Morgunblaðið - 12.01.1999, Blaðsíða 52

52 ÞRIÐJUDAGUR 12. JANÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN
BJARNASON
+ Jón Bjarnason
fæddist í
Reykjavík 20. júní
1924. Hann lést að
heimili sínu aðfara-
nótt 2. janúar. For-
eldrar Jóns voru
Bjarni Sigtryggur
Jónsson (Bjarni í
Hamri), fæddur að
Asi, Rípurhreppi í
Skagafírði, 28. des-
ember 1890, d. 12.
_ apríl 1969, og kona
* hans Ragnhildur
Einarsdóttir, fædd
að Norður-Vík í
Mýrdal 9. febrúar 1893, d. 3.
ágúst 1973.
Systkini Jóns voru fimm,
Björgvin, f. 15. október 1916.
Einar, f. 26. september 1918, d.
12. mars 1993. Ragnar, f. 13.
júní 1920. Fjóla Valdís, f. 23. des-
ember 1922, og Hólmfríður Sig-
ríður, f. 19. maf 1928.
Eftirlifandi kona Jóns er Sól-
veig Maríusdóttir, f. 7. jiílí 1916.
Fyrri kona Jóns var Asthildur
Guðmundsdóttir, f. 1. júlí 1928,
og áttu þau tvo syni, Bjarna, f.
31. maí 1946, og Einar Gunnar,
f. 4. júní 1950, d. 15. aprfl 1993.
Fyrir hjónaband átti Jón Matt-
hildi, f. 2. janúar 1946, með Vil-
Nonni er dáinn, en svo var Jón
Bjarnason faðir og tengdafaðir
okkar nefndur af sínum nánustu.
Pabbi, þú lifðir tímana tvenna
uppalinn við höfnina í Reykjavík á
kreppuárunum en fórst að dveljast
i Kópavoginum á stríðstímanum en
bjóst ýmist í Reykjavík eða Kópa-
vogi þar sem þið Veiga byggðuð
ýkkur á Hlíðarveginum í Kópavogi
á seinni hluta sjötta áratugarins
íbúðina sem entist þér til dauða-
dags og er hún þér til sóma. Það er
erfítt að rekja nákvæmlega þitt
lífshlaup svo fjölbreytt var það og
ég ekki í svo nánum kynnum við
þig fyrr en eftir 1960. Þú varst
maður athafna, má með sanni
segja, einstaklega léku tæki og tól
í höndum þér, takkar og stillingar
og hefur það ekki þótt ónýtur eig-
inleiki þegar vélar og tæki voru að
ryðja sér til rúms eftir stríð og
ekki hefur skemmt fyrir að þú
varst nákvæmur og snyrtimenni
sem lagfærði það sem aflaga fór
borgu Torfadóttur,
og síðar Guðnýju
Olöfu, f. 14. janúar
1953 með Hall-
l)jörgu Guðmunds-
dóttur.
Jón nam rafvirkj-
un á yngri árum og
fór í því sambandi til
Englands og var þar
um tíma vegna
námsins. Á þessum
tíma var Jón starfs-
maður Rafmagns-
veitu Reykjavíkur,
en eftir þetta var
hann gjarnan nefnd-
ur Jón rafvirki manna á meðal.
Síðan fór Jón til sjós, var hann
vélsljóri á Foldinni í siglingum
víða um heim, rafm.maður á
Heklunni, vélstjóri á Lagarfossi,
einnig vélstjóri og kokkur á
nokkrum togurum og smærri
fískiskipum, inn á milli og seinna
vann Jón á nokkrum bifreiða-
verkstæðum og þá oftast við raf-
magn. Síðustu ár starfsævi sinn-
ar var Jón starfsleiðbeinandi á
starfsþjálfunarstaðnum Orva.
Jón var mjög fjölhæfur og
tæknilega sinnaður.
títför Jóns fer fram frá Digra-
neskii'kju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
strax. Og svo varst þú afbragðs
kokkur, það undirstrikaðir þú
rækilega þegar þú bauðst fjöl-
skyldu okkar í mat á gamlárs-
kvöld.
