Morgunblaðið - 03.04.1990, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. APRIL 1990
39
Guðný Guðbergs
dóttir — Minning
Fædd 30. mars 1922
Dáin 18. mars 1990
Ég vil í örfáum orðum minnast
tengdamóður minnar, Guðnýjar
Guðbergsdóttur sem lést sunnudag-
inn 18. mars sl. Fráfall hennar kom
sem reiðarslag yfir mig og fjöl-
skyldu mína, enginn hafði átt von
á því að hún yrði með svo sviplegum
hætti héðan kvödd, því léttleikinn
var mikill og lífsgleðin var svo ein-
stök, allt til hinstu stundar.
Ég kynntist Guðnýju fyrir rúm-
lega 20 árum þegar ég kom fyrst
í fjölskyiduna þar sem ég fann að
ég var strax velkomin. Árin liðu,
fjölskyldan stækkaði. Alltaf hafði
Guðný áhuga á hvernig gengi í
námi og íþróttum hjá strákunum,
enda mikil íþróttakona á yngri
árum.
Ég vil þakka Guðnýju fyrir allar
samverustundirnar um leið og ég
votta Óla B. samúð okkar.
Björg
í dag verður jarðsungin Guðný
Guðbergsdóttir, Marklandi 2,
Reykjavík. Guðný, eða Gugga eins
og ég kallaði hana, var ein af þess-
um persónum sem maður aldrei
gleymir. Brosið, hláturinn, viðmót-
ið, hin góða lund, allt eru þetta ein-
kenni sem auðvelt er að kalla fram
í hugann og minnast. Gugga var
afar þægileg kona að umgangast
og þekkja. Það skipti engu hvort
um var að ræða lítinn strák í heim-
sókn hjá frændfólki í Hafnarfirði
eða sorgarstund hjá syni og móður.
Gugga hafði þann léttleika, einfald-
lega þá persónutöfra til að bera,
sem gerði það að öllum leið vel í
návist hennar og þótti gott að
þiggja hjálp hennar.
Gugga lagði gjöi'va hönd á ýmis
störf um ævina. Núna síðustu árin
á göngudeild Landspítalans. Einum
af þeim stöðum þar sem heimsókn-
argestir eru stundum kvíðnir og
áhyggjufullir. Þeir eru æði margir
sem Gugga hefur hjálpað með hlýju
viðmóti. Það verður erfitt að fylla
það skarð þegar hún nú er horfin
frá okkur. Samstarfsfólk á Land-
spítalanum minnist með þakklæti
félaga sem það saknar sárt.
Gugga átti góða ævi, góðan eig-
inmann, góð börn og barnabörn.
Hún fékk líka góðan dauðdaga. Hún
var með hugann við skírn eins
barnabarnsins og á næsta andar-
taki horfin okkur. Þetta er sú
kveðjustund sem við öll óskum en
er erfið fyrir þá sem eftir verða.
Við sendum þér, Óli, börnum og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Daddi og fjölskylda.
Frá sauniaklúbbnuni
Þegar verstu hret vetrarins voru
afstaðin og sólin búin að staðfesta
sín fyrirheit um að vorið góða væri
á næsta leiti, barst okkur sú sorgar-
fregn að hún Gugga væri dáin.
Staðreyndir fær enginn umflúið
en þeim er stundum erfitt að trúa.
Þennan sama morgun hafði hún
verið við skírn sonardóttur sinnar,
enginn vissi til þess að neitt amaði
að henni, ekki hafði hún Gugga
kvartað. Það var reyndar ekki til í
hennar lífsmunstri að kvarta. Henn-
ar munstur var samofið úr öðrum
þráðum.
Gleði og góðvild voru þau ein-
kenni sem mest voru áberandi í
skapgerð hennar sem við þekktum
svo vel eftir langa viðkynningu.
Alltaf var stutt í brosið, líka þegar
á móti blés og lítið þurfti til að fram-
kalla hláturinn.
