Morgunblaðið - 27.09.1997, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þorsteinn Jóns-
son fæddist 28.
febrúar 1955 að
Vaðli á Barða-
strönd. Hann and-
aðist á gjörgæslu-
deild Landspítalans
19. september síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigríður Þor-
grimsdóttir, f. 5.11.
1921, d. 8.3. 1985,
og Jón Elíasson, f.
16.10. 1912, d. 9.2.
1970, en þau
bjuggu að Vaðli,
Barðaströnd. Systkini Þor-
steins eru Unnur, f. 1940, Sig-
urbjörg, f. 1943, Elín, f. 1947,
Hákon, f. 1950, Einar, f. 1953,
og Eygló, f. 1960.
Hinn 31.12. 1975 kvæntist
Þorsteinn Hrönn Árnadóttur,
f. 28.2. 1952. Foreldrar hennar
eru Árni Halldór Jónsson, f.
„Hugurinn einn veit hvað í hjart-
anu býr á slíkri stund.“
Elsku Steini. Manstu hvað þú hlóst
þegar ég sagði þér drauminn sem
mig dreymdi áður en ég hitti þig í
fyrsta sinn sem tengdadóttir. En
hræðsla mín var óþörf. Þú varst
mér svo góður, þín frábæra kímni-
gáfa gat alltaf fengið mann til þess
að brosa. Það var gott að vera ná-
lægt þér, þú gafst mér svo mikið.
Þótt stundimar sem við áttum sam-
an öll fjölskyldan í Aðalstrætinu
væru alltof fáar eru þær mér svo
mikils virði.
Eg man líka hvað var gaman
þegar þú og Hrönn heimsóttuð okk-
ur Rúnar á Reynimelinn. Þið komuð
sérstaklega til þess að skoða nýja
heimilið okkar, við vorum svo ham-
ingjusöm og þið glöddust með okk-
ur. Þá héldum við að framtíðin
væri björt og hlökkuðum til. En
engin veit örlög sín. Þegar ég keyrði
þig og Rúnar á sjóinn 17. septem-
ber og kvaddi ykkur datt mér ekki
1929, og Alda Þórar-
insdóttir, f. 1931.
Börn Þorsteins og
Hrannar eru: 1) Alda,
f. 4.8. 1971, dóttir
hennar er Saga
Hrönn Aðalsteins-
dóttir, f. 2.1. 1992. 2)
Rúnar Geir, f. 28.7.
1974, unnusta hans
er Elsa Lára Arnar-
dóttir, f. 30.12. 1975.
Árið 1971 byijaði
Þorsteinn til sjós sem
varð síðan hans ævi-
starf. Veturna 1979-
1981 stundaði hann
nám við Stýrimannaskólann í
Vestmannaeyjum. Haustið 1981
réðst hann sem skipstjóri á
Þrym BA-7 og var síðan skip-
stjóri óslitið. Síðustu fjögur
árin á Tjaldi SH-270.
Útför Þorsteins fer fram frá
Patreksfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
í hug að aðeins tveimur dögum
seinna værir þú dáinn. Ég átti eftir
að segja þér svo margt, við áttum
öll eftir að gera svo mikið með þér.
Elsku besti tengdapabbi, mér
þykir svo vænt um þig og sakna
þín svo mikið. Elsku Hrönn, Rúnar,
Alda, Saga Hrönn og þið öll. Megi
Guð gefa okkur styrk til þess að
ganga í gegnum sorg okkar. Við
áttum svo mikið, því er missir okkar
svo mikill.
Elsku Steini, þakka þér fyrir allt,
sofðu rótt.
Þín
Elsa Lára.
Við öll sem þekktum Þorstein
Jónsson, eða Steina eins og hann
var ávallt kallaður vitum að engin
orð fá lýst þeim mikla söknuði og
þvi tómarúmi sem verður þegar
hann er kvaddur. Mín fyrstu kynni
af Steina var þegar hann var á sjó
með Jonna bróður og Einari bróður
sínum, en samband þeirra bræðra
hefur verið mjög náið alla tíð og er
erfitt að setja sig í spor Einars sem
sér nú á eftir ekki aðeins bróður
slnum heldur einhverjum vand-
aðasta manni sem ég hef fyrir hitt
um mína daga. Ég varð þess aðnjót-
andi að kynnast Steina innan fjöl-
skyldunnar og er ekki ofsagt að á
Strandgötu 7 hafi hann verið í miklu
uppáhaldi vegna þess hversu ein-
lægur og góður drengur hann var,
eða eins og pabbi sagði við mig,
„Þetta er eins og að missa sinn eig-
in son“.
