Morgunblaðið - 31.10.1999, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
40 SUNNUDAGUR 31. OKTÓBER 1999
* MINNINGAR
Guðfínna
Jónína Sveins-
dóttir var fædd í
Hafnarfirði 17.
febrúar 1907. Hún
andaðist á hjúkrun-
ardeild Seljahlíðar
21. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru lijónin
Guðlaug Ágústa
Guðmundsdóttir, f.
7. ágúst 1882, d. 13.
ágúst 1954, og
Sveinn Guðmunds-
son, f. 23. mars
1875, d. 13. mars
1929. Guðfinna var elst níu
systkina. Þau eru Guðmunda, f.
1908 (látin), Þórunn, f. 25. júní
1910 (látin), Guðmundur, f. 22.
nóvember 1911 (látinn), Björg,
f. 1913, Guðbergur, f. 18. des-
ember 1915 (látinn), Jens, f.
1917, Guðlaug, f. 1918, og
Sveinn, f. 4. júní 1920.
Oss héðan klukkur kalla
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér.
Pá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því sem eilíft er.
(V. Briem.)
Nú hefur Guð kallað til sín elsku-
lega tengdamóður mína Guðfinnu
Jónínu Sveinsdóttur. Okkar góðu
kynni hafa varað í um 38 ár. Guð-
finna tók mér strax af hlýju, virð-
ingu og innileik, sem hélst allt til
hins síðasta. Hún bjó þá búi sínu á
Stóra-Kálfalæk á Mýrum ásamt
elstu dóttur sinni Ingibjörgu Har-
-itildsdóttur, eiginmanni hennar Kon-
ráði Gíslasyni og fjölskyldu. Eg á
síðan þá margar dýrmætar minn-
ingar frá heimsóknunum í sveitina,
sem voru famar hvenær sem færi
gafst, á hinum ýmsu árstímum.
I minningunni glitra myndir af
Guðfinna ólst upp í
Hafnarfirði. Ung að
árum réð hún sig um
tíma í vist að Reynis-
stað í Skerjafirði en
síðar helgaði hún sig
uppeldis- og húsmóð-
urhlutverkinu. Hinn
21. september 1929
giftist hún Haraldi
Runólfssyni, múrara,
f. 15. mars 1906, d. 3.
nóvember 1964.
Börn þeirra: 1)
Sveinn Agúst,, f. 28.
janúar 1930. 2) Ingi-
björg, f. 27. mars
1931, maki Konráð Gislason, f. 1.
janúar 1907, látinn. Börn þeirra
eru tvö og ljögur barnabörn. 3)
Leifur Runólfur, f. 30. júlí 1932,
d. 9. janúar 1989, var kvæntur
Hjördisi Guðmundsdóttur og
áttu þau tvö börn og þrjú barna-
börn. Leifur og Hjördfs skildu,
seinni sambýliskona hans var
vorverkunum, heyskapartímanum,
haustverkunum og vetrarstemmn-
ingu með kyrrð, stillum, dimmu og
stjömuskini. Þá undirstrikaði raf-
magnsleysið þessi djúpu áhrif því
nútímaþægindi voru þá engin komin
en eldri búskaparhættir lögðust
smám saman af. Það var ætíð til-
hlökkunarefni að heimsækja Guð-
finnu og finna þá gestrisni, hlýju og
velvild sem ég mætti þar og svo var
um fleiri, því oft var þar margt um
manninn. Þau voru mörg bömin
sem nutu sumardvalar þar og
kynntust sveitalífinu.
Guðfinna var hógvær kona og
hæglát, það einkenndi hana hversu
allir báru mikla virðingu fyrir
henni. Hún var myndarleg, snyrti-
leg og útsjónarsöm húsmóðir sem
kunni að gera mikið úr litlu. Hún
eldaði mjög lystugan og góðan mat
og bakaði af sniild í gömlu „kox“-
eldavélinni ofan í allan skarann. I
Sigríður Magnúsdóttir. 4)
Reynir, f. 12. ágúst 1936, d. í
maí 1966. 5) Hulda, f. 13. febr-
úar 1940, maki Þorgeir Ólafs-
son, f. 5. desember 1935, þau
eiga fjögur börn og sjö barna-
börn. 6) Hrönn, f. 5. október
1946, maki Trausti L. Jónsson,
f. 17. maí 1947, þau eiga fimm
börn og fjögur barnabörn. Har-
aldur og Guðfinna skildu.
