Bókasafnið - 01.04.1992, Síða 57

.......
„Heiðbjört Gullregn. Þú þarft að hafa einhvern til að bjarga þér við og við. ‘
Ræningjahöfðinginn gaf ungfrúnni þýðingarmikið
augnaráð.
„Og nú verður þú að skrá þig sem lánþega," sagði
ungfrú Heiðbjört glaðlega. „Þú verður að farameð bækur
til aumingja ræningjanna."
„Ef ég fæ mitt eigið bókasafnskírteini get ég kannski
fengið þig að láni,“ sagði Ræningjahöfðinginn með ræn-
ingjalegri framhleypni. Ungfrú Heiðbjört skipti um um-
ræðuefni í flýti en hún roðnaði dálítið.
Hún sendi Ræningjahöfðingjann með nokkrar bráð-
skemmtilegar sögur.
Hann var nýfarinn þegar lögregluþjónninn kom aftur.
„Jæja,“ sagði hann og dró upp skírteinið. „Nú ætla ég
að fá lánaðan Ræningjann, ef ég má.“
Hann var svo fullur af eftirvæntingu að það virtist synd
að þurfa að valda honum vonbrigðum. Ungfrú Heiðbjört
leit yfir í B-hillurnar.
„Æ,“ sagði hún. „Ég er hrædd um að einhver annar sé
búinn að fá hann að láni. Þér hefðuð getað lagt inn pönt-
un.“
Lögregluþjónninn horfði fast á hilluna. Þá starði hann á
ungfrú Heiðbjört. „Má ég þá leggja inn pöntun?“ spurði
hann eftir augnabliks umhugsun.
„Vissulega,“ sagði ungfrú Heiðbjört, „en ég verð að
vara yður við að það getur orðið löng bið eftir honum.
Það kann að vera langur biðlisti."
Eftir þetta laumaðist Ræningjahöfðinginn reglulega í
bókasafnið og skipti um bækur. Þetta var hættuspil en
honum fannst það vera þess virði.
Eftir því sem ræningjarnir lásu meira óx viska þeirra og
menntun þar til þetta var orðinn vitrasti og menningarleg-
asti ræningjaflokkur sem nokkur hefði getað hugsað sér.
En hvað viðvék ungfrú Heiðbjörtu þá var það ekkert
vafamál að hún aðstoðaði og var í vitorði með ræningjum,
sem er ekki mjög gott afspurnar fyrir bókavörð, en hún
hafði sínar ástæður.
En svo gerðist það að hræðilegur jarðskjálfti reið yfir.
Reykháfar hrundu um allan bæ. Allar byggingarnar hrist-
ust og skulfu. Úti í skógi stóðu ræningjarnir steini lostnir
og sáu hvernig trén svignuðu og könglarnir hrundu yfir þá
eins og haglél. Loks nam jörðin staðar. Ræningjahöfðing-
inn fölnaði.
„Bókasafnið!" hrópaði hann. „Hvað hefur orðið urn
ungfrú Heiðbjörtu og bækurnar?“
Annar hver ræningi fölnaði líka. Maður getur ekki
ímyndað sér svo marga náföla ræningja í einum og sama
hópnum.
„Fljótir nú!“ hrópuðu þeir. „Til bjargar! Áfram nú!
Bjargið ungfrú Heiðbjörtu. Bjargið bókunum!“
Þeir hlupu út úr skóginum og niður aðalgötuna hróp-
andi og kallandi.
Lögregluþjónninn sá þá en þegar hann heyrði heróp
þeirra ákvað hann að hjálpa þeim fyrst og taka þá fasta á
eftir.
„Bjargið ungfrú Heiðbjörtu!" kallaði hann. „Bjargið
bókunum.“
En þvílík sjón að sjá bókasafnið! Myndir höfðu fallið af
veggjunum og blómin lágu á hliðinni. Kassar með stimpl-
um höfðu hvolfst við og stimplarnir voru út um allt gólf.
Bækur höfðu hrunið úr hillum eins og haustlauf af trjá-
greinum og lágu á gólfinu í hjálparvana hrúgum.
En hvergi sást ungfrú Heiðbjört.
Þegar jarðskjálftinn reið yfir hafði ungfrúin í raun verið
að raða bókum í gömlu geymslunni — þar sem geymdar
voru allar gömlu, lösnu bækurnar. Eldgamlar alfræði-
skruddur höfðu fallið yfir hana. Þegar jarðskjálftinn var
57