Þær góðu minningar sem ég á
frá heimsóknum til Steina og
Hrannar eru margar og er óhætt
að segja að sá mikli samhugur sem
einkenndi þeirra samband skilji eftir
sig djúp sár við hvarf Steina. Ég
minnist þess þegar Steini og Hrönn
fóru til Vestmannaeyja þar sem
Steini settist á skólabekk í Stýri-
mannaskólanum, þá heyrðust raddir
sem sögðu að erfitt gæti verið að
komast í gegnum Stýrimannaskóla
fyrir mann sem hefði ekki meiri
skólagöngu en raun var og hitt að
ekki kæmust allir I stólinn sem
næðu að útskrifast úr skólanum.
Steini fór aldrei með hávaða en
hann sannaði það fyrir sér og öðrum
hvers megnugur hann var. Hann
var verðlaunaður við útskrift skól-
ans með hæstu einkunn og hefur
síðan verið einhver farsælasti skip-
stjóri sem við höfum átt. Allir sem
þekktu Steina eiga góðar minningar
um hann.
Síðasta skiptið sem ég sá Steina
var fyrir tveimur vikum á einum af
hans uppáhaldsstöðum. Hringdi
hann þá í mig til að fá mig með sér
og Rúnari syni sínum á landsleik í
knattspymu. Þar áttum við góða
stund og er erfitt að hugsa til þess
að vera að kveðja hann núna.
Elsku Hrönn mín, Alda, og Rún-
ar, mig skortir orð en bið guð að
styðja ykkur á þessum erfiðu tímum.
Þið hafið átt góð ár saman en nú
þarf að takast á við nýja og breytta
tíma, en ávallt munu þær fallegu
minningar lifa sem Steini skilur eft-
ir sig. Oðrum aðstandendum Steina
sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sævar Árnason
og fjölskylda.
ÞORSTEINN
JÓNSSON
+ Bjarni Vetur-
liðason fæddist
á Hesteyri 12. mars
1931. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 23. september
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Oddný Þor-
bergsdóttir frá
Miðvík og Veturliði
Guðmundsson frá
Hesteyri. Bjarni
var næstelstur
fimm systkina en
þau eru: Helgi, Pét-
ur, Bryndís og Sess-
elja sem er Iátin.
Bjarni kvæntist árið 1956
Aðalbjörgu Baldursdóttur frá
Stóruvöllum í Bárðardal. Þau
slitu sambúð 1984. Börn þeirra
eru Sólveig, f.1957, og Haukur
Þór, f. 1963.
Útför Bjarna fór fram frá
Áskirkju 25. september.
„Jesús minn almáttugur, góður
guð, sjáið alian blessaðan matinn!“,
varð Bjarna að orði er við virtum
fyrir okkur svartfuglsmergðina í
Harðviðrisgjá í Hornbjargi fyrir lið-
lega tuttugu árum.
Þessi setning lýsir vel Horn-
strendingseðlinu sem fylgdi Bjarna
alla tíð þótt hann væri löngu flutt-
ur á „mölina“. Hann var barn
náttúrunnar, féll ekki alltaf inn í
slétt og fellt borgaralegt mynstur
og leitaði vestur og norður hvenær
sem færi gafst. Hornstrandir voru
hans fyrirheitna land. Ailan vetur-
inn var hann með hug-
ann fyrir norðan,
fylgdist með veðri og
snjóalögum og spáði
um hvenær frostið
linaði tök sín og vorið
færi um fjörð og vík.
