Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 26

510
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ins. Hann sagði mjer frá því að fílar
væri þar í nágrenninu og þeir væri
vanir að spilla ökrunum með þvi að
troða þá niður.
Jeg ljet hann fá annan tóbaksbita,
og þá sagði hann mjer frá því að
hann safnaði fílabeini og seldi það á
næstu bækistöð hvítra manna. Vegna
þess að jeg átti leið þar um, bauðst
jeg tjl að fara þangað með skilaboð
ef hann vildi. En hann hristi höfuðið
og kvaðst sjálfur mundu skteppa
þangað bráðum, því að hann þyrfti
að tala við stöðvarstjórann um mjög
áríðandi mál.
— Það er langt þangað, sagði jeg,
og mjer sýnist þú gamall og slitinn.
— Já, sagði hann, maður verður að
gera ráð fyrir að sofa svona oft á leið-
inni. — Um leið sperti'hann alla tíu
fingur upp í loftið. — En jeg kemst
nú þangað samt.
Karlinn var hreint ekki heimskur.
Jeg komst smám saman að því. Þeg-
ar af honum rann víman, þá var hugs-
unin skír og gott samhengi í því, sem
hann sagði. En þó var eitbhvað dular-
fult við augnaráð hans. Oftast var
það stöðugt, en alt í einu voru aug-
un á sífeldu iði, og þá var eins og
ský drægi fyrir þau. Það var eins og
þau væri að athuga eitthvað i fjarska.
Þetta kom fyrir tvisvar eða þrisvar
á meðan við töluðumst við og stóð
misjafnlega lengi. Jeg helt að þetta
stafaði af löngun í drykkinn, enda
brást það ekki, ef mikið bar á þessu,
þá var hann út úr um kvöldið.
Dagarnir liðu fljótt. Jeg náði í
marga merka gripi, aðallega hnífa með
fílabeinsskafti og fljettaðar körfur.
Einu sínni, þegar jeg var að ráfa þar
um kring, skaut jeg fíl. Varð þá held-
ur en ekki fögnuður í þorpinu, því
að þarna fengu þeir nógar kjötbirgðir.
Annars hafðist eg fátt að. Nú var lið-
in vika, og jeg hafði ekkert frjett af
Njogu. Jeg fór að óttast um hann og
ákvað að senda boðbera að vitja hans.
Jeg mátti ekki eyða lengri tíma hjer,
og riffilinn minn varð jeg að fá. Jeg
hafði sjálfur verið sex daga á leiðinni,
en fóthvatur Negri gat farið þetta á
fjórum dögum. Jeg varð því enn að
hafast hjer við í viku, að minsta kosti.
SVO gerði jeg boð eltir Laliamoro
og sagði honum að mig vantaði sendi-
mann. Höfðinginn var sýnilega kom-
inn að því að hella í sig, því að augun
voru á sífeldu iði og málrómurinn
þvoglulegur. Það bar vott um að hann
væri að hugsa um krukkuna með
áfenga drykknum.
— Jeg skal fara sjálfur, sagði hann.
Hvert er erindið?
Atti jeg að treysta þessum fylli-
rafti? Var nokkur von til þess að hann
mundi komast alla leið? Og gat jeg
treyst því að hann færði mjer riffilinn,
ef Njógu slepti honuin við hann?
— Nei, sagði jeg, það sæmir ekki
að jafn mikill höfðingi og þú ert, farir
í slíka sendiferð. Útvegaðu mjer ein-
hvern fótfráan ungan mann, og jeg
skal borga honum vel ef hann rekur
erindið vel.
— Jeg fer sjálfur, sagði Laliamoro.
Annað hvort fer jeg sjálfur, eða eng-
inn.
— Þú nxátt ekki vera svo lengi að
heiman, sagði jeg. Og höfðingi getur
ekki verið'í sendiferðum um skóginn,
eins og hver annar hlaupagikkur.
— Jeg um það, svaraði karlinn. Þú
hefir skotið fíl og gefið okkur kjötið.
N’ú er röðin komiii að mjer að gera
þjcr greiða.
— Það nær ekki neinni átt. Dýrið
kostaði inig ekki nema eitt skot. Út-
vegaðu mjer sendimann.
— Hjer er hann. Jeg fer sjáifur, en
enginn annar. Þetta er svar mitt.
Um leið kom þessi rækalls vaiul-
ræða svipur á hann aftur og hann
skalf á beinunum. Jeg velti því fyrir
mjer hvað jeg ætti að gera og komst
að þeirri niðurstöðu að enginn skaði
væri skeðuj- j)ótt jeg samjxykti Jxetta.
Þóttist jeg vita að Njogu mundi ekki
afhenda honuni riffilinn, enda þótt
Laliamoro hcimtaði hann. Jeg skýrði
því höfðingjanum frá því hvert erind-
ið væri, og bjóst við að á hann myndi
renna tvær grímur, Jxegar hann frjetti
að þetta voru sex dagleiðir, og sýnd-
ist þá rjettara að senda einhvern ann-
an. En Jxað fór nú á aðra leið. Hann
kinkaði aðeins kolli og spurði hvert
kenniorðið væri. Jeg sagði honum Jxað.
Það var enska orðið, sem þýðir riffill.
— Jeg fer í kvöld, eg cr leiðinni
kunnugur. Vertu alveg rólegur.
En rólegur var jeg ekki. Þó var
ckki um annað að gera en láta undan.
Og svo staulaðist Laliamoro eins og
í svefni til kofa síns. Og jeg var viss
um það að hann mundi ekki komast
lengra þennan daginn.
RIGNINGATÍMINN var byrjað-
ur fyrir alvöru. Frá morgni til kvölds
streymdi vatnið úr loftinu og ekki var
hundi út sigandi. í tvo daga lét hann
þannig og torgið flóði í gruggugu vatni.
A þriðja degi stytti upp og sá til sólar.
Upp af skóginum stóð gufumökkur.
Fram að Jxessu hafði jeg haldið kyrru
fyrir, en nú fór jeg á kreik og helt til
kofa höfðingjans.
Grunur rninn rættist. Fyrir utan
kofann hitti jeg konu og hún sagði
að Laliainoro hefði ekki hreyft sig að
heiman, og lægi nú sem dauður í fleti
sínu. Þetta gerði nú ekki svo niikið
til, því að þessa Jirjá daga hefði öll-
unx verið ófært um skóginn. En svo