Morgunblaðið - 18.05.2002, Blaðsíða 56

MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Einar frændi.
Mér finnst svo ótrúlega
sárt að þurfa að kveðja
þig. Ég verð svo leið og
sorgmædd þegar ég
hugsa um að ég eigi aldrei eftir að sjá
þig aftur, mér finnst það svo ósann-
gjarnt.
Mér líður strax betur þegar ég
hugsa um hvað þér líður vel núna, þú
þarft ekki lengur að berjast við
þennan andstyggilega sjúkdóm.
Núna ertu kominn til mömmu og afa
og ég veit að þau hafa tekið vel á móti
þér.
Þú varst svo skemmtilegur og
góður frændi og nú á síðustu árum
góður félagi og vinur. Ég hef alltaf
litið upp til þín, alveg síðan ég man
eftir mér. Ég á svo ótal góðar minn-
ingar um þig sem ég mun aldrei
gleyma. Það var alltaf svo gaman
þegar þú komst til Akureyrar þegar
ég var lítil. Alltaf var spilað og sung-
ið hjá ömmu og afa í Víðilundinum.
Oft spiluðum við saman, ég og Þórdís
á fiðlur og þú á gítarinn eða á píanó.
Helst vildi ég alltaf gista líka hjá
ömmu og afa ef þú varst í heimsókn
og oftar en ekki var þá farið í smá
grettukeppni fyrir svefninn og
amma grét af hlátri. Ég man þegar
við Þórdís fengum að fara með þér
og Hildigunni í Holt. Þú söngst með
okkur alla leiðina, keðjusöng og fjór-
söng. Svo á einhverjum afskekktum
sveitavegi leyfðir þú okkur að sitja
hjá þér til skiptis í bílstjórasætinu og
við fengum að stýra.
Við vorum sambýlingar þrisvar
sinnum á síðustu þremur árum.
Fyrst í íbúðinni hans Palla frænda,
síðan varstu hjá okkur af og til á
Laugarásveginum og svo fengum við
Hildur að vera hjá þér í þrjá mánuði í
byrjun síðasta árs. Þessi sambúð var
eins skemmtileg og við var að búast
því það var alltaf gaman að vera í
kringum þig. Við horfðum oft á
Friends og hlógum mikið og oft eld-
uðum við okkur góðan mat, ég lærði
ýmislegt af þér í eldamennsku.
Þú varst alltaf svo góður og elsku-
EINAR KRISTJÁN
EINARSSON
✝ Einar KristjánEinarsson fædd-
ist á Akureyri 12.
nóvember 1956.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 8. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 16. maí.
legur við Hildi Karitas
og henni fannst svo
gaman að vera í kring-
um þig og alltaf þegar
þið kvöddust kyssti
hún þig á kollinn og þú
kitlaðir hana aðeins
með skeggbroddunum.
Þú barðist eins og
hetja við sjúkdóminn
og varst svo ótrúlega
duglegur og hugrakk-
ur. Aldrei kvartaðir þú
eða varst neikvæður.
Sama hvað þú varst
veikur og með mikla
verki, þú sagðir alltaf
að þér liði ágætlega.
Ég er innilega þakklát fyrir að
hafa verið hjá þér á spítalanum síð-
usta dagana þína. Að geta setið hjá
þér, haldið í höndina þína og sagt þér
hvað mér þætti vænt um þig.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
frændi.
Hvíl í friði
Guðrún Silja.
Á góðri stund haustið 1997
ákváðum við hjá Máli og menningu
að gefa út disk með óvenjulegri
hljómsveit, Rússíbönum, sem þá
hafði verið að halda annálaða dans-
leiki vítt og breitt um bæinn. Tónlist-
arútgáfa hafði verið með nokkrum
