Morgunblaðið - 27.09.1974, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. SEPTEMBER 1974
31
Sigríður Sigurðar-
dóttir—Mmningarorð
Fædd 25. júlf 1896
Dáinn 31. ágúst 1974.
Þann 31. ágúst lést aú heimili
sínu frú Sigríður Sigurðardóttir,
Bjargi við Sundlaugaveg. Hún
fæddist 25. júlí 1896 á Hörgslandi
á Síðu. Foreldrar hennar voru
Sigríður Steingrímsdóttir og Sig-
urður Pétursson fyrrverandi
landpóstur og bóndi. Sigríður
Steingrímsdóttir var af Hlíðarætt
og Víkurætt, Sveini Pálssyni
lækni í Vfk, en Sigurður Péturs-
son var af Hörgslandsætt og ætt
síra Jóns Steingrímssonar.
Foreldrar Sigríðar fluttust frá
Hörgslandi að Árnanesi við
Hornafjörð þegar hún var sex ára
gömul og þar ólst hún upp.
Um tvítugsaldur innritaðist
hún í Kvennaskólann í Reykjavík
og á skólaárunum kynntist hún
mannsefni sínu Erlingi Pálssyni
fyrrverandi yfirlögregluþjóni, en
hann lést árið 1966. Erlingur og
Sigríður bjuggu mest allan sinn
búskap á Bjargi og var hjónaband
þeirra farsælt og ástríkt í skini og
skúrum lífsins. Þau eignuðust 10
börn, 7 dætur og 3 drengi, en
drengina misstu þau alla, Pál sex
mánaða og hina tvo nýfædda.
Dæturnar eru: Jóhanna talsíma-
kona, Asdís gift Úlfari
Nathanaelssyni verslunarmanni,
Ólöf Auður gift Ingvari Gíslasyni
alþingismanni, Þuríður Erla gift
Helga Hallvarðssyni skipherra,
Sigríður Pálína menntaskóla-
kennari, Ásta (lést 1. ág. 1973)
gift Sigurði Geirssyni heildsala,
Hulda gift Davíð Arnljótssyni
verkfræðingi.
Sigríður hafði mikinn áhuga
á félagsmálum á sínum yngri
árum. Hún gekk I Sjálfstæðis-
flokkinn og var virkur þátttak-
andi I störfum flokksins, m.a. fór
hún út á landsbyggðina og stofn-
aði sjálfstæðiskvennafélög með
öðrum félagskonum. Einnig lét
hún mjög til sín taka í svonefndu
mjólkurmáli. Hún.beitti sér mjög
fyrir því að mjólk yrði ekki öll
gerilsneydd, svo ungbörn gætu
fengið ógerilsneydda mjólk frá
búum, sem væru höfð undir sér-
stöku opinberu eftirliti. Hún var
um tíma í skólanefnd Laugarnes-
skólans, en þar var henni mjög
umhugað um kristindómsfræðsl-
una, taldi kristindóminn vænleg-
astan til árangurs við uppeldi
komandi kynslóða og besta vega-
nestið sem skólinn gæti veitt nem-
endum sfnum.
Sigríður var stórbrotin kona.
Hún var ekki já og nei í senn.
Hún var einlæg og hreinskilin og
gerði sér sérstakt far um að
mynda sér skoðanir um ýmiss
konar málefni og lét ekki hlut
sinn fyrir neinum ef sannfæring
hennar var annars vegar. Sigríður
var trúhneigð að eðlisfari. Hún
sótti stöðugt samkomur í boðun
Fagnaðarerindisins í Hörgshlíð 12
síðustu 14 árin sem hún liföi. Hún
talaði oft við fjölskyldu sína og
kunningja um þá nauðsyn að hafa
öðlast fyrirgefningu syndanna og
þar með eilífa lífið í Kristi. Trúar-
eldurinn brann í hjarta hennar.
Fyrir um það bil 12 árum stór-
slasaðist hún í bilslysi og fékk
m.a. þungt höfuðhögg. Henni
Erla Jóhanns-
dóttir—Kveðja
Fædd 27/9 1937.
Dáin 19/5 1974.
„Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði, —
líf mannlegtendar skjótt.“
H.P.
Þegar aldurhnigið fólk og
þrotið að kröftum hverfur héðan
af heimi, er það eðlilegur kafli í
lífsins bók.
Þegar ung kona í blóma lífsins
er kölluð héðan „á snöggu auga-
bragði" stöndum við eftir högg-
dofa og eigum erfitt með að trúa
þvf, sem gerst hefur, erfitt með að
skilja þá órannsakanlegu vegi,
sem við blasa.
Þannig fór okkur, frændgarði
og vinum, f vor við sviplegt andlát
Erlu Jóhannsdóttur, en hún lézt
hinn 19. maf sl.
