Morgunblaðið - 02.03.1997, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 2. MARZ 1997 35

■4- Einar Malm-
' quist Einarsson,
Malli, var fæddur á
Kirkjubóli við Fá-
skrúðsfjörð 19. ág-
úst, 1897. Hann lést
á Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 23.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Einar Einars-
son frá Djúpavogi
og kona hans Guð-
björg Sigurðardótt-
ir frá Reyðarfirði.
Einar var annar í
röð þriggja systk-
ina, elst var Björg Karlína, en
yngstur var Friðrik, sem lést
af berklum, þá nemandi í
Menntaskólanum í Reykjavík.
Einnig átti hann fjögur fóstur-
systkini, Láru Jónsdóttur,
Kristínu Friðjónsdóttur, Hans
Frits Christiansen og Björgvin
Jóhannsson.
Einar kvæntist 1929 Maríu
Einarsdóttur, frá Akureyri, en
hún var dóttir Einars Gunnars-
sonar, kaupmanns og ræðis-
manns á Akureyri, sem ættaður
var frá Völlum í Þistilfirði, og
konu hans Marenar Vigfúsdótt-
ur, en hún var ættuð frá Vopna-
firði. Einar og María eignuðust
sex börn, en þau eru: 1) Guð-
björg, Kópavogi, f. 4.5. 1930,
starfsmaður Pósts og síma hf.,
gift Sveini Ólafssyni, starfs-
Einar Malmquist, Malli, eins og
við vinir hans kölluðum hann, er
dáinn, vantaði innan við sex mánuði
í hundrað árin. Við sem þekktum
hann höfðum lengi hlakkað til þess
að halda upp á 100 ára afmælið
með honum 19. ágúst næsta sumar.
Malli lauk prófi frá Verzlunar-
skóla íslands 1919 en hélt skömmu
síðar til Danmerkur og Þýzkalands
þar sem hann dvaldist við nám og
störf í Kaupmannahöfn og Leipzig
um þriggja ára skeið. Oft minntist
Malli þessa tímabils og var gaman
að heyra hann segja frá þessari dvöl,
sem hann greinilega naut í ríkum
mæli.
Þegar heim kom lá leiðin til Siglu-
fjarðar þar sem Malli dvaldi meira
og minna í fjöldamörg ár, fyrst sem
beykir, en síðar sem útgerðarmaður
og síldarsaltandi og á tímabili gerði
hann út sjö báta. Á þessum árum
átti hann tvö heimili, eitt á Akur-
eyri en annað á Siglufirði. Seinna
var Malli skrifstofustjóri hjá Neta-
verkstæði Óla Konráðssonar á Akur-
eyri en síðan starfaði hann í hartnær
þrjátíu ár hjá Útgerðarfélagi Akur-
eyringa, hf., eða þangað til hann
hætti störfum, þá 84 ára. Samfara
störfum sínum hjá ÚA vann hann
einnig mikið hjá sláturhúsi KEA. -
Malli var alla tíð við góða heilsu,
enda duglegur að viðhalda henni
með ýmiskonar líkamsæfingum og
ferðalögum m.a. með hópi aldraðra
á Akureyri þar sem hann var í góð-
um vinahópi.
íþróttaáhugi fylgdi Malla frá
blautu barnsbeini. íþróttafélagið Þór
er stofnað í foreldrahúsum hans og
var fyrsti formaður þess bróðir
Malla, Friðrik Einarsson, sem lést
ungur, og einnig var Malli formaður
Þórs í mörg ár. Hann lék knatt-
spyrnu í liði Þórs á yngri árum og
það lið vann m.a. silfurknöttinn
fræga, sem piýðir félagsheimili
Þórs. Malli fýlltist alltaf eldmóði
þegar Þórsarar voru í eldlínunni eins
og mamma hans Guðbjörg, sem
fylgdist náið með þeim fram á sinn
síðasta dag, en hún lést um 100 ára
gömul og hefur verið nefnd móðir
Þórs. Allt frá barnæsku var ég tíður
gestur á heimili Malla og Maju móð-
ursystur minnar á Strandgötu 45,
sem alltaf var kallað „Steinhúsið"
og það fór ekki fram hjá mér, hversu
atorkumikill Malli var, því að þótt
hann ynni alltaf langan vinnudag,
;ók hann samt mikinn þátt í heimilis-
störfunum með Maju. Á vetrum lagði
Pollinn oft á Akureyri og ég minnist
manni Flugleiða. 2)
Ása Maren, Atlanta
í Bandarílqunum,
f. 14.2. 1934, verzl-
unarstjóri, gift
John Stigaard,
tryggingastarfs-
manni. 3) Einar
Friðrik, Ákureyri,
f. 30.7. 1938, raf-
virkjameistari,
kvæntur Svandísi
Stefánsdóttur,
starfsmanni Pósts
og síma hf. 4) Kalla
Signý, Garðabæ, f.