Ég, sem þessar línur skrifa, er
svo heppin að hafa átt vináttu
Guðnýjar frá því báðar voru í
bernsku. Mér veitist því örðugt að
sætta mig við orðinn hlut. Sama
má segja um okkur allar vinkonurn-
ar sem haldið höfum hópinn í
klúbbnum okkar samfleytt í 43 ár.
far.íí m PtófbM*flWíSi„„„
Við vorum bjartsýnar og væntum
mikils af framtíðinni ungu konurnar
sem haustið 1947 mynduðum með
okkur þann félagsskap sem áður
er getið og enn er við lýði. Sú ver-
öld sem þá blasti við okkur hefur
nú tekið miklum breytingum. Ný
kynslóð hefur vaxið úr grasi með
ný viðhorf til flestra hluta. Það er
fátt sem staðist hefur þungan
straum tímans.
Saumaklúbburinn okkar er eitt
af þeim fyrirbærum sem virðist
nógu klassískt til þess að standa
af sér allt umrót. Fimmtudags-
kvöldin heima hjá okkur á víxl hafa
furðu litlum breytingum tekið í
tímans rás. Markmiðið er það sama
frá upphafi, að hittast, að halda
hópinn, rabba saman, sækja góð ráð
hvor til annarrar, gefa góð ráð, létta
sér lund. Fást við handavinnu hvort
heldur var flík á börn og barnabörn
eða þau fjöimörgu listaverk sem
nú skreyta híbýli en uppruna sinn
eiga í okkar góða félagsskap.
Það er bjart yfir minningunni um
vinkonur okkar tvær sem horfnar
eru úr hópnum, þær Áslaugu
Hraundal sem lést 1981 og Guðnýju
Guðbergsdóttur sem við nú kveðj-
um.
Báðar voru þessar konur þannig
gerðar að þær lögðu hug og hönd
í þau verk sem þær unnu án tillits
til launanna sem í boði vora. Mark-
mið þeirra var heill og hamingja
þeirra sem verkanna áttu að njóta.
Við þökkum þeim ævilanga vin-
áttu og tryggð. Blessuð sé minning
þeirra.
Eiginmanni Guðnýjar, Óla B.
Jónssyni, sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur svo og börnum
þeirra, tengdabörnum og ættingj-
um.
E.J.
Sunnudaginn 18. mars sl. varð
bráðkvödd á heimili sínu tengda-
móðir mín, Guðný Guðbergsdóttir,
tæplega 68 ára að aldri. Kallið kom
óvænt, svo hress og kát sem hún
venjulega var, leiddi hugann langt
frá því sem raunverulega var að
gerast þegar hringt var til okkar
hjóna og sagt að hún hefði fengið
aðsvif.
Skírnarathöfnin í barnamessu
þennan sunnudagsmorgun í Grens-
áskirkju þar sem yngsta barnabarn
hennar var skírt Guðbjörg María
var sérstök og ekki hvað síst þeirra
hluta vegna að Guðný voru barna-
börnin einkar kær, sem hún fékk
ríkulega endurgoldið. Hun náði vel
til barna og bræðrabörnum hennar
þótti hún einstök frænka. Já, við
töluðum um það að morgunstundin
hefði verið einstök, hispursleysi
barnanna og ákafi þeirra til þátt-
töku helgihaldsins veitti ánægju og
yl. Eftirmiðdagurinn var framund-
an í samfagnaði fjölskyldna og með
nýjum einstaklingi sem hafði hlotið
nöfn ömmuforeldra.
Guðný var fædd í Hafnarfirði 30.
mars 1922, elst fjögurra barna
þeirra sæmdarhjóna Maríu Guðna-
dóttur, f. á Hjalla í Ölfusi 28. mars
1896, d. 29. september 1973, og
Guðbergs G. Jóhannssonar sjó-
manns í Hafnarfirði, f. 18. ágúst
1893, d. 30. september 1976, sem
lengstan búskap sinn bjuggu á
Austurgötu 3 í Hafnarfirði. Þrír
yngri bræður Guðnýjar eru Guð-
björn, f. 19. mars 1923, húsasmið-
ur, Jóhann Rúnar, f. 26. mars 1930,
járnsmiður, og Guðmundur, f. 24.
ágúst 1937, lögregluþjónn, starfs- ■
maður Alþingis.
Æskuár Guðnýjar í Hafnarfirði
voru henni eftirminnileg og þótt
faðir hennar væri langfcímum saman
á hafi úti voru tengsl mikil og góð
við frændfólkið og með móður sinni
og móðursystrum, þeim Valgerði
og Þorbjörgu, voru samkomur
KFUK sóttar og þar var móttekið
gott veganesti á leið þess ókomna.