rassvasablæ hjá okkur, aukageta og
þá fyrst og fremst tónlist sem við
höfðum gaman af og flytjendur sem
okkur þótti skemmtilegir. Þessi út-
gáfa vatt þó fljótlega upp á sig því
þarna vorum við allt í einu komin
með alvöruband, diskurinn fór meira
að segja að seljast, og því var að
ýmsu að hyggja sem við vorum áður
óvanir.
Þá var gott að eiga Einar Kristján
að. Hann var hljómsveitarstjórinn,
„foringinn“ eins og Guðni kallaði
hann stundum, og stýrði þessu batt-
eríi af festu og skynsemi. Hann hafði
ráð undir rifi hverju og sinnti öllu
kvabbi af miklu þolgæði og ráð-
kænsku. Á þessum árum var hann
næstum daglegur gestur hjá okkur á
Laugavegi 18, enda var stutt fyrir
hann að koma upp á ritstjórnarkon-
tóra eftir sitt kaffi latte á Súfistan-
um. Eftir að tónlistarútgáfan var
orðin sérstök deild og Edda orðin til
hélt Einar áfram að halda öllum
þráðum Rússíbana í styrkri hendi,
höggva á hnúta, hvetja sína menn
áfram til frekari dáða og leggja drög
að framtíðinni. Eftir að hann veiktist
sýndi hann svo fádæma hetjuskap,
gafst aldrei upp og það eru aðeins fá-
einar vikur síðan hann spilaði á
ógleymanlegum tónleikum þeirra
Rússíbana með Ímu Þöll í Salnum.
Það var okkur mikill innblástur að
sjá hve karlmannlega Einar Kristján
glímdi við sín veikindi, framganga
hans bar vitni æðruleysi og hugarró
sem bar manninum fagurt vitni.
Að leiðarlokum þökkum við hjá
Máli og menningu og Eddu ákaflega
gott og farsælt samstarf, um leið og
við vottum öllum ástvinum Einars
okkar dýpstu hluttekningu.
Páll Valsson,
Skúli Helgason.
Við Einar kynntumst þegar við
vorum ungir drengir, báðir með
ástríðufullan áhuga á gítarleik. Þeg-
ar ég heyrði í Einari vissi ég strax að
þar fór einstakur tónlistarmaður.
Einar átti mjög auðvelt með að pikka
upp spennandi gítarfrasa og var
strax 13 ára orðinn mjög glúrinn gít-
arleikari. Við spiluðum saman af og
til og deildum tónlistaráhuganum
með félögunum. Það var því hópnum
mikið áfall þegar Einar tilkynnti, eft-
ir að hafa heyrt í Björgvini Halldórs-
syni, að hann ætlaði að gerast söngv-
ari. Sem betur fer varð ekkert úr því.
Um tíma fékk Einar mikinn áhuga á
Hendrix, hann átti trúlega allar
Hendrixplöturnar og kunni þær til
hlítar. Hann fann það út þegar hann
var að æfa sig á rafmagnsgítarinn og
vildi ekki ónáða aðra í húsinu með
því að plögga í Vox-magnarann, að ef
hann setti hausinn á gítarnum upp
við fataskáp fékk hann meiri hljóm.
Þannig átti hann til að æfa sig.
Einar setti tvímælalaust mark sitt
á samferðamenn sína og engan veit
ég sem átti fleiri vini. Alltaf þegar ég
hitti annan mann sem þekkti Einar
barst talið fyrr eða síðar að Einari.
Einar virðist hafa verið miðpunktur í
mörgum vináttusamböndum. Hann
lagði líka rækt við vini sína og erum
við Guðný þakklát fyrir að hafa átt
hann að vini.
Einar var mjög orðglöggur maður
og átti það til að skjóta inn í um-
ræðuna óborganlegum orðasamsetn-
ingum. Þegar við Guðný opnuðum
veitingahús nefndi hann það strax
