Andvari - 01.01.1913, Page 171
Ivvæði
109
von er á að þjáning þjóð
þessa liða megi;
upp því vakna öldin fróð,
er nú tími vitjunar, —
margur liarður vetur var, —
svo náðartími náms um slóð
neinn ei undir træði.
Pví hefir verið þessi í mesla œði.
Hjartans iðrun hugsum á,
höfum bæn til reiðu,
miskunn drottins munum þá
mæta’ og láni greiðu,
þeinkjum dæmi Ninive ná1), —
náð fékk borgartyðurinn þar, —
margur harður vetur var, —
eins vill guð oss alla sjá,
þó ógnir slíkar hræði,
þó hefir verið þessi i mesta œði.
Gerum iðrun, góðir menn,
gætum að i tíma,
hönd ei styttist herrans enn,
liugai’ins böl skal rýma,
drottinn hlífir sínum senn,
sér eymd vora og (með)aumkvar, —
margur harður vetur var.
Máls til þagnar þanninn renn, —
þetta lyktar fræði,
þó hafi verið þessi í mesta œði.
Hér læt eg fylgja, hvað hann sá víkingur (o
veturinn) leifði mér eptir:
Fjórir klárar, fimm kýr,
færar ærnar tólf tvær
hjara gera lijá mér, —
1) „Jónas 4. kap“, hdr.