Morgunblaðið - 23.09.1989, Blaðsíða 33

. M,ORG,UNBLAÐIÐ. L4UGARDAGUK 23,- - SftPTEMBER 1?89-
Minning:
Ásgeir Þ. Sigurðs
son frá Keflavík
Fæddur 24. október 1923
Dáinn 19. september 1989
Stundum þegar maður staldrar
við og lítur yfir farinn veg, koma
upp minningar um þær stundir er
manni eru kærastar.
Nú þegar ég lít til baka og rifja
upp þessar stundir kemur í hugann
minningin um rólyndan mann og
veitir mér lýsandi tilfinningu innra
með mér.
Afi Geiri var ekki aðeins afi minn,
hann var vinur minn. Margar eru
þær stundir er við eyddum saman
og er ég þakklátur fyrir þær því
þær gerðu mig að betri manni og
af þeim dró ég lærdóm. Afi minn
var iðinn maður, óþreytandi réttast
sagt, hann undi sér ekki veljiema
hann hefði eitthvað að sýsla. í raun
og veru var hann sjómaður og hafði
lengst af eitthvað með sjómennsku
að gera þó hann ynni hjá Essó í
um 40 ái'. Hann var ánægður með
starf sitt þar og átti þar marga
góða vini. Afi Geiri ólst upp á stóru
heimili, alls voru þau átta systkinin.
Allt var þetta harðduglegt fólk og
stunduðu þeir bræðurnir sjó-
mennsku frá unga aldri. Tvo bræð-
ur sína missti hann í sjóinn í kring-
um 1930, báða á besta aldri og var
það mikill missir.
Af þeim systkinum eru tvær syst-
ur eftii'lifandi, þær Veiga og Gunna,
megi góður Guð styrkja þær í sorg
þeirra og missi.
Rúmlega tvítugur varð afi þeirrar
gæfu aðnjótandi _að kynnast ömmu
minni Guðrúnu Armannsdóttur frá
Neskaupstað, og giftust þau 1948.
Árið 1954 fluttu þau til Keflavíkur
ásamt foreldrum ömmu minnar og
byggðu sér hús á tveim hæðum að
Vallartúni 1, þar sem þau bjuggu
saman í sátt og samlyndi. Ámma
og afi eignuðust tvær dætur, þær
Sigurbjörgu og Gunnhildi móður
mína. Fyrstu árum ævi minnar-
eyddi ég meira og minna hjá þeim
í Vallartúninu og þaðan er margs
að minnast og allt eru það fallegar
og kærleiksríkar minningar.
Afi minn var alltaf hress og aldr-
ei man ég eftir honum í vondu skapi
eða reiðum, þáð var einfaldlega
ekki í honum. Alltaf var hann tilbú-
inn að rétta hjálparhönd og var trúr
og traustur í einu og öllu allt þar
til yfir lauk, en umfram allt var
hann góður maður og vildi öllum
vel.
Ég er þess fullviss að vel var á
móti honum tekið því meistarinn
sagði: „Sælir eru hjartahreinir því
þeir munu Guð sjá.“ Megi Drottinn
Guð styrkja þá sem eftir lifa, þó
sérstaklega ömmu Gunnu, Sibbu
og mömmu. Minningin um afa mun
ætíð ylja okkur um hjartarætur og
honum gleymum við aldrei.
Veri afi minn sæll og hafi hann
þökk fyrir allt.
Ásgeir Þórður Halldórsson
Þegar við gamlir samstarfsmenn
Ásgeirs Þ. Sigurðssonar kveðjum
hann nú hinstu kveðju er okkur
innanbijósts eins og samhentri
skipshöfn, sem sér einn skipsfélaga
hverfa í hafrótið. Sorg, söknuður
og tómleiki nær tökum á okkur
fyrst í stað, síðan rifjast upp ótal
atvik frá löngu, ánægjulegu og far-
sælu samstarfi. Ásgeir hóf starf hjá
Olíufélaginu hf. á Keflavíkurflug-
velli í ársbyijun 1948 og starfaði
þar lengst af síðan og var hann því
einn elsti starfsmaður á okkar
vinnustað. Það er ótvh'æð sönnun
þess að gagnkvæm vinátta og sam-
hugur ríkti milli hans og annarra
samstarfsmanna og yfirmanna.
Enda var Ásgeir öllum þeim kostum
búinn ei' stuðluðu að þeirri niður-
stöðu. Hann var einstaklega prúður
og háttvís — þægilegur í viðmóti
svo af bar og í hvívetna hinn besti
drengur. Honum féllu aldrei styggð-
aryrði af vörum svo vitað sé. Iiann
var einnig afburða góður starfs-
maður — samviskusamur, velvit'kur
og úrræðagóður. Fjölþættir hæfi-
leikar hans komu oft að góðum
notum þegar hann vann að úrlausn
erfiðra verkefna. Það er gott að
hafa átt ’sanileið og’samstarf við
slíkan félaga í áratugi.
