Morgunblaðið - 27.08.1994, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 27.ÁGÚST1994 25
MINNINGAR
+ Ingunn Jóhanna
Tryggvadóttir
fæddist á Asgarði á
Þórshöfn 28. októ-
ber 1944. Hún lést
úr krabbameini 23.
ágúst síðastliðinn að
Dvalarheimilinu
Nausti á Þórshöfn.
Foreldrar hennar
eru Ingibjörg Hall-
dórsdóttir frá Sval-
barðsseli í Þistilfirði
og Tryggvi Ólason
Jónsson frá Læknis-
stöðum. Ingunn var
elst þriggja systra,
næst var Sigurveig, f. 6.12.
1945, þá Freyja f. 4.3. 1957.
Ingunn giftist Kristjáni Sigffús-
syni frá Raufarhöfn, og eignuð-
ust þau þrjú börn: Helenu f.
31.7. 1963, gift Sigurði Þórðar-
syni byggingarmeistara frá
Reykjavík og eiga þau þijú
börn, Kristján Inga f. 11.1.
1989, Gróu f. 30.8.1990 og Ing-
unni f. 27.6. 1993 og búa þau í
Reykjavík. Sigfús f. 11.10.1966,
í sambúð með Lilju Ólafsdóttur
frá Þórshöfn og eiga þau einn
son Tryggva Stein f. 16.3.1993.
Yngstur var Tryggvi f. 30.7.
1971 og dáinn 10.4. 1990. Ing-
unn bjó á Þórshöfn og starfaði
lengst hjá Hraðfrystistöð Þórs-
hafnar sem verkakona og sinnti
jafnframt trúnaðarstörfum hjá
Verkalýðsfélagi Þórshafnar.
Ingunn verður jarðsungin frá
Sauðaneskirkju í dag.
VIÐ - HÖFUM nú kvatt ástkæra
móður okkar hinstu kveðju. Enda
þótt aðdragandinn hafi verið langur
þá er maður aldrei undir það búinn
að missa svo náinn ástvin á þennan
skelfilega hátt.
Móðir okkar hafði háð baráttu
við illvígan sjúkdóm í nær þijú ár,
þegar kraftur hennar
var á þrotum og hún
gaf sig á vald Drottni
sínum. Setur mann þá
alveg hljóðan um sinn,
þegar svo krafmikil
kona sem hún var er
hrifin á brott um aldur
fram. En í raun var
þetta ekki fyrsta bar-
átta hennar við illvíg-
an sjúkdóm því þegar
hún veiktist, um ára-
mótin 1991-1992, var
aðeins liðið um eitt og
hálft ár frá því hún
hafði háð mikla bar-
áttu með ynsta syni sínum,
Tryggva, en það hafði tekið 10
mánuði frá því hans veikindi upp-
götvuðust, og orðið að lúta í lægra
haldi og sjá á bak honum yfir móð-
una miklu, svo ungum og lifsglöðum
dreng sem hann var, fram á síðustu
stundu. Trúði hún aldrei öðru en
hann myndi sigrast á sínum veik-
indum, sem hann var alltaf staðráð-
inn í að gera. Á hveiju sem gekk
þá kvartaði hann aldrei. Átti móðir
okkar mjög erfítt með að sætta sig
við þennan mikla missi, sem og við
systkinin. Þótti okkur sem stórt
skarð hefði verið höggvið í okkar
litlu fjölskyldu þannig að þegar
uppgötvast síðan mein, hjá móður
okkar svo stuttu síðar, þá fannst
okkur nóg um hversu mikið ætti
að leggja á hana og fjölskylduna.
