Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 181

Fánamálið
119
geti átl hér heima án þess, að þeim sé heimilt að
hafa danskt llagg, enda þótt þau væru svo stór, að
þau væru skrásetningarskyld. Þetta mætti hugsa sér,
ef skipin væru hér, en fullnægðu eigi skilyrðum lag-
anna til þess, að hér mætti skrásetja þau, enda væru
þau eigi skrásett annarstaðar. Slík skip mundu eigi
hafa rétt til þess að nota neitt löggilt ríkisflagg. Og
þeim yrði þess vegna ekkert gert fyrir það út af
fyrir sig, þótt þau notuðu einhver önnur merki.
2. Notkun fána á landi. Engin þeirra ákvæða,
er getið hefir verið hér á undan, varða þetta atriði.
Þau hníga öll að notkun fána á skipum. Málefnið
er því alveg ólögákveðið. í Danmörku bannaði
Kancellíið með umburðarbréfi sínu 7. jan. 1834
að festa fána á hús. En Dómsmálaráðaneytið breytti
þessu banni þannig með umburðarbréfi 2. ág. 1854,
að öllum skjddi þar i landi heimilt að vinda upp
Dannebrogsfánann óklofinn, en eigi önnur fiögg.
Hér á landi gildir ekkerl slíkt bann sem í Dan-
mörku. Þó er auðvitað, að óheimilt muni vera að
vinda upp fána annara ríkja1), svo og einstökum
mönnum konungsfána (»Splitilaggið« og »Vimpla«,
veifur). Á liúsum stjórnarinnar og þeim húsum,
sem hún hefir beinlínis forræði yfir, svo sem
stjórnarráðsliúsinu, er, svo sem kunnugt er, látinn
blakta klofinn fáni. Einstakir menn geta notað
kaupfánann danska á liúsum sinum og á landi
alment. En auk þess verður þeim eigi að lögum
1) Hér eru auðvitað undanskildir ræðismenn annara rikja,
og ef tiL vill þegnar þeirra, sem hér eru búsettir eða dvalfastir.
Þeir hafa að minsta kosti stundum leyft sér að flagga með fána
þess ríkis, er þeir tilheyrðu.