Morgunblaðið - 27.08.1994, Blaðsíða 26

26 LAUGARDAGUR 27. ÁGÚST 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
.X
+ Ingibjörg Gunn-
laugsdóttir,
Neskinn 2,
Stykkishólmi, var
fædd á Bakka í
Víðidal í V-Húna-
vatnssýslu 7. júní
1922. Hún lést á
sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi að
kvöldi 16. ágústs
síðastliðins. Ingi-
björg var dóttir
hjónanna Onnu
Teitsdóttur hús-
móður og Gunn-
laugs Auðuns Jó-
hannessonar bónda á Bakka.
Ingibjörg var elst níu systkina
en eitt þeirra dó í frum-
bernsku. Eftirlifandi systkini
Ingibjargar eru Jóhanna, f.
1924, bóndi í Móbergi, Rauðas-
andi; Björn Teitur, f. 1926, hús-
gagnasmiður, Reykjavík; Jó-
hannes, f. 1929, bensínaf-
greiðslumaður, Reykjavík; El-
isabet f. 1932, húsmóðir,
Reykjavík; Aðalheiður Rósa, f.
1934, starfsmaður á Keldum;
Egill f. 1936, dýralæknir,
Hvammstanga; og Ragnar, f.
1941, bóndi á Bakka. Ingibjörg
stundaði nám við Kennaraskóla
íslands frá 1940-1943. Hún var
kennari árin 1943-1950 í Vest-
mannaeyjum og Bakkafirði og
í Stykkishólmi frá 1946. Þann
27. mars 1948 giftist Ingibjörg
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Arna Helgasyni, f. 14. mars
1914, sýsluskrifara og síðar
stöðvarstjóra Pósts og síma í
Stykkishólmi. Foreldrar Árna
ÞAÐ kom mér ekki á óvart þegar
Halldór frændi minn tilkynnti mér
andlát móður sinnar. Hún hafði
lengi háð, þolinmóð og æðrulaus,
baráttu við sjúkdóminn illskeytta.
Inga var elst af okkur, níu systk-
inum á Bakka og fannst mér hún
alltaf vera sjálfkjörin foringi okkar
og deila fljótt ábyrgð með foreldr-
um okkar. Þegar við systkinin fór-
um að dreifast vítt og breitt, hafði
hún stöðugt samband við okkur
öll, með bréfum og símtölum og
tengdi okkur þannig saman. Fyrir
þetta erum við innilega þakklát og
finnst okkur nú skarð fyrir skildi.
Ung að árum ákvað Inga að
hafa frelsarann sem fararstjóra á
lífsleið sinni og þegar hún kynntist
og giftist honum Árna, fékk hún
góðan ferðafélaga. Þau Inga og
Arni voru sérlega gestrisin hjón,
þess nutum við Helga alltaf þegar
við heimsóttum þau með barnahóp-
inn.
Börnin þeirra öll eru lýsandi
dæmi um gott uppeldi og gott for-
dæmi foreldranna.
Lítið atvik frá bernskuárunum
er mér minnisstætt. Á næsta bæ
voru Vilborg Árna-
dóttir húsmóðir og
Helgi Þorláksson
verslunarmaður á
Eskifirði. Börn
Ingibjargar og
Árna eru fjögur:
Gunnlaugur Auð-
unn, f. 1. júlí 1950,
framkvæmdastjóri
í Stykkishólmi,
kvæntur Sigrúnu
Valtýsdóttur kenn-
ara og eiga þau tvö
börn; Árna Hólmar,
f. 1981 og Kristínu
Ingu, f. 1983. Sig-
rún á auk þess son, Valtý Frey,
f. 1972. Halldór, f. 18. mars
1953, skrifstofustjóri í fjár-
málaráðuneyti, kvæntur Onnu
Björgu Eyjólfsdóttur hjúkrun-
arfræðingi og eiga þau tvær
dætur; Ingibjörgu Jónu f. 1987
og Karenu Evu f. 1989. Helgi,
f. 9. ágúst 1955, skólastjóri
Rimaskóla i Reykjavík, kvænt-
ur Aðalbjörgu Jónasdóttur
meinatækni og BA í íslensku.