En þrátt fyrir fyrri reynslu þá var
hún móðir okkar alveg ótrúlega
sterk og dugleg í sinni erfiðu bar-
áttu. Hún ætlaði sér að sigrast á
þessu hvernig sem allt færi, og var
hún staðráðin í að ná bata alveg
fram á síðustu stundu. Það þarf þó
ekki að tíunda þann dugnað og
kraft sem móðir okkar hafði þvi það
var ekki hennar háttur, svo lítillát
og hógvær sem hún var. Þeir sem
þekktu hana vissu að henni féll aldr-
ei verk úr hendi, svo iðjusöm og
vandvirk var hún að með einsdæm-
um má telja; Alveg fram á síðustu
vikur veikinda sinna sat hún og
saumaði út af mikilli natni og vand-
virkni og sjá má af þeim verkum
hve mjög henni var annt um að
allt væri sem nákvæmast og best
unnið.
Svo maður tali nú ekki um heim-
ili hennar sem var alltaf opið okkur
systkinunum eftir að við fórum. að
heiman og eignuðumst okkar eigin
heimili, þar voru allir hlutir í röð
og reglu og aldrei skorti neitt. Þar
gátum við komið og dvalið sjálf og
síðar með börnin okkar lítil og ver-
ið undir verndarvæng mömmu því
það var alltaf jafngott að koma
heim, og fá smá tilsögn með barna-
uppeldið og hvernig ætti að koma
reglu á börnin. Alltaf hafði amma
tíma til að „dedúa“ við litlu barna-
börnin sín þó hún væri kannski
dauðþreytt að koma úr vinnu, svo
ekki sé talað um að matbúa ein-
hveija dýrindis máltíð handa þeim,
eins og henni einni var lagið. Ekki
vantaði heldur að hún var tilbúin
til að aðstoða á allan hátt þegar á
þurfti að halda, t.d. að koma suður
til Reykjavíkur og taka við heimili
og barnabörnum þegar við skrupp-
um í smáfri út fyrir landsteinana.
Og ekki vantaði að þá voru allir
hlutir í röð og reglu þegar heim var
komið. Meira að segja í síðsta skipti,
sem ég þurfti að fara á fæðingar-
deildina, í júní í fyrra, þá var
mamma orðin töluvert veik, vildi
hún endilega koma og sjá um heim-
ilið á meðan.
Af mörgu er að taka og eflaust
margt sem maður vildi sagt hafa
og gleymir. Við munum ævinlega
vera þakklát og búa að því að hafa
fengið að kynnast svo yndislegri
konu, móður og ömmu. Stórt er
spurt en fátt um svör þegar gripið
er svona inn í líf okkar sem áttum
hana að. Viljum við trúa því að
þeim sem er kippt út í blóma lífsins
sé ætlað eitthvað annað og æðra
hlutverk á næsta tilverustigi. Og
er það huggun okkar gegn þessum
mikla harmi að elskulegur bróðir
okkar mun taka á móti móður okk-
ar opnum örmum við hið gullna hlið.
Til minningar um elskulega móð-
ur okkar, þú munt alltaf eiga sér-
stakan stað í hjörtum okkar.
Drottinn er minn hirðir, mig
mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann
mig hvflast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman
dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Helena Kristjándóttir,
Sigfús Kristjánsson
og fjölskyldur.
Á uppvaxtarárum sínum bjó
Inga, eins og hún var ætíð kölluð,
með foreldrum sínum á Læknisstöð-
um og Þórshöfn og bjó þar síðan
alla tíð. Eftir almenna skólagöngu
á Þórshöfn, fór Inga í Kvennaskól-
ann á Blönduósi. Arið 1962 stofn-
uðu Inga og Kristján heimili sitt á
Þórshöfn og giftust síðan árið 1966.
Inga vann oftast nær utan heimilis
og lengst af í frystihúsinu, ásamt
því að ala upp þijú börn og sinna
húsmóðurstörfunum. Kristján hefur
hins vegar stundað sjóinn lengst
af og verið á bátum gerðum út frá
Þórshöfn.
Ég kynntist Ingu árið 1974 er
ég varð kaupfélagsstjóri á Þórs-
höfn. Ein af okkar fyrstu kynnum
urðu er hún bankaði á skrifstofudyr
mínar og bað um vinnu fyrir systur
sína sem þá var í vinnu fyrir sunn-
an. Ekki datt mér í hug á þeirri
stundu að þessi sterkbyggða og
ákveðna kona ætti eftir að verða
mágkona mín tveimur árum síðar.