Jógakaffi vegna áhuga okkar á Jóga
og matarbakkana kallaði hann
„brottnámsbakka“. Ég vildi óska að
ég hefði skrifað eitthvað af þeim
fleygu setningum sem flugu frá Ein-
ari en ónákvæmar minningar verða
víst að nægja mér nú.
Elsku Anna, Hildigunnur, Guð-
rún, Angantýr, Óttar, Bergþóra,
aðrir ættingjar og vinir Einars,
missir okkar er mikill en við eigum
alltaf minninguna um þennan glað-
væra og góða dreng sem setti svo
sterkan lit á tilveru okkar. Blessuð
sé minning hans.
Leó G. Torfason.
Þegar við fréttum að Einar Krist-
ján Einarsson væri látinn setti okkur
hljóða. Þrátt fyrir vitneskju okkar
um sjúkdóm hans fannst okkur það
svo fjarri lagi að þetta gæti komið
fyrir hann, sem í okkar hópi var allt-
af hrókur alls fagnaðar. Við kynnt-
umst Einari í gegnum tónlistina og
alla tíð síðan höfum við haldið sam-
bandi, mismiklu, eftir hvernig á stóð.
Á þessum árum gerðist margt
skemmtilegt og þá sérstaklega þeg-
ar við spiluðum saman fyrir norðan á
áttunda áratugnum. Þá þegar var
hann orðinn afburðagóður gítarleik-
ari og miðlaði okkur af kunnáttu
sinni af mikilli þolinmæði og natni. Í
hans huga var tónlist áskorun, því
erfiðari, því betra.
Um leið og við sendum aðstand-
endum Einars Kristjáns samúðar-
kveðjur vegna fráfalls hans viljum
við segja, að það er okkur mikils
virði að hafa notið vináttu Einars
Kristjáns þessi ár, og við munum
minnast hans alla tíð.
Er við minnumst áranna okkar saman
inn í hugann læðist þýður ómur.
Alltaf var hjá okkur glens og gaman
og gjarnan heyrðist fagur strengja-
hljómur.
Kveðja frá vinum
Einar Arngrímsson og
Júlíus Jónasson.
Fimmtudaginn 16. maí sl. var bor-
inn til grafar kær vinur minn, Einar
Kristján Einarsson, sem ég vil minn-
ast hér með örfáum orðum.
Fundum okkar Einars bar fyrst
saman þegar við, sem guttar, vorum
sumarlangt í sveit í Þistilfirði. Hann í
Holti en ég á Gunnarsstöðum. Ekki
ristu okkar fyrstu kynni djúpt en vel
man ég að við hinir strákarnir öfund-
uðum Einar mikið af því hve lipur
hann var í fótbolta, þótt ekki ætti það
fyrir honum að liggja að leggja fót-
menntina fyrir sig. Næst lágu leiðir
saman í fjórða bekk Menntaskólans
á Akureyri og fylgdumst við að til
stúdentsprófs þremur árum síðar.
Margt var brallað á þessum tíma og
ýmislegt skrafað, ýmist heima á
Mýrarveginum eða hjá Einari í Þing-
vallastrætinu. Löngum stundum var
eytt við að hlusta á og greina músík,
enda var Einar þá þegar orðinn öfl-
ugur á gítarinn og löngu búinn að
snúa baki við boltanum. Að afloknu
stúdentsprófi skildi leiðir og hitt-
umst við ekki eftir það nema ein-
staka sinnum. Þó var í hvert skipti
sem leiðir lágu saman sem aðskiln-
aður hefði aðeins varað um örskots-
stund og menn settust niður og tóku
upp þráðinn þar sem frá hafði verið
horfið.
Einar var mjög hrífandi persónu-
leiki sem átti einstaklega auðvelt
með skapa um sig jákvætt andrúms-
loft og hrífa aðra með sér með já-
kvæðni og glettnislegum húmor.
Þegar við Einar hittumst síðast var