Börn þeirra eru Jón Árni, f.
1981, Jónas Örn, f. 1985 og Sig-
ríður Björg, f. 1992. Vilborg
Anna, f. 8. nóvember 1958,
sjúkraliði í Reykjavík, gift Jóni
Trausta Jónssyni húsasmiða-
meistara og eiga þau tvö börn;
Hákon Arnar, f. 1991, og Ingi-
björgu Hrönn, f. 1993. Ingi-
björg var húsmóðir eftir að hún
hætti kennslu en var póstaf-
greiðslumaður í Stykkishólmi
frá 1966-1985. Útför Ingi-
bjargar fer fram frá Stykkis-
hólmskirkju í dag.
ólst upp stúlka, einhveijum árum
eldri en Inga, en samt innan við
fermingaraldur. Hún var í heim-
sókn sem oftar. Inga var alltaf
ræðin, og nú berst það í tal þeirra
á milli að stúlkan kunni ekki faðir-
vorið. Þetta fannst Ingu algjörlega
óviðunandi, úr þessu þurfti hún að
bæta. Hófst nú kennslustund úti í
fjárhúsunum á Bakka. En þrátt
fyrir mikinn áhuga og þolinmæði
Ingu við fræðsluna, entist tíminn
ekki til viðunandi árangurs. Inga
tók þá til þess ráðs að hlaupa heim
í bæ til þess að sækja pappírsmiða
og blýantsstubb. Svo páraði hún
niður þessa bæn bænanna, sem
vegarnesti handa vinkonu sinni.
Þetta litla atvik finnst mér dæmi-
gert um hugsunarhátt Ingu, allt
hennar líf.
Á skilnaðarstundu þökkum við
Helga og börnin okkar alla um-
hyggjusemina í gegnum tíðina.
Árna, börnum og fjölskyldum
þeirra vottum við innilega samúð.
Björn.
Nú er elsku Ingibjörg amma far-
in til Guðs þar sem henni líður ör-
ugglega vel. Þó svo að við séum
ekki gömul höfum við fengið að
njóta svo mikils kærleika frá
ömmu. Þótt hún væri oft mikið
veik fylgdist hún alltaf vel með
ömmubörnunum sínum og varð svo
glöð þegar hún hitti þau. Við vorum
hjá afa og ömmu í Stykkishólmi á
jólunum og þá var nú gaman þegar
litlar hendur fengu að hjálpa til við
að taka upp alla pakkana og gleðj-
ast yfir innihaldinu. Við viljum
þakka Guði fyrir að hafa gefíð
okkur svona góða ömmu og geym-
um minninguna um hana alla tíð.
Lífs um braut mig leiðir Jesús,
Líknin hans og náð mér skín,
Gegnum lífið, gegnum dauðánn,
Guðs að stól, þar ljós ei dvín.
(Jón Jónsson.)
Kærar kveðjur til Ingibjargar
ömmu.
Hákon Arnar og
Ingibjörg Hrönn.
Eg man eftir því þegar ég var
lítill hvað það var alltaf gaman að
koma í Hólminn og hvað það var
góð tilfínning að sjá rauða húsið
blasa við þar sem amma beið með
opinn faðminn í móttökunefndinni.
Alltaf þegar við komum var amma
tilbúin með máltíð, heimabakað
flatbrauð og kökur eins og henni
var einni lagið. I Stykkishólmi hafði
ég alltaf nóg fyrir stafni og fékk
hrós hjá ömmu þegar ég var að
hjálpa henni við að rækta garðinn
eða baka eitthvað ljúffengt fyrir
okkur eða alla þá gesti sem amma
tók á móti.