Inga var afskaplega dugleg til allra
verka og myndarleg húsmóðir.
Heimili þeirra hjóna ber vitni um
sérstaka snyrtimennsku og hrein-
leika þar sem allt er fágað og hreint.
Einu gilti þó að á fyrstu búskapar-
árum þeirra hjóna hafi verið búið í
mismunandi íbúðum og á stundum
við þröngan húsakost. Árið 1975
fluttu Inga og Kristján í sitt eigið
einbýlishús að Hálsvegi 5 og hafa
búið þar síðan.
Mikill samgangur var á milli
heimila okkar er við bjuggum fyrir
norðan, fyrst á Þórshöfn og síðan
á Kópaskeri. Til Ingu og Kristjáns
var gott að koma og sérstaklega
gott samband var milli þeirra systra
allra. Er við Freyja fluttum suður
urðu heimsóknirnar færri af skiljan-
legum ástæðum en oftar var talað
saman í síma.
Árið 1989 veiktist Tryggvi sonur
þeirra af hvítblæði og dró sá sjúk-
dómur hann til bana innan eins árs
frá þeim tíma er hann veiktist. Að
missa son sinn 19 ára gamlan, full-
an af krafti og lífsorku er vart
hægt að lýsa með einföldum orðum.
Sonarmissirinn og sú sorg sem því
fylgdi markaði djúp og nær ólækn-
andi sár í hjörtu Ingunnar og Krist-
jáns. Þessi sár voru engan veginn
gróin er annað áfallið reið yfir. Síðla
árs 1991 veiktist Inga og fáeinum
vikum síðar gekkst hún undir mikla
skurðaðgerð á höfði. Lengi vel var
ástæða til bjartsýni, en krabbinn
náði yfirhöndinni að lokum. Það er
erfitt að skilja hver sé tilgangur
„hins hæsta höfuðsmiðs himins og
jarðar“ að taka í burtu fólk í blóma
lífsins, fólk sem á eftir að lifa og
láta svo margt gott af sér leiða.
Og á hinn bóginn er einnig erfitt
að skilja hversu mikið er lagt á
herðar þeirra sem verða fyrir slíkum
missi. Én ég trúi að Guð almáttug-
ur ætli hveijum og einum sitt
ákveðna hiutverk á jörðinni og að
tilvist okkar hér sé einungis ferill
í enn frekari þróun á leið okkar til
frekari fullkomnunar.
Kristján minn, ég og fjölskylda
mín biðjum Guð almáttugan að
styðja þig og styrkja í sorg þinni
og börnum þínum, Helenu og Sig-
fúsi og fjölskyldum þeirra biðjum
við einnig Guðs blessunar.
Olafur Friðriksson.
INGUNN JÓHANNA
TR YGG VADÓTTIR
+ Magðalena Guð-
laugsdóttir var
fædd 6. september
1902 að Efri-
Brunná í Saur-
bæjarhreppi í Dala-
sýslu. Hún lést á
Hólmavík 22. ágúst
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaugur Guð-
mundsson, bóndi
þar og síðar á
Bakka og Kletti í
Geirdal, og kona
hans Sigurlína Guð-
mundsdóttir, bónda
og sjómanns á Drangsnesi.
Magðalena tók Ijósmæðrapróf
frá Ljósmæðraskóla íslands 27.
júní 1925. Hún var ljósmóðir í
Bæjarhreppsumdæmi 1925-
1929,1938, 1948-1952, Óspaks-
eyrar- og Fellsströnd, ásamt
annarri 1932-1940 og 1946-
1953 og Staðarhreppsumdæmi
í V.-Hún 1948-1950. 20. októ-
ber 1928 giftist hún Magnúsi
MÁGKONA mín, Magðalena Guð-
laugsdóttir, Magga á Þambárvöll-
um eins og hún var að jafnaði nefnd
meðal ættingja og vina, andaðist
22. þ.m. í hárri elli, nær 92ja ára
gömul.
