Morgunblaðið - 29.09.1974, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. SEPTEMBER 1974
Undarlegur skóladagur
Eftir Heljar Mjöen og Berit Brænne
Hann eyðir öllum sínum kröftum í vitleysu.
Rúnki: Já, bíddu bara, góði...
Elgurinn: (hnerrar. Hljóð eins og eitthvað dragist
eftir gólfi og svo litill smellur)
Músin: Prosit, kennari.
Elgurinn: Þakka þér fyrir . . . já, mér létti.
Undarlegt, hvað manni léttir við hnerrann . . . En
litla músin ... hvað varð af þér?
Músin: Ég er hérna.
Elgurinn: Hvar? . . . Hvernig stendur á því, að þú
ert allt í einu kominn lengst aftur í stofuna? Blés ég
þér alla leið þangað?
Músin: Já, kennari . . . með borðið mitt og allt
saman. Nú kem ég aftur.
(Hin hlæja og uff-a og jarma, hver með sínu hljóði)

Neðst á teikningunni séröu bolta. — Svörtu fletirn-
ir fyrir ofan boltann mynda dýr, séu þeir rétt settir
saman, og þegar þú ert búinn að því, sérðu hvaða
hlutverki boltinn gegnir, því að þú berð strax
kennsl á þetta dýr.
Bangsi: Ég skal hjálpa þér með borðið.
Elgurinn: Að hugsa sér, að þú skulir vera svona
lítil, litla mús ... svona létt og lítil.
Músin: (dálítið eymdarleg) Ég hef lézt
undanfarið, kennari. Ég hef nefnilega verið dálítið
lasin.
Elgurinn: Já, þar kemur skýringin. En ég skal
muna að hnerra í hina áttina framvegis.
Músin: Ég þakka, kennari.
Rúnki refur: Er það nú smjaðursvella! Nei, ætli
það sé ekki bezt, að ég fari inn og komi óeirðunum af
stað. (ber að dyrum).
Elgurinn: Kom inn.
Rúnki: (mjúkur á manninn) Góðan daginn,
kennari, afsakið, að ég kem svona seint...
Elgurinn: Já, þú kemur sannarlega nokkuð seint.
Og hver er skýringin, ef ég mætti spyrja ...
Rúnki: (mælskur, lætur ekkert á sig fá) Jú, ég
skal segja yður það, kennari, að svoleiðis var, að ég
sofnaði . . . og svo vaknaði ég. Og þá svaf ég ekki
lengur he .. . he. Ágætt fyrirkomulag á svefninum ..
. finnst yður það ekki, kennari. Við leggjumst niður,
blóðið rennur úr litlu heilafrumunum. heilinn hvílir
sig...
Elgurinn: Þú þarft ekki að taka það fram, að
heilinn í þér hvíli sig, það er mér fullkomlega ljóst.
Rúnki refur: Og svo vaknaði ég og borðaði
morgunverð . . . þá var klukkan hálfníu . . . indælan
morgunverð. Já, hvað jafnast á við morgunverð úti í
grænni náttúrunni, þegar sólin gægist upp yfir ...
Elgurinn: Haltu þér við efnið.
Rúnki: Við efnið, já. Nú. þegar ég var búinn að
borða, þá vantaði klukkuna kortér í níu, og þá hljóp
ég af stað. Og þá vildi óhappið til. Ég mætti reiðum
hesti, ó, ó.
Elgurinn: Hesti?
Rúnki: Já, einmitt, alveg fokreiðum hesti. Ég þaut
upp í tré og hesturinn á eftir mér.
Elgurinn: (aðvarandi) Rúnki refur, hestar klifra
ekki í trjám. (hin hlæja)
Rúnki: Ha, ha. (hlær sjálfur) Nei, auðvitað ekki,
mér varð mismæli. Hann ætlaði að klifra, á ég við, en
ANNA FRA STORUBORG
SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
SJÖTTI ÞÁTTUR
1. OFSÓTTAR ÁSTIR
Það var dæmalaust stríð, sem yfirvöld kirkjunnar og lands-
ins áttu í þessi árin. Það var stríðið við ástina.
Lengi hafði hún verið kúguð og þrælkuð undir harðstjórn
katólska kirkjuvaldsins. Hún hafði brotizt undan því, þegar
það var í andarslitrunum, eins og svo margt annað, og brot-
izt undan öllum lögum guðs og manna um leið.
Og þetta hafði fengið að ganga óáreitt, meðan stóð á stíma-
braki siðaskiptanna. Þá gátu menn ekki sinnt því í svip-
inn.
En nú voru þeir skörungar setztir á báða biskupsstólana,
herra Ólafur Hjaltason á Hólum og herra Gísli Jónsson í
Skálholti, sem gerðu það vegna „guðs dýrðar“ að taka al-
mennilega í taumana.
Og meðan kóngsvaldið á Bessastöðum reytti blóðfjaðrirnar
af klaustrunum og biskupsstólunum, börðust biskuparnir við
ástina og kölluðu hástöfum til konungsins um hjálp.
Þeir könnuðust að vísu við það, að ástin væri góð í sjálfu
sér og nauðsynleg mannkyninu til viðhalds og þessu myrka
mannlífi til gleði, líklega fremur gjöf frá guði en djöflinum.
Hún veitti frjóvgun og blessun yfir eyðimerkur mannlífsins,
eins og dögg af himni.
En nú var hlaupinn ofvöxtur í ástina um allt land. Hún
flóði yfir alla bakka, eins og á í vorleysingum. Og hún var
ekki eins hrein og tær og hún átti að vera. Hún var allt of
víða orðin að átakanlegasta ástarsiðlevsi.
1 þessu ástarsiðleysis-syndaflóði óðu nú blessaðir biskup-
amir ásamt prestum, lögmönnum og lögréttumönnum, til
þess að reyna að stífla það og hemja og leiða það i réttan
farveg. Kóngsvaldið sendi þeim kveðju guðs og sína þeim til
styrkingar og uppörvunar og bar gogginn í beztu jarðimar,
meðan þeir voru vandast við látnir.
Helmingadómar veraldlegra og andlegra gæðinga vom
settir bæði syðra og nyrðra til að ráða fram úr ósköpunum.
Andar biskupanna hvíldu yfir þeim. Og það vom ekki lítil
ósköp, sem fyrir þá bar af spillingu!
Menn gengu að eiga konur, sem lengi höfðu verið hjá-
konur þeirra, meðan þeir enn vom giftir fyrri konum sín-
um. Menn vom steinhættir að virða nokkurs hinar ströngu
reglur fyrri tímanna um frændsemismágsemdir, en giftust
nú frænkum sínum. Menn föstnuðu sér konur að morgni,
giftust þeim að kvöldi og gengu í sæng með þeim næstu nótt.
Ófyrirgefanlegt bráðlæti! — Hitt var þó verst af öllu, að menn
giftust fyrir sunnan og áttu aðra konu fyrir norðan eða aust-
an. Sumir áttu konu í hverjum landsfjórðungi og heyrðu undir
lögsagnammdæmi beggja biskupanna. Og ofan á þetta bættust
allir þeir, sem létu gersamlega vera að gifta sig, heldur létu
ávöxt ástarinnar spretta upp og sýna sig á sínum tíma. Þeir,