Morgunblaðið - 03.11.1999, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 3. NÓVEMBER 1999 4A
ÞORSTEINN
GUÐBJÖRNSSON
+ Þorsteinn Guð-
björnsson fædd-
ist á Rauðsgili í
Hálsasveit í Borgar-
firði 6. apríl 1919.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
25. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðbjörn Oddsson,
bóndi á Rauðsgili, f.
8. október 1880, d.
28. apríl 1959, og
Steinunn Þorsteins-
dóttir, f. 25.
1887, d. 7. febrúar
1973. Guðbjörn var sonur Odds
Þorleifssonar, bónda á Gullbera-
staðaseli í Lundarreykjadal, síð-
ar Hvammi í Skorradal og Dag-
verðamesi í sömu sveit, og konu
hans Steinunnar Filipusdóttur.
Steinunn var dóttir Þorsteins
Magnússonar, bónda á Húsafelli í
Hálsasveit í Borgarfirði, og konu
hans Ástríðar Þorsteinsdóttur.
Systkini Þorsteins em: Ástríður,
húsfreyja í Reykjavík, f. 26. sept-
ember 1920, Steinunn, húsfreyja
í Reykavík, f. 12. nóvember 1921,
Oddur, bóndi á Rauðsgili, f. 20.
desember 1922, d. 1.
desember 1990, Ing-
ólfur Tryggvi, verk-
stjóri, búsettur á Ak-
ureyri, f. 18.
nóvember 1925,
Kristín, húsfreyja í
Reykjavík, f. 28. mars
1929, Ingibjörg hús-
freyja í Saline í
Michigan í Banda-
ríkjunum.
Eftirlifandi eigin-
kona Þorsteins er
Sigríður Kjartans-
dóttir, f. 15. febrúar
1926 í Reykjavík. Sig-
ríður er dóttir Kjartans Júlíusar
Magnússonar, bónda á Hraðast-
öðum í Mosfellssveit, f. 4. júlí
1891, d. 3. október 1980, og
Guðbjargar Guðjónsdóttur, á
Ljótarstöðum í A-Landeyja-
hreppi í Rangárvallasýslu. Börn
Þorsteins og Sigríðar em : 1)
Steinunn, hjúkrunarfræðingur, f.
3. júlí 1954, í sambúð með Ægi
Einarssyni. Sonur hennar er
Sverrir Guðjónsson, f. 28. sept-
ember 1973, og hefur hún einnig
alið upp bróðurson sinn, Sigur-
björn. 2) Guðbjöm, vélfræðingur,
Elsku pabbi minn.
Nú er ég sit hér og festi á blað
nokkrar línur til þín, eru liðnir
nokkrir dagar frá því að þú kvaddir
þennan heim. Andlát þitt bar nokk-
uð snöggt að og fyrirvarinn var
mjög lítill þrátt fyrir það að vitað
væri að hverju stefndi.
Það var bara daginn fyrir and-
látið sem þú varst sóttur af spít-
alanum og farið með þig heim. Það
ríkti mildl eftirvænting hjá þér að
komast heim, því að þið mamma
voruð að skipta um húsnæði og
Guðbjörn bróðir og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir ásamt þér eins og
kraftar þínir entust höfðu verið að
standsetja íbúðina, en tveimur dög-
um fyrir flutninginn ert þú fluttur á
spítalann þannig að þú áttir eftir að
sjá hvernig til hefði tekist og hvern-
ig hlutunum hefði verið komið fyrir.
Þú varst búinn að spyrja mig svo
oft um ýmislegt sem tengdist flutn-
ingunum, að það var mér sérstök
ánægja að fá að keyra þig um íbúð-
ina í hjólastólnum og fá að heyra
hvað þér fyndist og fá leiðbeiningar
frá þér, hvemig gera mætti við og
laga, þannig að útkoman yrði sem
best. Þú varst alltaf svo viljugur að
leiðbeina mér og kenna.
Sorg mín og söknuður minn er
svo mikill að því fá engin orð lýst.