Ekki hefurðu staðið þig lakar í
umönnun Veigu síðan hún fékk
áfallið í sumar. Það var erfiður
tími en þú stóðst þig vel. Við hjón-
in minnumst þín með þakklæti fyr-
ir þá mörgu greiða sem þú gerðir
okkur allt frá því að vera ábyrgð-
armaður á víxlum þegar við vorum
að byggja okkar fyrsta hús í Gr-
indavík sem við fluttum í 1970 með
Nonna og Gerði til lagfæringa á
smátækjum og tólum, sendiferðum
og skutltúrum. Ég vona að þú fyr-
irgefir mér þó að ég hafi ekki alltaf
sinnt þínum ábendingum strax um
það sem betur mátti fara, en þér lá
dálítið mikið á stundum eins og
þegar þú fórst frá okkur yfir móð-
una miklu. En alltaf fylgdist þú
með því sem þitt fólk var að gera.
Megi góður guð styrkja Veigu í
MÁLFRÍÐUR
ÓSKARSDÓTTIR
+ Málfríður
Óskarsdóttir
fæddist í Klömbrum,
Aðaldal í S-Þingeyj-
arsýslu 19. janúar
1923. Hún andaðist
3. janúar síðastlið-
inn á Landspítalan-
um. Foreldrar henn-
ar voru Hildur Bald-
vinsdóttir, f. 21. júní
1892, d. 22. janúar
1948, og Óskar
Jónsson, f. 21. nóv-
ember 1892, d. 12.
ágúst 1969. Systkini
hennar: Hulda, f.
9.11. 1915, lést í barnæsku; Dag-
ur, f. 14.4. 1917; Heiðbjört, f. 4.2.
1919, látin; Baldvin, f. 10.2.1921;
Jón f. 20.9. 1924; Hreinn, f. 26.2.
1927, látinn; Haukur, f. 25.11.
1928, og Sigurpáil, f. 19.2.1931.
Hinn 1. mars 1964 giftist Mál-
fríður Magnúsi Gunnarssyni, f.
22. aprfl 1930. Frá árinu 1987
hafa þau ekki búið saman. Böm
Málfríðar: 1) Svanhildur Áma-
dóttir, f. 11.1. 1956.
Maki hennar er
Hilmar Jóhannsson,
f. 5.2. 1943, þeirra
böm Hilmar Daði, f.
18.12. 1980, Andri
Freyr, f. 26.4. 1983,
og Jóhann Rafn, f.
15.3. 1988. 2) Har-
aldur Magnússon, f.
4.8. 1964, maki hans
er Ingibjörg Ingólfs-
dóttir, f. 3.12. 1965,
börn þeirra eru
Árni Gunnar, f.
18.11. 1983, Silja, f.
27.10. 1989, og
Signý, f. 28.8.1993.
Eftir að Málfríður flutti að
norðan bjó hún í Mosfellsbæ og
Reykjavík. Hún vann í mörg ár á
Reykjalundi jafnframt því sem
hún sinnti mörgum öðmm störf-
um, s.s. aðhlynningu barna og
ráðskonustörfum.
títför Málfríðar fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Elsku amma Malla, við söknum
þín en vitum að núna getur þú
gengið og hlaupið um allt án þess að
nota stafinn þinn. Okkur fannst svo
aman að koma til þín í Sigtúnið,
að var gaman að leika með stein-
ana og skeljarnar, gullvagninn sem
Dagur gaf þér, rauðu dúkkuna,
klappa Mola, skoða allt gamla dótið
sem pabbi átti þegar hann var lítill,
ganga við stafinn þinn, fá snakk og
nammi, labba með þér út í Blómaval
MINNINGAR
hennar erfiðleikum og missi. Pabbi
minn og tengdapabbi, þín mun
verða sárt saknað.
Bjarni og Elín.
Elsku afi okkar. Nú ert þú dá-
inn. Þú fórst svo snöggt frá okkur.
Þú bauðst okkur í mat á gamlárs-
kvöld og áttum við yndislegar
stundir með þér. Þú varst alltaf
svo snyrtilegur og fínn og allt í
kringum þig, ef eitthvað bilaði þá
gerðir þú við það strax. Þú varðst
fyrir svo miklu áfalli í sumar þegar
elsku amma okkar veiktist snögg-
lega. Þið voruð svo samrýnd, gerð-
uð allt saman, hvort sem þið voruð
að elda mat, fóruð í ferðalög,
göngutúra eða í veiði, en þér þótti
svo gaman að veiða.
