Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGU&BLAÐSINS 'ffgtfc- ’
491
Konan mín kvaðst liafa fieyrt alt
sem jeg sagði og þegar jeg hefði skip-
að hinum óboðna gesti út í guðs
nafni, hefði sjer heyrst#eins og citt-
hvað drægist niður með veggnum.
Svo segir hún:
„Var það nú ekki rangt af okkur
að reka hana út? Hún hefir máske
gert vart við sig í þeim tilgangi að
biðja okkur að biðja fyrir sjer“.
Jeg háttaði aftur, en mjer leið hálf
illa og okkur varð ekki svefnsamt um
nóttina. Ekkert þrnsk var nú að
hevra, en jeg reyndi að hugsa hlýtt
til hinnar framliðnu og bað guð að
hrirgefa mjer það hvað jeg hafði
verið bráður.
l>egar jeg fór að hátta næsta kvöld,
spurði jeg konuna mína hvort hún
hefði nokkuð heyrt en hún kvað nei
við því. En þegar jeg er að fara upp
í rúmið segir konan: „Nú er hún kom-
in aftur, en fótatakið er svo lágt að
jeg rjett aðeins heyri það“. Jeg fer
þá að hlusta og hej'ri það líka. I>á
segi jcg við konuna:
„Nú fer jeg upp á loft og bið fyrir
henni, en þú biður í-rúmi þínu. Jeg
skal tala svo hátt, að þú heyrir til
mín, svo að það verði sameiginleg
bæn hjá okkur“.
Svo klæddi jeg mig og fór upp á
loft í myrkrinu. Settist jeg í kennara-
stólinn, hallaðist fram á borðið og
bað frelsarann í auðmýkt að taka að
sjer þessa viiluráfandi sál, sem fyndi
ekki frið. Bæn mín var ckki háfleyg,
en hún var borin fram í auðmýkt og
einlægni. Svo fór jeg að hátta. Kon-
an mín var innilega glöð yfir því að
við skyldum hafa gert þetta í sam-
einingu. Og eftir þetta heyrðum við
sama sem aldrei fótatakið á loftinu.
ÞESSI saga er alveg sönn. Og at-
burðurinn hafði mikil áhrif á mig.
Frá því jeg var barn hefir Nýatesta-
mentið verið mjer kærast allra bóka;
á það lærði jeg ,að lesa og það trúar-
traust, sem jeg drakk þá í mig, hefir
verið aðal stuðningur minn í lifsbar-
áttunni. Og jeg leit á þennan atburð
sem sönnun þess, að blessaður himna-
faðirinn heyri vorar veiku bænir, éf
þær eru bornar fram í auðmýkt, ein-
lægni og kærleika til annara. Og nú
varð mjer það enn Ijósara en áður
hvað Kristur átti við þegar hann
sagði: Guðsríki er hið innra með yð-
ur. Og fyrir það hefir mjer gengið
auðveldlegar að skilja það, er síðan
hefir fyrir mig komið.
VORIÐ 1944 varð mjer að ýmsu
leyti erfitt, því að heilsu Kristínar
konu minnar hnignaði mjög. Lá hún
þá oft rúmföst, því að hjartað var
bilað.
í júnímánuði heimsótti hana frændi
hennar, Guðjón Guðmundsson frá
Eystri-Voðmúlastaðahjáleigu og sagði
henni þau tíðindi, sem henni þótti
mjög vænt um, að Auðunn í Dalseli
hefði gengist fyrir því að hafin væri
samsj^ot til að byggja kapellu á Voð-
múlastöðum, og ]>egar hefði safnast" á
fjórðu þúsund króna.
Konan mín hafði oft minst á það
við frændur sína eystra, að þeir bygðu
hús í kirkjugarðinum, svo að jarðar-
farir gæti farið þar sómasandcga fram,
og helst svó vandað hús, að guðs-
þjónustur gæti farið þar fram líka.
Konan mín hafði verið fermd í Voð-
múlastaðakirkju og bar í brjósti
sterka trvgð til æskustöðvanna. Hafði
hún fvrir löngu óskað þess, að hún
yrði jarðsett þar í kirkjtigarðinum
hjá sínu fólki. Og þegar hún frjetti
nú um þcssi samskot ákvað hún að
senda dálitla upphæð í þau til minn-
ingar um foreldra sína og móðursyst-
ur, sem var henni önnur móðir.
Eftir þetta fór heilsu hennar mjög
hnignandi, en jafnframt var sem
áhugi hennar fyrir kapellubygging-
unni vkist og hugur hennar snerist
mest um það hvernig hægt væri að
koma kapcllunni upp sem allra fyrst.
Til marks um það er þetta, að ;5 vik-
um áður en hún dó, sagði hún við
dóftur okkar: „Góða mín, þú saum-
ar nú altarisdúkinn í kapelluna og
systur þínar hjálpa þjcr með hann“.
Svona var hugur hennar fastur við
þetta málefni. Ilún dó 3. september
1944 og var jörðuð 10. september að
Voðmúlastöðum, eins og hún hafði
óskað.
NÆSTU jól fór jeg austur til að
leggja bkún á leiði hennar, og sat
svo hjá frændfólki hennar fram yfir
nýár. Sagði jeg þeim frá þessari inni-
legu þrá og ósk konunnar minnar að
guðshús yrði reist á Voðmúlastöðum
og spurði hverja aðstoð þeir vildu
veita því máli. Voru undirtektir góð-
ar um það að fá sjálfboðavinnu við
verkið, en fje þótti lítið til efnis-
kaupa. I>á var sem hvíslað væri að
mjer: Peningarnir koina! Og jeg sagði
við þá: Verið þið óhræddir, peningar
koma þegar byrjað er á verkinu, ef
ekki hjer úr sókninni, ]>á annars stað-
ar að.
Með það fór jeg heim, en fór svo
austur bæði í febrúar og mars og
átti fundi með helstu mönnum um
málið. En nú voru undirtektir dauf-
ari, og á seinni fundinum voru talin
á þessu öll tormerki. Hirði jeg ekki
um að rekja ]iá sögu hjer.
Svo kom 9. apríi. Þann dag varð
jeg 75 ára og heimsóttu mig þá 80—
90 vinir mínir. Voru mjer færðar
margar góðar gjafir og þar á meðal
á 5. þúsund krónur í peningum. Af-
rjeð jeg þegar að láta það fje ganga til
kapeMubyggingarinnar.
Um þetta leyti dreymdi góða vin-
konu könunnar minnar eftirfarandi
draum: Hún þóttist stödd hjá stóru
hú’si og vita að Kristín væri þar inni.
Jafnframt mundi hún eftir því í
svefninum, að Kristín var dáin. Þyk-
ist hún svo ganga inn í húsið og eftir
löngum og breiðum gangi, með dyr-
um til beggja hliða. Gengur hún fram
hjá öllum dyrunum og inst í ganginn
og' lýkur þar upp hurð. Sjer hún þá
að Kristín situr þar við stórt borð
og er með fjarska fallegt altarisklæði