Eg er búin að gráta svo mikið bæði
í einrúmi og svo má enginn sýna
mér hluttekningu þá er ég farin að
gráta. Ég hef verið að spyrja mig
og velta því fyrir mér hvort það
væri virkilega hægt að elska ein-
hvem svona mikið eins og ég hef
elskað þig. Það er víst hægt en ég
bara gerði mér ekki grein fyrir því
fyrr en eftir að þú kvaddir þetta
jarðríki. Ég hef þig ekki lengur til
þess að tala við og ég á ekki lengur
von á þér í heimsókn, því þú leist
svo oft inn því þú áttir bara „leið
framhjá1* og við spjölluðum og þú
áttir það til að segja mér frá
draumum þínum og hugi-enning-
um. Ég hef alla tíð vitað að þú elsk-
aðir mig og vildir mér allt hið besta
í lífinu, og þú hefur svo oft veitt mér
mikinn styrk. En þrátt fyrir að sorg
mín sé mikil, er ég sátt við að þú
skulir vera búinn að kveðja.
Sjúkdóm þann er bar þig ofurliði
ert þú búinn að hafa í tíu ár. Líðan-
in he'fur verið misgóð en síðastliðið
ár hefur verið þér og mömmu mjög
erfitt.
Kvalirnar hafa verið miklar, það
hefur gengið misvel að ná tökum á
þeim, en þú áttir gott sumar og til-
tölulega verkjalítið, og þakkar
maður það.
En síðastliðnir tveir mánuðir
voru mjög slæmir, þú hafðir mikla
ógleði og mikla verki. Svo mikla
stundum að ég leið fyrir að horfa
upp á þig en aldrei heyrði maður
þig kvarta, sagðir kannski þegar þú
varst mjög slæmur: „Þetta er nú
ekki vel gott,“ og lést þig hafa það.
Elsku pabbi, minningarnar
streyma í gegnum huga minn allt
frá því að ég var smástelpa og fram
til dagsins í dag. Mig langar til þess
að fá að þakka þér fyrir að vera
dóttir þín og hafa fengið að njóta
elsku þinnar og umhyggju í öll
þessi ár. Mér finnst ég hafa verið
heppin að hafa fengið að eiga þig
fyrir pabba og að hafa fengið að
njóta visku þinnar og ráða.
Þú varst svo ósérhlífinn og alltaf
tilbúinn að gera öðrum greiða, ef þú
gast komið því við, enda voru þeir
margir sem notið hafa greiðvikni
þinnar og þess hve handlaginn þú
varst. Það var alveg sama hvað þú
tókst þér fyrir hendur, þú gast
smíðað eða gert við nánast alla hluti
hvort heldur þú þurftir að smíða úr
jámi eða tré, gera við bíla, leggja
pípulagnir, parket, mála eða eitt-
hvað annað, allt gast þú gert bæði
smátt og stórt og alltaf var
frágangur þinn á öllu því sem þú
tókst þér fyrir hendur til fyinr-
myndar og óaðfinnanlegur.
Þær voru ófáar stundirnar sem
þu áttir „úti í skúr“, sérstaklega
eftir að þú hættir að vinna. Þar gast
þú dundað þér tímunum saman við
að dytta að hlutum eða rífa í sundur
hluti sem vora orðnir ónýtir, því að
engu mátti henda og öllu var safnað
sem heillegt var ef ske kynni að
hægt væri að nota eitthvað af þeim
seinna, því þér fannst óþarfi að
vera alltaf að kaupa nýtt ef hægt
væri að nýta það sem til var. Þetta
er réttlætanlegt sjónarmið út af
fyrir sig en ekki voru aðrir fjöl-
skyldumeðlimir nú alltaf ánægðir
með þetta viðhorf þitt, en þú lést
ekki segjast og þar við sat, og ekk-
ert meira um það að segja.
Mig langar til þess að þakka þér
fyrir alla hjálpina sem þú hefur
veitt mér, bæði fyrir allt það sem
þú hefur unnið í höndunum fyrir
mig, smíðað og lagað, og ekki síst
það hve vel þú hefur reynst mér og
drengjunum mínum, þeim Sverri
og Sigurbirni. Þú hefur verið þeim
eins og besti faðir, leiðbeint þeim
og kennt að nota hin ýmsu tól og
tæki, lesið fyrir þá og sagt þeim
margar sögur og frásagnir og farið
víða með þá s.s. í réttir, að veiða og
oft með Sverri þegar þú varst að
smíða sumarbústaðinn í Þingvalla-
sveitinni. Þar áttuð þið tveir marg-
ar góðar stundir saman. Þú sóttir
þá oft á barnaheimilið þegar þeir
voru litlir og hafðir þá með þér
þangað sem þú varst að fara hverju
sinni.
Ég vil sérstaklega fá að þakka
þér hve vel þú hefur hugsað um og
hve mikla umhyggju þú hefur borið
f. 28. janúar 1959, kvæntur I.