Það sem einkenndi ömmu mína
var það hvað hún var alltaf róleg,
blíðleg, hlýleg, og brosmild og vildi
allt láta eftir mér. Hún skammaði
mann aldrei, gagnrýndi mann aldr-
ei og t.d. þegar maður var að spila
við hana, þá leyfði hún manni allt-
af að vinna og gaf sér mikinn tíma
með okkur bræðrunum og var í
stuttu máli eins og ömmur geta
bestar orðið.
Fyrir rúmlega tveimur árum
uppgötvaðist að amma var með
krabbamein í ristlinum. Fyrst þegar
maður frétti það þá hélt maður í
vonina að hún gæti læknast og
gerði sér ekki grein fyrir hvað þetta
var alvarlegt. Amma tók þessu
hetjulega og var tilbúin að takast
á við veikindin. Hún sagði það sjálf
að hún hefði þó fengið að lifa í 70
góð ár. Síðustu vikurnar hrakaði
heilsu hennar ört, en samt fann
maður alltaf þegar maður kom í
heimsókn, sömu góðu hlýju strau-
mana frá henni. Eg vil nota tæki-
færið og þakka öllum sem hugsuðu
um ömmu, sérstaklega systrunum
á spítalanum í Stykkishólmi, en
síðast en ekki síst Önnu frænku
minni fyrir frábæra ást og um-
hyggju sem hún sýndi ömmu síðan
hún veiktist. Ég veit að amma er
nú komin í höfn þar sem engir sjúk-
dómar finnast. Við bræðurnir mun-
um alltaf geyma ömmu í minning-
unni og ég er þakklátur Guði fyrir
allt sem hún gaf mér.
Jón Árni.
Elsku Ingibjörg, ég vil af alhug
þakka þér fyrir kærleiksríka vin-
áttu og elsku sem þú gafst mér
og fjölskyldu minni.
í blóiiiiislii'cylin^tiui
\ iö öll Ixkilirri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
síini 19090
Elsku Árni minn, Gunnlaugur,
Halldór, Helgi, Anna og íjölskyld-
ur. Góður Guð blessi ykkur og gefí
ykkur styrk í sorg ykkar og sökn-
uði.
Lilja Rósa Olafsdóttir,
Þorvaldur Benediktsson,
Hjördís Þorsteinsdóttir,
Sigríður Svafarsdóttir
og fjölskyldur.
Víðidalur — Breiðifjörður. Það
er ákveðið samræmi milli þessara
örnefna, ekki einungis í merkingu
heldur og í hljómi. Rímorðin kallast
á og yfir hvelfist óendanlegur him-
inn.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir átti
æskuvor sitt í Víðidal en starfsdag-
urinn heilladtjúgi var unninn við
Breiðaíjörð þar sem kvöld eru feg-
urri en á flestum stöðum öðrum.
Svo vildi til fyrir rúmum þrem
áratugum að ég kynntist vel ágæt-
um manni sem hafði ungur verið
kennari norður í Víðidal. Hann
minntist stundum á þann þátt ævi
sinnar. Eitt nafn nefndi hann þá
jafnan öðrum oftar, nafn Ingu frá
Bakka. Hún hafði verið slíkur fyrir-
myndarnemandi að aðrir hurfu í
skuggann þegar hennar var
minnst. Ég hef aldrei efast um að
ummæli kennarans gamla um Ingi-
björgu Gunnlaugsdóttur hafa verið
sönn. Greind hennar og dugnaður,
samviskusemi, ljúflyndi og hóg-
værð hljóta að hafa gert hana að
þeim fyrirmyndarnemanda sem
hvern góðan kennara dreymir um
að eiga að lærisveini.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir lauk
kennaranámi 1943. Örlögin höguðu
því svo að þrem árum síðar réðst
hún sem kennari til Stykkishólms.
Þar hafði Eskfirðingurinn Árni
Helgason átt heima um skeið og
gegndi starfi sýsluskrifara. Er ekki
að orðlengja það að með þeim Ingi-
björgu og Árna tókust góðar ástir
og gengu þau í hjónaband 1948.
