Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 6

490
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
KAPELLAN Á VOÐMÚLASTÖÐUM
Nýa kaprllan.
í SUMAR. hinn 4. áji’ist, var jeg
viðstaddur er biskupinn yfir 1-landi
vigði nýa kapellu að Voðmúlastoð-
uni í Landevjum. Halði þar áður
verið kirkjustaðnr, en kirkjan var
lögð niður og rifin árið 1910. I»ó %ar
haldið áfram að greftra lík í kirkju-
garðinum. Nú var þarna komið nýtt
guðshús og í vígsl'uræðu sinni mint-
ist' biskup á það. að það mætti kall-
ast kraftaverk, að þelta húkomst
upp og æðri kraftar hefði staðið
á bak við það. Á líkan hátt talaði
sóknarpresturinn síra Sigurður Ilauk-
dal. Mig forvitnaði að vita við hvað
þeir ættu, og sneri mjer því til Sig-
mundar Sveinssonar, fyrrv. umsjón-
armanns Miðbæjarskólans í Reykja-
vík, en hann gekk manna best fram
í því að hin nýa kapella kæmist upp.
Sagði hann nijer þá frá ýmsu mjög
merkilegu, sem fyrir hann hafði kom-
ið í sambandi við þetta mál, hvernig
hann var hvattur og styrktur til þess
af ósýnilegum hjálpenduin. Oft var
við marga örðugleika að etja, en jafn-
an sannaðist þá það, sem skáldið
kvað:
I»að er eins og hulin hönd
hjálpi er mest á liggur.
Sigmundur hefir levft mér að skýra
frá nokkru af þessu, og kýs jeg að
láta hann sjálfan segja frá, og er saga
hans á þessa leið: •
ÁÐUR en jeg skýri frá því, sem
fyrir mig hefir borið í sambandi við
kapelluna, verð jeg að segja frá ein-
kennilegum atburði, sem kom fvrir
okkur hjónin árið 1940. Þá áttum við
heima í Miðbæjarskólanum.
Á þessu ári dó kona, sem unnið
hafði við skólann með trúmensku og
dygð frá því að við komum þangað.
Kona þessi haffft verið þung í lund og
átti erfitt með að lynda við samstarfs-
stúlkur sínar. Lenti oft í brösum milli
þeirra, og ef henni fanst hún bíða
lægra hlut var hún vön því að koma
inn í eldhús til konu minnar. Var
hún þá oftast í þungum hug, tvísteig
á gólfinu og barmaði sjer út af þessu
ástandi. Konan mín hafði gott lag á
því að tala um fyrir her.ni og fór
hún vcnjulega hressari í huga.
Nokkru eftir að hún dó, fórum við
að heyra eitthveTt'þrusk uppi á lofti
yfir svefnherbergi okkar. Var það
engu líkara en að einhver vau'i að
tvístíga þar og fanst okkur báðum
við þekkja þar fótatak hinnar fram-
liðnu konu eins og það.var þegar hún
tvísteig í æsingi á eldhúsgólfinu áður.
Engum sögðum við þó frá þessu.
Eina nótt gisti dóttir okkar hjá
okkpr og svaf í mínu rúmi. Um morg-
uninn spyr hún mömmu sína hvernig
standa muni á þessum umgangi, sem
hafi verið í alla nótt uppi á lofti.
ðíamma hennar gerði ekkert úr þessu
og sagði að köttur mundi hafa lokast
inni í stofunni. Ekki kvaðst dóttir
okkar trúa því; þetta hefði verið að
heyra eins og einhvcr manneskja hefði
verið að tvístíga }>ar og verið órótt.
— Þá liefir þig dreymt þetta, sagði
mamma hennar.
Nei, hin var nú ekki á því, kvaðst
hafa vaknað við þetta hvað eftir ann-
að og verið að brjóta heilann um hver
þarna gæti verið á ferli.
Nokkru eftir þetta fór að bera
meira á þessum umgangi, einkum
seint á kvöldin pg fyrri hluta nætur.
Eitt kvöld var konan mín mjög lasin.
Jeg kom ekki inn til hennar fyr en
um ellefu leytið, og var hún jiá sof-
andi. Jeg fór ósköp hljóðlega, til jiess
að vekja hana ekki, en jiegar jeg er
að fara upp í rúmið mitt, byrjar þessi
umgangur uppi á loftinu og er engu
líkara en að tvístigið sje og stappað
niður fótum. Ilrökk konan mín j)á
upp með and'fælum og hljóðum. En
mjer varð svo skapfátt, að jeg rauk í
myrkrinu upp á loft, opna hurðinu
að stofunni, þar sem umgangurinn
var, og spyr af þjósti hvernig standi
á því að við skulum ekki látin hafa
svefnfrið. Eitthvað fleira talaði jeg,
en lauk máli minu með því að í guðs
nafni skipi jeg þeim, sem þar sje, að
fara út. Svo lokaði jeg hurðinni og
fór niður.