Framan af fullorð-
insárum ' stundaði
Bjarni sjómennsku á
fiskiskipum, hvalbát-
um og farskipum og
minntist þess skeiðs
með stolti og söknuði
þegar hann var á
„stóra drekanum",
honum Víkingi AK,
sem var á sínum tíma einn stærsti
og fullkomnasti togari íslendinga,
1.000 tonn. Bjarna lét vei að segja
sögur, var athugull og hafði skoð-
anir á málum í sjávarútvegi sem
öðru. Við ræddum oft um nauðsyn
þess að skrá nöfn á hlutum, verk-
færum og vinnubrögðum um borð
í gömlu síðutogurunum áður en það
yrði um seinan.
Bjami var ekki aðeins náttúru-
barn heldur notaði hvert tækifæri
til að heyja sér fróðleiks um náttúru-
fræði. Hann var glöggur fuglaskoð-
ari, byijaði snemma að huga að
plöntum og safna náttúrumunum,
steinum, fuglseggjum en fyrst og
síðast samlokum og sæsniglum sem
hann sjálfur sótti í ýsumaga meðan
hann stundaði sjó eða bað fyrrum
skipsfélaga að útvega sér eftir að
hann kom í land. Þar kom að hann
átti orðið stórt safn skelja sem hann
hafði merkt og skráð. Þetta safn
taldi hann best komið í sjávarplássi
fyrir vestan og færði það Grunnskól-
anum á Súðavík að gjöf.
Meðan Bjarni var í siglingum
vann hann jöfnum höndum á sumr-
in hjá Jarðborunum ríkisins en á
borana sóttu margir gamlir togara-
jaxlar. Þegar hann sagði siglinga-
sögur kom á óvart hverju hann
veitti athygli í erlendum borgum.
Hann lét ekki nægja að heimsækja
hafnarkrámar heldur skoðaði
merkar byggingar, söfn og fór jafn-
vel í leikhús og á tónleika. Svipuðu
máli gegndi um þann tíma er hann
var einn af „bormönnum íslands",
Hann aflaði sér þekkingar í jarð-
fræði og sá þá landið í nýju ljósi
og naut þess sem fyrir augu bar á
annan hátt en venjulegur verka-
þræll og landshornasirkill.
Bjarni hafði unun af ferðalögum
og starfaði löngum með Ferðafélagi
íslands og Útivist þar sem hann
eignaðist góða kunningja. Það varð
því að líkum áfall þegar Bjarni lam-
aðist alvarlega fyrir 18 árum og
fatlaðist svo að ýmsir hefðu lagt
árar í bát og lokast inni á stofnun.
En ekkert var íjær honum en að
gefast upp. Hann tókst á við erfið-
leikana af hörku og dugnaði og
tókst að verða sjálfbjarga, gekk út
úr vernduðu umhverfi, eignaðist
íbúð og bíl, varð aftur sjálfstæður
einstaklingur og sá sér farborða á
eigin spýtur.
Það hefur ekki verið auðvelt fyr-
ir Bjarna að takast á við þetta and-
streymi, ekki síst þegar þess er
gætt að þolinmæði, hógværð og
stilling voru ekki hans aðalein-
kenni. Það gat þotið í honum og
skaplyndið var sveipótt eins og
vestfirskt veðurfar. I mínum huga
var hann umfram allt hugrakkur
og þrautseigur, þoldi ekki að skulda
neinum neitt, var vinur vina sinna,
athugull náttúruskoðari og síðast
en ekki síst mikill sögumaður.
Gylfi Pálsson.
BJARNI
VETURLIÐASON
Myrkvast himinn um hábjartan dag,
og hrimar á lífsins vegi,
þú veist að hann syngur sitt lokalag
á lífsins lokadegi.
Svo birtir og bráðnar hvert hjam,
og brestir í ískaldan jakann,
ylur þá leikur svo ljúft við hans barn,
svo ljúft þú skalt taka upp hakann.
(A. Amarson.)
Það hvarflaði ekki að neinum
okkar, þegar við létum úr höfn í
Hafnarfirði hinn 17. síðastliðinn, að
við værum að fara okkar síðustu
ferð með Steina. Og að þeir sem í
fríi voru ættu ekki eftir að njóta
nærveru hans framar.
Það fékk mjög á mannskapinn
þegar ljóst var að Steini væri alvar-
lega veikur og að óska þyrfti eftir
þyrlu Landhelgisgæslunnar til að
koma honum undir læknishendur.