Þú varst svo duglegur að fara til
ömmu á hverjum degi og stundum
tvisvar, alltaf að gera eitthvað fyr-
ir hana. Hún hefur misst mikið.
Afi var trúaður, talaði um Jesú
Krist og sagði okkur að biðja Jesú
Krist um að hjálpa okkur þegar
eitthvað bjátaði á. Afi fór með ritn-
ingarlestur fyrir okkur á gamlárs-
kvöld.
Jesús sagði: Ég er vegurinn,
sannleikurinn og lífið. Enginn
kemur til fóðurins nema fyrir þig.
Amen.
Elsku afi. Þakka þér fyrir allt og
allt. Guð geymi þig.
Jóna Björk, Sólborg Ösp.
Allt líf sem við þekkjum á jörðu
hefur afmarkaðan tíma. En þrátt
fyrir þá vitneskju, er eins og við
mennirnir séum aldrei viðbúnir
þegar ættingjar og vinir eru hrifn-
ir á brott. Dagurinn í gær og dag-
urinn á morgun geta verið mjög
ólíkir. Á augabragði skipast veður
í lofti og þannig var það síðastlið-
inn laugardag þegar góður frændi
okkar og vinur, Jón Bjarnason, var
kallaður burt. Hann sem var svo
stór hlekkur í fjölskyldunni er ekki
lengur meðal okkar. Enginn ræður
sínum næturstað en ekkert okkar
átti von á því að Jón færi svo fljótt
frá okkur. Hann virtist alltaf svo
frískur og duglegur. Hann hafði,
að okkur fannst, óþrjótandi orku
sem hann sýndi svo vel í erfíðum
veikindum elskulegrar eiginkonu
sinnar Sólveigar Maríusdóttur,
sem sér nú á bak manni sínum.
Það hefur verið stórkostlegt að
fylgjast með umhyggju hans,
þeirri væntumþykju, ást og virð-
ingu sem hann bar til konu sinnar,
til að skoða allt dótið þar, fara með
þér í bíltúr niður að tjörn og margt,
margt fleira.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónss. frá Presthólum)
Vertu bless elsku amma.
Árni Gunnar, Silja og Signý.
Malla amma var alltaf til taks
fyrir okkur bræðurna. Hún var
alltaf til staðar og alltaf bað hún
okkur að heimsækja sig í Sigtúnið.
Hún var fyrirtaks persóna og hlý-
leg, hún var aldrei reið eða fúl ef
við gerðum eitthvað af okkur. Þeg-
ar hún veiktist var það okkur mikið
áfall og hún var mjög veikburða en
við hjálpuðum henni með því að
fara út í búð fyrir hana eða bara
vera hjá henni og spila. En enda-
lokin komu og hjá því verður ekki
komist. Því kveðjum við með mikl-
um söknuði okkar ástkæru ömmu,
hana Möllu.
Daði og Jóhann Rafn.
Það eru nú liðin 35 ár síðan ég
kynntist Málfríði, mörg ár en flogin
hjá eins og örskotsstund.
Þá tók hún saman við Magnús,
bróður minn, og þau giftu sig
nokkru síðar.
Málfríður, mágkona mín.
Persónueinkenni hennar voru
skapfesta, þolgæði, umburðarlyndi,
sem sýnir okkur svo vel hvern
mann hann hafði að geyma. Jón
fæddist í Reykjavík 20. júní 1924,
sonur heiðurshjónanna Ragnhildar
Einarsdóttur og Bjama Jónssonar
yfirverkstjóra í Hamri hf. Hann
var fimmti í röð sex systkina. Upp
úr 1940 reisti fjölskyldan sér hús í
Kópavogi sem varð sannkallaður
sælureitur og hlaut nafnið Dvöl.
