Morgunblaðið - 03.11.1999, Blaðsíða 44

44 MIÐVIKUDAGUR 3. NÓVEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
>
MINNINGAR
GUÐBJORNE.
INGVARSSON
+ Guðbjörn E.
Ingvarsson mál-
arameistari fæddist
í Reykjavík 23.
ág’úst 1908. Hann
andaðist á hjarta-
deiid Landspítalans
3. október síðastlið-
inn 91 árs að aldri.
Foreldrar hans
voru Ingvar Þor-
steinsson, f. í Króki í
Ölfushreppi 23. júlí
1865, d. 27. október
1936, og Þorbjörg
Sigurðardóttir, f. á
Valbjarnarvöllum í
Borgarhreppi 28. febrúar 1873,
d. 12. ágúst 1962. Systkini Guð-
bjarnar voru Þorkell Lúðvík, f.
23. ágúst 1905, d. 16. júlí 1987,
framkvæmdastjóri og stórkaup-
maður í Reykjavík, kona Sigríður
Svava Arnadóttir, f. 7. febrúar
1906, d. lS. nóvember 1963, bam
þeirra er Ámi, f. 27. desember
1942, radíóvirki, fulltrúi hjá Toll-
stjóraum í Reykjavík. Systir
Guðbjamar er Hanna, f. 6. nóv-
ember 1914, húsmóðir í Reykja-
vík, maður Ásmund-
ur Ólason, f. 25.
október 1911, bygg-
ingameistari og
tæknifræðingur í
Reykjavík, látinn.
Börn þeirra era Ingv-
ar f. 10. júlí 1934
Reykjavík, skóla-
stjóri Iðnskólans í
Reykjavík, b. Hörður,
f. 2. maí 1936, d. 20.
júní 1938, c. Óli Jó-
hann, f. 18. mars
1940, arkitekt, d.
Þorbjörg, f. 20. mars
1943, hjúkranarfræð-
ingur, e. Kjartan Hörður, f. 8.
ajn'fl 1946, kjötiðnaðarmaður, f.
Asmundur, f. 2. október 1948,
verkfræðingur, g. Leifur, f. 22.
september 1951, d. 8. ágúst 1961.
Fyrri kona Guðbjarnar var El-
ín Torfadóttir, f. á Isafirði 1.
mars 1918, d. 11. nóvember 1971,
foreldrar Torfi Guðmundsson
sjómaður á Isafírði, f. 6. septem-
ber 1877, d. 20. nóvember 1927,
og Helga Zakaríasdóttir, f. 28.
júní 1885, d. 22. maí 1967. Böm
Guðbjörn hefur búið við góða
heilsu mestan hluta af langri ævi,
þar til tvö sl. ár er hann þurfti á
sjúkravist að halda. Hann var að
eðlisfari lífsglaður, ósýnt um að
kvarta þótt eitthvað bjátaði á í líf-
inu, sá eiginleiki hefur verið talinn
stuðla að því að lengja lífið og gera
það skemmtilegra.
Leiðir okkar lágu saman vetur-
inn 1946, þá voru breytingartímar á
íslandi í byggingariðngreinum.
Heimsstyrjöld að nafni til lokið og
þá var brýnt að koma böndum á
+
Eiginmaður minn, faðir og afi okkar,
EINAR HELGASON
bóndi,
Læk, Leirársveit,
er látinn.
Útför hans verður gerð frá Akraneskirkju föstu-
daginn 5. nóvember kl. 13.00.
Jarðsett verður að Borg á Mýrum sama dag.
Vilborg Kristófersdóttir,
Ásdís Einarsdóttir,
Einar Örn og Vilhjálmur.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÓLAFÍA (LÓA) R. SIGURÐSSON,
Sólheimum 15,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu mánudaginn 1. nóvember sl.
Niels P. Sigurðsson,
Rafn A. Sigurðsson, Anna Júlíana Sveinsdóttir,
Karitas S. Mitrogogos, Alexander Mitrogogos,
Sigurður B. Sigurðsson, Rhonda W. Sigurðsson
og barnabörn.
+ Elskuleg móðir okkar,
SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR
(Dídí)
frá Ytri Höfða, Stykkishólmi,
áður til heimilis
á Meistaravötlum 19, Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn 1. nóvember. Jarðarförin auglýst síðar. Börnin.