En þegar við fengum svo góðar
fréttir af honum létti öllum mikið.
Það var því sem tíminn stöðvaðist
þegar okkur barst fregnin um and-
lát hans. Þrumulostna setti menn
hljóða. Fyrir þessu hafði engan ór-
að. Það er á slíkum stundum sem
menn snúa klukku lífsins til baka
og reyna að líta yfir farinn veg. Þá
koma ætíð ýmsar spurningar upp í
hugann. Af hveiju hann? Af hveiju
hrifsar almáttugur faðir hann frá
fjölskyldu sinni, frá vinum sínum
og vinnufélögum? Maður í blóma
lífsins sem var og sómi þess, af
hvetju? Er þetta hegning eða laun
góðra verka? Spurningum sem þess-
um hafa menn velt fyrir sér í gegn-
um aldirnar. Við sem fengum að
starfa með honum og kynnast vitum
allavega að hér er um laun að ræða,
því betri mannkostir eru ekki öllum
gefnir. Hann hafði þann eiginleika
að hrífa menn með sér án þess að
mæla orð. Fá virðingu án þess að
gera eitthvað sérstakt til að öðlast
hana. Það var eitthvað svo bjart og
geislandi sem frá honum kom. Glett-
inn en alvörugefinn er við átti. Trúr
og traustur þannig að orð hans
stóðu. Samviskusamur en áræðinn.
Umhyggjusamur og nærgætinn í
okkar garð. Og ekki var látum eða
orðaskaki fyrir að fara ef síga fór
í hann, heldur vissu menn einhvern
veginn að honum var misboðið.
Hann var einstakur aflamaður, sem
var gæddur þeirri náttúru að geta
fiskað þó svo að allir sem í kringum
hann væru fengju ekki örðu.
Steina mun enginn, sem honum
kynntist, gleyma. Sem skipstjóri og
félagi okkar naut hann mikillar virð-
ingar, og verður skarð hans sein-
fyllt.
Hér sitjum við eftir líkt og fjöl-
skylda hans og aðrir vinir, búnir að
missa ákveðna kjölfestu úr lífí okk-
ar, en höldum þó áfram að strita
fyrir daglegu brauði með minning-
unni um einstakan mann.
Hrönn, Alda, Rúnar, Elsa, og
Saga Hrönn, við vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð og megi Guð veita
ykkur styrk í sorg ykkar.
Áhöfnin á Tjaldi SH 270.
Mig langar að minnast góðs vinar
og starfsfélaga, Þorsteins Jónssonar
skisptjóra. Eg kynntist Þorsteini
fyrir rúmum fjórum árum og er mér
alltaf minnisstætt þegar við hitt-
umst í fyrsta sinn. Ég hafði heyrt
ýmislegt talað um hann en þegar
ég sá hann velti ég mikið fyrir mér
hvernig maður hann væri. Þegar
við byijuðum að tala saman var eins
og við hefðum þekkst í fjölda ára.
Ég fann strax mikla hlýju og ör-
yggi streyma frá honum. Éinnig var
mjög notalegt að umgangast hann.
Þessi ár sem við störfuðum saman
áttum við oft langar samræður um
línuveiðar, framtíð þeirra og útgerð-
armál. Þótt hann segði ekki mikið
fann maður að hann var vel inni í
öllum málum og átti auðvelt með
að komast að aðaltriðum í hveiju
máli. Þorsteinn var einn af þessum
mönnum sem var frumkvöðull á sínu
sviði. Á Tjaldinum var alveg ótrú-
legt hvað hann gat fundið ný línum-
ið á ókannaðri djúpslóðinni og alltaf
fískað vel. Einnig var hann óhrædd-
ur við að nota nýjar gerðir af veiðar-
færum og alltaf gekk það vel. Þor-
steinn var hæglætismaður og róleg-
ur en maður fann að hann hafði
mikið keppnisskap og mikinn metn-
að gagnvart öllu sem hann gerði.
Hann var óumdeilanlegur leiðtogi á
sínu skipi og áhöfnin bar mikla virð-
ingu fyrir honum.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum hann í dag og við vott-
um ykkur Hrönn, Rúnar, Alda og
litla Saga Hrönn, ásamt öðrum að-
standendum, einlægar samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Kristjánsson.