6.6. 1943, forstöðu-
sjúkraþjálfari Sjúkrahúss
Reykjavíkur, gift Jóni Sigurðs-
syni, byggingameistara. 5)
Gunnar Guðlaugur, Akureyri,
f. 22.6. 1947, járnsmíðameist-
ari, kvæntur Onnu Soffíu Ás-
geirsdóttur, skrifstofumanni.
6) Úlfar, Akureyri, f. 31.5.
1949, trésmíðameistari, kvænt-
ur Árnýju Marinósdóttur,
starfsmanni Útgerðarfélags
Akureyringa hf. Auk barnanna
sex ólu þau hjónin upp son
Ásu, Gunnar Magnús Gunnars-
son, Akureyri, f. 2.11., 1952,
járnsmíðameistara, en hann er
kvæntur Jónu Arnórsdóttur,
sjúkraliða.
Útför Einars fer fram frá
Akureyrarkirkju á morgun
mánudaginn 3. mars, og hefst
athöfnin klukkan 16.
þess að þegar ég var nemandi í MA
og kom í heimsókn í Steinhúsið var
Malli gjarnan á skautum, þá um
sextugt, og var alveg ótrúlegt að
horfa á leikni þessa fullorðna manns.
Góð tónlist og söngur hreif ætíð
Malla og gjarnan greip hann í píanó-
ið eða munnhörpuna og spilaði eitt-
hvað í léttum dúr eftir eyranu. Ég
veit að ég er ekki einn um það að
hafa á góðri stund sungið með Malla:
„Det var paa Frederiksbjerg, det var
i maj“, en þegar Malli söng þetta,
vissi maður að hann var í essinu sínu.
Nú er Malli farinn. í minningunni
er hann fullur af lífskrafti og létt-
leika. Ég þakka honum samfylgdina
og kveð hann með þakklæti í huga.
Sveinn Gústavsson.
Nú er komið að því að við þurfum
að kveðja hann Malla afa. Þegar við
gerum það bærast sterkar tilfínning-
ar í bijósti okkar. Við vitum ekki
hver þeirra er sterkust en þær hafa
sótt á hug okkar undanfarna daga.
Fyrst kom „sjokkið" og sorgin, síðan
söknuðurinn, eftirsjáin og á eftir
fylgdu allar þær tregafullu tilfínn-
ingar sem nöfnum tjáir að nefna,
hver ofan í aðra. Að lokum sáum
við að við gátum ekki annað en
glaðst yfír því að hann þurfti ekki
að bíða lengur eftir hinu óumflýjan-
lega, því sem allir kviðu fyrir en
vissu að hlyti að gerast fyrr eða síð-
ar. Hann vissi það líka sjálfur en
sennilega var hann sá eini sem gat
skilið að sá kvíði var ástæðulaus.
Þó svo að þessar síðustu vikur
hafí eflaust verið honum erfiðar, orð-
inn bæði nánast blindur og heymar-
laus, þá bar hann sig ótrúlega vel.
Hann lumaði alltaf á nokkrum hressi-
legum sögum og vísum og blístraði
svo á eftir hjúkkunum þegar þær
áttu leið framhjá, honum og öðrum
til mikillar skemmtunar. Hann gladd-
ist alltaf þegar við og/eða aðrir vinir
og vandamenn hans komu í heimsókn
og þá sérstaklega þegar lítil börn
voru með í för. Þessi lífsgleði hans
var augljóslega enginn leikaraskapur
enda átti hún örugglega þátt í að
hann lifði góðu lífí í næstum 100 ár!
100 ár ... þetta er svo langur tími
að við bara skiljum það ekki. Þegar
við fæddumst var hann að verða átt-
ræður. Hann var gamall þegar við
fæddumst, hann var gamall á meðan
við slitum barnsskónum, hann var
ennþá gamall á meðan við kreistum
unglingabólur og þegar við vorum
orðin „fullorðin" þá var hann ennþá
bara gamall! Ekkert eldri, bara ennþá
gamall. Við þekkjum hann bara sem
gamlan mann og það gera náttúrlega
flestir aðrir líka eðli málsins sam-
kvæmt. Við vorum orðin svo vön að
hafa gamla manninn óbreyttan að
ósjálfrátt vorum við farin að gera ráð
fyrir að hann yrði alltaf eins og þar
af leiðandi alltaf hjá okkur. Svo bara
allt í einu vaknar maður upp af vær-
um blundi og þá er hann ekki lengur
til staðar, rótunum hefur verið kippt
undan ættartrénu og ekkert er eftir
nema tómarúmið, því ekkert eða eng-
inn getur komið í hans stað.
