Andvari - 01.01.1913, Blaðsíða 18
XII
Björn Jónsson
er það svo mikilsvert, að hitt annað, er íslenzkir
læknar kunna að hafa sér til ágætis umfram hann,
er smáræði í samanburði við það«. I3uríi færri en
áður að leita til úllanda sér til læknishjálpar, kom-
ist umbót á lcensluna í læknaskólanum, og verði
framfarahugur og framkvæmdarandi ríkari eftir en
áður, þá sé meira en vel við það unandi fyrir ís-
lenzka þjóð að fá í bili útlendan mann í þetta embætti.
B. J. ritaði um þetta töluvert lengra mál en hér
er rúm til að skýra frá, enda gerist þess ekki þörf,
þar sem allir munu vera sammála um það nú, að
rétl hafi verið að fá Schierbeck hingað, eins og þá
var ástalt. En tvent er, sem fyrir mér vakir, þegar
eg get þessa nokkuð ítarlega.
Það fyrst, að B. .1. hafði þessa sömu skoð-
Að fá útlenila un aj|a — ag 0f{ast yrgj þag öruggasta
menn til . . ,
Islands. framfaraleiðin í þeim efnum, þar sem ls-
lendingar hefðu dregist aftur úr, að fá
hingað útlenda menn, sem reyndir væru annarstað-
ar. Þekking framfaraþjóðanna væri oss lífsskilyrði í
öllum efnum, og með þessum hætli fengist hún á-
reiðanlegasl. Hann liafði þar eingöngu gagn þjóð-
arinnar fyrir augum. Samt undanskildi hann lands-
höfðingjaeinbættið. Þegar Bergur Thorberg féll frá,
mun hafa komið til orða að senda hingað danskan
landshöfðingja. B. J. mintist ofl á það við mig, að
Magnús Stephensen hafi þá verið eini Islendingurinn,
sem nokkur von hafi verið um, að landshöfðingja-
embættið yrði falið, og að þess eigi ávalt að minn-
ast með þakkarliug, að M. St. hafði það traust á
sér, að með honum hafi þeirri vansæmd verið af-
stýrl, að oss yrði settur danskur landshöfðingi.