Erla var fædd 27. september
1937 og ólst upp við mikið ástrfki
sem einkabam hjónanna Guð-
nýjar Gunnarsdóttur og Jóhanns
Tryggva Ólafssonar, en hann lézt
12. febrúar sfðastliðinn. Bjuggu
þau fyrst að Krossum á Árskógs-
strönd, síðan á Akureyri en loks í
Reykjavfk.
Erla giftist 10. október 1956
Friðgeiri Olgeirssyni, sem nú er
stýrimaður hjá Landhelgisgæsl-
unni. Þau eignuðust einn son, Jó-
hann Sigurjón, en hann ber nafn
föður hennar og föðurbróður,
Sigurjóns Ólafssonar, sem nú er
látinn, en með þeim Erlu var ætíð
mjög kært.
Svo sem títt er um sjómanns-
konur, hlaut Erla að bera drjúgan
hluta af hita og þunga heimilis
síns, auk þess sem hún starfaði
lengst af hjá Landssíma íslands.
Er þá ótalinn sá þáttur ævistarfs
hennar, er síst skyldi gleymt, en
það var óþrjótandi aðstoð hennar
og umhyggja við foreldra sfna í
löngum og erfiðum veikindum
þeirra beggja.
Við Erla vorum, auk þess að
vera systradætur, leiksystur i
bernsku og vinkonur á unglings-
árum. Þó fundum fækkaði eins og
gengur er árin liðu við dagsins
önn, sló engum fölva á þessa vin-
áttu. Það var í senn ánægjulegt og
mannbætandi að eyða hjá henni
dagstund, hvort sem rætt var um
málefni líðandi stundar eða rifj-
aðar upp gamlar bernskuminn-
ingar.
Og í sumar höfðum við ákveðið
að eyða saman nokkrum dögum
uppi í Borgarfirði, þar sem við
lékum okkur forðum. Forlögin
ætluðu þó annað. —
Þegar ég hugsa til hennar,
minnist ég hennar sem óvenju
fallegrar og dagfarsprúðrar konu,
sem mælti þeim gjarnan bót, sem
á var haílað. Ég minnist hennar
sem mætrar húsfreyju og
ágætrar dóttur. Og ekki sízt
minnist ég gleði hennar yfir litla
sonarsyninum, sem hún naut svo
skamma stund.
Guð blessi þig Erla mín, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Ragnheiður Sveinbjörnsdóttir.
fannst minnið ekki vera eins gott
og fyrir slysið og tók hún sig þá til
og lærði allan sálminn „Bjargið
alda borgin mín“ og hafði hann
oft yfir. Vildi hún með því sýna
fjölskyldu sinni og vinum að bæn-
ir Drottins þjóns voru heyrðar og
minnið hefði aukist. Og það var
merkilegt hvað Drottinn var góð-
ur við hana, því allt fram á síð-
ustu stundu annaðist hún um allt
sem að henni sneri, var á stjái um
bæinn í ýmsum útréttingum.
Sfðasta morguninn sem hún
lifði var henni þungt fyrir brjósti,
en hresstist í hádeginu. Þegar
dóttir hennar fór í vinnuna litlu
seinna, þá var hún að sýsla í eld-
húsinu og ekki veikindi á henni
að sjá. Um kvöldið þegar dóttirin
kom heim, lá hún dáin í rúmi sínu
með Ritninguna sér við hlið. Það
var góður viðskilnaður úr þessum
heimi að sofna út frá Orði Lifsins.
Ég enda þessa minningargrein
með þeim sálmi sem henni var svo
kær (4 sálm).
Þegar ævi þrautin dvín
þegar lokast augun mín
þegar ég við sælli sól
sé þinn dóms- og veldisstól.
Bjargið alda borgin mín,
byrg mig þá í skjóli þín.
Vinur.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Hvers vegna fáum við ekki skýrari og skiljanlegri svör í
Biblfunni en raun ber vitni? Það er svo oft, sem hún virðist
vera óákveðin. Eigið þér svar við þessari spurningu?
Þegar Jesús var á þessari jörð var hann spurður
alls konar spurninga. Þá létu menn hrífast af góðum
svörum rétt eins og nú á dögum. En það er athyglis-
vert, að Kristúr var oft óákveðinn i svörum. Hann
svaraði einatt spurningum manna með því að spyrja
þá annarra spurninga. Hann var t.d. spurður: „Ertu
konungur Gyðinga?“ Þá svaraði hann: „Þú segir
það.“ Þegar ríki unglingurinn spurði hvað hann ætti
að gera til þess að erfa eilíft líf, spurði Jesús hann:
„Hvað er ritað í lögmálinu?“ Þegar Jóhannes skírari
sendi lærisveina sína til þess að spyrja? „Ert þú sá,
sem koma skal, eða eigum vér að vænta annars?“ þá
svaraði hann: „Farið og kunngjörið Jóhannesi það,
sem þið heyrið og sjáið.“
Jesús þekkti vel tilhneigingu fólks til þess að
spyrja óþarfra spurninga og vænta léttvægra
svara. Hann vissi líka að það mundi ekki færa
sér það í nyt, þótt því yrði svarað. í stuttu
máli: Hann neitaði að vera „alfræðiorðabók“ og
taka þátt í innihaldslausum og gagnslaus-
um umræðum eingöngu vegna umræðnanna.