Gunnhildi Árnadóttur, f. 16. júní
1962, d. 29. nóvember 1987, son-
ur þeirra er Sigurbjörn, f. 29.
nóvember 1987. Kvæntur II Sig-
urbjörgu Lindu Reynisdóttur.
Börn þeirra eru Elsa María, f. 3.
mars 1990, d. 4. ágúst 1995, Pétur
Gauti, f. 10. september 1996 og
Oddur Ingi, f. 8. janúar 1999. Auk
þess á Guðbjöm dótturina Stellu
Maríu, f. 27. desember 1977, dæt-
ur hennar eru Gunnhildur Líf, f.
6. nóvember 1995, og Elísabet
Biita, f. 28. febrúar 1999. Dóttir
Sigríðar er Sveinbjörg S. Guð-
mundsdóttir bankastarfsmaður,
f. 5. maí 1949, gift Jan Ólafssyni
vinnslustjóra. Synir þeirra era:
Þorsteinn, f. 27. september 1973,
og Arnar Jan, f. 25. mars 1988..
Þorsteinn stundaði nám við
Héraðsskólann í Reykholti vetur-
inn 1938-39, fluttist síðan til
Reykjavíkur, lærði blikksmiði hjá
Blikksmiðjunni Gretti. Síðar hóf
hann nám í pípulögnum hjá Sig-
hvati Einarssyni, tók sveinspróf
árið 1960, fékk meistararéttindi í
pípulögnum 1963. Hann starfaði
hjá Jónasi Valdimarssyni pípu-
lagningameistara til ársins 1972,
er hann hóf störf hjá Alþingi fyrst
sem umsjónarmaður og síðar hús-
vörður þar til að hann lét af störf-
umfyrir aldurs sakir árið 1990.
títför Þorsteins hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hins látna.
fyrir Sverri mínum alla tíð, og þá
sérstaklega hin síðari ár á erfiðum
stundum í lífi hans. Það fæ ég seint
þakkað og ég veit að það sama gild-
ir um Sverri og söknuður hans er
einnig mjög mikill. Á milli hans og
þín eins og á milli mín og þín hafa
verið svo sterk bönd.
Elsku besti pabbi minn, ég kveð
þig að sinni, minningamar um þig
mun ég geyma í hjarta mínu um
ókomna tíð, og þakklæti mitt til þín
er mikið. Ég vona að þér líði betur,
ég vona að þér líði vel á nýjum stað
og að þú sért laus úr viðjum verkja
og vanlíðanar. Ég sakna þín, og það
gera Sverrir og Sigurbjöm líka.
Mig langar til þess að biðja góð-
an Guð að vernda okkur ástvini
þína og styrkja á þessari erfiðu
stundu, á meðan við erum að takast
á við þessar erfiðu tilfinningar og
alla tíð.
Hvíl þú í friði.
Þín dóttir,
Steinunn.
Þótt mér sé það vel ljóst að Þor-
steinn vildi ekki að skrifuð væru
um hann eftirmæli eða haft hátt um
minningu hans get ég ekki annað
en sent nokkur kveðjuorð til að
þakka nærri fimm áratuga vináttu
og alla þá hjálpsemi og tryggð sem
ég átti alltaf að mæta af hans hálfu.
Fáir af kunningjum mínum hafa
eins oft litið inn á heimili mitt síðan
ég fluttist í Hlíðahverfið hér í
Reykjavík og Þorsteinn. Við vorum
báðir búsettir hér í hverfinu síðustu
áratugina og báðir vorum við Borg-
firðingar.
Kynni okkar Þorsteins hófust
ekki fyrr en við vorum báðir fluttir
af okkar æskustöðvum hingað til
Reykjavíkur. Segja má að vinátta
okkar hafi staðið í nær fimm ára-
tugi. Eins og samgöngur voru fyrir
miðja öldina voru samskipti milli
fólks í sveitunum mun minni fyrir
50-60 árum en síðar varð þegar bif-
reiðar voru komnar á flest sveita-
heimili. Ég hafði verið samtíða
Oddi, bróður hans, um tvo vetur á
Reykholtsskóla. Nú er sá ágæti fé-
lagi fyrir nokkrum árum fallinn frá
af sama sjúkdómi og Þorsteinn átti
í baráttu við síðustu árin, og varð að
lúta í lægra haldi fyrir eins og flest-
ir. Þorsteinn var orðinn 80 ára
gamall svo segja má að hann hafi
sýnt mikið viðnám í sjúkleika sín-
um.