Heimili þeirra stóð ætíð í Stykkis-
hólmi, smekklegt og fagurt en
umfram allt hlýlegt. Gat raunar
ekki annað orðið enda speglaði
andinn, sem þar ríkti, mannkosti
Ingibjargar. Hjónin voru gestrisin
með afbrigðum. Geysimargt fólk
hefur þegið af þeim þeina og öllum
verið tekið tveim höndum. Skipti
þá litlu hvort á ferð voru æðstu
menn þjóðarinnar eða vinafáir ein-
stæðingar. Ingibjörgu Gunnlaugs-
dóttur var sá sannleikur hugstæður
að sjálfur Kristur mætir okkur í
hinum minnsta bróður en verald-
legar vegtyllur eru aumasti hé-
gómi.
Sjálf var Ingibjörg Gunnlaugs-
dóttir háttprýðin og hlédrægnin
holdi klæddar. Fátt var fjær henni
en sú athyglissýki sem geisar nú
eins og faraldur í skjóli grunnhygg-
ins og framasjúks fjölmiðlafólks.
Og þó var eftir henni tekið. Ekki
vegna þess að hún tranaði sér fram
í sviðsljós í tíma og ótíma heldur
vegna hins að hvar sem hún fór
bar hún með sér heilindi og gæsku.
Hún var góð kona, gegnheil og
sönn.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir var
afar vel verki farin. Allt virtist leika
í höndum hennar. Hún vann án
þess að erfiða. Æðrulaus var hún
jafnan. Þó að í mörg horn væri að
líta haggaðist hún hvergi. Utan
heimilisstarfa vann hún af áhuga,
trúmennsku og dugnaði að kristin-
dóms- og bindindismálum. Styrkur
hennar fólst í þeirri rósemi og því
trausti sem um er ritað í helgri bók.
Mikil gæfa var það okkur hjón-
um að eignast þau Ingibjörgu og
Árna að vinum. Bæði voru þau
greind, skopvís og skemmtileg en
ólík á ýmsan hátt, hann fjörugur,
fijór og fljóthuga, hún íhugul,
kyrrlát og staðföst. Á _ siglingu
þeirra um tímans haf var Árni segl-
ið, sem knúði fleyið fram, en Ingi-
björg kjölfestan sem öllu hélt í réttu
horfí. Áldrei fór milli mála hver var
leiðarsteinninn sem eftir var stýrt.
Það var Kristur sjálfur, krossfestur
og upprisinn. Þess vegna var gleði
þeirra sönn, alúðin ósvikin, lifið
heilt. Það var einnig gman að fá
að fylgjast með börnum þeirra frá
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
HERDÍS HJÖRLEIFSDÓTTIR,
Hátúni 29,
Keflavík,
andaðist í Landspítalanum þann
25. ágúst sl.
Stefán Ólafsson,
Ellen Guðrún Stefánsdóttir, Birgir Rafn Jóhannesson,
Hjörleifur Stefánsson, Sigríður Ásdfs Guðmundsdóttir,
Stefán Stefánsson, Sigríður Sólveig Ólafsdóttir,
Arnar Thor Stefánsson
og barnabörn.
t
Bróðir okkar,
SKÚLI ÓLAFSSON THEÓDÓRS,
andaðist á Hrafnistu 25. ágúst.
Bergþór Ólafsson, Sigríður Siemsen.
INGŒJÖRG GUNNLA UGSDÓTTIR
fyrstu æviárum til dagsins í dag,
sjá hvernig gott uppeldi og fagurt
fordæmi bar ríkulegan ávöxt er þau
uxu úr grasi.
Þegar Ingibjörg Gunnlaugsdóttir
hverfur úr Víðidal og frá Breiða-
firði í ódáinslönd herra síns og
frelsara horfum við á eftir sönnum
vini sem aldrei brást. Þó að löngum
væri langt á milli okkar var eins
og böndin, sem tengdu, yrðu sterk-
ari með hvetju árinu sem leið. Gott
var að heyra í henni í síma, enn
betra þó að hitta hana að máli,
skemmtilega, skilningsríka og
milda. Þá voru fagnaðarfundir. Við
minnumst þeirra allra með heitri
þökk fyrir að hafa átt vináttu konu
sem komst nær því að vera vamm-
laus en flestir aðrir sem við höfum
kynnst.