ljóst hvert stefndi og hugsaði maður
þá hryggur til þess að þurfa að sjá á
eftir þessum góða dreng yfir móðuna
miklu svona alltof, alltof fljótt. Nú
hefur Einar kvatt okkur hinsta sinni
og haldið til nýrra heima. Ég þykist
þess fullviss að þar muni hann líkt og
hér lífga upp á tilveruna með glettni
sinni og eflaust mun hann taka fram
gítarinn við rétt tækifæri og heilla þá
sem á leik hans munu hlýða.
Eftirlifandi eiginkonu, dóttur og
öðrum aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð vegna fráfalls góðs
drengs.
Björn Ingimarsson.
Svo lengi hafði ég vonast til að
þurfa aldrei að skrifa þessar línur.
Svo lengi hafði ég vonast til að þurfa
aldrei að heyra vondu fréttirnar,
sem mér hafa þó þegar borist. Svo
lengi hafði ég vonað að þessi mis-
kunnarlausi sjúkdómur, sem svo
margan góðan dreng hefur að lokum
lagt að velli, mundi, þó ekki væri
nema í þetta sinn lúta í lægra haldi.
Svo lengi hafði ég vonað.
Í þögulli leit að einhverju sem
gæti linað sorgina og söknuðinn, gríp
ég til þess ráðs að minnast allra
þeirra góðu stunda sem ég hef átt í
gegnum árin með mínum gamla góða
vini og spilafélaga, Einari Einars-
syni. Þegar grannt er skoðað, er
reyndar aðeins um góðar stundir að
ræða því að einhvern veginn var það
svo að þar sem Einar var, réð gleðin
og kátínan ríkjum svo að ekki var
pláss fyrir neitt annað, nema ef vera
skyldi músíkina. Þó að sá tími sem
við Einar spiluðum saman í hljóm-
sveitum norður á Akureyri fyrir
u.þ.b. 25 árum, hafi aðeins staðið yfir
í nokkur ár, varð hann til þess að við
bundumst vinaböndum sem staðið
hafa fram á þennan dag. Vissulega
skildu leiðir þegar Einar flutti suður,
en af og til höfum við hist og rifjað
upp gömlu góðu dagana fyrir norð-
an, nú síðast fyrir rúmu ári síðan.
Sá fjöldi minningagreina sem þeg-
ar hefur birst um Einar, ber vitni um
það, hve vinamargur og vinsæll hann
var og hve margir eiga um sárt að
binda vegna ótímabærs fráfalls
þessa góða drengs. Þar hef ég litlu
við að bæta, ég tek undir öll þau fal-
legu orð sem þar hafa fallið í hans
garð að leiðarlokum.
Með þungri sorg og söknuði kveð
ég þig, kæri gamli vinur, ég gleymi
þér aldrei.
Ég votta öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð og vona að góður
guð stýri þeim styrkri hendi í gegn-
um þessa þungu raun.
Þorleifur Jóhannsson.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
1

     
   



 
   #  

  
 #        

.@
..@,&
3 # 5
/B
 '
  
/A
 %5 
2(
 

' " 2( 
+++/!  
 #

342
 5 
9 4  $ 
&9 4!"
 (") 9 4$ 
( >9 4!"
  - $ 
 
 9 4$  :& 
!"

+ *+ $ + *+ 
%
 

 '    
  

   

         
 
'
      

 
    .@
2&-(8 ,
*  C

!5 
2(
 

 ' #
2
  
"  2  
! #    4 
  !"

"3+'+5 !"
 '
 (") $ 
-% 
 '+5 !"
 3  "$ 
1" 9  
  !"
 3  )$    
5
*%+ 
 $ 

 
 !"

$* *+ 
%
 

  
 
  


  
7'
@
D&,. % <

-

);
2(
 

' #

"" 

++6)*
 "  !


     
       ("  '!" !"

    '!" 
E$     
  
E$ 
 

  
  
  


  


' 9
6
'
,,
&@ ,E 5/=
 %5 
2(
 

3!7 '

   #
++$
  ++5  )*  
 "  !


  5!
  4 
! #!"