Þorsteinn var þjóðhagi og var
nokkurn veginn sama hvaða hand-
verksstörf hann stundaði. Allt slíkt
lék í höndum hans. Fyrstu tvo ára-
tugina sem Þorsteinn var hér í
Reykjavík starfaði hann við pípu-
lagningar. Var hann orðinn meist-
ari í þeirri iðngi-ein. Um fimmtugt
var hann orðinn mjög bakveikur og
átti erfitt með að starfa við
pípulagnir. Hann réðst því til starfa
hjá Alþingi og varð fljótlega hús-
vörður Aiþingishússins. Hvar sem
hann starfaði var orð haft á dugnaði
hans og vandvirkni og átti hann
jafnan vináttu að fagna hjá sam-
starfsfólki sínu.
í huga okkar vina og kunningja
Þorsteins ber kannske hæst í minn-
ingunni um hann hin einstaka
hjálpsemi og gi-eiðasemi hans. Oft
var kallað í hann á heimili mitt ef
eitthvað þurfti að lagfæra. Var leit-
að til hans bæði á kvöldin og helgi-
dögum. Slíkt var alltaf sjálfsagt frá
hans hendi. Ekki minnist ég þess
að pyngja mín léttist neitt þótt oft
færi langur tími í slíkar viðgerðir.
Þessa sömu sögu hafa margir aðrir
sagt mér af samskiptum sínum við
hann. Allir minnast hjálpsemi hans
og hversu fljótur og úrræðagóður
hann var þegar vanda bar að hönd-
um á heimili þeirra.
Þótt Þorsteinn virtist við fyrstu
kynni nokkuð alvörugefinn maður
var hann í kunningjahópi manna
skemmtilegastur. Hann gat stund-
um verið nokkuð glettinn en slíkt
var allt í góðu hófi og aðeins til að
lífga upp samræðurnar og gera
samverustundina ánægjulegri. í
samskiptum við samferðafólk sitt
var hann annars fremur hæggerð-
ur í framkomu og manna þægileg-
astur. Ég býst við að þeir séu fáir
sem ekki eiga góðar minningar af
samskiptum sínum við hann.
Þorsteinn var í móðurætt af
hinni kunnu Húsafellsætt. Niðjar
þeirrar ættar era þekkt dugnaðar-
og hagleiksfólk sem ekki hefur allt-
af farið þær slóðir sem troðnar eru
af öðrum. Er þessi ættbálkur orð-
inn æði fjölmennur. Nýlega komu
út tvö hefti af Húsafellsætt. Segja
má að séra Snorri á Húsafelli hafi
skilað góðum arfi af mannfólki. I
föðurætt var Þorsteinn af Bergsætt
sem þekkt er um Suðurland og víð-
ar. Marga af kostum þessara
merku ættbálka var að finna i pers-
ónuleika Þorsteins.
Þorsteinn var mjög góður fjöl-
skyldu- og heimilisfaðir. Heimili
þeiraa hjóna hans og Sigríðar bar
þess glögg merki að_ þar ríkti
snyrtimennska og vakað var yfir
því að allir hlutir á heimilinu væru í
lagi. Þó verður okkur mörgum af
kunningjum hans minnisstæðastur
bílskúrinn hans. Þetta var smiðja
Þórsteins. Vantaði mann einhvern
varahlut eða viðgerð á bíl eða ein-
hverju heimilistæki voru þau
vandamál venjulega leyst í bíl-
skúrnum hans. í þessum bílskúr
voru mörg vandamál samferða-
manna hans leyst. Þau hjónin höfðu
nýlega keypt sér íbúð hér í Hlíða-
hverfinu og voru að flytja sig um
set þegar Þorsteinn varð að fara á
sjúkrahús. I síðasta samtali okkar
þegar hann dvaldi á sjúkrahúsinu
sagði hann mér að hann vænti þess
að komast eitthvað heim aftur.
Hann ætti eftir að mála gluggana.
Að vinna að því að prýða og lagfæra
heimili sitt var hans síðasta áhuga-
mál sem hann vonaðist til að koma í
framkvæmd áður en hann félli frá.
Þetta sýndi mjög hugarfar og
markmið hans, þótt honum tækist
ekki í þetta sinn að koma þessu í
framkvæmd. Allir verða að lúta ör-
lögunum.