Við kveðjum því vin okkar Ás-
geir með kærri þökk fyrir langt og
gott samstarf. Eiginkonu hans og
fjölskyldu sendunt við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Gamlir samstarfsmenn hjá
Olíufélaginu hf.
Þegar leiðir skilja er ljúft og skylt
að þakka samfylgdina, sérstaklega
þegar maður hefur verið svo lán-
samur að hafa notið samfylgdar á
borð við þá sem tengdafaðir minn
bauð uppá.
Ásgeir Þórður lést eftir þriggja
vikna legu á gjörgæsludeild Borg-
arspítalans, af völdum heilablæð-
inga. Hann var sonur hjónanna Sig-
urðar Erlendssonar, f. 1879, d.
1945 og Ágústu Guðjónsdóttur, f.
1884, d. 1959. Systkini hans voru:
Magnús, f. 1904, Guðjón, f. 1905,
en þeir drukknuðu báðir á besta
aldrj árin 1930 og 1932. Erlendur,
f. 1907, d. 1970, Sigríður, f. 1910,
d. 1987, Sólveig, f. 1913, Ólöf, f.
1918, d. 1984 ogGuðrún, f. 1921.
15. maí 1948 kvæntist Ásgeir
eftirlifandi eiginkonu sinni, Guð-
rúnu Ármannsdóttúr frá Neskaup-
stað. Þau byggðu sér hús að Vall-
artúni 1, í félagi við tengdaforeldra
hans, Ármann Bjarnason og Gunn-
hildi Oddsdóttur, sem nú eru bæði
látin. Það var mikil unun og lær-
dómsríkt að verða vitni að þeirri
natni og umhyggju sem hann sýndi
þeim í sambýlinu á meðan þau lifðu.
Þau Guðrún og Ásgeit' eignuðust
tvær dætur, Gunnhildi, gift þeim
sem þetta skrifar, og Sigurbjörg,
gift Herði Helgasyni rafverktaka i
Grindavík.
Þó að í æðum Ásgeirs rynni sjó-
mannsblóð, valdi hann að starfa við
móttöku og afgreiðslu á flugvéla-
eldsneyti hjá Olíufélaginu hf. á
Keflavíkut'flugvelli, allt frá árinu
1948 og þar til yfir lauk að undan-
skildum 3-4 árutn sem hann sótti
sjóinn.
Hver er sinnar gæfu smiður, það
sannaði Ásgeir, því hann var ávallt
lánsmaður í lífinu, get'ði gott úr
öllu sem góður smiður gæfu og
hamingju sem smitaði út frá sér.
Að skrifa hrós éða um kosti Ás-
geirs verður um leið fátæklegt.
Hans aðalsmerki var alltaf hið góða
í lífinu.
í sorg ættingjanna er vissan um
Rut Agústsdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 13. september 1920
Datn 13. september 1989
Það er nú einu sinni svo, að dauð-
inn kemur okkur yfirleitt að óvörum
og við því óundit'búin þegar fregnin
berst, þó svo að maður hafi búist
við að baráttunni færi að ljúka. Ég
hrökk því illa við, þegar sonardóttir
Rutar hringdi og sagði: Hún atnma
er dáin. Svona fót' þá þetta! Ég trúi
því að lífið hafi sinn tiigang, hvort
sem vegferðin, sem okkut' er ætluð
er löng eða stutt, hvort við erum
rík eða fátæk að veraldarauði,
skiptir ekki máli. En ást á lífinu
og tilverunni og náungans kærleik-
ur er það sem máli skiptir ásamt
virðingu fyrir sjálfum sér og öðru,
sem í kringum okkur er. Við spytj-
um því oft, hvers vegna fór þetta
svona? Hvers vegna fór þessi en
ekki hinn? Við fáum ekkert svar.
Seinna finnum við væntanlega þau
svör sem duga okkur. Er það ekki
undat'leg ráðstöfun að hún Rut
skyldi fæðast í þennan heim um
miðjart dag þann 13. september
1920 og síðan kveðja um miðjan
dag þann 13. september 1989?
Sífellt er höggvið skarð í hóp vina
og vandamanna og við fylgjumst
með ráðþrota, með kökk í hálsi og
finnum hversu skelfilega smá og
lítilmagna við erum þegar á reynir.
