Andvari - 01.01.1913, Síða 169

KvϚi
107
margur harður vetur var, —
níu þúsund niður dó,
njd svo reikna fræði,
þó liefir verið þessi í mestu œði.
Nú þyki mér árferð ein,
og þann vetur eg greini,
að hölda grípi hungurs mein
með hörðu neyðar kveini,
utan komi iðran hrein,
því ilt er stundað hér og hvar, —
margur harður vetur var, —
þá mun réna missis mein,
maturinn gefst og klæði,
því hefir verið þessi i mestu œði.
Dárlegt komið dramb var nú,
dreyssið vildi ei réna,
þybbin voru’ og harðlynd hjú,
héldust ofgóð þjena,
niður fallin tiygð sem trú,
tálið hert með nauða svar, —
margur harður vetur var.
Að-sjá, Iýður, og aptur snú, —
eru það heilræði.
Pví hefir verið þessi i mestu œði.1)
Verð eg aptur víkja enn
veturar til hins liðna:
hann hefir deytt og hrakið menn,
liörku látið skriðna,
fjánum ejrtt í sulti senn,
svo er að spyrja nær og fjar, —
margur harður vetur var, —
þrálátt vorið kulda kenn,
kyrkir jarðar sæði.
Pó hefir verið þessi í mesta œði.
1) Hér endar Stokkhðlmshandritið.