Morgunblaðið - 31.10.1999, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 31. OKTÓBER 1999 39
---------------------------3
eins og klettur og barðist eins og
hetja þar til yfir lauk. Þessa daga
sem ég dvaldi á sjúkrahúsinu með
mágkonu minni við sjúkrabeð Stef-
áns varð ég áskynja þvílíkri um-
hyggju og kærleika frá starfsfólki
Sjúkrahúss Reykjavíkur á deild A-4,
hjúkrunarfólki, lækni og presti að
það verður mér minnisstætt um
langa framtíð. Og vil ég færa þessu
góða fólki hugheilar þakkir frá mér
og fjölskyldu minni.
Eftirfarandi visku rak á fjörur
mínar og finnst mér vera ákaflega
vel við hæfí:
Nótt eina dreymdi mann draum.
Honum fannst sem hann væri á
gangi eftir ströndu með Drottni. I
skýjum himins flöktu myndir úr lífi
mannsins. Við hverja mynd greindi
hann tvenns konar fótspor í sandin-
um, önnur sín eigin, hin Drottins.
Þegar síðasta myndin birtist fyrir
augum hans, leit hann um öxl, á
sporin í sandinum. Hann tók eftir
því, að víða á leiðinni voru aðeins ein
spor. Hann sá einnig að það var á
þeim augnablikum lífsins sem hve
erfiðust höfðu reynst.
Þetta olli honum miklu hugar-
angri, og hann tók það ráð að spyrja
Drottinn hverju þetta sætti. „Drott-
inn, þú sagðir að þegar ég eitt sinn
hefði ákveðið að fylgja þér, myndir
þú ganga alla leið í fylgd með mér.
En ég hef tekið eftir, að meðan á erf-
iðustu stundum lífs míns hefur stað-
ið, eru bara ein spor í sandinum. Ég
get ekki skilið, hvernig þú gast feng-
ið af þér að skilja mig eftir einan,
þegar ég þarfnaðist þín mest.“
Drottinn svaraði: „Þú dýrmæta
barn mitt. Ég elska þig, og myndi
aldrei skilja þig eftir eitt. A meðan
þessir erfiðu tímar lífs þíns liðu - þar
sem þú sérð ein spor aðeins - var það
ég sem bar þig.“
Guð gefi Fjólu, Erni og barnaböm-
unum, ættingjum og vinum styrk.
Bogga systir.
Þær voru langar og strangar
þessar síðustu sjö vikur í lífi Stefáns
frænda míns. Én styrkur hans og
þrek var ótrúlegt. Og allan þann
tíma var Fjóla honum við hlið uppi á
sjúkrahúsi, dag eftir dag, kvöld eftir
kvöld, yfirveguð og æðrulaus. Þessi
tími hefur kennt mér margt. Get ég
ekki annað en dáðst að því sálar-
þreki sem þau sýndu bæði og þeim
kærleika sem þau sýndu hvort öðru
og gáfu frá sér til þeirra sem lögðu
leið sína til þeirra. Frá mínum sjón-
arhóli sá ég þarna hjónabandið í
sinni fegurstu og dýpstu mynd.
Stebbi frændi og Fjóla voru
reyndar alltaf samrýmd og eftir því
sem ég best veit eyddu þau öilum
sínum írítíma í samvistum við hvort
annað frá því þau hittust, fyrir tæp-
um 60 árum.
Ég man enn eftir að fara til
Hólmavíkur með ömmu minni Guð-
björgu, móður Stefáns. Var ég þá
mjög ung, en atvik eins og að fljúga
með sjóflugvél og lenda á sjónum við
Hólmavík er eitthvað sem ekki
gleymist. Seinna fór ég sem ungling-
ur ásamt vinkonu minni í ógleyman-
lega ferð til Drangsness til Sólrúnar
frænku minnar, fóstursystur Stef-
áns, og Guðmundar Ragnars sem
keyrðu okkur um Strandirnar og
kenndu okkur staðhætti og síðar til
Stefáns og Fjólu sem tóku ákaflega
ve) á móti okkur og fylgdi Öddi
frændi okkur þar um holt og hæðir í
leit að berjum. Það er þakklæti í
huga unglings að fá svona móttökur
hjá ættingjum og er eitthvað sem
geymist í minningunni um ókomin
ár. Þarna fékk ég mína fyrstu raun-
verulegu upplifun í fegurð Strand-
anna þaðan sem rætur mínar liggja.
Nokkru áður en þau fluttu suður
vorum við hjónin á ferð fyrir norðan
og fengum þá ákaflega góðar mót-
tökur. Fannst Gylfa sérstaklega
skemmtilegt að kynnast þessum
áhugaverða manni og gátu þeir
spjallað um margt, enda höfðu þeir
ýmis áhugamái sameiginleg. Sýndi
Stebbi öllu sem við vorum að gera
mikinn áhuga og lagði það á sig að
koma og líta á sumarbústaðinn okk-
ar uppi í Borgarfirði sem þá var ver-
ið að setja upp. Var hann þó orðinn
mikið veikur og átti erfitt um gang
og aðkoman ekki auðveld á þeim
tíma. „Ég treysti Gylfa til að leiða
mig upp“, sagði hann og þar við sat
og inn komst hann.