Á öllum þessum 100 árum afrek-
aði hann margt sem sennilega verður
að teljast mikilvægara en bara það
að lifa allan þennan tíma en við
treystum okkur ekki til að fara að
rekja það hér. Enda er ekki víst að
okkur entist aldur í það þrekvirki.
Þegar við förum að hugsa um allan
þann tíma sem hann hefur lifað og
allt það sem eflaust hefur á daga
hans drifíð þá einfaldlega stöndum
við á gati. Atburði sem hann upplifði
og tók jafnvel þátt í lærðum við um
í Islands- og/eða mannkynssögutím-
um í skólanum. Til dæmis var hann
unglingur þegar heimsstyijöldin fyrri
stóð yfir og upplifði hana m.a. þann-
ig að föður hans og föðurbróður gekk
illa að ljúka við smíði hússins við
Strandgötu 45 vegna vöruskorts.
Þetta er eitthvað sem við könnumst
við úr sögubókunum sem einangrun
íslands vegna heimsstyijaldarinnar
fýrri. Við þurftum engan sögu-atlas
eða álíka uppflettirit, því við höfðum
afa gamla, gangandi alfræðiorðabók
sem hafði upplifað öld styijalda,
tæknivæðingar og framfara. Þegar
ég (Frosti) skrifaði eitt sinn ritgerð
um Hitler þurfti ég ekki annað en
að spyija afa og hann mundi alveg
eftir þeim „unga manni“ og þuldi
síðan upp nánast heilu kaflana úr
mannkynssögubókinni.
Hvar sem hann kom var hann
hrókur alls fagnaðar og á það ekki
síður við um unglingapartíin á Lind-
arflötinni. Við þekkjum ekki marga
afa sem eru svona miklir „stuðbolt-
ar“ og jafnvinsælir í partíum! Það
var alltaf gaman þegar afi rölti fram
til að kíkja á stuðið. Þeir sem þekktu
hann ruku til, fögnuðu honum ák-
aft og buðu sæti, á meðan hinir sem
ekki höfðu hitt hann áður sátu
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem auðsýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegrar dóttur
minnar, stjúpdóttur, systur, unnustu,
sonar- og dótturdóttur,
EYRÚNAR BJARGAR
GUÐFINNSDÓTTUR,
Traðarstíg 2, Bolungarvik,
Krókahrauni 10,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við Hugrúnu
Ríkharðsdóttur, lækni, sr. Sigfinni Þorleifssyni og öðru starfsfólki
Sjúkrahúss Reykjavíkur fyrir einstaka umhyggju og umönnun.
Guðfinnur G. Þórðarson, Elísabet S. Þórðarson,
Andrés Pétur Guðfinnsson,
ívar Bergþór Guðfinnsson,
Þórður Gísli Guðfinnsson,
Tómas Halldórsson,
Ingibjörg Bjarnadóttir,
Leifur Steinarsson, Ingibjörg Brynjólfsdóttir.
EINAR MALMQUIST
EINARSSON
álengdar og horfðu á þennan gamla
mann með undrun. Ekki minnkaði
síðan undrunin þegar afi heimtaði
staup og að sjálfsögðu eitthvað í
það. Brá þá svo við að allir sem
vettiingi gátu valdið, já, eða flösku
lyft, ef út í það er farið, spruttu á
fætur til að gefa gamla manninum
sjúss, sem hann síðan hvolfdi í sig
og sagði: „Ahhhhhh!!!“ (Borið fram
að hætti afa Malla.) Síðan var
staupið náttúrlega rétt fram að
nýju enda ófært að halda á tómu
glasi. Þá voru allir orðnir forfallnir •
aðdáendur. Þegar hylli ungmenn-
anna hafði verið náð settist hann
stundum við píanóið, tók eitt eða
tvö lög, bauð svo góða nótt og fór
aftur í rúmið, glaður í bragði. Þá
fannst öllum hann alveg stórkost-
legur.
Margir dáðust að því hversu dug-
legur afí var að taka lýsi og vorum
við þar engin undantekning. Það var
hins vegar ekki fyrr en við vorum
orðin þó nokkuð stálpuð að við áttuð-
um okkur á að afí átti tvær lýsis-
flöskur. Eina með lýsi og hina með
hressandi vökva af öðrum toga.