Það á eflaust stóran þátt í því að
öll systkini Jóns eru í dag búsett í
Kópavogi. Jón og Sólveig bjuggu
sér yndislegt heimili á Hlíðarveg-
inum, sem einkennist af stakri
smekkvísi, enda bæði hinir mestu
fagurkerar og kemur það einnig
glöggt fram í myndasafni þeirra
hjóna, því myndavélin var aldrei
langt undan á ferðalögum þeirra
um landið. Jón var hvers manns
hugljúfi, engan var betra að biðja,
það var allt sjálfsagt. Hann var af-
skaplega fjölhæfur maður, hand-
laginn mjög og sérlega tæknisinn-
aður. Hann var víðlesinn og því
mjög gaman að ræða við hann um
alla skapaða hluti.
Það er skarð fyrir skildi en
minning um góðan dreng verður
varðveitt í hugum okkar. Með
söknuð í hjarta viljum við systkin-
in votta öllum ættingjum Jóns
okkar dýpstu samúð. Genginn er
drengur góður, Guð blessi minn-
ingu hans.
Ingibjörg, Bjarni,
Kristín og Freyja.
Kvatt hefur þennan heim Jón
Bjamason (Nonni) móðurbróðir
minn. Á þessu kalli átti enginn
von. Hann sem var svo hress og
frár á fæti, sérlega unglegur og
hugsaði svo vel um Sólveigu sína,
sem varð fyrir heilsubresti sl. sum-
ar og hefur verið rúmfóst síðan.
Nonni var næstyngstur 6 barna
Bjarna Jónssonar, fynverandi
verkstjóra í Hamri, og Ragnhildar
Einarsdóttur. Hann var alinn upp í
Hamarshúsinu við Tryggvagötu,
þaðan sem hægt var að fylgjast
með skipaferðum og annríki at-
hafnalífsins við sjávarsíðuna.
Nonni vann mikið til sjós en að-
allega á farskipum bæði innan-
lands og milli landa. Hann var sér-
lega handlaginn við alla hluti, þó
sérstaklega við allt sem sneri að
rafmagni og vélum. Hann mennt-
aði sig í rafmagnsfræðum erlendis
fyrr á áram. Seinustu ár starfsævi
sinnar starfaði hann sem starfs-
leiðbeinandi í Örva.
Þegar heimsstyi-jöldin síðari
skall á fluttu foreldrar Jóns í Kópa-
voginn þar sem þau höfðu komið
sér upp sumarhúsi við Hlíðarveg-
inn. Dvölin við sjávarsíðuna varð
ekki eins friðsæl og áður eftir að
landið var hernumið. Því fluttu þau
með börnin í húsið sitt í Kópavogi.
Þetta hús kölluðu þau Dvöl og
eyddu þar seinni hluta ævi sinnar.
Þegar Nonni hitti seinni konu
sína, Sólveigu Maríusdóttur, hafði
hann þegar eignast fjögur börn,
Matthildi f. 1946, búsetta í Amer-
íku, Bjarna f. 1946, búsettan í
Kópavogi, Einar Gunnar f. 1950,
dáinn 1993 og Guðnýju Ólöfu f.
1953, búsetta á Húsavík. Sólveig
reyndist bömum Jóns ávallt vel og
hafa nokkur þeirra búið tímabund-
ið á heimili þeirra.
Nonni og Veiga stofnuðu sitt
fyrsta heimili við Skólavörðustíg-
inn, en fljótlega fluttu þau í Kópa-
voginn í nágrenni foreldra hans.
Öll systkini Nonna komu sér upp
heimili þar í grenndinni þannig að
mikill samgangur hefur verið á
milli systkinanna og síðan barna
þeirra og hafði Nonni mikla unun
af því að fylgjast með systkina-
börnum sínum vaxa úr grasi og var
alltaf mjög áhugasamur um hagi
okkar og mikill vinur.
Nonni fylgdist vel með öllum
framkvæmdum hjá okkur
frændsystkinunum. Ég minnist
þess þegar ég var að mála húsið
mitt sl. sumar að Nonni renndi
nokkrum sinnum við til að sjá
hvernig gengi og hvernig liturinn
kæmi út. Þannig var Nonni, alltaf
svo notalegur. Hlýhugur og hjálp-
semi hans í garð systkina sinna
var einstök. Ef eitthvert þeirra
þurfti aðstoð var Nonni kominn,
það þurfti ekki að kalla eftir að-
stoðinni, hann kom ávallt óbeðinn.
Sérstök stoð og vinur var hann
systram sínum, eftir að þær urðu
ekkjur, svo fráfall hans verður
mikill missir í þeirra daglega lífi.
