISTÍN
EINARSDÓTTIR -
I
+ Jóhanna Kristín Einarsdótt-
ir fæddist í Landakoti í
Sandgerði 13. ágúst 1917. Hún
lést á Sjúkrahúsi Keflavíkur 20.
janúar síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Hvalsneskirkju
25. janúar — í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Hún Jóhanna mín er dáin. Ætt-
menni og vinir fylgdu henni til graf-
ar í Hvalsneskirkju laugardaginn 25.
janúar sl. Ég fór með aðstoð sonar
míns. Það var suðvestan éljagangur
og mjög hvasst í hryðjunum. Við
leiddumst niður þrepin að gömlu
kirkjunni hans Hallgríms Pétursson-
ar. Kannski hefur líka stundum verið
hvasst hjá honum, þegar hann gekk
þessa braut á sínum tíma. Við sett-
umst á aftasta bekk. Élin buldu á
kirkjunni og vindurinn myndaði
flautuhljóð, eins og undirspil. Prest-
urinn kom og gekk inn gólfíð og kom
sér fyrir við altarið og ávarpaði okk-
ur. Veðrið breyttist þá skyndilega
og sólin flæddi um kirkjuna. Þetta
voru dæmigerð éljaskil, eins og þau
gerast við suðurströndina. Og er líf
okkar ekki einmitt svona; skin og
skúrir.
Ég er hér að kveðja vinkonu mína,
Jóhönnu Kristínu Einarsdóttur í
Sandgerði. Kynni okkar byijuðu fyr-
ir mörgum árum, þegar ég fór að
búa í Sandgerði. Þau hjón, Jóhanna
og Jóhann Eyjólfsson, eiginmaður
hennar, voru vinir Baldvins Júlísson-
ar, mannsins míns, frá því þau voru |
böm í skóla. Vinátta þeirra slitnaði [
aldrei. Það var sama hvar við Bald- I
vin áttum heima, alltaf komu þau í '
heimsókn, okkur til mikillar gleði.
Þegar árin liðu svo fóru þau að koma
með bamabömin, sem einnig urðu
okkar vinir.
Bjartasta minningin í huga mínum
frá kynnum og samveru okkar Bald-
vins við þau Jóhönnu og Jóhann er I
Jónsmessunóttin þegar við bjuggum ^
í Hamarshjáleigu í Flóa. Þá sátum
við alla nóttina við eldhúsborðið og
töluðum saman um lífíð og tilveruna.
Horfðum á sólina setjast og vorhúm-
ið læðast yfir íjöllin. Og fyrr en varði
kom sólin aftur upp. Það var kominn
dagur. Eftir að við hjónin fluttum
að Selfossi gafst meira tími til ferða- •
laga, ineðal annars til vina okkar í ;
Sandgerði. Þangað fórum við margar í
ferðir. Alltaf var nóg að tala um, |
ekki síst liðin ár. Eftir að ég varð ’
ein fyrir tæpum sex árum hefur vin- t
átta mín við Jóhönnu og Jóhann í ?
Sandgerði engu að síður verið \
óbreytt. Fyrir það er ég þakklát, j
enda hefur það gefíð mér mikið.
Nú er tjaldið fallið. Ég vænti hins 4
vegar endurfunda síðar — á eilífri í
Jónsmessunótt. Það er mín bón hér \
að síðustu, um leið og ég votta eftir- 1
lifandi eiginmanni, Jóhanni Eyjólfs- |
syni, og öðrum ættingum samúð *
mína.
Margrét Ólafsdóttir, Selfossi. (
eftír þínym éskum úr vídhaldsfdu efní
»------------------------------------<
Smíöum einnig:
Rennihurðir • Renniglugga • Fellihurðir
Glugga • Útihurðir* Skjólveggi o.fl.
Höfum tekið við umboði á hinum geysivinsælu
og vönduðu Slettwall reyrhúsgögnum.
Sýning um helgina - Opið frá kl. 13-17
SIÐUSTU DAGAR UTSOLUNNAR
Jakkar fró kr. 3.000 til kr. 7.000
Buxur frá kr. 1.800 til kr. 4.800
Blússur frá kr. 1.500 til kr. 4.800
Pils frákr. 1.500 til kr. 4.800
Peysur frá kr. 1.000 til kr. 2.800
Auk þess frakkar, úlpur og kjólar.
Opið á laugardögum
frá kl. 10-16
inraarion
Reykjavíkurvegi 64 • Hafnarfiröi • Sími 565 1147