Morgunblaðið - 28.04.1988, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 28. APRÍL 1988
Ast er ...
að koma henni ætíð í
gott skap.
TM Reg. U.S. Pat. Off.—all rights reserved
© 1986 Los Angeles Times Syndicate
HÖGNI HREKKVÍSI
„HÖ6MI/.../MATUR1! '
aldurstakmarkið?
Eimumdali
og mörk
Kæri Velvakandi.
í dálkum þínum var nýlega að
fínna ritsmíð undir fyrirsögninni
„Um dogg og dal“ og eru tilefnin
tvö: Annars vegar tilskrif mitt frá
30. mars um ágæti þess að taka
upp mörk í staðinn fyrir krónur,
en gamall félagi minn, Gunnlaugur
Sveinsson, hafði áður lagt til að
breytt yrði úr krónu í dal (eða nor-
dal) — auk þess fylgir hugleiðing
Gunnlaugs um skýringu á hugtak-
inu dogg í íslenskri tungu. Fyrri
hugleiðingin snerti mig beint, en
fróðleiknum um dogg er beint til
konu nokkurrar sem þekkt er undir
nafninu Hulda Runólfsdóttir. Ég tel
eðlilegt og rétt að svara Gunnlaugi
en læt mál Huldu afskipt, enda mér
óviðkomandi sú deila, og vil ég á
engan hátt vera bendlaður við hana,
og skil satt að segja ekki af hverju
Gunnlaugur tengir þessi tvö
óskyldu mál saman.
í grein minni frá 30. mars segir
orðrétt: Mér finnst hugmynd Gunn-
laugs góðra gjalda verð, en vil
benda á að miklu nær væri að taka
upp mörk í staðinn fyrir dal og
krónu. Af þessu yrði mikill spamað-
ur því þá yrði hægt að kalla ellilíf-
eyrir „ellimörk" og ríkissjóð „mark-
leysu".
Gunnlaugur óttast að ef nafni
íslenska gjaldmiðilsins yrði breytt
úr krónum í mörk, eins og ég legg
til, gæti það ruglað bændur í ríminu,
því þeir skilji orðið fjármark (í fleir-
tölu Qármörk) sem ákveðinn út-
skurð sem gerður er á eyrunum á
fé landsmanna strax við fæðingu!
Ég vil benda Gunnlaugi á að
íslenskir bændur eru ekki eins skini
skroppnir og hann heldur og alls
engjr sauðir. Miklu nær væri að
óttast, ef tekinn yrði upp dalur, að
menn misskildu „nú harðnar á daln-
um“ og hvað ættu íbúar Dalasýslu
að hugsa, bæri að líta á þá sem
fésýslu eða dalasýslumenn og
braskara upp til hópa?
Ég skal þó viðurkenna að mér
finnst hugmynd Gunnlaugs ekki
með öllu ónothæf, sérstaklega ef
Kæri Velvakandi.
Mig langar að beiná orðum
mínum til eigenda skemmtistaða
Reykj avíkurborgar.
Úti á landi tíðkast þessi svoköll-
uðu sveitaböll, ég veit ekki betur
en þau séu vel sótt, þó mörg séu
stundum á sama kvöldinu á svipuð-
um slóðum og oftast lélegar hljóm-
sveitir. Á þessum böllum eru oftast
16 ára og eldri. Hvers vegna ganga
aldrei svona böll í Reykjavík? Jú,
þannig er mál með vexti að reykví-
skir skemmtistaðaeigendur hugsa
ekki um annað en sjálfan sig og
peninga. Allstaðar á skemmtistöð-
um Reykjavíkur er 20 ára aldurs-
nordal er ekki eina hugtakið sem
kemur til greina, heldur er snædal
miklu meira viðeigandi hér á norð-
lægum slóðum. Eg tel að það sé
rangt hjá Gunnlaugi að þær hug-
myndir eigi ekki hljómgrunn í
Seðlabankanum.
Megin kostur við hina nýju seðla
hvort sem þeir heita mörk eða dalir
er að hafa þá úr taui eða líni og
láta hreinsa þá kemískt ef þeir
óhreinkuðust í meðferð. Við það
yrði mikill spamaður því þá væri
hægt að breyta Seðlabankanum úr
préntsmiðju í efnalaug. Hefði þá
loks verið fundin réttlæting fyrir
tilveru bankans nú á tímum plast-
peninga og greiðslukorta.
Ottó Lindenbrock
takmark og þar af leiðandi vínveit-
ingaleyfi. Er ekki hægt að veita
okkur þá ánægju sem yngri erum
að komast út að skemmta okkur
þó ekki væri nema einu sinni í
mánuði (án þess að þurfa að svindla
okkur inn). Væri ekki meira vit í
því að styðja almenning í að minnka
neyslu áfengis og læra að skemmta
sér án áfengis, í staðinn fyrir að
ýta undir neysluna með því að selja
þeim áfengi á stöðunum.
