Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 27

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
511
liafði Laliamoro drukkið frá sjer vit
og ræmi. Þegar jeg kom inn í kofann
sýndist mjer hann vera dauðans mat-
ur. Jeg lagði eyrað að brjósti hans og
heyrði þá aðeins að hjartað sló enn.
Þá fór jeg rakleitt til stallara hans,
því að nú varð jeg að fá sendimann.
Stallarinn skoraðist undan því að
taka nokkra ákvörðun fyr en hann
hefði talað við Laliamoro. Hann hafði
ekki rjett til að ráða fram úr neinu
á meðan höfðinginn var sjálfur í þorp-
inu. Jeg reyndi að múta honum, en
það var gagnslaust. Hann var ósveigj-
anlegur. Þá hótaði jeg ]>ví að kæra
þjóðflokkinn og hann sjálfan hjá belg-
isku yfirvöldunum fyrir það að hann
hefði ekki viljað gera hvítum manni
greiða. Og belgisku yfirvöldin mundu
ekki taka mjúkum höndum á honum,
sagði jeg. Þetta hreif að því ley^ að
hann lofaði því að ráða fram úr þess-
um vanda daginn eftir, ef Laliamoro
lægi þá enn ósjálfbjarga. Lengra var
ekki hægt að aka honum.
Nú var ekki um annað að gera en
bíða og reyna að vera rólegur. En
það voru ekki faliegar fyritbænir sem
jeg ljet þorpsbúa fá þá um kvöldið.
Daginn eftir var Laliamoro enn í
roti. Stallarinn fanst hvergi, en menn
sögðu að hann hefði farið að sækja
áreiðanlegan sendimann. Jeg fór að
vitja um Laliamoro. Ilann lá enn í
fletinu, en auðsjeð var að hann var á
batavegi. Æðasláttur hans var orðinn
jafn og sterkur og hann andaði ró-
lega. Víman var að renna af honum.
Um sólarlag kom stallari með sendi-
boðann og lofaði því að hann skyldi
leggja'á stað í liýti næsta morgun. Jeg
sagði honum hvert erindið væri og
sagði honum kenniorðið. Eftir fjög-
urra daga bið leit nú út fyrir að mjer
tækist að senda mann á stað.
KVÖLDIÐ var fagurt. Jeg settist
við eld, sem matreiðslumaður hafði
kynt utan við tjaldið, og fór að skrifa
dagbók mína. Meðan jég var að þvi,sá
jeg út undan mjer að tveir menn komu
út úr skóginum og stefndu rakleitt til
mín. Þegar þeir komu svo nærri, að
birtan af eldinum fell á þá, þekti jeg
að annað þeirra var Njogu. Jeg þarf
varla að taka það fram, að jeg varð
fegnari en frá megi segja.
Drengurinn yar veiklulegur og
þreytulegur. Það var auðsjeð að hann
hafði verið hættulega veikur. Fót-
leggir hans höfðu aldrei verið gildir,
en nú voru þeir eins og títuprjónar,
og það var eins og brjóstið hefði sog-
• ast inn.
— Það er gott að þú ert kominn,
sagði jeg. Jeg ætlaði að senda mann
eftir þjer á morgun.
— Njogu fekk boð fyrir nokkrum
dögum. Hann heyrði rödd í myrkrinu
og hún sagði skýrt og skilmerkilega
kenniorðið. En jeg sá engan. En jeg
vissi að herrann þurfti að fá byssuna.
Jeg fekk mjer þá fylgdarmann, því
að mjer var batnað. Jeg tók sjálfur
byssuna og hefi borið hana hingað,
því að jeg gat hvergi fundið seftdi-
mann herrans.
— Er það alveg áreiðanlegt að þú
heyrðir kenniorðið?
— Enginn efi á því. Og enginn hefði
hefði getað sagt það orð, nema herr-
ann hefði trúað honum fyrir því.
— Það er gott. Farðu nú og legðu
þig til hvildar því að þjer veitir ekki
af því.
Þetta varð mjer ærið umhugsunar-
efni. Var þetta tilviljun? Gat nokkur
hafa komist að kenniorðinu? Ekki
hafði jeg sagt neinum frá því nema
Laliamoro, og hann hafði ekki farið
út úr kofa sínum síðan. Enginn hafði
farið úr þorpinu, mjer vitanlega. Og
hvernig stóð á þessu með tímann?
Fjórar dagleiðir voru að minsta kosti
þangað sem Njogu var, eða'átta dag-
leiðir fram og aftur. En nú var piltur-
inn kominn hingað fjórum dögum eft-
ir að hcfðinginn hafði lofað að sækja
hann. Jeg varð að viðurkenna að jeg
botnaði ekki neitt í þessu.
Morguninn eftir koin Laliamoro í
tjaldið til mín. Hann var þá hinn
brattasti.
— Þú ert laglegur karl, sagði jeg,
drekkur þig út úr í staðinn fyrir að
sækja þjóninn minn, eins og þú lofað-
ir. Jeg skal kæra þig hjá yfirvöldun-
um.
— Er drengurinn ekki kominn?
spurði hann.
— Jú, en það er sannarlega ekki
þjer að þakka.
— Jeg fór þangað og skilaði því,
sem þú baðst mig, sagði hann blátt
áfram.
— Það er trúlegt, þú sem hefir leg-
ið eins og skepna í fleti þínu í fjóra
daga.
— .Teg fór þangað, sagði hann enn.
Þú segir sjálfur að pilturinn sje kom-
inn.
— Já, en jeg hefi sjeð það með mín-
um eigin augum að þú hefir legið í
kofa þínum viti þínu fjær síðan þú
lofaðir að fara. ðláske þú hafir sent
einhvern?
— Nei.
— Hvernig fórstu þá að því að
koma boðunum?
Hann ypti öxlum.
— Jeg um það. Vertu sæll.
Og svo fór hann ojj var auðsjeð að
honum hafði sárnað. En jeg var engu
nær. Gat það skeð að hann hefði farið