Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1946, Blaðsíða 25

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
509
mig þegar jeg lagði á stað frá Ug-
anda.
Fyrst gekk alt eins og í sögu. Við
mjökuðumst vestur á bóginn, lengra
og lengra inn í. frumskóginn. Þeir,
sem þarna bjuggu, voru vingjarnlegir
og okkur varð engin skotaskuld úr
því að fá fylgdarmenn milli þorp-'
anna. En svo veiktist Njogu, þjónn-
inn minn, og það var ekki um annað
að gera en skilja hann eftir. Drengur-
inn hafði fengið illkynjaða hitasótt —
en hvort það var malaria, eða eitt-
hvað annað, fekk jeg aldrei að vita.
Jeg þorði ekki að bíða þarna eftir því
að homim batnaði, en afrjeð að fara
til annars þorps, sem var kunnara.
Þangað voru nokkrar dagleiðir. Þar
ætlaði jeg að bíða eftir honuin, og
safna gripum á meðan. Jeg ljet hann
fá riffil, svo að hann gæti varið sig,
en bannaði honum stranglega að af-
hendi þann neinum manni, nema því
aðeins og jeg gerði honum boð, og sá
boðberi skyldi hafa kenniorð til sann-
indamerkis. Svo heldum við á stað
og skildum drenginn eftir. En hann
var svo sem ekki skilinn eftir í trölla-
höndum, því að hann var hjá góðu
fólki, og kofi þess var bæði stór og
bjartur.
Leiðin til hins fyrirheitna þorps var
miklu lengri heldur en jeg hafði ætl-
að, svo að í staðinn fyrir að vera fjóra
daga á ferð, eins og ráðgert var, vor-
um við sex daga. Við komum þangað
seinni hluta dags í hitamollu og var
fagnað með hundgá og forvitnum
starandi augum. Jeg sló tjöldum á
torginu, eins og jeg var vanur, raðaði
farangrinum í stafla, þar sem auðvelt
var að grípa til hans og Ijet mat-
reiðslumann koma sjer fyrir í opnum
málstefnukofa. Jeg hlakkaði til áð
njóta þarna nokkurra daga hvíldar.
Jeg segi ykkur satt, að það er þreyt-
andi að þramma hvíldarlaust áfram
dig eftir dag, og vera varla kominn
á fætur þegar tjaldið er felt og bund-
ið í bagga. Þess vegna hlakkaði jeg
til að sitja þarna um kyrt.,
Höfðinginn kom til að heilsa upp
á mig. Þetta var aldraður maður með
þykt hár og farinn að grána. Mjer
var sagt að hann hjeti Laliamoro.
Hann hafði þann einkennilega ávana,
að hakla alltaf höndinni að enni sjer
þegar hann talaði, og augnaráð hans
var á sífeldu flökti eins og hjá barni,
sem er í vandræðum. Stundum voru
augun eins og brostin, en tóku svo
rjett á eftir til að skygnast í allar
áttir. Mjer leist ekki á manninn. og
einsetti mjer að jeg skyldi vara mig
á honum. Mig grunaði að hann væri
annað hvort geðveikur. eða drykkju-
ræfill, en hvort tveggja er algengt hjá
skógarnegrum.
Enda þótt jeg kynni ýmsaj mál-
lýskur Negra, átti jeg bágt með að
skilja hann. Hann talaði ruglingslega
og eins og spýtti orðunum út úr sjer
áherslulaust. En hann skildi alt sem
jeg sagði. Jeg spurði hann t. d. hvort
hann vildi selja mjer fílabeinshring,
sem hann hafði á armi, og um leið
dró hann hringinn af sjer og sagði að
jég mætti eiga hann. Það var því ekki
svo að sjá að hann væri mjer óvin-
veittur. Áður en hann fór lofaði jeg
að heimsækja hann daginn eftir.
Övo skall nóttin á, kolsvört nótt og
sáust hvorki stjörnur nje máni. Rjett
á eftir kom stórrigning. En samt var
það gott að hafa opinn himinn vfir
sjer, í staðinn fyrir laufþak skógar-
ins. Þarna var vítt rjóður svo að
manni fanst þar frjálslegt. Jeg sofnaði
brátt, því að jeg var þreyttur eftir
hálfsmánaðaí^göngu.
NÆSTA dag rigndi látlaust fram
undir kvöld. En þá stytti upp, og þá
fór jeg að heimsækja Laliamoro, eins
og jeg haíði lofað. Kofi hans víir yst
í þorpinu. Umhverfis hann var staura-
girðing með fljettijurtum og brodd-
miklum kaktusum. í garðinum sátu
nokkrar konur' og voru að aðgreina
baunir í stórar körfur. Þær urðu dauð-
hræddar og flýðu inn í kofann. Jeg
varð því að fara á eftir þeim. I kofan-
um var svo að segja svartamyrkur. Á
miðju gólfi glytti í glæður og með-
fram veggjum voru nokkur húsgögn
og áhöld. Á bekk nokkrum, sem virt-
ist fljettaður úr basti eða tágum, lá
sjálfur höfðinginn steinsofandi, með
annan handiegginn undir höfðinu og
knjen krept upp að höku. Hjá flet-
inu stóð krukka með reyrstaf í. Jeg
þefaði upp úr krúkkunni og þóttist
skynja að í henni væri ávaxtadrykk-
ur, blandaður með' sterkum krydd-
jurtum. Höfðinginn var sýnilega út
úr. Þarna var þá skýringin á hinu
einkennilega látbragði hans.
Jeg ljet> mjer á saina'standa og fór
aftur heim í tjald mitt. Það var svo
sem ekkert nýtt að sjá dauðadrukk-
inn Negra. Og jeg hugsáði ekki meira
um þetta.
Við hittumst nokkrum dögum
seinna, og jeg mintist auðvitað ekki
á heimsókn mína. Hann fekk hjá mjer
tóbaksbita og ónýta vekjaraklukku,
og þá vorum við góðir vinir.
• i
Okkur gekk nú betur að tala sam-
an og hann gerðist brátt opinskár.
Hann sagði mjer frá börnum sínum,
talaði um gagn og nauðsynjar þorps-