Og ekki brást móðurhlutverk sjó-
mannskonunnar sem langtímum
var ein heima, í báðum foreldrahlut-
lllIIIIIlmíUIClUIUH,,,!,,,
verkum svo mikil fjarvera og langt
úthald var algengt meðal íslenskra
sjómanna á þeim tímum.
Áður fyrr en nú er algengt, fóru
unglingar að leita sér starfa og svo
var um Guðnýju. Á unga aldri fór
hún að vinna við saltfiskbreiðslu,
enda fjölbreytileiki atvinnulífsins í
þá daga ekki mikill. Síðar til starfa
í verslun Óla H. a Strandgötunni
þar sem tengdaforeldrar mínir
kynntust 1945. Á þessum áram var
mikill áhugi fyrir íþróttum hjá unga
fólkinu og var Guðný meðal þeirra
sem stofnuðu íþróttafélagið Hauka
hvar hún spilaði með í handbolta
og vann til íslandsmeistaratitils.
Leiðir tengdaforeldra minna lágu
saman gegnum íþróttirnar og síðar
haldið til náms, hann í íþróttaskól-
ann að Laugaivatni, hún í hús-
mæðraskólann að Staðarfelli í Döl-
um.
20. júní 1946 giftist Guðný eftir-
lifandi manni sínum, Óla B. Jóns-
syni íþróttakennara, en þau stofn-
uðu þá heimili á Grandavegi 36,
Stóra-Skipholti. Áfram var hugur-
inn við íþróttir hjá Guðnýju og
studdi hún eiginmann sinn með
ráðum og dáð og þjálfari knatt-
spyrnuliða KR eyddi meginhluta
frístunda sinna til að efla KR. Oft
mátti sjá allar þvottasnúrur við
Stóra-Skipholt þaktar KR-búning-
um, hangandi tii þerris. Guðný hafði
tekið að sér þvottinn. Það kom mér
á óvart hve fjölskyldunni var það
mikið kappsmál og samhugurinn
þar að baki, að velgengni KR væri
sem mest.
Fjölskyldan stækkaði og börnin
urðu þijú. Hólmfríður María, f. 19.
september 1946, gift undirrituðum,
börn: Óii Björgvin, f. 14. ágúst
1964, Guðný María, f. 24. desem-
ber 1969, og Davíð Stefán, f. 18.
september 1975; Jón Már, f. 6.
október 1948, kvæntur Björgu Sig-
urðardóttur, börn: Sigurður Órn, f.
30. júlí 1973, og Óli Björgvin, f.
12. júní 1976; Jens Valur, f. 24.
október 1958, kvæntur Ólöfu Hjart-
ardóttur, börn: Hjördís Helga, f.
26. nóvember 1987, og Guðbjörg
María, f. 24. nóvember 1989.
Það er langt um liðið síðan leið
mín iá fyrst á Grandaveginn. Guðný
tók mér vel og þá árin liðu jókst
vináttan og gagnkvæmt traust.
Hún var ómetanleg aðstoðin og
uppörvunin sem Guðný veitti okkur
hjónum á fyrstu hjúskaparárunum.
í langri fjarveru minni frá heimili
vegna sjómennskunnar var gott til
þess að vita hve nánar mæðgurnar
voru og Guðný ávallt boðin og búin
ef til hennar var leitað.
í nokkur ár stóð Guðný að rekstri
vefnaðarvöruverslunar í Ásgarði
ásamt vinkonu sinni. Oft var þá
viðkoma hjá okkur þar sem við
bjuggum í Fossvoginum og þá oft
til að færa nýja vettlinga upp á litl-
ar hendur nöfnu sinnar sem þótti
eihstaklega vænt um ömmu sína.
Þeim fjölgaði barnabörnunum, oft-
ast voru frístundirnar notaðar til
að pijóna vettlinga eða peysur, eng-
um var gleymt. Mikil eftirvænting
fylgdi aðfangadagsmorgni því þá
kom amma Guðný í heimsókn, hún
gleymdi ekki afmælisdegi nöfnu
sinnar, mikil og ógleymanleg var
stundin, og þess er enn minnst.
Eftir að verslunarrekstri var
hætt starfaði Guðný hjá Álfafossi
hf. og síðustu ár í móttöku almennr-
ar göngudeildar Landspítalans.