Þó Stefán og Fjóla hafi búið í
Reykjavík síðastliðin 5 ár er erfitt að
tengja þau ekki við Hólmavík en
þannig vill það vera með fólk sem
hefur búið lengi á sama stað.
Stefán var hægur og rólegur mað-
ur sem gaman var að spjalla við þeg-
ar stund gafst. Hann gaf sér tíma til
að hlusta og tíma til að tala, það var
enginn „æðibunugangur“ hjá honum.
Hann minnti mig oft á Hólmavík
sjálfa, það var ró og friður yfir hon-
um. Að umgangast hann var nóg til
að fara að hugsa sig um og hugleiða
hvort við værum ekki á allt of hraðri
leið, það kom upp einhver þrá að
finna meiri ró í þessum sjálfskapaða
heimi okkar þar sem við hlaupum
um eins og Hérinn með úrið, í sög-
unni um Lísu í Undralandi, sem
alltaf var of seinn í eitthvað sem
hann vissi ekki hvað var.
A þessum síðustu vikum sem Stef-
án var á sjúkrahúsinu gat hver séð
þann kærleik sem hann hafði til son-
ar síns Arnar og barnabarna. Það
var eins og hann hresstist allur við
þegar þau komu inn á sjúkrastofuna
og jafnvel á síðustu dögunum var
eins og styrkt handtak sonar hans
gæfi honum aukinn þrótt.
Nokkrar ljóðlínur úr ljóði Steph-
ans G. Stephanssonar koma okkur
hjónunum í huga þegar við hugsum
nú til Stefáns:
Yfir heim eða himin
Hvort sem hugar þín önd,
Skreyta fossar og fjallshlíð
011 þín framtíðar lönd!
Fjarst í eilífðar útsæ
Vakir eylendan þín:
Nóttlaus vor-aldar veröld,
Þar sem víðsýnið skín.
Stefán dó sáttur við Guð og menn.
Við kveðjum hann með þakklæti í
huga. Það þyrftu að vera margir
fleiri eins og hann nú í þessum hraða
heimi til að minna okkur á að gefa
okkur tíma til að lifa.
Við vottum Fjólu, Erni, Þórhildi,
Stefáni og Öldu Björk litlu, systkin-
um Stefáns og öðrum ættingjum og
vinum samúð okkar.
Guðbjörg og Gylfi.
Á kveðjustund sem þessari vilja
minningar leita upp í hugann. Minn-
ingar um ungan myndarlegan mann,
rólegan og yfirvegaðan sem hafði
gaman af að spjalla um heima og
geima og hafði svo margt til brunns
að bera. Minningar um eldri mann
sem hlakkaði til að geta farið að gefa
sér tóm til að sinna hugðarefnum
sínum eftir langa starfsævi. Stefán
var einstaklega laghentur maður og
þótti duglegur til vinnu.
En þó leita nú mest á minningar
frá okkar æskuárum. Við systkinin
höfum stundum kallað þessi ár
„týndu árin“, því eftir að faðir okkar
dó breyttist líf okkar mikið og við
fórum um tíma sitt í hverja áttina
og einhvern veginn virtist margt
týnast í minningunni frá þessum
tíma. En mig langar að að rifja upp
örlítil minningarbrot frá þessum
æskutíma. Sumarið sem Stebbi
bróðir var á sjötta ári gaf pabbi
honum lítið orf og ljá; bakkaljá sem
þá voru notaðir; og pabbi var að
kenna honum að slá. Stebbi minn
stóð strax fallega við orfið og var
auðséð að pabbi var hreykinn af
stráknum sínum. Og sagði þá pabbi
við mig, sem var fimm árum eldri en
bróðir minn og var búin að „gogga“
(slá) í ein fimm ár: „Sjáðu hvað
hann bróðir þinn stendur strax fal-
lega við orfið, þú stendur allt of
fött.“ Auðvitað öfundaði ég strákinn
og man ég þetta eins og það hefði
gerst í gær því pabbi var nú ekki
alltaf að hæla okkur.
Eftir að Stebbi kom aftur sem
vinnumaður að Heiðarbæ var ég
kaupakona á ýmsum stöðum í sveit-
inni. Fór ég þá oft yfir að Heiðarbæ
til að hitta mömmu sem var þar á
þeim tíma og vann m.a. sem ráðs-
kona á vetrum í skólanum á
Heydalsá. Stebbi var þá 14 ára og
þótti óhemju duglegur og afbragðs
sláttumaður. Þessi sumur fengum
við Stebbi stundum lánaða reið-
hesta og riðum til Hólmavíkur svo
ég gæti farið á böllin og kom hann
með til að vera mér til fylgdar.
Fannst honum þá stundum ég vilja
dansa helst til lengi en vildi ekki
kvarta og fór og lagði sig hjá hest-
unum þar til systir var búin að fá
nóg af dansinum.
