Bókasafnið - 01.04.1992, Qupperneq 56

björt, „þá byrjum við á Búkollu og fikrum okkur svo
áfram.“
Aldrei í lífinu höfðu ræningjarnir hlustað á sögu. Þrátt
fyrir mislingana hlustuðu þeir af athygli og báðu loks um
meira. Ræningjahöfðinginn hlustaði líka þótt ungfrúin
hefði lagt fyrir hann það verkefni að sjóða kjötsúpu handa
sjúklingunum.
„Segðu okkur meira af karlssyni!" nauðuðu ræningj-
arnir þótt sjúkir væru. „Lestu fyrir okkur um Lísu í
Undralandi.“
Sagan um Hróa hött gerði þá dálítið órólega. Hann var
ræningi eins og þeir en fullur af göfugum hugsunum eins
og þá að gefa fátækum. Þessir ræningjar höfðu ekki haft í
hyggju að gefa fátækum neitt. Þeir ætluðu sér bara að búa
að sínu.
Eftir nokkra daga fóru útbrotin að minnka og ræningj-
arnir urðu hungraðir. Ungfrú Heiðbjört leit í Handbók
um heimahjúkrun og fann þar alls kyns mataruppskriftir
sem hentuðu vel fyrir sjúklinga á batavegi. Hún skrifaði
þær upp fyrir Ræningjahöfðingjann. Hann var búinn að
gefast upp á því að heimta lausnargjald fyrir ungfrúna en
var hins vegar staðráðinn í því að taka Handbókina sem
’gísl’ en ungfrúin vildi ekki láta hana af hendi.
„Þessi bók kemur mörgum að gagni sem koma á bóka-
safnið,“ sagði hún. „En ef þú vilt fletta upp í henni máttu
alltaf koma á bókasafnið og kíkja í hana.“
Stuttu seinna höfðu ræningjarnir náð sér og ungfrú
Heiðbjört fór aftur í bókasafnið með lyklana. Svo virtist
sem ræningjarnir tilheyrðu nú fortíðinni. Handbók um
heimahjúkrun var komin á sinn stað á hillu í safninu.
Bókasafnið var nú opið á ný og fólkið flykktist inn hungr-
að í bækur sem það hafði engar fengið á meðan ungfrúin
hafði verið í haldi hjá ræningjunum.
Um það bil þrem vikum eftir þessa afdrifaríku atburði
urðu enn á ný vandræði út af ræningjunum!
Einn góðan veðurdag braust enginn annar en Ræn-
ingjahöfðinginn inn í bókasafnið og það um hábjartan
daginn.
„Bjargaðu mér!“ hrópaði hann. „Lögreglan er á hælun-
um á mér.“
Ungfrú Heiðbjört leit á hann kuldalega.
„Hvað heitirþú fullu nafni?“ spurði hún. „Fljótur nú!“
Ræningjahöfðinginn hrökk til baka og hryllingssvipur-
inn skein í gegnum flókið svart skeggið.
„Nei, nei!“ hrópaði hann, „hvað sem er — bara ekki
þetta! “
„Fljótur nú,“ endurtók ungfrú Heiðbjört, „annars get
ég ekki hjálpað þér.“
Ræningjahöfðinginn hallaði sér yfir afgreiðsluborðið
og hvíslaði nafn sitt í eyrað á ungfrúnni... „Bjargmundur
Astbjartsson."
Ungfrú Heiðbjört gat ekki stillt sig um að brosa ofurlít-
ið. Þetta nafn passaði ekki beinlínis vel við úfið skeggið.
„Þeir kölluðu mig Boggu í skólanum,“ veinaði þessi
óhamingjusami ræningi. „Það er þetta nafn sem hefur
hrakið mig út á glæpabrautina. En feldu mig nú, elsku
besta ungfrú bókavörður. Annars verð ég tekinn fastur.“
Ungfrú Heiðbjört stimplaði hann með númeri rétt eins
og hann væri bók í bókasafninu og setti hann upp í hillu
með bókum sem voru eftir höfunda sem byrjuðu á B.
Hann var alveg á réttum stað í stafrófinu enda eru bóka-
verðir vanir að raða öllu upp í stafrófsröð.
Lögregluþjónninn sem hafði verið að elta Ræningja-
„Má ég ekki fá hann lánaðan?"
höfðingjann kom æðandi inn í bókasafnið. Hann var fljót-
ur að hlaupa en hafði rekist á lítinn strák á þríhjóli og það
hafði tafið fyrir honum.
„Ungfrú Heiðbjört," sagði lögregluþjónninn. „Ég hef
orðið þess heiðurs aðnjótandi að elta virðulegan Ræn-
ingjahöfðingja inn í bókasafnið yðar. Ég sé hann þarna í
bókahillunni í B-hillunum. Má ég ekki fá hann lánaðan?“
„Auðvitað," sagði ungfrú Heiðbjört vingjarnlega. „Þér
eruð auðvitað með bókasafnsskírteinið yðar?“
Lögregluþjónninn varð niðurlútur.
„Hamingjan sanna,“ sagði hann. „Nei ... ég er helst á
því að það sé heima sem bókmerki í eintakinu mínu af
Leidarvísi um handtöku r<sningja.“
Ungfrú Heiðbjört brosti vingjarnlega.
„Ég er hrædd um að þér getið ekki fengið neitt að láni
án þess að hafa bókasafnsskírteinið,“ sagði hún. „Þessi
Ræningjahöfðingi er eign bókasafnsins."
Lögregluþjónninn kinkaði kolli hæversklega. Hann
vissi að þetta var satt. Það var ekki hægt að fá neitt að láni
ef menn hafa ekki bókasafnskírteinið sitt meðferðis. Þetta
var föst regla hjá bókasafninu. „Ég skýst bara heim og næ í
það,“ sagði hann. „Ég bý hérna rétt hjá.“
„Gerið það,“ sagði ungfrúin jafn vingjarnlega. Lög-
regluþjónninn snerist á hæli og það glumdi í stígvélunum
þegar hann flýtti sér út úr bókasafninu.
Ungfrú Heiðbjört fór að B-hillunni og tók Ræningja-
höfðingjannniður. „Jæja, hvað ert þú að gera hér,“ sagði
hún byrst. En ræninginn lét ekki blekkjast - hún var
verulega glöð að sjá hann!
„Nú,“ svaraði hann. „Staðreyndin er sú, ungfrú Heið-
björt, að mennirnir mínir eru friðlausir. Allt frá því þú last
fyrir þá allar þessar sögur hafa þeir verið í fýlu á kvöldin.
Við vorum vanir að sitja kringum varðeldinn og syngja
rusta-söngva og segja hrottalega brandara en þeir hafa
ekkert gaman af því lengur. Þeir vilja heyra meira um
Bakkabræður, Ævintýraeyjuna og fleiri sögur um kónga
og kotunga. I dag kom ég og ætlaði að skrá mig í bóka-
safnið og fá lánaðar bækur handa þeim. Hvað á ég til
bragðs að taka? Ég þori ekki að koma bókalaus til baka en
lögregluþjónninn kemur aftur. Verður hann ekki reiður
við þig þegar hann sér að ég er horfinn?"
„Ég kann ráð við því,“ sagði ungfrúin og brosti með
sjálfri sér. „En hvert er númerið þitt? Gott. Þegar lög-
regluþjónninn kemur segi ég honum að einhver hafi kom-
ið og fengið þig að láni og það er alveg satt því ég er búin
að skrá þig á skírteinið mitt.“
56