Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 24

508
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
HOFÐINGINN
VIÐ sátum þrír í reyk frá varð-
eldi og reyndum að halda á okkur
hita. Rignt haiði urq daginn og hjer
uppi á hálendinu kóinaði sniigglega
þegar sól var >est. Tjöldin, fötin okk-
ar, svefnpokarnir — alt var rakt. Eina
ráðið var að draga sætin eins nærri
varðeldinum og unt var. ÞÁfann mað-
ur til ofurlítillar hlýju og fanst fötin
þorna. Við vorum stirðir og þrevttir
af göngu. Við vorum komnir óravegu
frá heimsmenningunni, svo margar
dagleiðir að hægara var að telja þær
í vikum. En nú vorum við komnir
inn að hjarta álfunnar, J>ar sem eld-
fjöll standa eins og risar á verði um
hulda leyndardóma, þar sem vötn
glitra milli grænna skóga, og þar sem
gorillaapinn lemur sitt loðna brjóst;
þar sem dvergar laumast eins og
skuggar í grasinu og Jiar sem svartar
konur plægja gróðureæla jörð með
höndunum.
Við vorum þarna tveir Svíar og sá
j þriðji var Englendingur, einn af Jjess-
um ágætu og yfirlætislausu Bretum,
sem sendir eru til hitabeltislandanna
í embættiserindurn. Hann hafði farið
'víða um lieim, og liann hafði notað
augö og eyru hvar sem hann fór.
Ilann kunni mörg Xegramál og þekti
vel siði þeirra og venjur. Við höfðum
rekist á hann af tilviljun, og oiðið
saniferða nokkra daga, þar sem leiðir
okkar Iágu í sömu átt. Iiann ætlaði
upp að Kongofljótinu, en okkar ferð
var heitið til hinna þoku reifuðu eld-
fjalla. Á morgun áttu leiðir a% skilj-
ast. Og þess vegna varð okkur skraf-
drýgra í kvöld pn endranær.
— Xú er víst korninn tími til að
sofa, sagði Bretinn og s!ó öskuna úr
pípu sinni. ■>
— Eina sögu enn, báðum við, rjett
á meðan J>ú reykir eina pípu.
Hann brosti og geispaði og leit svo
til Suðurkrossins, sem blikaði í gegn
um móðu loftsins. Hann var vist að
athuga hvað væri framorðið. Svo tók
hann upp tóbakspunginn og hóf sögu
sína.
★
— WELL! Þetta verður allra sein-
asta sagan. En hún skeði fyrir nokkr-
um árum í þjettasta myrkviði Kongo.
Hafið þið nokkurn tíma komist í kast
við hinn reglulega frumskóg hitabelt-
isins? Jeg á ekki við skóg eins og hjer.
skóg, sern ekki er nema eins og smá-
kjarr hjá frumskóginum. Jeg á við
skóg, þar sem maður getur gengið dag
eftir dag og viku eftir viku og sjer
aldrei til lofts. Loftið er mengað af
gufu upp af svartri leðju og rotnandi
skógargróðri, og skógarbotninn er alt-
af rakur. Ekkcrt er Jiar að sjá nema
himinháa stofna og grænan fljetti-
jurtagróður, sem er eins og tjöld alt
í kring um mann. Maður týnir áttun-
um og er altaf með lífið í lúkunum út
af því, að tapa hinum óglögga stig,
sem liggur milli fjarlægra Jxrrpa. Mað-
ur veit, að hafi fylgdarmaðurinn ilt í
huga, þá er honum ekkert auðveld-
ara en að látast ætla að stytta manni
leið, og hverfa svo í skóginn. Og })á
stendur maður þar ráðviltur, ekkert
er til að átta sig á og maður hefir
enga hugmynd um í hvaða átt er
best að fara. Þá er ekki að furða þótt
maður varpi frá sjer allri von um það
að komast nokkuru sinni út vir þessu
völundarhúsi. ðlaður heyrir vindhvin
hátt i trjátoppunum og J>ar sitja apar
og hlæja að manni. Annars er alt
hljótt eins og niðri í iðrum jarðar.
Þetta reynir á taugarnar. Maður
verður huglaus og duglaus og það er
eins og einveran ætli að kremja mann
sundur. Ilún legst eins og farg á sál-
ina. Maður rej’nir aö hrista þetta af
sjer, en getur Jiað ekki. og maður
verður ær af löngun eftir beru lofti,
víðsýni og bláum liimni.
Jæja. jeg var nú kominn í þennan
skóg. Jeg var í raunlnni á heimleið
þá. en lagði lykkju á leið mína af
tómri forvitni og nýungagirni. í stað
þess að fara hina venjulegu leið til
Austur-Afríku, fór jeg vestur á bóg-
inn til Boma. Mig langaði til þess að
sjá meíra af meginlandinu, og svo
ætlaði jeg að safna allskonar gripurn
handa minjasafninu heima. Jeg hafði
eins fáa menn og unt var, en það
voru úrvalsmenn. Þeir voru tíu og svo
Askari frá Kongo, sem átti að stjórna
þeim. Auk þess var þjónn og mat-
reiðslumaður, sem höfðu gerst sjálf-
boðaliðar. Þeir höfðu verið með mjer
í nokkur ár og vildu ekki skilja við