Mig langar að þakka Stebba bróð-
ur samfylgdina í gegnum lífið. Hann
var alltaf jafn elskulegur og góður
drengur. Guð fylgi honum á nýrri
leið.
Góður Guð styrki Fjólu og Örn og
bamabörnin.
Aðalbjörg Jónsdóttir.
GUÐRÚN
ÁRNADÓTTIR
+ Guðrún Árna-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjuni
23. desember 1903.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 24.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjón-
in Árni Filippus-
son, kennari, f. 17.
mars 1856, og
Gíslína Jónsdóttir,
f. 18. apríl 1871.
Systkini Guðrúnar
voru Guðmundur,
f. 17. október 1898,
Filippus, f. 7. júní 1902, og
Katrín, f. 12. október 1905.
Bróðurdóttir Guðrúnar, Svan-
hildur Guðmundsdóttir, f. 29.
ágúst 1931, ólst upp á heimili
hennar frá átta ára aldri.
Guðrún var gift Þorsteini
Johnson, kaupmanni, f. 10.
ágúst 1884, d. 1959. Foreldrar
hans voru Kar-
olína Oddsdóttir
og Jón Sighvats-
son.
Guðrún ólst upp
í Vestmannaeyjum
og dvaldist þar til
1973, þegar hún
varð að yfirgefa
Eyjarnar vegna
eldgossins og sett-
ist þá að í Reykja-
vík og bjó í Espi-
gerði 4 þar til hún
fluttist á Hrafnistu
fyrir hálfu öðru
ári.
Guðrún var lærður kjóla-
meistari og rak saumastofu og
seldi tilbúinn fatnað sem hún
framleiddi, ásamt hannyrðum,
um árabil.
Útför Guðrúnar fer fram
frá Fossvogskirkju á morgun,
mánudaginn 1. nóvember, og
hefst athöfnin klukkau 13.30.
Á hverju ári í meira en tuttugu ár
kom Gunna frænka í heimsókn til
okkar, hvar sem við bjuggum í heim-
inum. Seinasta skiptið sem hún kom,
fyrir fjórum árum, var hún alveg að
verða 92 ára. I hvert sinn sem við
svo komum til íslands gistum við hjá
Gunnu í Espigerðinu. Það var alltaf
jafn spennandi að koma til hennar,
því að hún átti til ýmsa fjársjóði sem
gaman var að skoða, til dæmis töl-
urnar í litlu kommóðunni í fataher-
berginu. Okkur fannst alltaf eins og
Gunna væri ein af ömmum okkar.
Hún var ætíð fasti punkturinn í til-
verunni hvert sem við fórum og okk-
ur fannst við vera komnar heim þeg-
ar við komum til hennar. Einhvern
veginn fannst okkur eins og Gunna
myndi lifa að eilífu, hún hefur verið
til staðar alla okkar ævi og í okkar
augum aldrei breyst. Við áttum
mai’gar góðar stundir með Gunnu og
munum sakna hennar mjög.
Guðrún, María og Kristín.
Þegar ég var lítil og var að reyna að
ímynda mér hvernig Guð liti út var ég
viss um að hann hlyti að líta út eins og
Gunna, af því að hún var elsta mann-
eskjan í heiminum sem ég þekkti.
María.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
ÖNNU GUÐRÚNAR ÁRNADÓTTUR,
dvalarheimilinu Skjóli,
áður til heimilis
(Hlíðarhjalla 45,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunarheimilisins Skjóls fyrir sýndan
hlýhug og einstaka umönnun.
Guðmundur Antonsson,
Þórunn Huld Ægisdóttir, Jóhann Bjarnarson,
Aðalheiður Guðmundsdóttir, Birgir Sigurðsson,
Jón Viðar Guðmundsson, Kristrún Jónsdóttir
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát og
útför elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐFINNU EINARSDÓTTUR
frá Bustarfelli
í Vestmannaeyjum,
Dalbraut 18,
Reykjavík.
Sigurbergur Hávarðsson, Anna Ragnarsdóttir,
Erna Elíasdóttir, Garðar Stefánsson,
Einar P. Elíasson, Anna Pálsdóttir,
Sigfús Þór Elíasson, Ólafía Ársælsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts hjartkærrar
eiginkonu minnar og móður,
ELSU STEFÁNSDÓTTUR,
Arnartanga 12,
Mosfellsbæ.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sérstakar þakkir til félaga í Karlakórnum Stefni
og Lárusar Sveinssonar.
Garðar Steingrímsson,
Stefán Garðarsson.
t
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
auðsýnt hafa okkur vináttu, hlýhug og samúð
vegna fráfalls og útfarar móður minnar,
tengdamóður og ömmu,
SIGRÍÐAR PÁLSDÓTTUR,
Kópavogsbraut 59,
Kópavogi.
Ólafur Guðmundsson, Lilja Ólafsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir,
Ólöf Ólafsdóttir,
Guðmundur Ólafsson.
<
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna
andláts og útfarar
ÁRMANNS REYNIS TÓMASSONAR,
Kársnesbraut 81,
Kópavogi.
Systkini og fjölskyldur.