Svörin, sem hann gaf, áttu að vekja menn
til umhugsunar og athafna. Hann þekkti vel grunn-
færnar hugmyndir um lífið og tilveruna og vildi ekki
vita af þeim. Hann bauð mönnum að elska Guð, að
þjóna honum og trúa á hann. Hann lét sér umhugað
um huga og hjarta mannsins. Þvi var það, að „hinn
mikli mannfjöldi hlýddi fúslega á hann“, þ.e. öll
alþýða manna.
Hann var vinur vina sinna, trúr
sínum vinnuveitendum og með af-
brigðum barngóður. Duglegri
manni hef ég ekki unnið með til
sjós, enda veit ég, að þeir eru
margir, sem sakna handtaka hans
og greiðvikni.
Rögnvaldur var sonur sæmdar-
hjónanna Ölavíu Ölafsdóttur og
Jóhanns Pálmasonar frá Stíghúsi
í Vestmannaeyjum. Hann ólst upp
í foreldrahúsum, byrjaði um
Lóa Björk Bóas-
dóttir—Kveðja
Ein horfin úr hópnum.
Lóa Björk Bóasdóttir lést á
Landspítalanum að morgni mánu-
dagsins 16. september. Okkur
bekkjarsystkinum hennar úr
Menntaskólanum við Hamrahlíð
kom dánarfregnin svo sannarlega
á óvart. Að vísu vissum við flest,
að hún átti við alvarlegan sjúk-
dóm að stríða, en að hann gæti
bundið svo bráðan enda á líf
hennar óraði okkur ekki fyrir.
Lóa var ætíð hlédræg og lét lítið
yfir sér. Aldrei nokkurn tíma
nefndi hún sjúkdómserfiðleika
sína á nafn, þó svo hún dveldi
langdvölum á sjúkrahúsi. Oft
sáum við Lóu ekki tímunum
saman á veturna. en alltaf var
jafn gott að fá hana aftur í hóp-
inn. Hún var br. vel gefin og
hörkudugleg að !æra. Aldrei
drógst hún aftur f námi og var
okkur námssystkinum sínum
gjarnan fremri. : íklega hefðu
margir gefist upp við minna mót-
læti. Lóa var við ám í Háskól-
anum og gekk þ; afburða vel,
eins og reyndar við var að búast.
Það er því vissuk ,a einum dug-
andi og hugrökku>n þegn færra i
þjóðfélaginu og þykir okkur
mikill missir að. vottum for
eldrum hennarog systkinum inni-
lega samúð okkar.
Bekkjarsystkini úr M.H.
Minning:
Rögnvaldur Jóhanns-
son frá Stíghúsi
lifandi systkinum og öldruðum
föður, sem hann barðist svo
drengilega fyrir að koma heim til
Eyja eftir gosið, votta ég hlut-
tekningu mína í sorg þeirra.
Georg Stanley Aðalsteinssor
fermingu til sjós, og það varð
hans æfistarf. Það þótti vel skipað
skiprúm, þar sem Rögnvaldur
var, eins og sjá má af því, að
síðustu tuttugu árin var hann há-
seti með þeim kempum Binna
heitnum í Gröf á Gullborgu og
Guðmundi Inga á Hugni II., sem
hafa verið með kunnustu afla-
mönnum Eyjanna.
Daglega var Rögnvaldur dulur
og fáskiptinn, en við skál í góðra
vina hópi opnaði hann sinn innri
mann og þeir, sem kynntust
honum þannig, minnast hans með
hlýhug. Ég veit, að ég tala fyrir
mun okkar allra, sem unnið
höfum með honum um áraraðir,
er ég segi, að við sjáum nú á bak
eins okkar tryggasta félaga. Eftir-
Mér barst andlátsfregn hans á
öldum Ijósvakans að kveldi 16.
júní s.l. Kom hún mér mjög á
óvart, þar sem ég hafði nokkrum
dögum áður hitt hann hressan og
kátan niðri á bryggju í Eyjum. En
það sannaðist nú eins og fyrri
daginn, að eigi má sköpum renna.
Rögnvaldur eða Röggi á Huginn
eins og hann var í daglegu tali
nefndur vina á milli, var einhver
heilsteyptasti persónuleiki, sem
ég hef kynnzt á lífsleiðinni.