Andvari - 01.01.1913, Page 59
Björn Jónsson
LIII
um. Málhreinsunarfélag kom honum þá og lil hug-
ar að slofna.
En nú var þessi rnikli starfs- og harállu-
^a8ul’ kvöldi kominn. Og siðustu
kominn. kvöldslundirnar urðu yndislegar, fullar af
þeirri rósemd og þeim friði, sem svo oft
hafði vantað áður í líf hans. Réttum mánuði áður
en hann lézt fluttist hann í fagurt hús, sem hann
hafði látið reisa um sumarið á túnbletti, sem hann
álli austan við Tjörnina. Hann hlakkaði eins og
barn lil að fara þangað. Og þar leið honum vel
þann slutta tima, sem honum auðnaðist að dvelja
þar. »Hann var þennan síðasta mánuð, sem hann
lifði, síkátur og ánægður«, ritar Ólafur sonur hans
um hann í ísafold 27. nóv. 1912. »Ástríki hans var,
ef til vill, aldrei meira og hjartanlegra gagnvarl
vandamönnum lians og vinum en þennan líma — og
mannkærleikatillinningin og góðvildin gagnvart
öðrum«.
Andlát.
Jarðarför.
Miðvikudagskvöldið 20. nóv. 1912 fekk
hann heilablóðfali, varð máttvana vinstra
megin og hráðlega mállaus. Aðfaranóll sunnudagsins
24. nóv. andaðist hann.
Jarðarförin fór fram 6. des., og var hin veg-
legasta, sennilega fjölmennust allra jarðar-
fara enn á þessu landi. Útlendur maður lét sér þau
orð um munn fara um hana, að hún hefði verið
»konungleg — nema hvað hersveilirnar vantaði«.
He rsveitanna saknaði hann fyrir þá sök, að fjöl-
inennið var svo mikið við kirkjuna, að lögreglu-
'uenn fengu ekki að fullu við ráðið. Allir vildu
komast inn, en ltirkjan rúmaði ekki nema nokkurn
ldula þess mannfjölda. Ræður héldu: síra Magnús