Vini okkar, Árna Helgasyni, og
öðrum ástvinum vottum við inni-
lega samúð og biðjum þeim allrar
blessunar.
Blessuð veri minning Ingibjargar
Gunnlaugsdóttur.
Hvíli hún í friði.
Ólafur Haukur Árnason.
Látin er mikil öðlingskona, Ingi-
björg Gunnlaugsdóttir húsfreyja í
Stykkishólmi. Löngu og erfíðu
sjúkdómsstríði er lokið, stríði sem
Ingibjörg tók með einstöku æðru-
leysi og hugrekki.
Hún gekk ung í Kennaraskóla
íslands og útskrifaðist sem kennari
árið 1943. Síðan kenndi hún börn-
um og unglingum, fyrst í Vest-
mannaeyjum, en síðar á Bakkafírði
og í Stykkishólmi. Þeir sem þekkja
kennara þá sem komu frá Kennara-
skóla Islands á fyrra helmingi þess-
arar aldar vita hve margir þeirra
hafa innt af höndum mikil og heilla-
dijúg störf við fræðslu og uppeldi
æskulýðsins. Þessir kennarar unnu
af alúð og samviskusemi, oft við
hin erfiðustu skilyrði, án þess að
spyija um laun fyrir erfiði sitt;
störfuðu af gleði og ósérhlífni og
veittu nemendum sínum ómetan-
legan undirbúning fyrir frekara
nám síðar á lífsleiðinni. Ingibjörg
Gunnlaugsdóttir er ein þessara
kennara sem lagt hafa sinn dijúga
skerf til uppeldis æskulýðs þessarar
þjóðar.
Ingibjörg kynntist eftirlifandi
manni sínum einmitt er hún stund-
aði kennslustörf í Stykkishólmi.
Það vildi svo til að þangað hafði
einnig komið til atvinnu nokkrum
árum áður austan frá Eskifirði
ungur maður að nafni Árni Helga-
son. Fyrstu árin starfaði Árni sem
sýsluskrifari og var þá oft settur
sýslumaður í Snæfells- og Hnappa-
dalssýslu. Árið 1954 var hann ráð-
inn umdæmisstjóri pósts og síma í
Stykkishólmi og gegndi því starfí
um þriggja áratuga skeið uns hann
lét af því fyrir aldurs sakir. Árni
er jafnan hrókur alls fagnaðar og
þjóðkunnur maður fyrir blaðaskrif
sín og fréttapistla í Morgunblaðinu
og Ríkisútvarpinu.
Þau Ingibjörg og Árni felldu
hugi saman og gengu í hjónaband
árið 1948. Hafa þau síðan átt
heima í Stykkishólmi alla tíð. í sínu
nýja heimkynni eignuðust þau fljótt
marga vini. Árni er skjótur til orðs
og æðis og lætur sér ekkert óvið-
komandi sem verða má samferða:
fólki hans til hjálpar og heilla. í
því efni og mörgum öðrum voru
þau hjónin því harla vel samhuga.
Og gestrisni þeirra beggja hefur
líka verið einstök. Árna er umhug-
að að ræða mörg áhugamál við
vini sína og kunningja og gat hann
þá verið harla fljótur að bjóða
mönnum heim til sín fyrirvara-
laust. Hann þekkti sína góðu konu
sem tók sífellt við getunum af hinni
sömu höfðingslund og jafnaðar-
geði.
Ingibjörg vann síðar við af-
greiðslustörf í pósthúsinu í Stykkis-
hólmi og rækti þau störf af sömu
samviskusemi sem einkenndi alla
hennar framkomu. En aðal-vett-
vangur starfa hennar var þó á hinu
myndarlega heimili þeirra Árna í
Hólminum. Þar var hún óspör á
krafta sína við að veita gestum