* * * •■ ® ***«■* »fc CBKCBIBKXtX: KJSeftKl«r
Lokið er lífsgöngu einstakrar
konu sem lifði lífinu lifandi til hinstu
stundar, hún var mér og fjölskyldu
minni einkar kær.
Um leið og við þökkum Guðnýju
samverustundirnar og samfylgdina
biðjum við henni Guðs blessunar
og vottum Óla B. Jónssyni okkar
dýpstu samúð.
Guðmundur Hallvarðsson og
ijölskylda.
Það var um 1960, á fyrstu bú-
skaparárum okkar, að við settumst
að í einni þeirra stóru nýbygginga,
sem þá tóku að þrengja sér æ nær
hinni grónu byggð gamalla Vest-
urbæinga, þar sem mætast Fram-
nesvegur og Grandavegur. Börnin
voru ung og leituðu sér leikfélaga
í nágrenninu, en eins og oft vill
verða, tókust þá um leið kynni með
foreldrunum. Þannig var það sem
fundum okkar og þeirra góðu og
glaðværu hjóna Guðnýjar Guð-
bergsdóttur og Óla B. Jónssonar
bar fyrst saman.
Liðu svo nokkur ár í góðu ná-
býli. En þar kom, að leiðir skildu
um sinn er við fluttumst hvort í
sína áttina áttina og samfundir
stijá-
iuðust. Það var svo ekki fyrr en
meira en áratug síðar, að tilviljunin
hagaði því svo, að við urðum aftur
nágrannar, nú suður í Kópavogi.
Tókum við þá upp þráðinn að nýju
um ræktun vináttunnar.
Þau vora ófá skiptin á þessum
árum, sem gengið var á milli húsa
til glaðra funda. Einnig bar það
við, að þau Guðný og Óli slægjust
með í för út fyrir bæinn, jafnvel
þótt fyrirvari væri enginn. Þessir
góðu vinir okkar voru sannarlega
fólk, sem kunni að gleðjast á góðri
stundu. Óli hafði frá mörgu að segja
eftir viðburðaríkan feril sem
íþróttamaður og knattspyrnuþjálf-
ari. í tengslum við það starf hafði
hann farið víða og stundum þau
Guðný bæði, löngu áður en ferðalög
til útlanda urðu svo tíð sem nú er.
Upprifjun þess sem fyrir bar á þess-
um ferðum var yljuð góðlátlegri
kímni Óla og Guðný brá björtum
lit á frásögnina með sínum hvella
og smitandi hlátri. Allt fas hennar
og framganga minnti til hins síðasta
fremur á æsku en efri ár, svo ung-
leg sem hún var bæði í athöfn og
að útliti. Ekkert gat því verið fjær
huganum í návist hennar en dyr
dauðans.
Andlát Guðnýjar bar að með
óvæntum hætti sunnudaginn 18.
mars. Hún hafði um morguninn
verið við skírn yngsta barnabarns-
ins, en um miðjan dag hné hún nið-
ur örend á heimili sínu, án þess að
dauðinn gerði nokkur boð á undan
sér.
Þessi tíðindi voru okkur vinum
Guðnýjar bæði ótrúlegri og meira
harmsefni en orð fá lýst, og má þá
geta nærri, hvílíkt högg var hér
reitt þeim sem næstir standa. Við
hljótum að dást að því, hve vel Óli
og fjölskyldan öll hefur staðið af
sér þetta snögga áfall. Við þykj-
umst vita, að það sé Óla mikil hugg-
un, hve hinn hinsti dagur hafði
verið hugljúfur, þar til hin grimmu
örlög létu til sín taka. Það mun
hjálpa honum til að komast yflr hið
mikla álag sorgar og snöggra um-
skipta, ásamt því hve vinmargur
og félagslyndur hann er. Við send-
um honum og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur og minn-
umst Guðnýjar í þeim anda, sem
við vitum að hún sjálf hefði kosið,
að hver sem eftir stendur skuli
kappkosta að njóta hins góða og
skemmtilega sem lífið hefur að
bjóða. Megi hún hvíla í friði.
Margrét og Einar.
„Lifsgleði njóttu svo lengi kostur er.“
(S.T.)
Þau hjónin Guðný og Óli bróðir
minn voru í Grensáskirkju sunnu-
dagsmorguninn 18. mars sl. við
skírnarthöfn sonardóttur þeirra.