Ástkær faðir okkar, + JÓHANNESJÓNSSON,
Hóli,
Höfðahverfi,
lést á dvalarheimilinu Grenilundi mánudaginn 1. nóvember.
Fyrir hönd systkina, Sveinn Jóhannesson.
Guðbjaraar og Elínar eru: 1) Þor-
steinn, f. 5. júlí 1941, málari, d. 5.
júlí 1982. Kona hans er Þórunn
Jónsdóttir, f. 15. janúar 1939,
börn þeirra: a) Guðmundur, f. 18.
desember 1966, b) Elín Valdís, f.
5. janúar 1968, c) Gróa Guðbjörg,
f. 18. mars 1969, d) Steinþór
Darri, f. 18. júlí 1970.2) Hilmar, f.
13. maí 1943, vinnuvélastjóri, lát-
inn, kona Hjördís Guðmundsdótt-
ir, f. 14. október 1944, böm
þeirra eru: a) Helga, f. 14. desem-
ber 1963, b) Elín María, f. 22. jan-
úar 1965, c) Kristín Guðmunda, f.
30. október 1936, d) Þorbjörg, f.
1. janúar 1968, d. 6. september
1971, e) Berglind Hrönn, f. 8. júní
1972, f) Ingvar, f. 28. janúar 1975.
3) Lilja, f. 17. desember 1944,
húsmóðir, maður Óskar Pálmar
Óskarsson, f. 14. febrúar 1944,
verslunarmaður, börn þeirra: a)
Guðbjöm, f. 23. janúar 1966, b)
Lilja Rós, f. 26. aprfl 1968, c)
Hilmar, f. 5. mars 1974. 4) Vil-
hjálmur, f. 13. nóvember 1947,
bifreiðarstjóri, sambýliskona
Þorgerður Baldursdóttir, f. 13.
nóvember 1948, skrifstofumaður.
Síðari kona Guðbjarnar Gróa
Eggertsdóttir, f. á Isafirði 23.
ágúst 1910, húsmóðir og starfaði
í lyfjabúð.
Utför Guðbjarnar fór fram í
kyrrþey.
stríðsgróðann og festa hann í ein-
hverju varanlegu efni og var þá
steinsteypan talin besti kosturinn.
Þá eins og nú lá leiðin af lands-
byggðinni á suðvesturhornið mest
til Reykjavíkur, flest ungt fólk til að
fara í iðnnám. Nýjar og hraðvirkari
vinnuaðferðir höfðu rutt sér til
rúms. Ný hverfi risu út frá mið-
borginni, Melar í vestur og Hlíðar
og Sund í austur og svo koll af kolli.
Það voru fjórir málarameistarar
í vinnuhópnum með sinn nemanda
hver auk sveina og hjálparmanna
allt eftir verkefnunum hverju sinni.
Þetta var samstilltur hópur, ekki
eingöngu á vinnustaðnum heldur
einnig sem félagar utan vinnu.
Mér kemur í huga einn sólríkur
sumarmorgunn þegar Guðbjörn
stingur upp á að leggja frá sér
verkfasrin og bregða sér austur yfir
fjall með þeim rökum að ekki sé
hægt að vinna inni við að slípa krít í
svona veðri. Þessi tillaga hlaut góð-
ar undirtektir viðstaddra. Gerður
var út sendiboði á alla vinnustaði til
að kanna undirtektir með þeim ár-
angi'i að allir voru ferðbúnir eftir
hádegi. Notaðir voru þeir bílar sem
tiltækir voru og ekki spillti að einn
hafði til umráða ráðheirabfl og fór
sá fremstur. Leiðin lá um nær-
liggjandi staði austan Hellisheiðar
og á heimleið var komið við á Kol-
viðarhóli. Þar var slegið upp úti-
skemmtun í brekkunni fyrir ofan
skálann. Einn í hópnum var með
gítar sem hann lék á með miklum
tilþrifum, aðrír sungu með. Þá kom
Guðbjörn okkur skemmtilega á
óvart með því að flytja frumsamið
skemmtiatriði. Leikgervið var
rauður vasaklútur sem hann brá
um höfuð sér. Þegar orðað var við
Guðbjörn að endurflytja þetta
atriði við önnur tækifæri var því
hafnað með þeim rökum að þetta
væri einnota atriði. Þessi dagur
kemur oft fram í hugann þegar tal-
ið berst að Guðbimi.