Seinni eiginmaður hennar var
Jón Oddsson, f. 7. september
1899, d. 21.11. 1954, bóndi. Þau
bjuggu á Stóra-Kálfalæk á
Mýrum. Þar bjó hún nokkur ár
eftir lát Jóns ásamt Ingibjörgu
dóttur sinni og fjölskyldu.
Fluttist svo til Reykjavíkur og
átti heimili hjá Hrönn dóttur
sinni og fjölskyldu, að undan-
skildum tveimur árum þar sem
hún hélt heimili fyrir og annað-
ist aldraðan mann, Gunnar
Gunnarsson, þar til hann lést.
Síðustu tæp fimm árin er heils-
unni var tekið að hraka, bjó
hún í' Seijahlíð.
títför Guðfinnu fer fram frá
Grensáskirkju á morgun,
mánudaginn 1. nóvember, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
eldhúsinu stóð hún því oft við dag-
inn langan því sveitastörfin út-
heimta mikla orku og matmálstímar
margir enda var stóra eldhúsið aðal
samverustaður heimilisins. Eg og
fleiri minnast þessara stunda með
þakklæti.
Svo höguðu aðstæður því að fljót-
lega eftir að ég og Hrönn dóttir
hennar giftum okkur og stofnuðum
heimili flutti Guðfinna til okkar og
bjó þar að undanskildum tveimur
árum er hún annaðist Gunnar
Gunnarsson, en hann var þá aldrað-
ur maður sem var öryrki vegna
bílslyss og þurfti mikla aðstoð. Hún
lagði sig mjög fram um að honum
liði sem best. Eftir lát Gunnars
flutti hún aftur til okkar allt þar til
hún sökum heilsuleysis þurfti fyrir
tæpum fimm árum að flytjast í
Seljahlíð, en hún var þá bundin
hjólastól. Bömin hennar sýndu
henni mikla og fórnfúsa umhyggju
með því að vitja hennar og hlúa að
henni á allan hátt, það er á engan
hallað að nefna Ingibjörgu fyrst, en
hún heimsótti hana næstum dag-
lega. I Seljahlíð naut hún einstak-
lega góðrar umönnunar starfsfólks
og vora allir henni góðir. Sérstakt
dálæti hafði hún þó á Hrafnhildi
Kristinsdóttur sem reyndist henni
mjög vel, en öllum starfsmönnum
eru hér færðar kærar þakkir.
Það varð Guðfinnu erfitt hlut-
skipti í lífinu að verða heymarskert
vegna veikinda í bamæsku og það
setti mark á allt hennar líf og varð
henni oft hindran. Það og annað
mótlæti lét hún ekki buga sig því
hún átti þá sönnu trúarvissu sem
lýst er í sálmi Luthers í þýðingu H.
Hálfdánarsonar:
Vor Guð er borg á bjargi traust,
hið besta sverð og verja,
hans armi studdir óttalaust,
vér árás þolum hverja.
Biblíuna, sálmabók og passíu-
sálmana hafði hún alltaf nálægt sér
og sótti þangað huggun og styrk.
Nú er mér éfst í huga söknuður
og þakklæti fyrir alla samvera,
samfylgd og vináttu í gegnum árin
en það einkenndi Guðfinnu hversu
trygglynd, vinföst og frændrækin
hún var. Einnig þakka ég fyrir að
börnin okkar hafi fengið að njóta
elskuseminnar og samvistanna við
hana en hún var fastur og traustur
hluti af tilvera þeirra og okkar allra.
Eg vil færa bömum hennar og
ástvinum öllum mínar einlægustu
samúðaróskir.
Veit henni Drottinn, þína eilífu
hvfld og lát þitt eilífa ljós lýsa henni.
Hún hvíli í þínum friði. Amen.
Trausti Laufdal Jónsson.
Okkur systkinin langar að skrifa
nokkur orð í minningu ömmu okkar
Guðfinnu Sveinsdóttur. Eitt af
mörgu sem kemur upp í hugann er
þegar við voram börn og áttum
heima í sveitinni. Amma bjó í
Reykjavík og þegar hún sá sér fært
að heimsækja okkur varð ætíð hátíð
í bæ. Þessi yndislega kona gaf svo
mikið af sér og reyndi að gleðja
okkur af öllu hjai'ta sem henni fórst
einstaklega vel úr hendi. Svo ég tali
nú ekki um jólin. Mikil var tilhlökk-
un okkar að bíða eftir jólapökkun-
um að sunnan því aldrei brást
amma. Það voru hennar ær og kýr
að gleðja aðra og þannig var hún
allt sitt líf.
