Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 28

512
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
nokkurs konar svefnförum? Það lá við
að jeg tryði því.
Njogu veslingurinn hafði ekki þol-
að áreynsluna vegna þess hvað hann
var lasinn. Þegar jeg kom að vitja um
hann, gat hanu ekki á fótunum staðið.
Jeg hafði ekki skap í mjer til þess að
yfirgefa hann öðru sinni svo að jeg
afrjeð að halda enn kyrru fyrir í
nokkra daga og sjá hvort hann hrest-
ist ekkþ Notaði jeg því tímann til
þess að fara til næstu þorpa og ná þar
í ýmsa muni. Varð mjer þar vel á-
gengt, svo að jeg fullyrði að enginn
hefir komið með betra safn af mun-
um, sem þekkjast á þeim slóðum,
bæði búsáhöldum og vopnum.
Jeg varð lítið var við Laliamoro
þessa daga. Ilann virtist forðast mig.
í hvert skifti sem jeg kom til kofa
hans var mjer sagt, að hann væri ekki
heima. Stundum fór jeg inn og sá að
þetta var satt. Mjer hálf graindist
þetta. Því að nú var mig farið að
langa til að kynnast houum betur.
BURTFARARDAGUR var að lok-
um ákveðinn, því að nú var Njogu
orðinn ferðafær. Kvöldið áður kom
Laliamoro til að kveðja mig. Við sát-
um langa hríð við eldinn og spjölluðum
saman. Jeg tók eftir því, að hann var
órólegur. Augnaráðið var jafn hvikult
eins og þegar jeg hitti liann fyrst og
jeg þóttist vita, að nú þyrfti hann að
fá sjer neðan í >því.
Tal okkar barst að fílabeini, og hve
mikið mætti græða á því,, ef laglega
væri að farið. Þá kom það upp úr
kafinu, að Laliamoro átti um 2000
franka inni hjá næsta yfirvaldi, fyrir
selt filabein. Og nú var hann orðinn
hræddur uin að peningarnir væri glat-
aðir. Haun kvaðst því ætla að skreppa
þangað til þess að ganga úr skugga
um hvort svo væri. Jeg bauð honuin
að athuga þetta, því að jeg ætlaði
einmitt að heimsækja þetta yfirvald.
En hann vildi ekki heyra það nefnt.
Hann kvaðst verða að athuga þetta
sjálfur.
— Það er langt þangað, sagði jeg,
liklega tólf dagleiðir.
— Jeg fer samt.
— Þá er best að þú verðir okkur
samferða.
Hann gaut hornauga til mín.
— Þú veist ekki hvaða leið jeg fer.
Manstu ekki eftir hvernig fór um pilt-
inn?
Jcg reyiidi nú að toga eiuhverja
skýringu á þessu út úr honum, en
það var ekki hægt. Hann þagði og
svaraði hverri spurningu með því að
ypta öxlum. Svo reis hann á fætur og
kvaddi mig.
Jeg skrifaði dálítið til minnis í
vasabók mína um samtal okkar og
siðan fór jeg að sofa.
Snemma næsta dag vorum við ferð-
búnir og var þá dýrlegt veður. Jeg
minnist þessa dags eins og hann hefði
verið í gær. Það var 2. júní fyrir fjór-
um árum. Þegar maður hefir haldið
kyrru fyrir lengi á sama stað, og rýk-
ur svo alt í einu burtu þaðan, þá vcrð-
ur sá dagur inmnisstæður. Manni finst
það næstum eins og stórhátíð að mega
hreyfa sig aftur, að stefna út í ný
ævintýr eftir kyrsetu. Og að þessu
sinni lá leiðin líka í áttina til strandar,
í áttina.til menningarinnar.
Jeg ætlaði að kveðja Laliamoro. En
hann lá augafullur í bóli sínu og eng-
in leið til að vekja hann.
Svo lögðum við á stað og brátt'
hafði frumskógurinn gleypt okkur að
nýju. Ilið seinasta sem jeg sá af þorp-
inu var þakið á kofa höfðingjans. Það
er sjalfsaft þarna enn, ef kofinn hcfir
ekki brunnið eða eldingu lostið niður
í hann. En enga hugmynd hefi jeg
um það hvort höfðinginn niuni enn
vgra lifandi. Sennilega hcfir haiiu
drukkið sig í hel.
Til þess að o: Jlengja sem minst, þá
komst jeg eflir átta hrakföll og sjö
vandræði þangað sem belgiski em-
bættismaðurinn bjó. En í stað þess að
vera tólf daga á lciðinni, komst jeg
þangað eftir þriggja vikna göngu.
Maður skyldi aldrei reiða sig á það
sem sagt er um fjarlægðir hjer.
Belgiski embættismaðurinn tók
mjer með sannkallaðri gestrisni og
ljet mig fá sjerstakt herbergi til að
sofa í. Hann var kvæntur, en konunni
hans þóttu veislusalirnir í Briissel
skemtilegri heldur en bjálkakofi í
Kongo. Enginn skyldi lá henni það.
Um kvöldið sátum við sanian úti á
veröndinni og skeggræddum. Hanu
liafði mikinn áhuga á að kynnast sem
best þjóðháttum skógarbúanna og jeg
varð að segja honum alla ferðasögu
mína. Og þá sagði jeg auðvitað líka
frá Laliamoro og þorpinu hans.
— Ilann þekki jeg vel, sagði yfir-
valdið. Hann kemur hingað venjulega
einu sinni á ári til að telja p*:ninga
sína. Hann á hjer nokkurt fje, sem
hann hefir grætt á fílabeini, á heiðar-
legan hátt, held jeg. En hann er ófá-
anlegur til að leggja það í banka.
llann var hjerna fyrir þrcmur vikum.
Jeg kiptist við.
— Hvaða dag kom hann hingað?
— Ekki man jeg það, en jeg get
aðgætt það í reikningsbókinni cf þjcr
viljið.
Hann fór og sótti lieljar mikinn
doðrant og tók að blaða í honum.
— Bíðuni nú við. Jú, alveg rjett,
hjcr stendur það skrifað. Hanu kom
2. júni uni kvöldið, þegar dimt var
orðið. Iiann fór ekki lengra en hjerna
á veröndina og þegar hann hafði talið
peninga sína fór hann án þess að segja
eitt orð.
★
Sögumaður þagnaði. Eldurinn var
nú nær kulnaður og það var kalt. Úti
við sjóndeildarhring var skíma af
hinu gjósandi eldfjalli, líkust kvöld-
roða. Stjörnurnar tindruðu stórar og
fagrar yfir höfðum okkar, eins og gló-
andi gimsteinar.
— Nú getið þið hugsað um Lalia-
moro. llann var enginn miðlungsmað-
ur. Og margt skeður lijer í þessu Iandi,
sem enginn fær skilið. ... En nú er
svei mjer kominn háttatími. Good
night gentlemen!