Guðbjöm var að eðlisfari félags-
sinni og glaðvær. Hafði gaman af
óvæntum uppákomum, hnyttinn í
tilsvörum, tamt að draga fram
skoplegu hliðarnar á því sem til
umræðu var hverju sinni. Guðbjörn
stóð á fertugu þegar hann settist á
skólabekk í iðnskóla, skráður nem-
andi hjá Asgeiri Jakobssyni mál-
arameistara, hafði áður stundað
hreingerningai-, sem tengdist mál-
arafaginu í mörgum tilvikum. Hann
setti ekki aldurinn fyrir sig og lauk
prófí úr iðnskóla og sveinsprófi á
tilsettum tíma, árið 1952. I félags-
málum áttum við Guðbjöm fyrst
samleið í samtökum iðnnema sem
fulltrúar málaranema á ársþingi og
síðan í stjórn Málarafélagsins, þar
sem hann var gjaldkeri í þrjú ár.
Fyrri kona Guðbjörns hét Elín
Torfadóttir og áttu þau saman fjög-
ur börn. Þau slitu samvistir um líkt
leyti og við Guðbjörn kynntumst,
sem orsakaði að ég hef ekki kynnst
hans fjölskyldu nema Þorsteini,
sem var málari og lærði hjá föður
sínum. Hann lést af slysfórum á æf-
ingu Flugbjörgunarsveitarinnar á
Sandskeiði.
Síðari kona Guðbjörns var Gróa
Eggertsdóttir, þau gengu í hjóna-
band 1962. Henni hef ég kynnst í
gegnum samskipti við Guðbjörn.
Samband þeirra hefur verið far-
sælt, þau hafa stutt hvort annað í
blíðu og stríðu í gegnum lífið, sem
mest reynir á þegar aldurinn færist
yfir. Samband okkar hefur verið
slitrótt. Við hjónin höfum nokkrum
sinnum komið í heimsókn hvert til
annars eftir að þau hættu að vinna
og sambandið hefur verið staðfest
með jólakorti árlega.
Eitt af áhugamálum Guðbjöms
var að safna frímerkjum. Það safn
er nú orðið stórt þótt lítið hafi bæst
við á síðari árum því uppsetning á
frímerkjum er nákvæmnisvinna
sem ekld hentar skjálfandi og stirð-
um höndum.
Kristján Guðlaugsson var for-
maður í Málarafélaginu þegar Guð-
bjöm var þar gjaldkeri. Við
Kristján höfum á seinni árum farið
í heimsókn í Stigahlíðina að hitta
Guðbjörn og Gróu, þær heimsóknir
hafa þó ekki verið tíðar eða reglu-
legar og slæmt að stórafmælið
gleymdist þegar Guðbjörn varð ní-
ræður. Það fór einnig fram hjá mér
erfið spítalavist að undanförnu.
Það sem sagt er hér að framan
eru minningabrot um látinn félaga.
Flestir einstaklingar eru sérstakir
á einhverju sviði og var Guðbjörn
þar engin undantekning þó erfitt sé
að finna viðeigandi orð til að lýsa
því enda naumast þörf í þessu til-
viki. Víst er að honum var ekki um
skrúðmælgi og lof og þó síst um
sjálfan sig.
Að endingu sendi ég öllum ná-
komnum samúðarkveðjur. Við
hjónin gerum okkur gi’ein fyrir
hvað hún Gróa hefur misst en þetta
er gangur lífsins, sem ekki verður
umflúinn, þá er mest um vert að
vera sáttur við lífið eins og það er.
Við vonum að hún Gróa megi eiga
notalegt ævikvöld.
Hjálmar Jónsson.
+ Helgi Guðmun-
dsson fæddist í
Sigluvík í Rangár-
vallasýslu 28. októ-
ber 1913. Hann lést
á Dvalarheimilinu
Höfða 13. október
síðastliðinn og fór
útför hans fram 20.
október.
Engin strandbjörg
hafa hrunið í sjó fram
né Bjamaskógur færst
úr stað þó eik hafi burt-
hrifin verið og skógur-
inn henni fátækari orð-
ið.
Helgi Guðmundsson ólst upp hjá
foreldrum sínum í Sigluvík í stórum
systkinahópi í sárri fátækt; lífskjör
hörð.
Helgi kom víða við á starfsævi
sinni, stundaði sjó á yngri árum, um
tíma eigin útgerð en hvarf til lands
um miðjan aldur og fékkst við tilfall-
andi verk, lengst af hjá Akraneska-
upstað. Síðustu ár sín dvaldi hann á
Dvalai'heimflinu Höfða á Akranesi.