Um nokkurra ára bil hafði hún
kennt sjúkleika, sem smátt og smátt
sigraði líkamsþróttinn, en ágætu
minni og andlegri heilsu hélt hún
til síðustu stundar. Helst hefði hún
viljað eiga síðustu stundirnar heima
á heimili sínu, sem var henni svo
kært, enda naut hún þar frábærrar
umönnunar eiginmanns síns og
búfræðingi og
bónda á Þambár-
völlum, f. 18. júní
1905, Krisljánssyni
bónda Helgasonar
og konu hans Ástu
M. Ólafsdóttur frá
Þórustöðum.
Magðalena og
Magnús eignuðust
þijú böm. Þau eru:
Erla, f. 14. janúar
1931, búsett __ á
Þambárvöllum, Ás-
geir, f. 18. júlí 1932,
bifreiðasljóri Ak-
ureyri, kvæntur
Sigr-íði Ólafsdóttur og eiga þau
þrjú börn, og Sigrún, f. 20.
okt. 1941, kaupfélagsstjóri á
Óspakseyri, gift Sveini Ey-
steinssyni, bónda á Þambárvöll-
um og eiga þau fjögur börn.
Útför Magðalenu verður gerð
frá Hómavíkurkirkju í dag.
Jarðsett verður í heimagrafreit
að Þambárvöllum.
Erlu dóttur þeirra, sem annaðist
móður sína af mikilli alúð og sá um
heimilið. En þegar ekki voru tök á
að veita henni þá hjúkrun heima,
sem hún þurfti, fór hún á Sjúkra-
húsið á Hólmavík og var þar síð-
ustu þijár vikurnar og andaðist þar.
Tíu ára að aldri kom Magga á
heimili foreldra minna eftir að hafa
misst móður sína og ólst þar upp.
Yngri bróðir hennar, Leó, kom um
svipað leyti til ömmu sinnar og
seinni manns hennar, Skúla Guð-
mundssonar, en hann var föður-
bróðir þeirra systkinanna. Þótt búin
væru talin tvö, var sem eitt heimili
væri og hver vann sem best hann
mátti að heill og velgengni þessa
litla samfélags. Þar áttu þau systk-
inin sín æsku- og unglingsár í hópi
annarra unglinga á svipuðu reki,
og jafnan var mannmargt og þröng-
býlt. Þurfti því hver að taka tillit
til annars. í sumar, þegar ég hitti
Möggu í síðasta sinn, spurði hún
mig: „Manstu eftir því að nokkurn
tíma væri ósætti á milli okkar
krakkanna, er leiddi til vandræða?"
Auðvitað minntist ég þess ekki, slíkt
þekktist ekki enda umgengnishætt-
ir fullorðna fólksins fyrirmyndin.
Skipulegt skólahald fyrir börn
og unglinga var ekki i sveitinni á
þessum tíma og byggðist fræðsla
þessara unglinga á því sem heimilin
gátu veitt, en auk þess voru fengn-
ir heimiliskennarar flesta vetur og
völdust til þess hinir ágætustu
menn.
Um tvítugsaldur fór Magðalena
til Sauðárkróks og var þar vetrar-
tíma að læra fatasaum. Varð það
henni hagnýt kunnátta á langri ævi
og marga flíkina saumaði hún og
handbragðið leyndi sér ekki.
Magðalena var mikil hannyrðakona
og bera margir fagrir munir því
vitni, heklaðir eða pijónaðir, sem
hún hefur gefið vinum og vanda-
mönnum. Frm á síðustu vikur sat
hún við pijón eða hekl þegar þraut-
ir linuðust.
Haustið 1924 hélt Magðalena til
Reykjavíkur og var þar við nám í
ljósmæðrafræði undir handleiðslu
Guðmundar Björnssonar, landlækn-
is, og ágætra ljósmæðra.
Að námi loknu réðst hún sem
ljósmóðir í Bæjarhreppsumdæmi og
gegndi því starfi um árabil, auk
þess bæði í Staðarhreppsumdæmi í
V-Húnavatnssýslu og Bitru- og
Fellshreppsumdæmi í Strandasýslu.
