Andvari - 01.01.1913, Page 119

Bréf
57
Shrif síra Hallgrims Péturssonar yfir Völuspá.
Ehrusami, velvísi og velforsókti heiðursmann!
Elskulegi vin og ættmaður Thormóður Torfason!
Næst umliðið ljútlyndis-samtal og atvik öll ehru-
samlig þakka eg yður alúðlega, ásamt öllum áður
undanförnum góðvilja, viljandi gjarnan yður þjenan-
legur íinnast í því litla orka kynni.
Til liugar hefur mér komið okkar næsta samtal
um Völuspá, og so liefi eg hana síðan, og þó með
skyndi, yíir lesið, og er mér sama í hug sem fyrr-
um1) verið hefur, að fáir muni hennar rétta meining
hitta á þessum dögum, en allra sízt eg, sem fram-
andi er í þeim gömlu historium og öðrum antiqui-
tetum, án hverra skammsýni er eptir hennar mein-
ing að grenzlast. Þó vil eg ekki yður synja minnar
bernskulegrar meiningar í stuttu og einföldu máli,
hvað mér sýnist um hennar sérlegasta innihald.
í fyrstu meina eg, að ekki muni hún liafa með
Iheologiam að gera. Máske sá andi, af hverjum hún
hefur talað, hafi ekki verið neinn iheoplúlus. Hitt
sýnist mér, að hennar inntak sé mest liistoriciim
eptir hennar eigin orðum: nío man eg heima, hvar
við hún samsleingir nokkru úr astronomia, eptir þeim
orðum: nío íviðiur &c, en einna mest úr pliysica,
eptir þeim orðum: miötuð mœran &c. Þetta byrjar
hún fyrst með upphaf(i) allra hluta, hverja hún með-
kennir i fyrstu ekki verið hafa, so sem hún með-
kennir í þessum orðum:
Ár var alda,
þá er ekki var.
Þó er að merkja, að hún meinl hafi, að alt hafi af
nokkru orðið, en ekkert af aungvu, því hún segir:
Gap var ginnunga.
Svo heyri eg llestir halda, að Ginnungagap sé það
chaos, sem vor islenzka bihlia kallar tóm og eyði. En
hvaðan sú glósa drægist, merki eg, að ei sé allir á
eilt sáttir. Sumir rneina það komi af ginningu, hverju
1) fyrre um, hnctr.