Rut fæddist í Sjólyst í Vest-
mannaeyjum. Foreldrar hennar
voru Pálína Eiríksdóttir og Ágúst
Jónsson. Bæði voru þau hjón
Rangæingar en settust að í Eyjum
eins og svo margir í þá daga. Þau
hjón byggðu síðan húsið Varmahlíð
við Miðstræti. Þar ólu þau upp
barnahópinn sinn við leik og störf
eins og gengur, Rut var elst sinna
systkina, sem urðu alls 9 en nú eru
aðeins 4 eftirlifandi. Ég býst við,
að það hafi ekki erið mikill veraldar-
auður á heimilinu í þá daga, en því
meiri hjartagæska oggóðvild í garð
náungans. Rut var góð og vönduð
kona í þess orðs bestu merkingu.
Hún gekk hæglát og prúð gegnum
lífið og hugsaði vel urn fjölskyldu
sína og heimili. Rut giftist þann 28.
desember 1940, Óskari Ólafssyni
frá Garðstöðum, dugnaðar skip-
stjóra og aflamanni til margra ára.
Óskar lést þann 24. janúar 1983.
Óskar var vinsæll maður og dreng-
ur góður. Þau hjón reistu sér fljót-
lega húsið í Sólhlíð 5, Vestmanna-
eyjum, þar sem þau bjuggu í far-
sælu hjónabandi alla tíð síðan, ef
undan er skilið gosárið. Óskar og
Rut eignuðust 4 börn, en þau eru:
Ágúst, kvæntur Oddfríði Guðjóns-
dóttur, Ólöf, gift Haraldi Gíslasyni,
Edda, gift Sigurði Jónssyni og Ey-
gló, gift Ragnari Lárussyni. Barna-
börnin eru 11 og barnabörnin 5.
Rut var kærleiksrík og góð móðir
börnum sínum og elskuleg ainnta.
Óskar og Rut áttu bæði ástríki og
góðvild að miðla öðrum, sem á
þurftu að halda, og önnuðust þau
meðal annars börn um lengri eða
skemmt'i tíma ásamt annarri greið-
vikni sem ekki var höfð í hámælum.
Viss er ég um, að Rut hefur skilað
sínu hlutverki í lífinu með sóma,
sjálfri sér og öðrum til blessunar.
Þegar ég kvaddi svilkonu mína
í Reykjavík þann 18. ágúst sl., þar
sem hún var á förum til London,
til að gangast undir skurðaðgerð,
þá læddist að mér illur grunur. En
Rut var róleg og hughraust eins
og hennar var venja á hvetju sem
gekk. Ég hugga mig við að dauðinn
er ekki alltaf það versta þótt hann
sé oftast ákaflega sár, okkur sem
eftii' lifum.
Viðkvæmnin sarnt í víli sár,
veldur, að brennheit sorgartár
sólbjartan hintin hylja.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Anna Þorsteinsdóttir
að Ásgeir fær góðar móttökur í
landi ljóss og friðar, og með minn-
inguna um hann huggun í harmi.
Um ieið og ég þakka tengdaföður
mínum fyt'ir samfylgdina og allt,
bið ég Guð að blessa tengdamóður
rnína svo og aðra nánustu ættingja
í sorginni.
Halldór Vilhjálmsson
Þriðjudaginn 19. september sl.
lést á Borgarspítalanum í
Reykjavík, kæt' og góður vinur okk-
ar hjóna, Ásgeir Sigurðsson úr
Keflavík.
Með söknuði og trega sendunt
við liinstu kveðju og einlægar óskir
til eftirlifandi eiginkonu, Guðrúnar
Ármannsdóttur, dætra, tengda-
barna og barnabarna, um að Guð
gefi þeirn styrk, trú og von. Með
fráfalli Geira, eins og hann var
kallaður í hópi fjölskyldu og vina,
er höggvið stórt skarð.
Hér mun ekki rakinn æviferill
Ásgeirs Sigurðssonar, heldur viljum
við þakka samfylgdina í blíðu og
stríðu í rúm 40 ár. Kynni okkat' við
Geira og Gunnu hófust seint á
fimmta áratugnum. Það hefur verið
okkar hamingja að hafa bundist
þeim góðu hjónum ótjúfanlegum
vinarböndum og á samband okkar
liefur aldrei borið skugga. Sam-
stilltari hjón eru vandfundin, enda
staðreynd að í daglegu tali var
sjaldnast talað um þau hvort í sínu
lagi, heldut' jafnan sem eitt. Þau
voru tvíeinuð; samstiga í anda og
efni.
Mat'gar ljúfar minningar renna
um hugann á stundum sem þessum.
.Ófáar heimsóknirnar í Valiartúnið
í Keflavík rifjast upp, þar sem mót-
tökur voru ætíð hlýjar og einlægar,
hvort heldur litið var inn um stund-
arsakir eða gist næturiangt. Og
ekki hafa það aðeins vet'ið við hjón-
in sem notið höfum igestrisniogljúf-
mennsku þeirra í Vallartúninu,
heldur einnig börn okkar og barna-
börn.