Síðustu árin háði Þorsteinn
harða baráttu við þann illvíga sjúk-
dóm sem hann varð að lokum að
lúta í lægra haldi fyrir. Hann tók
þessu af miklu æðruleysi og hafði
ekki áhuga á að reyna að skyggnast
inn á næsta tilverustig. Hann
kvaðst vilja mæta örlögum sínum
eins og þau lægju fyrir og kvaðst
engu kvíða. Ég kvíði ekki næstu
samfundum okkar sem ég veit að
verða á öðru tilverusviði.
Við hjónin sendum Sigríði og
fjölskyldunni samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Ragnar Ólafsson.
Elsku afi minn.
Nú ertu farinn, og mig langar til
að kveðja þig í hinsta sinn. Ég man
alltaf þegar þú varst húsvörður hjá
Alþingi og ég fékk að heimsækja
þig í vinnuna og við fórum út í
blómagarðinn hjá Alþingi, ég veit
ekki hvort garðurinn var kallaður
það eða ekki, ég gerði það að
minnsta kosti. Þá tíndi ég alltaf upjgj
blöðin sem höfðu dottið af blómun-
um og safnaði þeim, mér fannst þau
alltaf líkjast fiðrildum. Svo fórum
við þá líka oft niður að Tjöm, til að
hitta svanina og það var alltaf einn
sem synti til þín þegar þú komst, og
þú sagðir alltaf að þetta væri vinur
þinn. Og ekki gat ég verið þessi
ekta fína stelpa, vegna þess að allt-
af þurfti ég að tína upp alla nagla,
skrúfur og bolta sem ég fann á göt-
unum og troða þeim í alla vasa, á
úlpunni og buxunum. Þetta var allt
gert fyrir hann afa minn, svo að
hann gæti nú notað þetta í bílc-
skúmum, við að smíða og gera við.
Og alltaf fékk ég að vera með,
smíða, pússa og mála, ég var svona
hálfgerður strákur með þér í bíl-
skúrnum, og mikið rosalega fannst
mér þetta gaman. Og þegar ég gisti
hjá þér og ömmu var það alltaf
sama rútínan, ég svaf á milli ykkar,
amma las Palli var einn í heiminum,
og svo hélt ég alltaf í höndina á þér
þangað til ég sofnaði. Þannig gat ég
farið að sofa. Og langavitleysan,
ekki má nú gleyma henni, við gát-
um spilað hana tímunum saman, og
alltaf reyndir þú að svindla og ná
ásunum og öllum bestu spilunum
þegar þú varst að tapa, það var svo
fyndið, þú hélst alltaf að ég tæk*4-1
ekki eftir því. Ég held að þetta hafi
nú bara verið hrein stríðni, þú hafir
bara verið að athuga hvenær ég
tæki eftir svindlinu. En þessum
minningum á ég aldrei eftir að
gleyma, ég mun alltaf minnast þín,
elsku afi minn, og sakna þín mikið.
En ég er svo fegin að þú gast að
minnsta kosti kynnst Gunnhildi Líf
og haft tækifæri á að hitta nýjasta
barnabamabamið þitt, Elísabetu
Birtu. Því miður varð það með tím-
anum eins og það verður stundum,
að það minnki sambandið á milli hjá4*"
fjölskyldum, maður á ekki að láta
svona hluti gerast, en gerir það nú
samt. En ég þakka fyrir það að hafa
fengið minn tíma með þér, þótt
hann hefði mátt vera meiri.
Elsku afi minn, hvíl þú í friði.
Megi Guð vaka yfir þér og varð-
veita þig.
Elsku amma, pabbi, Steinunn,
Sveinbjörg og fjölskyldur. Megi
Guð styrkja ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Nú dimmir í sál minni vinurinn minn,
ég tapað hef akkeri mínu.
Þú laukst aftur augum í síðasta sinn,
og slökkt var á kertinu þínu.
M--
Já, Drottinn hann tekur og gefur í senn,''
þinn tími á jörðu er liðinn.
Þú fórst héðan sáttur, við Guð
þinnogmenn,
og fengið nú hefur þú friðinn.
Alltaf ég virði og þakka ég það,
ást þína alla og hlýju.
Bið svo Guðs engla að vakta þinn stað,
uns sjáumst við aftur að nýju.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Stella Maria og fjölskylda.
Skilafrestur
minningar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útfor er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-,
fóstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyirir birtingardag. Berist *
grein eftir að skilafrestur er
útranninn eða eftir að útfor
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi. Þar sem pláss er tak-
markað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna
skilafrests. 4