Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 8

492
LESBÓK M0RGUNBLA9SINS
í höndunum. Kristín brosir framan í
•
konuna, mjög glaðleg á svip, leggur
altarisklæðið á borðið og segir: \ú cr
jeg búin með það! í sama bili þykist
konan sjá 3 konur koma inn, ganga
til Kristínar og segja: Loksins höfum
við fundið þig! Lengri var draumur-
inn ekki.
Þessi kona er mjög draumspök og
tekur mikið mark á draumum. Sagði
Inin mjer drauminn tveimur dögum
seinna, og rjeði jeg hann svo, að nú
væri óhætt að bvrja á kapellubygg-
ingunni. ■
Þá var mjög erfitt að fá bygging-
arefni í Reykjavík, bæði sement og
timbur, En jeg verð að segja, nð það
var engu likara en að a!t kæmi upp
í hendurnar á nijer En þegar a!t efni
var nú fengið stóð á því að ekki var
hægt að koma því á staðinn, )>ví að
ekki var bílfært að Voðmúlastöðum
vegna áveitunnar. Þeir lofuðu mjer
þá að þeir skyldi taka áveituna af
20. júní, en þá væri svo skamt til
sláttar að ekki mundi hægt að gera
mikið.
Þegar að hinum ákveðna tíma
kom, fekk jeg menn að fara austur
með alt efnið á tveimur bílum, sement’
á öðrum en timbur á hinum, og óku
þeir því heim í hlað á Voðmúlastöð-
um. Svo unnu þeir fram á nótt við að
aka sandi og möl frá Affallinu heim
í hlað. Og þegar sveitarmenn sáu nú
að alt efni var komið, vildu þeir ekki
láta sitt eftir liggja. Komu nú margar
hendur til hjálpar og var allri steypu-
vinnu lokið, og þakið komið á\kapell-
una fyrir sláttarbyrjun. Gekk þetta
allt svo vel, að jeg held að alla hafi
furðað á því, og enginn’ hefði trúað
því að óreyndu að slík afköst gæti
átt sjer stað. En mikið var nú §amt
eftir, að fullgera kapelluna, og nú
var alt fje upp etið og komnar nokkr-
ar skuldir.
SVO var það i aprílmánuði 1946
að fyrir mig bar vitran. Jeg var dálítið
lasinn eitt kvöld og gat ekki sofnað.
Leið svo fram á nótt að jeg var ým-
ist að kveikja og lesa í bók, eða jeg
slökti og lá í hugleiðingum. Svo er
það klukkan rúmlega fjögur að jeg
þykist verða þess var upp úr þessum
hugleiðingum, að margt fólk er kom-
ið inn í herbergið til mín og sá jeg
það sem í daufu ljósi. Næst rúmi
mínu voru tvö andlit, sem jeg þekti
vel, Sigurður Jóns'son skólastjóri og
konan mín. Hún var með mjög lítið
barn á handleggnum. Sá jeg glögt
handlegg þess, sem var bjartur frá
úlflið að alnboga og lá niður með
handlegg hennar. Varð mjer sjerstak-
lega starsýnt á þetta, því að mig
undraði hvað handleggurinn var
mjór. Jeg vissi, að allir þeir, sem
þarna voru, voru framliðnir, og í
svipan finst mjer jeg vera að deyja,
og jeg segi: .Ákaflega er jeg nú á-
nægður að mega fara heðan og vera
með ykkur“. En þá gengur konan
mín brosandi út úr hópnum að rúmi
mínu og segir: „Þú ert ekki að fara,
góði minn“. Svo verður hún alt í einu
mjög alvarleg og segir: „Þú átt eftir
að starfa“. Þá heyri jeg mjög hljóm-
fagra rödd. Það er barnið sem segir:
„Pabbi, jeg er að leiða hana mömmu
og jeg leiði þig seinna“. Jeg varð svo
hrifinn að jeg reis snögt upp í rúm-
inu, en í sama bili hvarf alt. Þá varð
mjer að orði: „Nix verð jeg að taka
undir með Páli postula, þegar hann
var hrifinn upp í sjöunda himinn:
Hvort jeg var í líkamanum eða ekki,
veit jeg ekki, guð veit það“.
Jeg sat lengi undrandi og hrifinn
af þe.ssari sýn og þakkaði guði fvrir
að birta mjer þetta. Svo fór jeg að
hugleiða það, að barnið hafði kallað
mig pabba. Við hjónin eignuðumst 8
börn og þau eru öll á lífi. En þá
mundi jeg skyndilega eftir því að
þegar við vorurn á Brúsastöðum var
konan mín ófrisk og veiktist svo að
hún var flutt á Landakotsspítala.
Þar ól hún andvana barn. Þarna kom
skýringin á þessum örmjóa handlegg,
sem jeg hafði sjeð.
Fyrirburður þessi varð mjer til
mikillar hughreystingar, því að satt
að segja hafði jeg talsverðar áhyggj-
ur út af k^pellusmíðinni. En nú var
jeg fullviss um það, að jeg væri þar
ekki einn að verki, að jeg ætti að
halda ótrauður áfram, mjer mundi
hjálpað, og hjálpin kæmi að handan,
svo að engu væri að kvíða.
SEGIR nú næst frá því, að aðfara-
nótt 12. maí 1946 gisti jeg hjá Ingi-
mundi Guðjónssyni verslunarmanni
á Selfossi. Faðir hans býr á Voðmúla-
stöðum og hafa þeir feðgar verið öfl-
ugir styrktarmenn kapellunnár. Við
Ingimundur sváfum í sama herbergi
og hvíldi jeg á sveínbekk beint á
móti dyrum. Hann var sofnaður um
klukkan 11 en jeg lá glaðvakandi,
því að ýmsar hugsanir sóttu að mjer.
Þegar leið að miðnætti sje jeg, að
hurðin opnast og konan mín kemur
ipn i herbergið. A eftir henni gekk
hár maður, mjög geðþekkur og nokk-
uð við aldur; hann þekti jeg ekki.
Þar næst kom inn annar maður, göf-
ugmannlegur og góðlegur. Þann mann
þekti jeg þegar. Jeg hafði sjeð hann
við* kirkju á Voðmúlastöðum árið
1902 (mig minnir hann væri þar með-
hjálpari), og á eftir hafði jeg farið
heim með honum og drukkið hjá
honum Jcaffi; hafði jeg orð á því við
konuna mína þegar heim kom. hvað
hún ætti gjörfulegan frænda i Austur-
hjáleigunni. Varð hann mjer því svo
minnisstæður, að jeg þekti hann nú
aftur þegar er jeg sá hann. Á eftir
honum kom þriðji maðurinn, meðal-
maður á hæð, talsvert haltur og gekk
við staf. Þann mann hafði jeg aldrei
sje fyr.
Þarna stóðu þau nú fjögur rjett
fyrir framan hvílu mína. Mjer brá
ckki öðru vísi en svo, að jeg fann
óskiljanlegan fögnuð gagntaka sál
mína, og jeg var að hugsa um hvað
þau myndu vilja mjer og beið því litla
stund og horfði á þau. Svo reis jeg
upp og hafði yfir blessunarorðin í