Magðalena var mjög fær ljós-
móðir og átti láni að fagna í starfi
sínu og vinsældum sængurkvenna,
MAGÐALENA
GUÐLA UGSDÓTTIR
sem margar bundust henni ævi-
langri vináttu. Henni var starfið
hugleikið og leyfi ég mér að vitna
í minnmgar hennar, er hún skrifar
í ritið íslenskar ljósmæður:
„Ljósmóðurstarfið er erfitt og
ábyrgðarmikið, en það er líka
dásamlegt að fínna, að verið er
að vinna gott verk og ósjaldan
að bjarga mannslífum. Þetta
starf getur ekki annað en hrært
við öllu því hlýjasta og besta í
hveiju konuhjarta."
Árið 1928 giftist Magðalena
Magnúsi bróður mínum og hófu þau
það ár búskap á Þambárvöllum á
móti foreldrum okkar. Bættist þá
við húsmóðurstarf á annasömu
heimili og mun þá oft hafa verið
erfitt að komast að heiman meðan
börnin voru ung, en hún naut þess
að tvíbýli var á jörðinni og öll sú
hjálp, sem unnt var að inna af hendi,
var fúslega veitt.
Gestrisin voru þau hjón, Magða-
lena og Magnús, og nutu maigir
þess, enda jörðin í þjóðbraut. Áttu
margir erindi við ljósmóðurina og
mann hennar, sem gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir sveit sína.
Reynt var hvers manns vandræði
að leysa.
En ljúfastar eru mér minningarn-
ar um Magðalenu sem eldri uppeld-
issystur er jafnan vék að mér góðu
og sendi mér oft falleg kort og gjaf-
ir þegar hún var fjarverandi við nám
eða störf á yngri árum. Og síðan
endurtók vináttan sig við börnin
mín og barnabörnin, sum dvöldu
þar sumarlangt og áttu þar góðu
atlæti að fagna. Og ánægjulegar
eru minningarnar um heimsóknir
okkar hjóna með alla fjölskylduna,
hversu hjartanlega var alltaf tekið
á móti okkur og ekkert til sparað
að við nytum heimsóknarinnar sem
best.
Fyrir þetta og allt elskulegt
þakka ég, þegar langri samfylgd
er lokið.
Bróður mínum og börnum hans
vottum við Sólveig og fjölskylda
okkar innilega samúð.
Ólafur H. Kristjánsson.
Látin _er hún Magga á Þambár-
völlum. Ég var svo lánsöm a_ð kynn-
ast Magðalenu sem barn. Ég fékk
að fara í sveitina nokkur sumur til
þeirra merkishjóna, Magðalenu Guð-
laugsdóttur og Magnúsar Kristjáns-
sonar á Þambárvöllum. Þar var gott
að vera. Innan um öll dýrin og þá
miklu heimilishlýju sem þar er. Eg
mun búa að dvöl minni hjá heimilis-
fólkinu, þeim Möggu, Magnúsi, Ás-
geiri, Erlu og Sigrúnu alla mína
ævi. Svo mikil var hlýjan, einlægnin,
tryggðin og myndarskapurinn í hvi-
vetna hjá þeim öllum. Þetta er eitt
besta vegarnesti sem lítill stelpu-
hnokki getur fengið með sér út í
framtíðina, lífsins ólgu sjó. Margar
ljúfar minningar á ég í hjarta mínu
um Möggu og hennar fjölskyldu.
Fagrar minningar sem ég mun alltaf
geyma. Ég vil að lokum þakka
Möggu hjartanlega fyrir allt sem hún
hefur gert fyrir mig og gefið mér í
gegnum lífíð. Ég votta eiginmanni
hennar, Magnúsi Kristjánssyni, svo
og börnum hennar og bamabömum
mína innilegustu samúð.
Guð geymi Magðalenu okkar um
alla eilífð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigríður Brynjúlfsdóttir.