Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
497

> i
Altarisdúkur með postulunum (frá Hrafnagili).
tinus voluðura manni klæðlitlum í
borgarhliði. En sá bað gefa sjer klæði
þá menn, er á móti honum fóru, og
liðu aliir umfram. Þá skildi Martinius,
að guð hafði honum J)enna hugað, er
aðrir veitti eigi miskunn. En hvað
mátti hann gefa, }>ar sem liann hafði
ekki nema klæði þau, er hann stóð í,
því að liann hafði veitt alt annað
aumum niönnum. Þá brá hann sverði
því er hann \jar gyrður, og reist í
sundur möttul sinn í miðju og gaf
hálfan þurfamanninum, en hálfan
skrýddi hann sig.
2. En ðlartinus, er hann var sofn-
aður ena næstu-nótt eftir, þá sá hann
Krist sjálfan klæddan þeim möttuls
hlut, er hann hafði inum fátæka gef-
ið: Síðan hevrði hann drottinn svo
mæla við engla, er hjá honum voru:
„Martinus, . prímsigndur aðeins
skrýddi mig þessu klæði“. En hann
hófst eigi til jarðlegrar dýrðar af
þessari sýn heldur var hann því lítil-
látari sem hann kendi guðs miskunn
meiri í sínu verki.
3. En hánn tók ])á skírn er hann
var 18 vetra.
4. A þeirri tíð kom einn prímsignd-
ur maður til Martinuss að heyra
kenningar hans. En er þaðan liðu fáir
dagar, }>á tók sá maður riðusótt og
varð bráðkvaddur áður hann hefði
skírn tekið. En iMartinus hafði heim-
an farið og kom ])á hcim, er hinn var
nýandaður, og stóðu munkar hryggir
yfir l'íki hans. Þá bað Martinus alla
út ganga frá líkinu, en hann lauk aft-
ur dyrum og fell á knje til bænar hjá
líkinu. En er hann hafði lengi á bæn
verið, þá skildi hann, að guðs kraftur
nálgaðist og rjettist hann upp af bæn
og beið misericordie dei (miskunnar
guðs). En er þaðan liðu tvær stundir,
þá hrærðist hinn dauði og hóf upp
augu sín. Þá gjörði Martinus þakkir
guði og lauk upp húsinu, og sáu allir
þar lifandi þann, er þeir báru dauðan
þangað.---------
5. Þa heyrði hann (Martinus) grát
og háreisti og spurði hví það gegndi.
En honum var sagt að einn þræll
hefði hengdan sig. Þá gekk Martinus
inn í hús það er líkið lá, og byrgði
úti alla aðra, og var lengi á bæn hjá
líkinu. En er hann reis af bæn þá
lifnaði hinn dauði og 'leitaði við upp
að rísa. Þá tók Martinus í hönd hon-
um og setti hann á fætur og leiddi
hann lifandi út úr húsinu í augliti
alls lýðs.
0. Á ]>eirri tíð var Martinus valdur
til biskups í Turonsborg.
7. Martinus fór enn of dag til
kirkju og mætti klæðlausum manni í
frosti miklu. Sá bað Martinus gefa
sjer klæði nokkuð. Þá heimti Martinus
þangað djákn sinn og bað hann selja
klæði inum kalna. Síðan gekk Mar-
tinum inn í kirkjuskot og sat þar einn
saman, sem hann var oft vanur á
milli tíða, þá er aðrir kennimenn fóru
hver til sinnar sýslu. En er djákninn
dvaldi að gefa klæði inum volaða, þá
kom hann þangað í skotið, er Mar-
tinus sat og sagðist kalinn vera, en
djáknann seinan, að gefa honum
klæðið.
8. Þá fór Martinus þegar úr kyrtli
sínum undir kápu leynilega, svo að
inn volaði sá eigi, og seldi honum
klæðið og bað hann braut fara.
9. Þá tók Martinus að kenna heiðn-
um mönnum guðs orð. ... Þá gekk
frgm kona nokkur og hafði í faðmi
lík sonar síns nýandaðs og mælti við
Martinus: „Vitum vjer, að þú ert
vinur guðs, gjaltu mjer einga son
minn er ný er dauður“. Þá hurfu að
fleiri og báðu með henni. Þá sá Mar-
tinus að hann mundi geta tákn að
guði mörgum trl hjálpar og tók hann
við líkinu og fell á knje til bænar.
En er hann reis upp af bæn, þá seldi
hann svein lifanda móður hans.
10. Þegar Martinus fór frá Treveris-
borg þá kom á móti honum kýr óð
af djöfli, sú er hljóp frá nautum og
stangaði menn ef fyrir urðu. En er