Fyrir skemmstu flutti ég (Mjöll)
heim frá Kaupmannahöfn þar sem
ég bjó í tvö ár ásamt unnusta mín-
um, Ríkarði Hjálmarssyni. Það, að
við skyldum hafa valið þá borg fannst
honum afa alveg stórkostlegt enda
hafði hann sjálfur dvalið þar í nokk-
um tíma í kringum 1920!! Þegar
hann hélt upp á 99 ára afmælið sitt
síðastliðið sumar talaði hann mikið
um það að nú þyrfti hann að fara
að drífa sig í heimsókn til okkar.
Ekki minnkaði æsingurinn í honum
þegar ég sagði að Rikki (sem afi
kallaði sinn einkaþjón) væri orðinn
yfirþjónn á Restaurant Furusobad.
Ég bjóst nú ekki við að þetta nafn
myndi segja honum mikið en um leið
og ég sleppti orðinu þá ruku upp úr
honum heilu kvæðabálkamir um „den
dejlige, dejlige Furuso". Þangað ætl-
aði hann sko að koma aftur. Hann
komst bara ekki með mér strax því
að ég var að fara út aftur næsta dag
og hann gat nú ekki farið að yfír-
gefa allt fólkið sem var þarna hjá
honum að fagna afmælinu. Það var
því úr ráðið að hann kæmi bara
seinna!! Svona var afí. Við bjuggumst
nú ekkert við því að hann myndi dag
einn birtast á tröppunum hjá okkur
í „Köben“ en það hvað hann talaði
mikið um að koma þótti okkur óskap-
lega vænt um.
Þegar við sitjum hérna fyrir fram-
an tölvuskjáinn og hugsum um allar
sögurnar sem afí hefur sagt okkur
frá uppvaxtaráram sínum (jaka-
hlaupi á pollinum, sundi í Glerá, sjáv-
arháska um borð í Sterling, kríuveið-
ar o.s.frv. o.s.frv.) getum við ekki
annað en brosað. Við getum heldur
ekki annað en brosað þegar við hugs-
um til æskuára okkar þegar við bið-
um úti á flugvelli með öndina í háls-
inum eftir að afi kæmi frá Akureyri
til að búa hjá okkur í nokkrar vik-
ur. Hann vildi allt fyrir okkur gera
og notaði hvert tækifæri sem gafst
til að lauma að okkur sælgæti þegar
mamma sá ekki til. Að öllum öðrum
öfum ólöstuðum er varla hægt að
hugsa sér betri afa en einmitt hann
Malla. Þess vegna getum við ekki
annað en hryggst þegar við kveðjum
hann en af sömu ástæðu getum við
ekki annað en verið þakklát fyrir
að hafa átt hann að í öl! þessi ár
og að hann hafi fengið að fara áður
en hann glataði sínum sterkustu ein-
kennum: Gleðinni, kærleikanum og
reisninni.
Mjöll og Frosti.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir
okkar, tengdafaðir og afi,
GÍSLI ÁLFGEIRSSON,
Strandaseli 8,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Seljakirkju
þriðjudaginn 4. mars nk. kl. 15.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en
þeim sem vilja minnast hans, er bent
á Landssamband hjartasjúklinga.
Kristín Kristjánsdóttir,
Kristján Benedikt Gislason, Guðrtður Gestsdóttir,
Álfgeir Gíslason,
Ragnar Gislason, Valgerður T orf adóttir,
Sigfinnur Steinar Gíslason, Alda Búadóttir,
Ásdfs Gísladóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
stjúpfaðir og afi,
ÓALFUR HERSIR PÁLSSON
flugvélstjóri,
lést á heimili sínu í Los Altos, Kaliforníu,
miðvikudaginn 26. febrúar sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Dóra Hjartar,
Magnús Ólafsson,
Sigriður Ólafsdóttir,
Þórhildur Lilja Ólafsdóttir, Jón Pálmi Guðmundsson,
Ólafur Páll Ólafsson,
Gunnar Þór Eysteinsson, Heather Thordarsson,
Leifur Egill Eysteinsson,
Erla Hlín, Tinna, Sigurbergur og Ólöf Sunna.
+
Elskulegur faðir okkar og tengdafaðir,
ÞÓRÐUR ELLERT
GUÐBRANDSSON
fyrrum verkstjóri
hjá Olíuverslun íslands,
áðurtil heimilis
f Sporðagrunni 2,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
mánudaginn 3. mars kl. 13.30.
Magnea Katrfn Þórðardóttir, Bragi Ásbjörnsson,
Haraldur G. Þórðarson, Ragna Pálsdóttir,
Lína Guðlaug Þórðardóttir, Kjartan Guðjónsson,
Guðbrandur K. Þórðarson,
Guðmundur J. Þórðarson, Halldóra Sigurðardóttir,
Katrín Þórðardóttir Wallace, Robert Wallace
og fjölskyldur þeirra.