Hamingjusöm fjölskylda fór sam-
an heim þar sem Guðný bar á borð
síðustu máltíðina. Síðdegis skyldi
halda í skírnai’veisluna, en þá var
kallið komið.
Ég minnist þess þegar Óli bróðir
kom heim í Stóra-Skipholt með
kærastuna en hún var frá Hafnar-
firði. Ég kunni strax ágætlega við
þessa ungu stúlku, það geislaði af
henni gleði og lífsþróttur. Næsta
vetur var Guðný á húsmæðraskól-
anum á Staðarfelli í Dölum, en Óli
B. var í íþróttakennaraskólanum á -
Laugarvatni.
Guðný var fædd og uppalin í
Hafnarfirði, dóttir hjónanna Maríu
Guðnadóttur og Guðbergs Jóhanns-
sonar sjómanns. Hún átti þijá bræð-
ur: Guðbjörn búsettan í Þýskalandi,
hann átti þýska konu, sem nú er
látin. Jóhann Rúnar sem einnig er
ekkjumaður, hann átti Kristjönu
Sveinsdóttur og Guðmund kvæntan
Sveinbjörgu Karlsdóttur. Guðný og
Óli B. gengu í hjónaband þann 20.
júlí 1946. Þau hófu sinn búskap
heima í Stóra-Skipholti í Reykjavík,
og þar fæddust börnin þeirra, en
þau eru: Hólmfríður Maríu, hár-
greiðslumeistari, gift Guðmundi
Hallvarðssyni fonnanni Sjómann- jr~
afé-
lags Reykjavíkur. Jón Már,
símvirki, kvæntur Björgu Sigurðar-
dóttur, sölumanni, og Jens Valur
kvæntur Ólöfu Hjartardóttur,
bankastarfsmanni.
Barnabörnin eru sjö.
Ég dáðist að því hve fólkið henn-
ar Guðnýjar í Hafnarfirði var dug-
legt að heimsækja hana. Foreldrar
og bræður, móðursysturnar Þor-
björg og Valgerður og Jens maður
hennar. Það leyndi sér ekki þegar «
þessir góðu gestir voru þar í heim-
sókn þá hljómaði gleðin og hlátur-
inn um allt húsið.
Svo fluttumst við hjónin norður
í Eyjafjörð. Guðný og Óli tilkynntu
komu sína þangað theð börnin. Við
tókum á móti þeim á Vatpsskarð-
inu, eina fagra júnínótt árið 1950.
Það var hátíð í bæ þessa daga, sem
þau dvöldu hjá okkur á Hjalteyri.
Farið var í Vaglaskóg, Gróðrarstöð-
ina á Akureyri og inn í Eyjafjarðar-
botn. Það er gott að ylja sér við
þessar minningar nú þegar Guðný
er öll.
I stríðslok stofnuðu nokkrar vin-
stúlkur í Hafnarfirði. saumaklúbb,
sem starfar enn. Guðný er önnui\c_
þeirra í saumaklúbbnum, sem fellur
frá.
Þau Guðný og Óli B. hafa ferð-
ast óvenju mikið innanlands og ut-
an, þar k. meðal fjórtán sinnum til
Bandaríkjanna, og alla leið til
Hawaii. I öllum þessum ferðum var
komið við hjá vinkonum Guðnýjar,
sem búsettar eru erlendis.
Gyða Breiðfjörð æskuvinkona
Guðnýjar sem búsett er í Banda-
ríkjunum og Guðbjörn bróðir
Guðnýjar sem búsettur er í Þýska-
landi eru komin um langan veg til
að fylgja henni síðasta spölinn.
Við systkinin frá Stóra-Skipholti
og fjölskyldur okkar kveðjum
Guðnýju mágkonu með þakklæti í -
huga fyrir allar skemmtilegu sam-
verustundirnar og það hve vel hún
reyndigt foreldrum okkar.
Óla bróður, börnum þeirra,
bræðrum Guðnýjar og fjölskyldum
þeirra vottum við innilega samúð.
Blessuð sé minning Guðnýjar
Guðbergsdóttur.
Soffia Eygló Jónsdóttir frá
Stóra-Skipholti
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 681960
!?hexí KimiinimssmmunMmrsa aa a aa * a a 3 vrm n a m 9 a 3
sifla*»*3a»a»aa3f fxxsm