í dag kveð ég minn besta vin og
félaga Þorstein Jónsson. Langar
mig að minnast hans með örfáum
orðum. Eitt af þeim gæfusporum
er ég hef tekið á minni lífsleið er
þegar ég réðst í skipsrúm hjá Steina,
hann var þá nýbyijaður sinn skip-
stjórnarferil á Þrym BA-7. Má segja
að ég hafi fylgt honum æ síðan.
Fljótt kom í ljós að þarna var á
ferðinni maður sem var jafnt stórn-
andi, félagi og vinur.
Margs er að minnast og fjölmargt
að þakka, eitt er víst að ég væri
ekki í dag það sem ég er nú nema
fyrir hans tilstilli, því öll sú reynsla
og þekking sem ég hef er frá honum
komin. Hann var ötull að miðla til
mín af sinni kunnáttu og visku.
Margar minningar hafa flogið í
gegnum hugann undanfarna daga
og allar eru þær ljúfar og góðar og
eiga eftir að ylja mér um ókomna
framtíð, sem og veita mér styrk er
söknuðurinn leitar á mig. Mikil og
sterk vináttutengsi mynduðust á
milli fjölskyldna okkar á þessum
tíma og minnast strákarnir mínir
þess með hlýhug er þeir sem smá-
pollar fengu að fara sína fyrstu sjó-
ferð með honum.
Með þessum fáu orðum kveð ég
nú góðan félaga og vin með virðingu
og þökk fyrir samfylgdina.
Elsku Hrönn, Alda, Rúnar og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Minnumst orða Steina „Það verð-
ur aldrei svo hvasst að ekki lægi
um síðir.fy
Hvíl í friði, kæri vinur.
Gunnar.
Það var eins og köldu vatni hefði
verið skvett á mig síðastliðinn föstu-
dag er ég kom heim úr skólanum
og mér barst sú frétt að Steini vin-
ur minn og skipstjóri hefði verið
fluttur veikur í land með þyrlu. Mín
fyrsta hugsun var að ég yrði að
kíkja til hans strax þar sem ég vissi
að Hrönn, Einar og Dröfn væru á
leiðinni suður en yrðu ekki væntan-
leg fyrr en seinna um daginn. Á
leiðinni á Landspítalann hugsaði ég
um alla möguleikana eins og staðan
var og ekkert kom í huga mér nema
bati eins og hjá Andrési vini okkar.
En einn möguleiki var eftir.
Ég fékk þó að sjá þig örstuttan
tíma þennan dag. Þú brostir og
varst glaður þegar þú sást mig koma
og við tókumst í hendur þótt þú
værir mjög máttfarinn. Ræddum
saman í smástund en ég mátti bara
stoppa stutt því þú þurftir á hvíld
að halda eftir öll átökin. Þegar ég
kvaddi þig með handabandi og sagði
þér að ég mundi kíkja á þig á morg-
un hvarflaði ekki að mér að það
væri það síðasta og allt væri búið,
en sú frétt barst mér síðar um kvöld-
ið.
Óteljandi hugsanir og minningar
fljúga í gegnum huga manns á leift-
urhraða á svona stundu en eftir sit-
ur að betri manni hef ég varla
kynnst og vil ég þakka þér fyrir þau
ár sem við höfum þekkst og unnið
saman bæði á gamla Þrym BA-7
og síðustu 3 árin á Tjaldi SH 270
og ég væri ekki að gera það sem
ég er að gera í dag nema fyrir hvatn-
ingu frá þér.
Einnig viljum við hjónin þakka
ykkur Hrönn fyrir ánægjulegar
samverustundir í gegnum tíðina þót
eftirminnilegust sé Kanaríferðin I
fyrra sem var alveg einstök ferð.
Elsku Hrönn, Alda og Saga
Hrönn, Rúnar og Elsa, okkar dýpstu
samúðarkveðjur og von um að guð
gefí ykkur styrk í þessari miklu
sorg og varðveiti ykkur um ókomna
framtíð.
Aðalgeir og Drífa.