Við hugsum líka til ánægjulegra
samverustunda á ferðalögum um
landið fyrr og síðar og ekki síst til
margra ögleymanlegra daga í sum-
arbústað þeirra ltjóna við Þingvalla-
vatn, hin síðustu misseri.
Já, minningarbrotin eru að sönnu
mörg sem bregður fyrir og munu
geymast í hugskotinu. Á gleði-
stundum jafnt hinum þegar alvara
lífsins drap á dyr var Geiri hinn
æðrulausi, jafnlyndi og trausti vin-
ur. Hæglátur í öllu fasi, en frá hon-
um streymdi hlýleikinn og jafnan
var stutt í brosið og kátínuna, ef
svo bar undir. Geiri var orðvar og
tranaði sér og sínum ekki fram.
En sannleikurinn er sá að rnenn
eins og Ásgeir Sigurðsson þurfa
ekki að hafa mörg orð um hlutina
eða hrópa á torgum. Frá þeim stafar
innri hlýja og útgeislun. Þeir þurfa
ekki að liafa hátt. Þeir einfaldlega
eru þeir sjálfir.
Fólk verður óhjákvæmilega betra
af kynnum við mann á borð við
Ásgeir Sigut'ðsson.
Lífið hefur ekki verið auðvelt í
Vallartúninu hin síðustu misseri.
Fyt'ir hálfu öðru ári kvaddi ástsæl
tengdamóðir Geira, Gunnhildur
Oddsdóttir, sem um langt árabil
hafði þá búið í hamingjuríku sam-
býli við dóttur sína og tengdason.
Hennar maður var Ármann Bjarna-
son, látinn fyrir allmörgum árum.
í allt sumat' hefur dóttursonur
þeirra Geira og Gunnu, Helgi Ein-
ar, barist við erfiðan sjúkdóm, sem
leiddi til þess að skipta varð um í
honum lijarta. Bjartsýnin og vonin
í allri fjölskyldunni og kraftur unga
drengsins hefur leitt til þess að
hann er á örum batavegi. En ein-
mitt þegat' svo vel hot'fir hjá hinum
duglega unga dóttursyni, kom kall-
ið sem enginn getur umflúið og
Geiri var kvaddur til leiks og starfa
á annarri ströndu.
Kæra Gunna. Mikið er á þig lagt
og sorgin er sár. En það veistu að
ekki stendur þú ein. Fjölskylda og
vinir eru annars vegar og sá sem
allt græðir ntun ekki gleyma. Þótt
myrkrið virðist algert í augnablik-
inu, þá eru birtugjafar lífsins ekki
endanlega á braut. Það vorar að
vetri loknum. Minningarnat' munu
ylja, tærar og hreinar, um góðan
mann og kæran. Þær munu hjálpa
og kraftinn gefa í lífinu framundan.
Elsku Gunna, Gunnhildur, Sigur-
björg, tengdasynir og barnabörn.
Megið þið öðlast þann styrk sem
öllu er yfirsterkara; trú og von á
lífið sjáift, kærleikann í mönnum
eins og honum Geira.
Hafi Geiri þökk fyrir allt og allt,
Lilla og Kalli
Til greinahöfiinda
Aldrei hefur meira aðsent efni
borizt Morgunblaðinu en nú og
því eru það eindregin tilmæli rit-
stjóra blaðsins til þeirra, sem óska
birtingai' á greinum, að þeir stytti
mál sitt mjög. Æskilegt er, að
greinar verði að jafnaði ekki lengri
en 2-3 blöð að stærð A4 í aðra
hvetja línu.
Þeir, sem óska birtingar á
iengri greinum, verða beðnir um
að stytta þær. Ef greinahöfundar
telja það ekki hægt, geta þeir
búizt við verulegum töfum á birt-
ingu.
Minningar- og
afinælisgreinar
Af sömu ástæðum eru það ein-
dregin tilmæli ritstjóra Morgun-
blaðsins til þeirra, sem rita minn-
ingar- og afmælisgreinar í blaðið,
að reynt verði að forðast endur-
tekningar eins og kostur er, þegar
tvær eða fleiri greinar eru skrifað-
ar um sama einstakling. Þá verða
aðeins leyfðar stuttar tilvitnanir í
áður birt ljóð inni í textanum.
Almennt verður ekki birtur lengri
texti en sem svarar einni blaðsíðu
eða fintm dáikum í blaðinu ásamt
mynd um hvern einstakling. Ef
meira mál berst verður það látið
bíða næsta eða næstu daga.
Ræður
Töluvert er um það, að Morgun-
blaðið sé beðið um að birta ræð-
ur, sem haldnar eru á fundum,
ráðstefnum eða öðrum manna-
mótum. Morgunblaðið mun ekki
geta oi'ðið við slíkum óskum nerna
í undantekningartilvikum.
Ritstj.
1 Itargmip]
" Góócm daginn! co c