Við höfum reynt að setja okkur í
þau spor sem hún þurfti að ganga
er hún ól upp allan bamahópinn í
mikilli fátækt, húsnæðisbasli og eft-
ir að Haraldur afi deyr þá stendur
hún ein. Amma var hetja. Það þarf
ekki fleiri orð um það. Hún var
mjög trúuð kona og reglusöm og við
eram viss um að það hefur hjálpað
henni að rata hinn gullna meðalveg.
Auk þess var hún dugnaðarforkur
og ósérhlífin svo orð fór af. Amma
var viðkvæm og mátti ekkert aumt
sjá, enda voram við mörg gegnum
tíðina sem leituðum ráða í blíðu og
stríðu hjá ömmu sem hafði lag á að
hlusta og leiðbeina. Hún var góður
kennari í lífsins ólgusjó. Enda má
sjá það á börnum hennar að þau
hafa ekki langt að sækja þá mann-
kosti sem eiga að prýða hvern
mann. Síðan getum við ekki annað
en dáðst að þeim mannkærleik sem
böm hennar og makar hafa sýnt í
hvívetna á langri ævi hennar. Og oft
er það svo þegar sorgin kveður dyra
að þá langar mann að segja svo
margt, enda er þetta aðeins brot,
lítið brot um þessa elskulegu konu.
Elsku amma, nú ert þú hjá Guði.
Megi okkar ljúfa minning um þig
verða eilíf. Góði Guð, veit öllum vin-
um og ástvinum styrk í sinni sorg.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
(M.Joch.)
Gfsli Konráðsson,
Guðfinna Konráðsdóttir.
Komdu sæl, amma, vorum við
vön að segja við þig þegar við heim-
sóttum þig í Seljahlíð. Alltaf tókst
þú brosandi á móti okkur og faðm-
aðir fast að þér. Þú hafðir alltaf
mikla þörf fyrir félagsskap og undir
þér alltaf best í góðra vina hópi. Ef
þig var farið að lengja eftir okkur
* *
GUÐFINNA JONINA
S VEINSDÓTTIR
Formáli
minningar- greina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinun-
um sjálfum.
t
Elskulegur faðir okkar og tengdafaðir,
HALLDÓR GUÐJÓNSSON,
Hamrahtíð 11,
er látinn.
Hildur Halldórsdóttir,
Sesselja Halldórsdóttir,
Guðrún Halldórsdóttir,
Örn Ingvarsson,
Daði Kolbeinsson,
Magnús Gíslason.
t
Elskuleg systir okkar og mágkona,
KRISTÍN SIGRÍÐUR VILHELMSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu þriðjudaginn
2. nóvember kl. 13.30.
Jón Vilhelmsson,
Halldór Vilhelmsson,
Steinunn Gísladóttir,
Áslaug B. Ólafsdóttir.
© ÚTFARARÞJÓNUSTAN
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is
-*/ a
ác. -A
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri
ANNA GUÐRÚN
ÁRNADÓTTIR
+ Anna Guðrún
Árnadóttir
fæddist á Akureyri
29. maf 1941. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 8.
október siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Kópavogs-
kirkju 21. október.
Mig langar að minn-
ast konunnar í næsta
húsi sem var sko engin
venjuleg kona, nei, það
var hún Anna og meira
að segja Anna hans Gumma, hún
var engri lík og þó svo að þungu
fargi sé af mörgum létt er hennar
sárt, já, sárt saknað af öllum sem til
hennar þekktu. Hún hefur barist
hetjulega í gegnum veikindi sín sem
að lokum yfirbuguðu hana en hún
var ekki sú eina sem barðist hetju-
lega, nei, þeir voru fleiri og ef ég
fengi einhverju um ráðið þá fengi
hann Gummi hennar Önnu riddara-
kross fyrir elsku sína og dugnað í
hennar garð. Hann og bömin öll
þrjú og þeirra fjölskyldur vora
óþreytandi í að gera henni lífið létt-
ara.