Nonni og Veiga áttu mörg sam-
eiginleg áhugamál, þau fóra saman
á skíði og ferðuðust mikið um
landið, enda bæði mikil náttúru-
börn. Þau fóra í veiðiferðir og tóku
mikið af ljósmyndum. Um matar-
gei’ðina sáu þau yfirleitt sameigin-
lega ásamt öðrum heimilisstörfum,
svo óhætt er að fullyrða að á
þeiraa heimili hafí ríkt jafnrétti.
Elsku Veiga, Bjarni, Ella, Gerð-
ur, Jóna og Sólborg og aðrir að-
standendur, þið eigið alla mína
samúð.
Minning um góðan frænda lifir.
Ingunn Hauksdóttir
góðgimi, hlýja. Henni var ekki tamt
málæði, en mælti viðhorf sín og
skoðanir í stuttu, hnitmiðuðu máli,
og skiljanlegu í lágværðinni. Hún
var jafnlynd, kímin og brosmild.
Vanda sem að höndum bar leysti
hún á sinn hógværa hátt. Ekkert
fjas um smámuni og eins þótt
vandamálin væru meiri í daglegri
lífsbaráttu. Ætíð var hún góður
gestgjafi og mikill veitandi. Tengda-
foreldrum sínum var hún kær
tengdadóttir, og mátu þau hana
mikils, að verðleikum.
Heimili hjónanna var í Mosfells-
sveit, lengst á Ekru, nálægt
Reykjalundi. Málfríður var fædd og
uppalin í Klömbur í Aðaldal, í all-
stórum systkinahópi. I Aðaldalinn
sótti hugur hennar og þangað fór
hún svo oft sem færi gafst. Kannski
var hugur hennar mótaður af þeim
staðháttum, sem vora átthagar
hennar. Laxá framundan bænum,
liðast hæg og lygn um víðan dalinn.
Sterk fjallsmynd handan Skjálf-
andaflóans með Kinnarfjöllum og
Víknafjöllum.
í Klömbur var farsælt bú og góð
afkoma og böm hjónanna komust öll
vel til manns, og voru samheldinn
hópur, og að því er ég veit best gæfu-
samt fólk. Málfríður var nett, grönn,
fríð kona og framkoma hógvær án
hiks eða áreynslu. Hún var víðlesin
og hafði yndi af góðum bókmenntum.
Meðan hún hafði heilsu til naut hún
þess að annast um böm og bama-
böm sín og var þeim styrk stoð.
Undanfarin 5 ár voru henni erfið
eftir líkamlegt áfall, sem olli ör-
kumli, sem hún átti erí'itt með að
sætta sig við og að þurfa að verða
þiggjandi hjálpar, þótt hún byggi
áfram á eigin heimili.
Andlegrí reisn hélt hún, þótt
veikindi veiktu lífslöngun smám
saman. Skömmu fyrir jól varð það
svo, að hún var hálfknúin til að
gangast undir mikla aðgerð á Land-
spítalanum. Fljótlega á eftir kom,
að nokki-u leyti, fyrirsjáanlegur
fylgikvilli, sem hefði þurft aðra
mikla skurðaðgcrð.
Þá þakkaði hún íyrir sig - taldi að
nóg væri að gert - vissi að hverju
stefndi, og með eðlislægri skapfestu
sinni tók hún því, sem hún vissi að
verða myndi.
Hún lést að morgni 3. janúar
1999, og skapari hennar tók hana
aftur til sín.
Hún átti miklu barnaláni að
fagna, þar sem eru Svanhildur og
Haraldur.
Magnúsi bróður, börnunum
Svanhildi og Haraldi, tengdabörn-
um, afkomendum, bræðram hennar
og öllu venslafólki sendi ég, Agnes
kona mín og börn okkar kveðjur og
vinaróskir á skilnaðarstund.
Við þökkum fyrir að hafa átt með
Málfríði samfylgd.
Gunnsteinn Gunnarsson.
Hún Malla hefur verið góð.
Leyfði mér að lesa símaskrárnar.
Gaf mér nammi og Sítrus og ég sat í
Laziboy stól. Takk fyrir góðar
stundir.
Andri Freyr.