Helgi sagði mér eitt sinn sögu af
foður sínum er villst hafði í þreifandi
byl en borgið lífi sínu með því að
ganga alla nóttina í aftaka frosti
enda kól hann á höndum og fótum
og losnuðu fáeinar kjúkur frá beini
nokkrum vikum síðar. Sjálfum var
Helga ekki fisjað saman enda þurfti
hann á því að halda í lífsstríði alda.
Veraldarganga Helga gaf ekki
tilefni tfl bókarstagls og þá ekki
einskis nýts fáts sem listsköpunar
heldur hlaut hann að sjá sér far-
borða svo fljótt sem auðið varð.
Alla tíð fannst mér Helgi hefði
sloppið frá uppvaxtarárum sínum
með kalið hjarta.
Helgi var hreinn og beinn í sam-
skiptum sínum við
menn, óvæginn og
óhætt um það að menn
fengu af því að vita ef
honum mislíkaði.
Hann gekk langt gegn
mótstöðumönnum, til-
búinn að vaða eld og
brennistein íyrir
málstað sem minna
mátti sín.
Helgi var ekki allra
og ekki allra að lynda
við hann. Þetta vissi
hann best sjálfur enda
hafði hann það oftar en
einu sinni við orð að
hann losaði sig við alla vini og kunn-
ingja; stæði að lokum einn uppi.
Kímnigáfu Helga var viðbrugðið
og svo hárfín var hún oft að menn
höfðu ekki hugmynd að þar færu
gamanmál. Oft skemmti hann sér
við að hleypa mönnum upp og stæla
við þá um mál sem hann hafði sjálf-
ur annars engan minnsta áhuga á og
hló gjama sínum myrka hlátri er vel
hafði tekist til.
Helsta áhugamál Helga var
knattspyman og kom fyrir að hann
ætti svefnlausar nætur er gengi IA
var ekld sem skyldi. Stjörnur er-
lendra liða voru sniðnar að gulu
peysunum. Þannig var sá ágæti leik-
maður Diego Armando Maradona
snarlega orðinn fullgildur leikmaður
í Skagaliðinu og aldrei nefndur ann-
að en Maggi Donna.
Oftlega leitaði hann véfréttar um
úrslit leikja og móta og ósjaldan var
af þessu hin besta skemmtun.
Helgi minntist gjama sambýlis-
konu sinnar Jónínu og var aldrei í
minnsta vafa um að hún hefði bjarg-
að honum, „dauðasekum mannin-
um“, frá glötun. Hennar verk hefði
það verið að hann komst á réttan
kjöl, að þau gátu í íyllingu tímans
eignast eigið húsnæði, staðið kvitt
og klár við Guð og menn. Síðar gift-
ist hann Þóranni Sveinbjamardótt-
ur, f. 30.4.1914, d. 9. 9.1993, ættaðri
vestan úr Bolungarvík. Hún átti við
veikindi að stríða og nokkra eftir að
þau fluttust á Dvalarheimilið Höfða
á Akranesi lést hún og varð hún
honum mikfll harmdauði.
Margar sögur hefði mátt segja af
Helga og hugdettum hans sem
ósjaldan báru undirtón hins harm-
ræna gleðileiks sem lífið er, framinn
að kveldi lýðum tfl skemmtunar en
gleymdur að morgni, öllum ókunn-
ur. Hver rithöfundur hefði verið
fullsæmdur af slíkum fjársjóði og
það hálfa hefði verið nóg.
Eflaust var Helgi saddur lífdaga,
veröldin ósjaldan verið óblíð og
köld, þó gaf hann það ekki öðrum að
sök, en það veit ég fyrir víst að þá er
hann stendur íýrir hinu Gullna hliði,
dökkur á brún og brá, hárið strítt og
skapið úfið, þá mun honum ekki
vefjast tungan um höfuðið né feiln-
óta slegin verða í dragspili þessa
gleðfleiks og hann mun kalla rómi
háum og snjöllum: Opnið þið, helvít-
in ykkar, það er ég! í fjarska heyrist
myrkur hláturinn hljóma en ómar
að innan munu skjótt sefa það stef.
Ættmennum, venslafólki og vin-
um sendi ég samúðarkveðjur.
Guðni Björgölfsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
HELGI
GUÐMUNDSSON