Morgunblaðið - 22.09.1974, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. SEPTEMBER 1974
Höf. Ármann Kr. Einarsson
Pabbi og mamma koma að sœkja mig
Hver er það? spyr pabbi.
Það er telpan í Vesturbænum, hún Rósa. Eftir litla
þögn bæti ég við: Hún á engan pabba og enga
mömmu og hefur aldrei komið til Reykjavíkur.
Það er fallegt að vera góð við einstæðinga, Magga
mín, og þú mátt bjóða telpunni til þín, ef þig langar
til þess, segir mamma. Og pabbi kinkar kolli til
samþykkis.
Þakka ykkur fyrir, segi ég himinlifandi glöð.
Við erum komin heim á hlað. Fossfólkið og Sigga
frænka fagna innilega foreldrum mínum.
Ég get ekki beðið með að segja Rósu tíðindin. Ég
þýt af stað til að leita hana uppi.
Ég finn Rósu í fjósinu. Hún er að moka flórinn, það
verður að gera það á sunnudögum jafnt og aðra
daga. En ég vorkenni Rósu, hve stígvélin hennar eru
hræðilega óhrein og gallabuxurnar hennar rifnar.
Og fjósaskóflan er svo stór, að Rósa ræður varla við
hana.
HOGNI HREKKVISI
Hver skrambinn, ég gleymdi kattarmatnum.
Mér þykir ákaflega vænt um, að geta boðið Rósu til
mín. Hún á það sannarlega skilið. Við höfum átt svo
margar skemmtilegar stundir saman í sumar.
Andlitið á Rósu verður toginleitt af undrun, þegar
ég skýri henni frá heimboðinu, en björt gleði Ijómar
í augum hennar.
Ég veit ekki, hvort ég fæ að fara, segir hún
vondauf, en ég ætla að biðja afa og ömmu eins vel og
ég get
Þú lætur mig vita, áður en ég fer.
Já, ég ætla ð koma á eftir og fylgja þér niður að
bílnum, svarar Rósa.
Ég tef ekki lengi, og þýt aftur af stað til fundar við
foreldra mína, en Rósa heldur áfram á moka flórinn.
Innan lítillar stúndar eru pabbi og mamma setzt að
dúkuðu kaffiborði ásamt heimilisfólkinu. Margt er
um að spjalla yfir kaffinu. Jón bóndi segir foreldrum
mínum frá ævintýrinu um mýslu litlu, og hvernig
hún bjargaði heyinu. Hann gætir þess að gera sem
minnst úr gauragangi frænku til að móðga hana
ekki.
Ég sit og hlusta á samtal fullorðna fólksins. Ég
hugsa sitthvað, þó ég segi fátt. Nú verður mér fyrst
ljóst, að allt hefði orðið viðburðasnauðara, ef Sigga
frænka hefði ekki verið á Fossi í sumar. Ég finn, að
mér þykir einmitt vænst um frænku eins og hún er,
smáskrýtin og uppstökk, hjartahlý og góðviljuð.
Foreldrar mínir dvelja góða stund á Fossi. Pabbi
fer út með Jóni bónda að skoða heyin. Mamma, Elín
húsfreyja og Sigga frænka fá sér aukasopa í eldhús-
inu og hafa um margt að tala.
Það er orðið áliðið dags, þegar við leggjum loks af
stað heimleiðis. Heimilisfólkið á Fossi fylgir okkur
niður að bílnum. Karlmennirni bera dótið okkar
frænku. Og Rósa í Vesturbænum slæst í hópinn. Nú
er hún komin í sunnudagakjólinn sinn.
En það eru fleiri, sem fygja okkur Siggu frænku
niður túnið. Snati litli eltir, flaðrar upp um mig öðru
hvoru og dinglar rófunni af einskærri kátínu. Mjall-
hvít litla lætur sig heldur ekki vanta, hún er vön að
elta mig heima við, kannski í von um viðbótarsopa á
pelann sinn. Nú hoppar hún og skoppar í kring um
mig, sjálfsagt grunlaus um að ég gefi henni ekki
oftar á pelann. Það vantar bara hana Krúnu litlu í
fylgdarliðið mitt, en hún er víst einhvers staðar á
ANNA FRÁ STÓRUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
paradís og stytt um eina stund veru mína í hreinsunareld-
inum. Ég hefi beðið hinn heilaga Franciscus að gefa mér
kórónu píslarvættisins. Ég hefi beðið guðs móður og alla heil-
aga menn þess sama ....“
„Segðu mér, kjaftaskúmur, hvar Hjalti er!“
„Nei, ég segi þér það ekki. Dreptu mig, ef þú hefir hug
og dug til! — Ef nokkur dropi er eftir í þér af blóði þeirra
feðra, sem þú varst nýlega að stæra þig af! — Dreptu mig,
dreptu mig! — Heilagir kerúbar standa yfir mér á þessu
augnabliki, reiðubúnir til að bera sál mína inn í dýrðina til
drottins og allra heilagra. Einbúar og píslarvottar standa um-
hverfis mig og syngja misericordia fyrir sálu minni. Ég
heyri óminn af söngnum! — Dreptu mig, ef þú þorir! Blóð
mitt skal koma yfir þig! — Ódáðaverkið skal fylgja þér
meðan þú lifir. Það skal hrella og skelfa samvizku þína. Það
skal ráðast á þig eins og naðra í dauðanum, og það skal fylgja
þér fram fyrir dómstól guSs. Þar hittumst við næst. —
Dreptu mig! En meðan ég get tunguna hreyft, skal ég mæla
þau orð, sem þér verða lengi minnisstæð. — Bölvun skal ég
mæla yfir þig og menn þína, bölvun deyjandi vesalings, sem
helgað hefir guði líf sitt!“
„Hættu þessum þvættingi og segðu mér, hvar Hjalti er!“
mælti lögmaður byrstur.
I stað þess að svara tók munkurinn með hásri og heiftar-
fullri röddu að belja beint framan í lögmanninn hinn mikla
dómsdagsóð grámunkanna:
Die s i r ae , dies illa
solvet saeclum in favilla,
teste David cum Sibylla.
Quantus tremor est futurus,
quando judex est venturus
cuncta stricte discussurus.
Tuba mirum spargens sonum
per sepulchra regionum
coget omnes ante thronum.
...........................‘)
Lögmaður dró að sér atgeirinn, og sama gerðu menn
hans. Hann kannaðist að vísu við þetta, sem munkurinn fór
með, þó ekki skildi hann það til fulls; en það var einhver
máttur í því, sem hann gat ekki staðizt. Það var sem verið
væri að birta honum stefnu fyrir dómstól guðs á hinu gamla
móðurmáli kirkjunnar. Það var sem verið væri að kalla eld
af himni yfir hann og útskúfa honum frá öllu samneyti við
allt, sem heilagt væri, héðan í frá og inn alla eilífð.

[
ÍHcótnorgunkoíMnu
Ef hann ekki styttir upp
snarlega verð ég að fara
á stefnumót með kon-
unni þinni.
Hafið þér ekki góða hug-
mynd um miða á nýja
svaladrykkinn okkar.
Þetta eru hjónin, sem
fóru á suridbol yfir
Vatnajökul.