Það var fyrir tæpum tólf áram
sem leiðir okkar lágu aftur saman
þegar við hófum öll húsbyggingu í
Hlíðarhjallanum en í gamla daga
vorum við nágrannar í vesturbæ
Kópavogs til margra ára en árin
áttu eftir að leiða í ljós að við
Gummi eram stórskyld innan
gæsalappa. Það var 9. september
1989 sem við fluttumst í húsið okkar
(hálfklárað) en það var 23. septem-
ber 1989 sem þau fluttust í húsið
sitt fullklárað með
flísalögn á bflskúrs-
gólfinu og hvað eina.
Þetta var toppurinn,
þarna ætluðu þau að
eyða ævikvöldinu, en
það entist aðeins í níu
ár og jafnvel skemur.
Mér er það enn í
fersku minni er ég kom
inn í Hlíðarhjalla 45 í
fyrsta sinn. Það fyrsta
sem fyrir augu bar var
útsaumuð mynd sem á
stóð „Velkomin tfl
Önnu og Gumma“.
Þetta var bara byrjun-
in og var handbragð húsmóðurinn-
ar. Þegar innar kom var endalaus
hlýja og útgeislun sem mætti manni
hvarvetna.
Einu sinni var ég úti í garði og þá
kom silfurgrár Volvo Y 618 (bfllinn
hennar Önnu). Þau hjónin vora að
koma úr brúðkaupi. Hann var
sennilega bara í sínum jakkafötum
en hún var í hvítu plíseraðu pilsi og
rauðum jakka, fallega greidd eins
og hún var alltaf og vel máluð. Sólin
skein og veðrið var yndislegt. Ég
leit upp úr moldinni og sá þau og
hugsaði: Vá, hún er stórkostlega
glæsileg, en ég sennilega bara hugs-
aði það, en þessa mynd vil ég
geyma.
Ég á aldrei eftir að gleyma af-
mælisdegi Önnu, því þegar hún
varð fimmtug átti ég von á mér þá
og þegar og mér finnst hún standa
ljóslifandi hér úti á plani þar sem
hún hvatti mig til dáða og vildi fá
stelpuna í afmælisgjöf. Annað eins
gerir maður nú fyrir góða granna,
en allt kom fyrir ekki, stelpan lét
bíða eftir sér.
Við viljum þakka fyrir öll áramót-
in sem þau áttu hér með okkur, en
það var venja hjá okkur að hittast
og gleðjast annaðhvort á
gamlársnótt eða á nýársdag, ýmist
með góðravinaskál eða kaffisopa
eftir því hvað átti við í það og það
skipti en síðustu áramótin sem þau
áttu hér voru óneitanlega öðravísi
og minnast bömin okkar þeirra vel
því við trítluðum yfir um nóttina og
Anna var heima. Hún lá uppi í rúmi
og var að horfa á Billy Smart eða
bíómynd þegar ég læddist inn í rám
til hennar og ætlaði að hafa allt í ró.
Þá sagði hún: „Hvar era Siggi og
krakkarnir? Ég vil fá þau líka.“ Svo
klappaði hún og kyssti okkur öll
eins og hún var vön. Það sem upp úr
stendur var í raun hvað hún gladd-
ist yfir að fá að hafa okkur öll og
snerta.
Nokkrum sinnum kom ég til
Önnu á Skjól. Ég get ekki og mig
langar ekki til að gleyma andliti
hennar þegar ég kom og hún sat
alltaf fyrir framan lyftuna og beið
eftir einhverjum sem hún þekkti.
Hún ljómaði eins og tungl í fyllingu
og í fyrsta skipti sem ég kom sagði
hún: „Erla, hverjum ætlar þú að
gefa blóm?“ Og ég sagði: „Þau eru
til þín, og ég er að koma til þín.“ Þá
táraðist Anna. Hún átti erfitt með
að tjá sig en alltaf skildi ég þegar
hún sagði: „Hvar er sætasti strák-
urinn í götunni?" Og: „Kysstu Sigga
og krakkana frá mér.“ Ég skildi líka
þegar ég spurði: „Hvemig líður þér,
Anna mín?“ Þá svaraði hún: „Mér
líður ágætlega. En mér leiðist djöf-
ullega." Þetta var Anna.
Með þessum orðum langar mig að
þakka þér samferðina, elsku Anna.
Ég, Siggi, Ragnar Birgir og Ester
sendum elsku Gumma, Tótu, Heiðu,
Nóna og fjölskyldum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og vonum að
algóður Guð styrki ykkur öll og gefi
ykkur frið.
Erla Alexandersdóttir.