Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 13
Björn Jónsson
VII
alt var stillilega orðað; svo virðist, sem hvert orð
haíi verið vegið, áður en því var slept út til al-
mennings.
Ritstjórinn hafði það til að verja stjórnina,
Fyrsta þegar lionum fanst á hana liallað ómak-
borgaralegt je„ Einkum var eitt mál, sem vakti
hjonaband a ° ’
Islandi. mikla athygli veturinn 1875—6, smámál
að ytra áliti, en allmerkilegt samt í raun
og veru. Karl og kona í Vestmannaeyjum, Mor-
mónstrúar, höfðu látið Mormóna einn gefa sig sam-
an í hjónaband, og lifðu eftir það saman sem hver
önnur lijón.' Sóknarpresturinn spurðist fyrir hjá
kirkjustjórninni, hvað liann ætti að gera, og biskup
svaraði, að sambúð þeirra yrði að telja hnejdislan-
lega, og fyrir því ætti að tilkynna þetta sýslumanni.
Amtmaður úrskurðaði, að þau skyldu láta af sam-
búðinni. Þá tóku Mormóna-hjónin það til bragðs
að biðja sóknarprest að lýsa með sér og gefa sig
saman. Það var presti mjög nauðugt, og spurðist
aftur fyrir hjá yfirboðurum sínum. Málalyktir urðu
þær, að konungur úrskurðaði, að sýslumaður í Vest-
mannaeyjum skyldi gefa þau saman, lijónaleysin,
og setti nákvæmar reglur um, hvernig liann ætti að
fara að því. Þau voru fyrslu hjónin, sem gefin voru
saman í borgaralegt lijónaband hér á landi.
En nú var sá hængur á, að engin tög voru þá
til hér á landi um borgaralegt hjónaband. Þau voru
til í Danmörku. Og ráðherranum var fundið það
til foráttu, að hann hefði brotið lög á oss, með því
að beita hér dönskum lögum, sem ekki hefðu gildi
hér á landi. Um þetta mál varð allhörð rimma.