Það minnsta sem þið getið boðið
okkur er eitt ball í mánuði, þið
getið nú ekki tapað svo mikið á því.
S.A.
Hvað varð
um alla
peningana?
Kæri Velvakandi.
Fyrir nokkrum mánuðum átti SÍS
svo mikip af peningum að þeir vildu
kaupa Útvegsbankann. Þá kom í
ljós að fískiðnaðurinn átti líka
hrúgu af peningum og bauð á móti
SÍS í bankann. Hvað varð allt í einu
um allt þetta fé fyrst þessir aðilar
þykjast vera á hausnum núna og
heimta gengisfellingu?
M.G.
Víkverji skrifar
Nú á dögunum kom það fram,
að ábyrgð Pósts og síma er
minni en engin, þegar skeytasend-
ingar, sem menn hafa greitt fullt
verð fyrir, bregðast og viðtakandi
fær ekki skeyti. Þetta kom berleg-
ast fram, þegar Verzlunarmannafé-
lagið á Suðumesjum boðaði verk-
fa.ll, sendi fímm skeyti til viðsemj-
enda sinna og eitt þeirra kom aldr-
ei fram, hefur líklegast hafnað í
ruslakörfu símstöðvarinnar.
Þetta atvik rifjar upp annað, sem
getið var hér í dálkum Víkveija
fyrir allnokkru. Morgunblaðið sendi
ábyrgðarbréf til Bretlands, sem
týndist. í bréfinu var strikuð ávísun
fyrir allhárri upphæð. Bréfíð fékkst
bætt, greiddar voru tæplega eitt
þúsund krónur í skaðabætur frá
Pósti og síma, en sú upphæð var
þó aðeins lítið brot af þeirri upp-
hæð, sem var í bréfinu.
Þegar þetta mál kom upp fór
Víkveiji að rekast í þessu máli og
spyijast fyrir um hvers konar fyrir-
bæri „ábyrgðarpóstur" væri og kom
þá í ljós að „ábyrgð" er hið mesta
rangnefni á þennan póst. Aðeins
er um að ræða skráðan póst, en
ekki ábyrgðarpóst.
Þessi tvö tilvik bera því vitni að
ábyrgð þessa ríkisfyrirtækis er alls
engin og heiti þeirra sendinga sem
það tekur að sér að annast gerir
lítið annað en að villa um fyrir fólki
eins og nafnið „ábyrgðarpóstur"
sannar.
Ef um væri að ræða einkaaðila,
sem rangnefndi svo heiti þeirrar
þjónustu, sem það býður, er víst
að Verðlagsstofnun myndi taka fyr-
irtækið á beinið og gera athuga-
semdir. Hvers vegna er það ekki
gert þegar um ríkisfyrirtæki er að
ræða? Abyrgð Pósts og síma virðist
ekki vera til.
XXX
Vegfarendur hafa illilega orðið
þess áskynja að í hinum nýju
umferðarlögum er atriði, þar sem
breyting er til vanza frá því sem
áður var. Samkvæmt gömlu um-
ferðarlögunum voru bifreiðaeigend-
ur skyldaðir til þess að hafa svokall-
aðar aurhlífar fyrir aftan afturhjól
bifreiða sinna, til þess að aurinn
slettist síður upp á framrúður
þeirra, sem aka fyrir aftan þá. í
nýju lögunum er ekkert ákvæði um
slíkar hlífar og nú þegar eru komn-
ar á götuna bifreiðar, sem þessar
hlífar vantar á. Niðurstaðan er sú,
að sé ekið fyrir aftan þessar bifreið-,
ar sjá menn varla út úr augum og
þegar þessum bifreiðum fjölgar, er
allt eins víst að annar hver bifreiða-
stjóri fari að aka blindandi um göt-
ur og gatnamót. Ef þessar aurhlífar
voru nauðsynlegar samkvæmt
gömlu lögunum, hvað hefiir þá gert
þær ónauðsynlegar nú?
XXX
Fyrsta hljóðsvarpsstöðin hefur
nú lagt upp laupana, hefur lok-
að og fer ekki í loftið aftur, að því
er aðstandendur hennar hafa sagt
í fjölmiðlum. Og auðvitað var þetta
sú stöð, sem ein útvarpaði góðri,
sígildri tónlist og forðaðist málæði
og raus þula, sem sagt eina stöðin
sem hlustandi var á. Eftir standa
stöðvar með hávaðatónlist og töluðu
rugli, allar meira eða minna eins,
svo nú er það aðeins „gamla Guf-
an“ sem situr ein að sígildri tónlist.
Gallinn á henni er hins vegar alls
konar talað mál — engin hrein tón-
listarstöð stendur eftir. Víkveija
segir svo hugur um að fjölmargir
eigi eftir að sakna Ljósvakans,
merkilegrar tilraunar í útvarps-
rekstri, sem því miður mistókst. Það
segir sína sögu um tónlistarsmekk
þjóðarinnar.